Vaarwel…

Wat kan ik nu nog zeggen……ik heb even geen woorden.  Afscheid van je genomen, sprakeloos naar je gekeken, stille hoop dat jij het niet zou zijn, tegen beter weten in. Maar één blik en de harde werkelijkheid moest ik onder ogen zien. Zo herkenbaar, je vingertjes, breekbaarder dan porselein. Je gezicht, bijna doorschijnend……

Een leven, veel te kort geleefd. Eenzaamheid een leven lang. Dieren waren je vrienden, bij hen kon je jezelf zijn, met hen deelde je vreugde en verdriet. Het waren je maatjes , letterlijk tot in de dood.

Vanmiddag heb ik je echte vrienden gezien. Echte vrienden die diep bedroefd hun laatste groet aan jou kwamen brengen. Vrienden die net als ik geen woorden vinden konden en sprakeloos staarden naar je eenvoudige kist. Op je kist rose roosjes, neergelegd door je nichtjes en neefjes.  Brandende kaarsjes naast een Boeddha beeldje dat zo verbonden was met jou.

Nu ben je verlost van de eenzaamheid die je een leven lang met je meedroeg. Hoe zwaar dat was weet jij alleen en enkele van je goede vrienden. Jouw echte vrienden hebben de woorden die jij met hen deelde opgesloten in hun hart en de sleutel in je kist gelegd……….

Als jij morgen voorgoed deze wereld verlaat zal ik in gedachten bij je zijn………..

Dag bijzonder mens, zolang ik leef houd jij een plekje in mijn hart…