Oeps…

​

Even voor half zes belde de dokter met de uitslag van de coloscopie. Het was even schrikken, niet om de uitslag, maar omdat het zo’n verschrikkelijk lief mens was die dokter. Een grote, maar goedaardige poliep weggehaald. Ik blij, en zij blij, voor mij.

Ook informeerde de dokter nog hoe het onderzoek mij was bevallen……

Ik vertelde haar hoe het mij vergaan was vorige week. Dat mijn infuus verkeerd geprikt was en ik daardoor tijdens het gehele onderzoek van vijftig minuten tegen het plafond aan heb gevlogen. Het was werkelijk een ervaring om nooit meer te vergeten. 

 ‘ Oh, zei de dokter, ik hoorde van de arts die u heeft behandeld dat u zo diep onder narcose was dat hij u een ontwaak middel heeft moeten toedienen….’

Ja, sprak de lieve dokter verder, soms geven deze middelen een kortdurend geheugenverlies, zodat mensen zich niet goed meer herinneren wat er wel en niet gebeurd is tijdens de behandeling. 

‘Maar uw verhaal is anders dan de woorden die de behandelend arts hier heeft geschreven. ‘ Dokter, ik heb het hele onderzoek als een marteling ervaren, zei ik tegen haar.

Ik herinner mij ook dat de dokter tegen mij zei dat ik stil moest blijven liggen, omdat hij anders het onderzoek moest stoppen…..

De dokter zou het nog eens bespreken met de arts, want nee, zo als ik het vertel mag een onderzoek niet verlopen.

 Ze belt mij volgende week terug met meer informatie, en dan bespreekt ze tevens met mij wanneer een herhalingsonderzoek gewenst is…..

Maar aan mijn lijf geen polonaise meer, óf onder algehele narcose, of helemaal niet meer. 

Wordt vervolgd.