Midden in de roos Hugo Borst, je boek. Het is inderdaad triest gesteld in onze verzorgingshuizen. Hoe langer je er komt, zoveel meer gaat je opvallen. Ik teken er niet meer voor om als tachtig plusser lekker verzorgd te worden in een verzorgingshuis, iets wat ik lange tijd geroepen heb, maar waarvan ik nu toch echt terug kom. Nu het nog kan laat ik een akte opmaken waarin ik aangeef wat mijn wensen zijn als ik dement ga worden of om andere redenen niet meer voor mijzelf kan zorgen. Dat had Hugo’s moeder ook gedaan, alleen was haar wilsbeschikking verlopen omdat je zo’n papier up to date moet houden. Dat luistert allemaal heel nauw.
Moeder zit er triest bij, in de gezamenlijke woonkamer liggen er twee op een oor, eentje ligt voorover gebogen in haar rolstoel, het is inderdaad een trieste boel. De verzorgster die met moeder een puzzeltje zit te maken weet niet hoe snel zij moeder aan ons moet overlaten. Mary ziet ons en roept ” hallo….is daar iemand, ik moet poepen….hallooooo, hallooooo. De verzorgster die met moeder zat te puzzelen is verdwenen naar het overleg hokje. Daar staat de pc waar de overdracht van de verzorging plaatsvind. Door de glazen deur houdt ze de boel bij maar Mary hoort ze niet……ze let meer op ons dan op Mary. Er druppelt nog wat visite binnen en Mary doet weer een poging, hallo jij daar, kun jij mij even naar de wc brengen, ik moet poepen……” Achter de glazen deur is men Oostindisch doof.
Inmiddels is het tegen drieën, wisseling van de wacht. De verse verzorgster komt vrolijk lachend binnen, begroet iedereen en wil zich aan gaan melden. Mary doet nogmaals een poging en dit keer heeft ze geluk, de verse verzorgster geeft direct gehoor aan het verzoek van Mary. De sfeer verandert direct en ik ben blij voor de bewoners. Met de verse verzorgster komt ook de glimlach terug op het gezicht van de bewoners. Inmiddels weet ik ook wie met hart en ziel gekozen hebben voor dit zware beroep, maar zij achter de glazen deur heeft dat zeker niet gedaan.
Hugo, wij zitten min of meer in hetzelfde schuitje, jouw woorden zijn ook mijn woorden, je boek is een schot in de roos, ik sta achter elke letter die geschreven staat in je boek….
……. ach moedertje……”
My Life 
Ik gruwel bij de gedachte om in zo’n omgeving te moeten wonen .Mensen die roepen dat ze naar het toilet moeten en er word niet geluisterd .Gister vertelde mijn Dochter nog hoe het er aan toe ging toen zij in het verzorgingshuis werkte als vrijwilligster ,de verzorging zat op hun kont koffie te drinken en hadden ”geen tijd” om mensen te helpen met eten of om ze naar het toilet te brengen ,echt tenenkrommend .Als ik zo moet eindigen mogen ze mij een spuitje geven !!
LikeGeliked door 1 persoon
Nou Elisabeth, mijn ogen gaan ook steeds verder open. Vooral de laatste weken, voordien zag ik het niet zo somber in. Moeder was tevreden, er werd regelmatig iets georganiseerd, maar het valt mij op dat moeder de laatste tijd geen blijheid meer uitstraalt. Iedereen ligt hier maar, zei moeder de laatste keer tegen mij, en ze draagt steeds dezelfde kleding…….haar luiers slingeren steeds vaker op haar kamer. Dit gaat de verkeerde kant op, en dat laat ik niet gebeuren.
LikeLike
Verschrikkelijk, De gedachte boezemt me angst in, Een leven geleden en dan dit.
LikeLike
Het is in alle rust/verzorgingshuizen hetzelfde blijkbaar. Een trieste bedoening en gedachte als je zo je leven moet eindigen… Helaas! 😦
LikeLike