Vraagtekens…

Mijn meisje ❤️ ❤️

Vraagtekens…….. als je nu denkt dat het malen in mijn hoofd minder is geworden Diaantje, nee, helemaal niet. Waarom…. duizenden waaroms. ‘ Ondanks alles, probeer er toch iets gezellig van te maken’. ‘ Fijne dagen Anne, gezelligheid moet je toch zelf maken hoor, wij weten wat het is, wij hebben ook………..’ 
Ik draai me om en loop weg, het lukt me om mijn mond dicht te houden. 

Het is vandaag de laatste dag van een verschrikkelijk jaar….precies één jaar geleden had ik nog hoop, hoop dat het toch goed zou komen met jou. Ik herinner mij het afscheid van jou op die bewuste 31 december. Je man zou tot het nieuwe jaar bij je blijven. 
Ik gaf je een kus, we keken elkaar aan, ik zei ‘tot morgen’ tegen je en je zwaaide en lachte naar mij…… 

Toen ik de volgende dag terug kwam was je weer terug op de IC, lag je aan de beademing, je sliep, je was onbereikbaar en mijlenver weg. 
Wat er gebeurd is die nacht, met alles wat tegen mij gezegd is daarover, ik heb er geen vrede mee, en dat zal ook nooit gebeuren. 
Waarom was je van de IC afgehaald, waarom zo snel. Ik vond dit nét zo onbegrijpelijk als het bord warm eten wat de dag dat je in het ziekenhuis werd opgenomen met een hersenbloeding, voor je neus werd neergezet. 

Dit zijn dagen met een dubbel gevoel lieve Di, wat had ik graag samen met jou de dingen gedaan die wij elk jaar samen ondernamen rond deze tijd. 
Jij begon in oktober al te zoeken naar kerstlichtjes, die wilde jij op voorraad hebben omdat je de echte lichtjes wilde hebben, geen ledverlichting, en ook geen gekleurde lichtjes. Samen met jou naar de kringloopwinkels, daar vond jij meestal nog wel een paar snoertjes, want andere mensen gingen wél over op ledverlichting. Puntjes met verlichting, nee, niet op batterijen maar op stroom…….

Ook vond jij dat ik niet meer in versleten nachthemden kon rondlopen. Op onze allerlaatste winkeldag samen, 22 december, heb jij nog een feestelijk nachtblauw nachthemd voor mij uitgezocht….. 
Ik heb het nog niet gedragen, wel geprobeerd, maar het is nu toch nog té emotioneel, net als vele andere dingen……


Hoe moet ik vasthouden aan morgen, wanneer vandaag geen houvast biedt. De tijd zal voor verlichting zorgen, zelfs al voel ik dat nog niet. 

( Martin Gijzemijter) 

Pijnlijke dagen.

Geen dag is meer hetzelfde Diana. Het is moeilijk afleiding te vinden, ik doe ook niet veel meer met facebook, ik erger mij er steeds meer aan.
Corona nieuws, fijne feestdagen, de beste wensen, veel meer is het niet.
Eén van de dingen die ik nog wel doe is het plaatsen van berichten over vermiste dieren. Dat doe ik op de site van beestenboel…..
Vanmiddag was ik even op de parkeerplaats in het centrum. Dat had ik beter niet kunnen doen. Eind vorig jaar hebben jij en ik er ook nog gestaan, samen met jou een oliebol wezen halen bij de kraam. Samen met jou opgegeten in jouw auto, allebei onder de poedersuiker, van top tot teen. Lachen om elkaars witte neuzen…… 

Er valt niks meer te lachen nu jij er niet meer bent. Het lijkt alsof de wereld niet meer draait. Het coronavirus doet daar nog een flinke schep bovenop. Anderhalve meter afstand van elkaar, op straat ook geen praatje meer maken, ik heb moeite mensen te herkennen met een mondkapje op, en omgekeerd kennen mensen mij ook niet. Dat is voor mij niet zo’n probleem, je weet dat ik niet zo’n mensen mens ben, beiden waren wij meer voor de dieren, maar het is niet gunstig om daar openlijk voor uit te komen……. 

Zoals over zoveel dingen waar je beter over kan zwijgen. De discussies over wel of niet geïnjecteerd worden, het nut van mondkapjes, het asociaal gedrag in de supermarkten. Het is ook daardoor dat ik minder facebook bezoek, omdat mijn lontje toch al niet meer aan te steken is……en ik mezelf goed genoeg ken om te weten dat ik ( steeds vaker) beter mijn mond dicht kan houden bij sommige berichten. 

Met jou blijf ik mijn gedachten en gevoelens delen Diaantje, dat hebben wij altijd gedaan en dat blijf ik doen. 
Bijna een jaar zonder jou…. het is zwaar en het blijft zwaar om jou te moeten missen…. géén moeder zou het verlies van haar kind mogen meemaken….. ……. 

Leef….

Leef bij de dag, morgen kan het je laatste zijn……. 
Waar, maar als je bij de dag moet leven dan heb je toch een probleem. 
Als ik niets regel hebben mijn naasten toch een probleem als ik het vandaag nog laat afweten. 
Je kunt er ineens niet meer zijn, dat heb ik dit jaar twee keer ondervonden. 
Op jouw afscheid heb ik veel dagjes mensen gezien, een soort toeristen, mensen die je daarna nooit meer ziet of hoort, want ja, het leven gaat gewoon door. 
Je oma had het heel anders geregeld voor zichzelf, geen bezoek, geen bloemen, geen poespas. Het enige dat je oma beslist niet wilde was gekist worden, net als jij. 
Je oma gaf geen cent teveel uit, heeft ze nooit gedaan. Oma woonde negen hoog, en beneden was een grote supermarkt, een slager én een bakker. Toch ging je oma de koopjes af en is dat blijven doen tot haar verhuizing naar het verzorgingshuis.

” Na een jaar zal het wat beter gaan, als je alle dagen van het jaar één keer voorbij gegaan bent ‘……. 
Ik geloof er niks van, maar in bijna elk boek wat ik lees over rouwen komt deze zin voorbij. Bijna in elk boek, gelukkig lees ik ook andere ervaringen. 

Het verlies van je kind is heel anders dan het verlies van je ex, of van je oma. Leeftijd maakt zeker ook een groot verschil. ‘ Het leven hoort bij de dood, we gaan allemaal dood’. 
Ja, zo gaat het nog steeds en daarom zijn mijn wensen ook vastgelegd zodat je broer en zus geen omkijken zullen hebben als mijn dag komt. 

Wij moeten je nu bijna een jaar missen, elke dag dichter bij de dag van het definitieve afscheid wordt moeilijker, en dat gaat na een jaar niet veranderen. 
” Leef, alsof vandaag je laatste dag is’ leef alsof er nooit geen morgen komt. Misschien werkt het zo voor veel mensen, maar zo werkt het niet voor mij…… 

Sta vaker bewust stil bij wat je hebt, want vandaag kan ook zomaar jouw laatste dag zijn……. 

Herdenken… gedenken.

Herdenken, hoelang bestaat dat herdenken met betrekking tot overleden dierbaren al, ik had er niet eerder mee te maken dus ik wist het niet echt. Ik weet dat mensen thuis een herdenkings plekje maken, dat heb ik ook gedaan voor jou Diana. 
En dat er één maal per jaar een lichtjes avond plaatsvind op de begraafplaats weet ik ook. 
Samen met jou Diana, bezochten wij deze bijeenkomsten…… 

In mijn hele leven heb ik nog niet eerder een dierbare hoeven missen, maar dit jaar, dat afschuwelijke jaar 2020, ben ik het dierbaarste wat ik bezat verloren, jou, mijn jongste dochter.
En drie weken geleden je oma. 
Op het overlijden van je oma reageerde ik anders, ik wist dat oma steeds meer achteruit ging in haar dementie, maar als dan de dag komt waarop je afscheid moet nemen van je moeder is dat toch onwerkelijk. 
Oma was gevallen, heup gebroken, pols gebroken, bekken gescheurd…..daarna ging het snel. 
Oma had heel veel pijn, ze at en dronk niet meer…..wilde niks meer…. 
Was je oma niet gevallen, dan had oma de feestdagen nog in haar vertrouwde omgeving mee kunnen maken, dat geloof ik zeker, maar het lot beschikte anders. 

Komende week is het een jaar geleden dat jij Diana op zondagnacht plotseling werd opgenomen in het ziekenhuis. Om nooit meer thuis te komen. 
Een jaar zo zwaar….. 

Uitvaartonderneming van Gorp in Kaatsheuvel plaatst in deze tijd van het jaar een herdenkingsboom. Daarin kan je een foto van je overleden dierbaren hangen. Samen met Lique heb ik jouw foto Diana, en een foto van je oma in de boom gehangen. 
Herdenken kan natuurlijk overal, en denken aan jou…..er gaat geen dag voorbij dat wij niet aan je denken. 
Toch wilde ik graag jou en je oma’s foto in de herdenkingsboom hangen. 
Ik heb je ook herdacht bij een streaming via mijn mobiel…….
Ook dat was mooi, voor zover je het woord mooi wilt gebruiken. Je naam werd uitgesproken en dat vond ik erg emotioneel. 

Jij was nog niet op de helft van je leven, jij hoorde hier nog lange tijd bij ons te zijn, een ouder hoort niet langer te leven dan haar kind…… Rouw en verdriet zullen blijven, je zal elke dag, elk uur en elke minuut in onze gedachten zijn…………. Mama ❤️

Wanneer je een kind verliest, 
dan wordt er iets in je geboren, 
dat, zonder dat je daarvoor kiest, 
voorgoed bij je zal horen. 


( Martin Gijzemijter) 

We houden je vast…

Bovenstaande zin is de titel van het boek wat Lowie van Gorp schreef tijdens de ziekte en het overlijden van zijn dochter Guusje. 
Guusje is overleden aan een zeldzame vorm van kinderkanker. 

Toen je oma eind november overleed vertelde Tamara dat het Koetshuis, het verzorgingshuis van je oma, goede ervaringen had met uitvaartonderneming van Gorp in Kaatsheuvel. 
En ik kan alleen maar beamen dat dat een goede keuze geweest is. 

Wij wisten helemaal niets van de uitvaartonderneming, maar de keuze is goed geweest. Afgelopen woensdag had je zus een korte zakelijke afspraak met meneer Sjaak, en je zus kreeg een boek cadeau dat geschreven is door meneer van Gorp. 
Ik wist niets van deze familie, maar door het boek te lezen voel ik mij gesteund in mijn verdriet om jou lieve Diana. 
De vader van Guusje verteld recht uit zijn hart, de ups en downs tijdens het ziekteproces van zijn dochter, zijn boosheid, het onbegrip, de reacties van mensen. Van voor, tijdens en het eerste jaar na Guusje overlijden. 

Ook beschrijft de vader van Guusje hoe mensen kunnen reageren na een overlijden, dat mensen vinden dat het verdriet maar snel over moet zijn, het leven gaat tenslotte verder….. 
Dat er mensen zijn die je uit de weg gaan, niet meer praten over zijn dochter. Maar ook schrijft de vader over de hartverwarmende reacties die er wél waren, het medeleven, de honderden kaarten en emails. 
Ik heb de vader van Guusje kort ontmoet omdat ik even bij de uitvaartonderneming moest zijn. 

Wij ( je zus, broer en ik) hebben bij het overlijden van jou, lieve Diana, nauwelijks steunbetuigingen gekregen, en als je dan leest dat het ook anders kan, dan voel je je toch in de steek gelaten, ook mede omdat je door de corona crisis een soort gevangene geworden bent in je huis. 

De vader van Guusje beschrijf in dit boek zo openhartig, zo liefdevol, ik heb echt veel steun aan het boek, meer dan aan de mensen om mij heen. 
Elisabeth en Herma, Roos, het is fijn een kaartje met een bemoedigend woord te ontvangen, Diana wordt niet vergeten…..in onze harten ben je altijd aanwezig lieve Diana, ik had gehoopt dat dat bij meer mensen zo gebleven was…… 

Het boek is een steun voor mij, en een aanrader voor mensen die ook worstelen en geen raad weten met hun verdriet, je vindt er zoveel herkenning en troost in……… 

Wij houden jou vast lieve Diaantje, we zullen je nóóit, nee nóóit loslaten, in onze harten dragen wij je met ons met je mee… voor nu en altijd. 

Beetje dom…

” En, ga je nog wat leuks doen met de feestdagen”?……

Die vraag werd door een collega gesteld aan je zus. 
” Nou jaaaaa, zei je zus tegen mij, nog geen twee weken geleden hebben we afscheid van oma moeten nemen, in januari verloren we ons Diana”…..
.sporen de mensen nog wel, of wordt iedereen aangestoken door het coronavirus “……..ik zei maar niks, want het is zo herkenbaar, en het  komt steeds vaker voor dat ook ik openlijk uit mijn slof schiet. 
Agressie, haat, wrok, jaloezie, het zijn normale reacties op een groot verlies zegt Manu Keirse, auteur van het boek ‘Vingerafdruk van Verdriet’. 
” Wij vertonen heel normaal gedrag, zei ik tegen je zus, maak je niet druk en loop weg van personen die dit soort domme, onnadenkende vragen stellen, ze zijn niet met jouw verdriet bezig, enkel met zichzelf ‘……….. 


Hoe lang is het nu geleden 
en hoe gaat het met je nu?
” Och, redelijk ‘, gaat wel,’ dank u’.
Wat verwacht je anders
als antwoord op mijn verdriet?
Op zo’n vraag verwacht je toch dit antwoord……. of niet?
Je zou geen raad weten als ik zei
” het gaat niet zo goed met mij! ‘
Dus zeg ik wat je wil horen en na een aantal maanden zo onderhand verwacht…… 
” gaat wel’, ‘redelijk’ en produceer daarbij een moeizame lach.
Voor mij voldoende dat ik zelf weet dat ‘ slijten’ langzaam gaat, en ik jou nóóit meer vergeet.Je mama. 

                      ( Gerry Odijk ) 

Rouwkalender.

Een poosje geleden kreeg ik van je zus een rouwkalender om te verscheuren. Nou ben ik niet zo van het verscheuren, ik laat liever alles heel en bewaar de dingen die ik krijg.
Nu, enige tijd later lees ik wat er op de eerste pagina staat, de inleiding. 
” Deze kalender is gemaakt om u een hart onder de riem te steken. U ontvangt waarschijnlijk en hopelijk veel steun uit uw omgeving.
Waarschijnlijk loopt u ook tegen onbegrip aan. Krijgt u goedbedoelde 
( maar o zo foute) adviezen”…….) 

Nou, Diana, ik weet dat je zus met de beste en goede bedoelingen deze kalender aan mij cadeau heeft gegeven, maar er staan toch vreemde dingen in. Ik denk niet dat ik zo’n rouwkalender aan een nabestaande cadeau zou doen, maar je zus wist vantevoren ook niet wat voor rare uitspraken erin zouden staan. 
” Red bul geeft je vleugels ( die kun je wel gebruiken)….. 
” Ik ga het hoekje om, maar zie je niet….. 
” She’s not there ( lied van Santana)… 
” Rouwen, de prijs die je betaalt voor houden ( van)……. 

En zo staan er nog meer dan driehonderd van deze vreemde gezegdes in deze kalender. 
Natuurlijk heb ik de kalender ingekeken toen ik hem kreeg van je zus, maar ook weer snel opzij gelegd. Ik weet nog dat ik de kalender opensloeg en las ” Om te leven moet je kunnen sterven”….. 
” Leven met een overledene, hoe doe je dat?….” 

Toen je oma twee weken geleden overleed viel mijn oog wéér op de kalender, hij lag nog steeds op dezelfde plek als toen ik er enige tijd geleden in keek, op de hoek van de bank. 
Ik heb er nog eens een blik in geworpen, maar nee, ik verscheur de kalender niet, maar prijs dit cadeau ook zeker niet aan. 

” De rouwkalender geeft een steuntje in de rug voor iedereen die rouwt”. 

Ik denk daar toch iets anders over Diaantje. Jij had dit exemplaar zeker kostelijk gevonden, jij hield wel van rare grappen en dit soort humor. 
Omdat ik weet dat jij hierom zeker had kunnen lachen,nog eentje als laatste, speciaal voor jou ‘..… 
” Niet bij je ( t) rouwpak neerzitten”….    ()? 

Ik leg de kalender weer terug waar hij hoort, op de hoek van de bank. Misschien komt er een tijd dat ook ik hier de humor van ga inzien…… 

December…

Ik zit in een lockdown die ik mijzelf heb opgelegd Diana. Behalve de zwerfkatten voeren en zorgen dat ik zelf wat te eten in huis heb is er van mijn kant geen activiteit.
Nee, je hoeft geen medelijden met mij te hebben, ik leg dit mezelf op. 

December is voor mij vooral nu een maand waarvan ik wou dat die voorbij was. 
Vorig jaar rond deze tijd keken wij samen uit naar de twee weken vakantie die eraan zaten te komen voor jou. 
Je was er ook aan toe, je was moe en bleef maar last houden van een irritant kuchje waar je maar niet vanaf kwam. ” Gaat vanzelf ook wel weer over” zei de huisarts, maar op de dag dat je vakantie begon werd je s’nachts opgenomen in het ziekenhuis om niet meer thuis te komen. 

Ik kan er nog altijd niet over praten zonder hevig geëmotioneerd te raken. Ik wil alleen zijn met dit verdriet, ik zonder mij af van de rest van de wereld. Als je zus thuis is ben ik samen met haar, maar ook samen zijn wij niet meer hetzelfde als toen jij er nog was. 

Lezen over rouw en rouwverwerking dat heb ik veel gedaan, en nog, het helpt mij te aanvaarden wat ik niet veranderen kan, evenals schrijven aan jou, dan ben ik bij je, zijn we samen in gedachten. 

Ook de laatste dagen van je oma blijven op mijn netvlies verschijnen, ze had zoveel pijn, at en dronk niet meer…..ik heb haar vastgehouden tot oma haar laatste adem uit blies….het is vreemd om niets meer over oma te lezen in het dagelijks verslag, geen was meer doen voor haar, geen bezoekjes meer aan haar….. 

Onze feestjurken voor het etentje, jij hebt je jurk gedragen op je laatste reis, mijn jurk hangt met het prijskaartje eraan nog in de kast om er nooit meer uit te komen. 
Je gaf mij vorig jaar een prachtig boek, ik mocht het zelf uitzoeken, mooi ingepakt in rood met goud papier…..ik zou het de dag voor kerst wéér uitpakken in jouw bijzijn en in gezelschap van jouw man en je zus…. 

Dat is er niet van gekomen, en om eerlijk te zijn heb ik ook lange tijd niet meer aan het boek gedacht. Pas later had ik de moed om de verpakking te openen, maar het boek brengt zoveel emoties teweeg, evenals je foto’s ordenen, ik kan het nog steeds niet Diana, het is zo wreed dat jij er niet meer bent….. 

“Vingerafdruk van verdriet, onmisbare steun voor iedereen die met verlies wordt geconfronteerd” 

Boekje gekregen van je zus, en ik haal er steun en kracht uit…kracht die ik nodig heb om zonder jou verder te moeten gaan……ik mis je zo heel erg  

Seizoenen.

Jaar in, jaar uit keek ik uit naar het einde van de zomer. 
Samen met jou genoot ik van het vooruitzicht van vallende bladeren, lekker door de bladeren schoppen in het bos, de eerste eikeltjes, kastanjes rapen, paddenstoelen fotograferen…… 

De eerste drie maanden van ‘ ons seizoen ‘ zijn nu zo heel anders voorbij gegaan. 
Zodra het genoeg schemerde dat ik de gordijnen kon sluiten verhuisde ik naar de slaapkamer. Ik wist mij geen raad met jouw verlies. Ik wilde alleen zijn, en dat wil ik nog steeds. En nog steeds weet ik me geen raad met jouw verlies. ‘ Gaat het weer een beetje, kan ik iets voor je betekenen’? 
Ik ontloopt de mensen waarvan ik weet dat ze mij dit gaan vragen. 
‘  Als je wil praten, je bent welkom hoor, kom lekker een bakske koffie drinken ‘. Men zegt nog net op tijd niet ‘ kom gezellig een bakske drinken! 

Zeker, ik heb ook lieve mensen om mij heen, mijn familie, al is die nog zo klein. Ik heb lieve vrienden die aan mij denken door mij een hart onder de riem te steken door kaartjes te sturen. Dat doet me goed, dat is echte aandacht…… 
Begin dit jaar verloor ik jou, eind van dit jaar je oma. 

Er is teveel gebeurd dit jaar, dingen waar jij niets van hebt meegekregen, en je oma ook niet. Daar moet ik blij om zijn, zeggen sommigen…..  (    ) 
Maar alles wat er dit jaar gebeurd is had ik graag wél met jou samen doorgemaakt…jij kon alles aan, sloeg je overal doorheen, en als jij een schouder nodig had kon je op mij rekenen. 

Samen waren wij sterk Diaantje, nu moet ik verder zonder jou. Nooit meer samen naar je oma, nooit meer samen met de honden dollen in het bos, nooit meer gezellig samen op een overdekt terrasje zitten in ons seizoen….. 

Ik mis je, ik mis je elke dag meer….. 
Maar je bent altijd heel dicht bij mij, in mijn hart ♥ ♥ 

Dank….

Beste mensen van van Gorp uitvaart onderneming, beste meneer Sjaak.

Hierbij wil ik u als uitvaartonderneming, heel hartelijk bedanken voor de goede verzorging van onze moeder en oma na haar overlijden afgelopen week.
Speciaal bedankt ik meneer Sjaak die ons in deze dagen fantastisch heeft bijgestaan.
Moeder wilde niet opgebaard worden in een gesloten kist. Moeder wilde het liefst verpakt worden en weggedragen, het maakte moeder niet uit waar zij werd neergelegd…….

Moeders wens hebben wij uiteraard vervuld, in samenwerking met uitvaart onderneming van Gorp in Kaatsheuvel.
Moeder was in een fijne kamer opgebaard, en ook haar wens om als ‘ pakketje’ weggebracht te worden is door ons en de uitvaartonderneming vervuld.
Meer wensen had moeder niet.

Onze moeder en oma heeft de mooie leeftijd van 92 jaren mogen volbrengen, mede dankzij de goede en liefdevolle verzorging die moeder de laatste vier jaren van haar leven heeft gekregen van de verzorgsters en begeleiding van verzorgingshuis het Koetshuis.