Het is op zijn minst vijfendertig jaar geleden, maar vergeten zal ik het nooit. Vanmiddag stond ik te wachten op mijn dochter, precies voor zijn deur.
Die deur was ooit van hem, maar de goede man is al jaren overleden. Het huis is nog altijd wit, daar moet het in ieder geval voor doorgaan. De plantenbak die aan de voorgevel gemetseld is staat er kleurloos bij. Dat was wel anders toen meneer Schilders en zijn vrouw er nog woonden. De woonkamer was in die tijd omgetoverd tot een piepklein winkeltje, alles stond hutje mudje op elkaar maar de meeste woningen hadden toen nog geen woonkamers ter groote van een half voetbalveld. Meneer en mevrouw Schilders waren vriendelijke mensen. Op de eerste verdieping van hun huis kon je ook terecht voor een was, knip en watergolfbeurt, want mevrouw Schilders was ook kapster. Ik heb nooit van haar kwaliteiten gebruik gemaakt. De meeste klanten kwamen als een replika van onze vroegere koningin Juliana weer naar buiten, maar dat zag ik toen nog niet zo zitten.
Meneer Schilders was een man met het hart op de tong. Als je er enkel kwam als je ergens om verlegen zat, dan kreeg je dat ook onverpakt te horen. De stoppen kapot, of geen Omo meer in huis, snel even naar het winkeltje van……..juist ja, meneer de Bult, zo werd de beste man in de hele buurt genoemd omdat hij op zijn rug een bult meedroeg. Omdat bijna iedereen naar meneer de Bult ging als er nood aan de man of in het huis was, werden kinderen snel even naar meneer de Bult gestuurd. Ze werden zeker op het hart gedrukt om vooral zijn bijnaam niet te noemen. ” Niet per ongeluk meneer de Bult zeggen hoor, denk eraan, anders krijg je geen boodschap mee naar huis. Meestal ging het goed. Behalve die ene keer.
Ik had nog niet zo lang een nieuwe buurvrouw, ja jij Margot, en meneer Schilders zou bij jouw thuis bij uitzondering een bestelling komen thuisbezorgen. Omdat je die tijd een baby in huis had, maar toch snel een boodschap moest doen vroeg je mijn dochter Lique, toen een jaar of acht ongeveer, heel even op te passen en de deur open te doen voor meneer Schilders, dan kon het bestelde toch binnen gebracht worden. Zo gezegd, zo gedaan en Lique wachtte meneer Schilders op. Niet veel later was je weer terug, meneer Schilders was geweest maar had geen bestelling voor je achtergelaten. Je vroeg aan Lique waarom meneer Schilders de bestelling weer mee terug genomen had. Het huilen stond Lique nader dan het lachen, want ze had op zijn bellen de deur geopend en gevraagd ” bent u meneer de Bult ………komt u de bestelling brengen ?
Meneer Schilders was zo boos geworden dat hij accuut de bestelling weer had meegenomen. Lique was totaal verbouwereerd achter gebleven, zich van geen kwaad bewust. ” Je had toch niet gezegd dat meneer de Bult niet zijn naam was, jullie noemen hem ook altijd zo . Meneer Schilders had nog gezegd dat haar ouders zich moesten schamen, nou, dat hebben wij ook gedaan, gierend van het lachen hebben wij Lique uitgelegd waarom meneer de Bult zo genoemd werd. Ik heb het niet meer in mijn hoofd gehaald om nog ooit in het winkeltje wat te kopen, of Margot nog ooit een poging gedaan heeft weet ik niet.
Lieve Margot, ik weet dat je soms mijn berichten leest……..herinner jij je deze hachelijke situatie nog…….heb je er nadien nog weleens wat gekocht ? Ik hoor het graag van je .
*************