4-2-2015…1-1-2017….

 

Op 4 Februari 2015 schreef ik hier ook een blog over mijn moeder. Hoe eigenwijs ze was en nog steeds is. Vandaag bezocht ik haar  en omdat ze nauwelijks op en neer kon, alles deed haar zeer, begon ik wéér over een verhuizing naar een aanleunwoning. Er kwam zoals ik gewend ben van haar,geen reactie. Toen ik ook bleef zwijgen kwam er na enige stilte een reactie. Ze wees met haar vinger naar boven en zei ‘ daar ga ik binnenkort heen, dat voel ik ‘ ……ik ga binnenkort hemelen zei ze.

Tot het zover is zal er toch een oplossing moeten komen voor mijn achtentachtig jarige moeder. Dat ze nu zelf ook inziet dat het thuis niet meer gaat bleek uit haar reactie…..’waar denk je dat ik terecht kan….was haar vraag. Om te beginnen zal ik morgen wederom contact met de huisarts opnemen. Weken geleden zou de huisarts al gezorgd hebben dat een dementie verpleegkundige naar mijn moeder zou gaan, maar ook daarop wachten we nog steeds.

• Soms is het nodig met de vuist op tafel te slaan, en dat moment is nu aangebroken.

Het gaat zo niet verder en dat beseft mijn moeder nu ook. Ze heeft het zichzelf zo moeilijk gemaakt de afgelopen jaren, ze had het zoveel leuker kunnen hebben in een kleiner huisje met andere ouderen om haar heen. Ik vind het triest om haar te zien zitten in haar grote flat, ze kan niks meer en wil ook niks meer.

Ik hoop dat mijn moeder nog een paar leuke jaren mag hebben, maar voor haar hoeft het niet meer. Dat stemt mij ook niet echt hoopvol, maar haar zo elke keer te zien zitten is ook geen optie. Laat ik morgen gaan starten met een gesprek met de huisarts in de hoop dat 2017 toch nog een positief begin mag hebben, zeker voor mijn hoogbejaarde moeder. ( word vervolgd )