10 september 2017.

Zondag 10 september 2017.
Ook op zondag voer ik de zwerfkatten, zoals elke andere dag. We hadden een afspraak om samen naar Breda te gaan, jij zou mij rond één uur ophalen.
Ik stond net mijn tas weer in te laden toen ik ‘ hé moeder ‘ hoorde roepen. 
‘ Ik dacht wel dat je hier zou zijn, dus ik dacht, ik ga ook even katjes kijken ‘… 

Ik zie je nog aan komen lopen, je lach van oor tot oor, je zag er zoals altijd uit om door een ringetje te halen, maar op de foto wilde je niet, je draaide je steeds om. En nee was nee bij jou, een duidelijke erfenis van je moeder en je zus. 
Facebook stuurde vandaag deze foto van jou als herinnering, 10 – 09 – 2017.
Een emotionele foto, juist omdat deze foto stiekem gemaakt is……..want je wilde niet op de foto. 

Dat ze ergens een mooi liedje zingen, 
dat jij ook nog hebt gekend. 
Het zijn van die hele kleine dingen, 
waardoor jij even bij me bent. 

( Martin Gijzemijter) 

The incredible dr v d Brink….

‘ Ik ben gewend dat jullie met z’n drietjes binnen komen met de honden’.
Dat zei dierenarts Dr. v d Brink toen je zus en ik vanmiddag binnen kwamen met Guusje.
Zo ging dat meestal ook, wij maakten een uitje van de jaarlijkse prikdag voor de honden, maar ook bij andere bezoekjes aan de dierenarts steunden wij elkaar. 
Natuurlijk hebben we over jou gesproken, hij neemt de tijd voor je, ook al zitten er nog twintig mensen in de wachtkamer. Herinneringen opgehaald aan jouw liefde voor Tika, aan jouw schaterlach, maar ook aan de dag dat je afscheid van je dierbare Tika moest nemen.
De dierenarts is een fijn mens, niet alleen voor de dieren, ook als mens is hij belangstellend naar de baasjes van zijn patiënten. 
Ik was ontroerd door het welgemeende medeleven dat de dierenarts deelde met ons….een praatje, herinneringen, medeleven, het deed ons goed…. 

Kappen ermee!

Het zat eraan te komen Diaantje, het kappen van de dode boom op het terrein van de zwerfkatten. Met man en macht kwamen zes mannen, nou ja, mannen, het terrein opgereden. Ik was net bezig de katten te voeren, en ja hoor, die vlogen dus alle kanten op.
Ik tref dat verdikkeme elke keer, en je kent me, dan kan ik m’n mond niet dichthouden.

De voorste jongeman sprak ik aan en ik vroeg hem rekening te houden met de schuilhokken van de katten. 
Nummer twee, die vlak achter de jonge man liep….. ‘ ik garandeer niks mevrouw, het gaat zoals het gaat ‘ zei het stuk sjaggerijn.
Ik dacht meteen ‘ ohh was Diana nu maar hier. Niet omdat ik niet weet wat te zeggen, maar omdat jij het altijd zo wist te brengen dat je én duidelijk én precies wist hoe je het moest brengen zodat de schuilhokken onbeschadigd zouden blijven.

Met je vlotte babbel en je wel of niet gemeende lach pakte jij iedereen in.
Daar was je een ster in, en eerlijk is eerlijk, je zus en ik hebben er heel vaak om gelachen, hoe jij alles en iedereen naar je hand wist te zetten…. dat kon jij maar alleen…… 

De erfgenaam…

Lieve Diaantje ik zat zojuist naar een programma te kijken, de erfgenaam heet het geloof ik, en toen ik het gebouw zag waar de erfgenaam werd opgenomen, herkende ik het direct, hier waren wij in november nog samen geweest, de kringloopwinkel in Tilburg. 

Een nieuw programma op de tv waarin Ruben Nicolai op zoek gaat naar mensen die zonder dat ze het weten een erfenis tegemoet mogen zien. 
De man, de erfgenaam, werkte bij een kringloopwinkel in Tilburg. 
Wij zijn daar samen eens naar toe geweest om wat spullen te kopen voor iemand die zelf niet de middelen had om zijn huis in te richten. Voor een deel zijn wij daarin ook geslaagd, onderandere een zeer goede tv, wat dingen voor aan de muur. Huisraad, witgoed, je vindt er echt alles. 

Ook andere kringloopwinkels hebben wij samen bezocht, en je haalt er echt hele leuke dingen voor weinig. Wij hebben het huis (!!) met weinig heel leuk en gezellig ingericht. Eén van de laatste dingen die wij samen hebben gedaan………

De erfgenaam , werkzaam bij die kringloop mocht 13.000 euro in ontvangst nemen van zijn overleden oma. Dat zijn leuke dingen, dan is het leuk om te zien dat wij daar op het laatst ook nog samen geweest zijn.
Weer iets van herkenning, iets van ons samen….. en die kleine dingen zijn nu zo dierbaar voor mij… de dingen die wij samen deden……..

( vergeten op verzenden te klikken…sorry…..)