Meneer de Bult…

Het is op zijn minst vijfendertig jaar geleden, maar vergeten zal ik het nooit. Vanmiddag stond ik te wachten op mijn dochter, precies voor zijn deur.

Die deur was ooit van hem, maar de goede man is al jaren overleden. Het huis is nog altijd wit, daar moet het in ieder geval voor doorgaan. De plantenbak die aan de voorgevel gemetseld is staat er kleurloos bij. Dat was wel anders toen meneer Schilders en zijn vrouw er nog woonden. De woonkamer was in die tijd omgetoverd tot een piepklein winkeltje, alles stond hutje mudje op elkaar maar de meeste woningen hadden toen nog geen woonkamers ter groote van een half voetbalveld. Meneer en mevrouw Schilders waren vriendelijke mensen. Op de eerste verdieping van hun huis kon je ook terecht voor een was, knip en watergolfbeurt, want mevrouw Schilders was ook kapster. Ik heb nooit van haar kwaliteiten gebruik gemaakt. De meeste klanten kwamen als een replika van onze vroegere koningin Juliana weer naar buiten, maar dat zag ik toen nog niet zo zitten.

Meneer Schilders was een man met het hart op de tong. Als je er enkel kwam als je ergens om verlegen zat, dan kreeg je dat ook onverpakt te horen. De stoppen kapot, of geen Omo meer in huis, snel even naar het winkeltje van……..juist ja, meneer de Bult, zo werd de beste man in de hele buurt genoemd omdat hij op zijn rug een bult meedroeg. Omdat bijna iedereen naar meneer de Bult ging als er nood aan de man of in het huis was, werden kinderen snel even naar meneer de Bult gestuurd. Ze werden zeker op het hart gedrukt om vooral zijn bijnaam niet te noemen. ” Niet per ongeluk meneer de Bult zeggen hoor, denk eraan, anders krijg je geen boodschap mee naar huis. Meestal ging het goed. Behalve die ene keer.

Ik had nog niet zo lang een nieuwe buurvrouw, ja jij Margot, en meneer Schilders zou bij jouw thuis bij uitzondering een bestelling komen thuisbezorgen. Omdat je die tijd een baby in huis had, maar toch snel een boodschap moest doen vroeg je mijn dochter Lique, toen een jaar of acht ongeveer, heel even op te passen en de deur open te doen voor meneer Schilders, dan kon het bestelde toch binnen gebracht worden. Zo gezegd, zo gedaan en Lique wachtte meneer Schilders op. Niet veel later was je weer terug, meneer Schilders was geweest maar had geen bestelling voor je achtergelaten. Je vroeg aan Lique waarom meneer Schilders de bestelling weer mee terug genomen had. Het huilen stond Lique nader dan het lachen, want ze had op zijn bellen de deur geopend en gevraagd ” bent u meneer de Bult ………komt u de bestelling brengen ?

Meneer Schilders was zo boos geworden dat hij accuut de bestelling weer had meegenomen. Lique was totaal verbouwereerd achter gebleven, zich van geen kwaad bewust. ” Je had toch niet gezegd dat meneer de Bult niet zijn naam was, jullie noemen hem ook altijd zo . Meneer Schilders had nog gezegd dat haar ouders zich moesten schamen, nou, dat hebben wij ook gedaan, gierend van het lachen hebben wij Lique uitgelegd waarom meneer de Bult zo genoemd werd. Ik heb het niet meer in mijn hoofd gehaald om nog ooit in het winkeltje wat te kopen, of Margot nog ooit een poging gedaan heeft weet ik niet.

Lieve Margot, ik weet dat je soms mijn berichten leest……..herinner jij je deze hachelijke situatie nog…….heb je er nadien nog weleens wat gekocht ? Ik hoor het graag van je .

*************

Advertenties

Verloren jaren…

Ach moedertje…

Midden in de roos Hugo Borst, je boek. Het is inderdaad triest gesteld in onze verzorgingshuizen. Hoe langer je er komt, zoveel meer gaat je opvallen. Ik teken er niet meer voor om als tachtig plusser lekker verzorgd te worden in een verzorgingshuis, iets wat ik lange tijd geroepen heb, maar waarvan ik nu toch echt terug kom. Nu het nog kan laat ik een akte opmaken waarin ik aangeef wat mijn wensen zijn als ik dement ga worden of om andere redenen niet meer voor mijzelf kan zorgen. Dat had Hugo’s moeder ook gedaan, alleen was haar wilsbeschikking verlopen omdat je zo’n papier up to date moet houden. Dat luistert allemaal heel nauw.

Moeder zit er triest bij, in de gezamenlijke woonkamer liggen er twee op een oor, eentje ligt voorover gebogen in haar rolstoel, het is inderdaad een trieste boel. De verzorgster die met moeder een puzzeltje zit te maken weet niet hoe snel zij moeder aan ons moet overlaten. Mary ziet ons en roept ” hallo….is daar iemand, ik moet poepen….hallooooo, hallooooo. De verzorgster die met moeder zat te puzzelen is verdwenen naar het overleg hokje. Daar staat de pc waar de overdracht van de verzorging plaatsvind. Door de glazen deur houdt ze de boel bij maar Mary hoort ze niet……ze let meer op ons dan op Mary. Er druppelt nog wat visite binnen en Mary doet weer een poging, hallo jij daar, kun jij mij even naar de wc brengen, ik moet poepen……” Achter de glazen deur is men Oostindisch doof.

Inmiddels is het tegen drieën, wisseling van de wacht. De verse verzorgster komt vrolijk lachend binnen, begroet iedereen en wil zich aan gaan melden. Mary doet nogmaals een poging en dit keer heeft ze geluk, de verse verzorgster geeft direct gehoor aan het verzoek van Mary. De sfeer verandert direct en ik ben blij voor de bewoners. Met de verse verzorgster komt ook de glimlach terug op het gezicht van de bewoners. Inmiddels weet ik ook wie met hart en ziel gekozen hebben voor dit zware beroep, maar zij achter de glazen deur heeft dat zeker niet gedaan.

Hugo, wij zitten min of meer in hetzelfde schuitje, jouw woorden zijn ook mijn woorden, je boek is een schot in de roos, ik sta achter elke letter die geschreven staat in je boek….

……. ach moedertje……”

Merci…

​

Marie vierde op oudjaarsdag haar vierennegentigste verjaardag. Zelf bleef Marie volhardend roepen dat ze toch echt honderd werd die dag. De gasten en medebewoners vonden het allemaal prima. Het was Marie haar dag en ze genoot er duidelijk van. Vandaag was Marie niet precent in de gezamenlijke woonkamer. Het was stil op de afdeling en dat vond moeder ook. Het is stil en saai zei moeder, en dat beaamde ik van harte. Op mijn vraag waar Marie was, keek moeder de huiskamer eens rond…… ‘ ja, nu je het zegt, ik heb haar al een tijdje niet gezien, zei moeder.

Toen ik het verzorgingshuis binnenkwam begreep ik direct dat Marie vandaag niet present zou zijn. Ik hoorde haar direct al roepen om haar vader en moeder. Om Marie geen overtollige prikkels te bezorgen blijft ze dan lekker op haar kamer waar ze televisie kijkt of een dutje doet. Moeder is graag samen met Marie, zonder Marie is ook moeder anders dan normaal. De klik met Marie was er vanaf moeders komst tot nu, bijna een jaar later al direct. Stilzwijgend of hand in hand, pratend in hun eigen wereld, kunnen de dames uren met elkaar doorbrengen.

Toen ik aanstalte maakte om huiswaarts te keren liep moeder voor mij uit regelrecht naar de kamer van Marie. Voor haar deur zwaaide ik naar Marie, maar moeder trok mij de kamer in waar ik door Marie met een gulle lach werd verwelkomt. Op het dressoir van Marie lag de aangebroken doos merci die moeder op Marie haar verjaardag was wezen brengen, moeder had de chocolade zelf ook gekregen maar dat maakt helemaal niets uit. Het gebaar is belangrijk, en de liefde voor elkaar.

Eenmaal buiten overvalt mij weer dat gevoel dat ik niet kan omschrijven…..triestigheid, neerslachtigheid, boosheid ook. Er komt een dag dat ik dit verzorgingshuis niet meer zal binnen lopen. Het besef dat het leven eindig is knijpt mij steeds vaker de keel dicht. Het leven is als een kaars……soms is een zuchtje wind genoeg…….

Blijf nog even

ga nog niet weg

laat mij nog niet alleen

ik wil er niet aan denken

dat jij er niet meer zal zijn…..

Tuttemerullen….

Ja, zo heet het curiosa winkeltje waar ik regelmatig kom echt. Je kunt er bijna je kont niet keren want het staat er bomvol leuke curiosa en andere rommeltjes. Mensen die van hun inboedel afwillen kunnen o.a.daar terecht, maar verwacht er geen meubelafdeling. De twee dames van Tuttemerullen slaan niet alles op in hun winkeltje. Het aanbod is dan ook zeer wisselend. Niet te vergelijken met Twiddus, de kringloopwinkel van Wolluk zal ik zeggen.

Toch wel eens in de twee weken bezoek ik met mijn dochter het winkeltje waarbij je door het geluid van een deurbel die ouder is dan ik, welkom wordt geheten. Ik ben gek op boeken dus daar wurm ik mij als eerste naar toe, en geloof het of niet, ik heb al bijzondere exemplaren mee naar huis mogen nemen voor een appel en een ei. Ik ga op de geur af, ik ruik als het ware waar ik zoeken moet. Deze week had ik weer beet, een mooi boekje met een oude geur, en ook nog dwars geschreven.  De titel ” Crisis en het wonder van de Liefde ‘. Het gaat over hoe om te gaan met verandering en tegenslag in elke levensfase, van je kinderjaren tot de fase dat je de dood onder ogen moet gaan zien. Het boekje beschrijft in negen fases hoe je in elke levensfase het beste van jezelf kunt presenteren. De eerste zeven fases lees ik misschien later nog,  als de tijd mij daarvoor gegeven wordt.

Fase acht…waardig ouder worden sla ik ook nog even over, want fase negen trok mij meteen aan,  ” De dood onder ogen zien’. Fase negen beschrijft hoe je voor te bereiden op je dood, leef bij de dag en het is nu de tijd om alles wat het leven je gegeven heeft op waarde te gaan schatten. Een belangrijk punt is jezelf en anderen te vergeven en los te laten wat alleen maar ballast is. Omdat je niet weet wanneer het je laatste dag zal zijn, moet je nu in het reine raken met mensen die je niet juist hebt behandeld.  Nou, dan moet ik mijn borst maar eens nat gaan maken want dan valt er nog wel wat recht te breien. De eerste stap heb ik vanmiddag gezet door mijn excuses aan te bieden aan een collega van mijn dochter. Nog niet zo heel lang geleden was ik tegen haar helemaal uit mijn plaat gegaan terwijl de schuldige mijn eigen dochter was.

Het hele hoofdstuk hier uit de doeken doen lijkt mij geen goed idee, maar een paar adviezen uit dit hoofdstuk wil ik toch graag delen, of je er wat mee doet is aan jou……

” ga naar de begrafenis van iemand die je niet kent om gewend te raken aan de dood zonder persoonlijk gevoel van rouw.

“Ga naar een begraafplaats. Raak de poort aan en loop weer weg. Waarom? Omdat maar heel weinig mensen daarheen gaan en er weer levend vandaan komen!

“Kies een van de gedichten in dit hoofdstuk waar je echt door geraakt bent en probeer dat elke dag voor jezelf te lezen…….

Bij deze…..

**********

Je zou graag het geheim van de dood willen weten.

Maar hoe zul je dat vinden als je er niet naar zoekt in het hart van het leven?

De uil, die met zijn nachtogen blind is voor de dag,

kan het mysterie van het licht niet ontsluieren.

Als je werkelijk de geest van de dood wilt aanschouwen

open dan je hart wijd voor het lichaam van het leven.

Want leven en dood zijn een,

net zoals de rivier en de zee een zijn.

​
( Kahlil Gibran )

Privé…..

Baal jij ook zo van mensen die je bellen met een privé nummer, vandaag was het weer zover, en mijn voornemen is niét meer op te nemen als er géén nummer in mijn scherm verschijnt. Afgelopen jaar heb ik diverse keren wél opgenomen maar daar stop ik nu mee. Je neemt de telefoon op ….spreek ik met mevrouw die en die…. en vervolgens proberen ze je lid te maken van een of andere teleprovider, electriciteits maatschappij of dat je misschien je donatie voor het één of ander wil verhogen. Nou ben ik niet het type dat braaf blijft luisteren tot zo’n riedel afgeratelt is, oh nee, ik druk direct de uitknop al in, maar toch, ik stoor mij heel erg aan dit soort telefoontjes.

Zo ook vandaag. Je moet opnemen zegt mijn weder helft, misschien heb je iets gewonnen in een loterij, of is er iemand die jou wil verrassen….Maar ik hou niet van verrassingen, ik verras liever een ander. Hij gaat verder ‘ misschien is het familie of een goede vriend’. Dat zou ook heel goed waar kunnen zijn, maar toch neem ik niet meer op. Familie die mij belt met een privé nummer is geen familie, en goede vrienden bellen mij ook niet met een privé nummer. Zo maak ik in de donkere uren ook mijn deur niet zomaar open, ik woon tenslotte zes hoog en je hoort genoeg verhalen dat mensen open doen en neergemept worden door één of andere idioot die denkt dat je een brandkast onder je bed hebt verstopt. Bel eerst maar beneden, dan hoor ik door de intercom wel wie je bent en of je welkom bent.

Het is jammer als ik vanavond niet in de prijzenpot van de postcodeloterij gevallen ben omdat ik de telefoon niet opgenomen heb. Als de buurvrouw die ook meespeelt in de loterij wél haar telefoon heeft opgenomen omdat ze in de prijzen gevallen is dan laat ik het hier alsnog weten.