Loslaten…

Loslaten….dat moet je leren, zegt mijn zoon. En daar heeft hij gelijk in. Maar waar kun je dat leren, en wie kan mij dat leren….

De afgelopen drie weken heeft mijn oudste kleinzoon bij mij gelogeerd. Als pasgeboren baby ontfermde ik mij al over hem zodat mijn schoondochter met een gerust hart kon gaan werken. s’Morgens bracht ze hem bij mij, om hem na haar werk, zo tegen vier uur weer op te komen halen. Ik ging met hem naar het consultatiebureau, deed zo ongeveer alles met hem wat de moeder ook zou doen. Toen ruim twee jaar later mijn jongste kleinzoon geboren werd mocht ik daarbij ook aanwezig zijn. Mijn zorgtaak werd minder omdat mijn schoondochter die tijd parttime werkte. Maar ik had nog genoeg te doen met mijn jongens. Halen en brengen naar de crèche,  later werd dat de kleuterschool en zo ging het verder. 

Er kwamen Eftelingabonnementen, afgewisseld met uitstapjes naar het Ganzenest en Toverland. Tot de jongens naar het hoger onderwijs gingen waren wij hier veelvuldig te vinden. 

Zo rond hun tienertijd begonnen de weekend en vakantie logeerpartijtjes. Een van de leukste herinneringen aan die tijd was het kijken met de jongste in bed naar de avonturen van Tom en Jerry. Elk weekend opnieuw en steeds weer dezelfde films. Mijn jongste kleinzoon en ik hebben afgelopen week nog met veel plezier herinneringen aan die tijd opgehaald. De jongste kleinzoon is nu bijna zeventien, en de laatste twee jaren brengt hij veel vrije tijd door bij zijn tante. Tante heeft een hond waar kleinzoon dol op is. Maar tante is ook nog alleen, en de band tussen die twee is niet te verbreken.

Oudste kleinzoon is vanmiddag naar Turkije vertrokken, alleen ja, hij is wat dat aangaat zeer zelfstandig. Het is ook niet de eerste keer dat hij alleen op reis gaat, en ik ben heel trots op zijn zelfstandigheid. Maar ik mis hem, zo rond twee uur zag ik hem onrustig worden, ik keek hem aan en hij keek mij aan……je wil zeker graag gaan, vroeg ik hem. Ja, ik wil gaan zei hij, dan ben ik tenminste onderweg……Ik snap hem, en zei, bel je vader dan, vader zou hem naar het treinstation brengen. Oke, zei hij en sprong op. 

Om zeven over vier zou hij de trein nemen naar Schiphol. Natuurlijk was hij te vroeg maar je had zijn gezicht moeten zien, geweldig!   Nog voordat hij goed en wel op weg was rolden de tranen al over mijn wangen. Ik was blij dat mijn man een uur ging fietsen, want ik kon geen kant op met mijn emoties. Ik appte mijn zoon, hij is de one and only die mij begrijpt. Niet zomaar begrijpt, maar echt begrijpt hoe ik mij voel en waarom ik mij zo voel. Dat is ons geheim en dat waardeer ik zo enorm in mijn zoon. 

Ik staar naar mijn pc…..en kijk naar de vertrektijden op de site van Schiphol. Vluchtnr KL1617 naar Istanbul vertrekt om 20:30 uur. Hij was er dus ruim van te voren, dat heeft hij van zijn vader, die ook liever een uur te vroeg ergens is, dan twee minuten te laat. Ik weet dat ik naar het scherm blijf staren tot ik zie dat zijn vliegtuig vertrokken is, daarna gun ik mijzelf een halfuurtje hooguit, om even iets anders te doen, waarna ik blijf kijken totdat ik hoor of zie dat hij veilig geland is.  

Fijne vakantie lieve grote kleinzoon. ​