Wijze woorden.

Lieve Diaantje, er zijn dagen bij dat ik mijn bed niet uit wil, dagen die ik in het donker en in stilte zou willen doorbrengen. Mijn gevoelens wisselen steeds vaker maar ook steeds heftiger. 
Twintig graden in februari, twee weken terug nog een flink pak sneeuw. Waarom maakt mij dat zo van streek, ik weet het antwoord niet. 
Kort na jouw overlijden brak het coronavirus uit, en ondanks gesprekken met artsen en verpleegkundigen blijf ik bij mijn gevoel dat corona invloed heeft gehad op jouw overlijden. 
” U moet dat loslaten, u moet dat achter u laten, er zijn geen bewijzen voor, en bovendien ‘……..
Ja, ik weet het. Goedbedoelde adviezen, wijze woorden, maar al deze raadgevers staan niet in mijn schoenen. 
Ik ben opstandig, ik ben boos en heel verdrietig, maar ik houd mijn masker op en hier thuis tussen vier muren breekt mij dat op. 

Verdriet weg snoepen, nergens heen kunnen, alleen zijn, met niemand kunnen praten over jou, want ja, het leven gaat verder….behalve je zus spreekt niemand je naam nog uit….. 

Ik mis je zo Diana……. 

Lotgenoten.

Een kind verliezen, wil je weten hoe het is om een kind te verliezen? 
Ga zitten, dit kan best wel even duren.
Eerst ben je in shock, en dan ben je in ontkenning.
En al snel stelt de realiteit je emoties op de proef. Je verliest zoveel, maar het eerste wat je verliest is je glimlach. Voor anderen lijk je oké, maar dat ben je echt niet. 

Het verdriet wat je voelt is nog maar het begin. Omdat je kind nu alleen nog in je hart woont. 
Je koestert elke foto die je maar hebt. Je klampt je vast aan herinneringen die je dacht te vergeten. 
Je weet dat je leven nóóit meer hetzelfde zal zijn.

Je doet alsof dingen oké zijn en je verbergt je pijn. Je wilt gewoon dat iemand haar naam noemt. Je wilt je voorstellen dat zij weer naast je is. Soms heb je het gevoel dat je gek wordt. Dus voor je oordeelt, duimen maar dat je nooit de pijn van het verlies van een kind meemaakt . Je houdt je tranen in. Je huilt elke dag, maar je wilt  schreeuwen. Mijn kind was mijn leven , hoe kunnen mensen daar zo makkelijk aan voorbij gaan? Je bidt voor een bezoek of visite in de vorm van een droom. 
Dus voordat je me over gebruikte gekke clichés vertelt, ”  zoals, ze is nu op een betere plek” of  ” dingen zijn beter zo”. denk aan wat je gaat zeggen.
Ik meen het echt als ik je zeg, dat ik hoop en bid dat je nooit weet hoe ik mij elke dag voel……….. 


(  Grieving for loved ones.) 

10 februari 2021

En dan loop je daar. Daar, waar ik met jou zo vaak heb gelopen. 
Waar we jaar in jaar uit genoten hebben van de vier seizoenen. Onze laatste wandeling samen in een besneeuwd bos was in 2018. 
Vanmiddag liep ik weer door een besneeuwd bos, samen met je zus en de honden. 
Sinds kort loop ik weer door het bos, het liefst samen met je zus, maar vaak ook alleen met de hond van mijn buurvrouw. 
Er zijn zoveel herinneringen, bij elke stap die ik zet. 
Jij hoopte elke winter dat het ook nog zou gaan sneeuwen, dat vonden de honden geweldig, en wij ook. 

Wat zou jij genoten hebben van deze sneeuwval, twintig, dertig centimeter sneeuw, het bos is een sprookjesbos geworden. 
Lopend door het bos heb ik moeilijke momenten, de omgevallen boom waar jij zo graag tegenaan leunde. 
Het bankje waarop we samen pauze hielden. Op dat bankje zittend kon je van drie kanten mensen zien aankomen, van links, van rechts en van rechtvooruit. 

De boom met de ingekerfde naam, de slingerende paadjes waardoor je een stukje kon afsnijden, de paadjes waar we eigenlijk niet mochten lopen zonder de honden aan te lijnen, want dat waren ruiterpaden. 
Het liefst wandel ik samen met je zus, maar zij heeft haar werk, en loop ik een rondje bos met Andra, de hond van mijn buurvrouw. 
Alle plekjes waar ik kom zijn verbonden met jou, de boom met het grote gat erin en waarin Jan van Delft in de zomer altijd water voor onze honden achterliet……onze vaste wandeling langs de vrolijke koeien die naar ons toe kwamen lopen en waarbij jij het niet kon nalaten om ze eens over hun harde kop te aaien….. 

Het valt mij vaak zwaar om met droge ogen en verstopt verdriet daar te wandelen, gelukkig overkomt mij dat niet elke dag. 
Het gemis van jou kan mij heel vaak totaal uit het veld slaan. 
Huilbuien, boosheid, niet aanspreekbaar zijn. Verdriet om, en 
gemis van je kind gaat een levenlang duren, ik heb hoge pieken en diepe dalen…… 
Lief kind, de oprechte knuffels, je lieve woorden die je altijd tegen mij zei als ik het weer eens niet zag zitten, je schaterlach als we samen iets grappig of iets hilarisch meemaakten……… 

Het gemis is groot, heel groot, het verdriet is groot, heel groot……. 
Ik heb niets wat ik van jou bij mij kan dragen, ik zou het altijd heel dicht bij mij dragen……niets…van mijn eigen kind ❤️  helemaal niets…….

Tijd..

Diana met broertje, zusje en oma. 1971

Vierhonderd dagen, 57 weken en 13 maanden geleden blies jij in mijn armen je laatste adem uit…..
Weet je lieve dochter, het lijkt alsof het gisteren was was, ik kan het nog steeds niet accepteren, niet geloven. 
Ik herken mijzelf heel vaak niet meer.
Is dat echt mijn gezicht in de spiegel? Ben ik dat, die vrouw met dat korte lontje? Ben ik dat, die vrouw die alles en iedereen probeer te ontlopen?
Ben ik die vrouw die met grote tegenzin een nieuwe dag tegemoet ziet en uitkijkt naar de avond om mij weer te kunnen verstoppen in mijn slaapkamer?…….. 

Het begon vanavond te sneeuwen. 
Elke winter hoopten jij en ik dat het eindelijk weer eens een echte witte winter zou worden, samen verheugen we ons hier enorm op. De laatste keer dat we samen door de sneeuw wandelden met de honden was in 2018. Het was toen van korte duur. 
De voorspellingen voor deze week lijken in vervulling te gaan zoals jij droomde van een dik pak sneeuw. 
Dat je ook dat niet mee mag maken maakt mij bedroefd, je hield zo van ravotten in de sneeuw met de honden……van de mooie witte wereld….. 

Eenzaamheid in coronatijd, zeker nu zonder jou, niet samen zijn, één gast per gezin is toegestaan, maar wij waren samen geweest, met de honden, bij elkaar, wij hadden door dik en dun elkaar gesteund. 

Lang kwam ik mijn huis niet uit, wilde ik mijn huis niet uit. Ik had tijd nodig om verdrietig te zijn, boos te zijn, en die dagen zijn er nog steeds. 
Omdat ik toch even buiten wil zijn, beweging nodig heb, wandel ik nu elke dag een uur met hond van mijn buurvrouw. 
Nee, niet met Guusje, dat zou ik met liefde en plezier doen voor je zus, maar met Guusje wandelen is voor mij niet te doen. Ik heb geen controle
over Guusje, ze is veel te sterk. 
De hond van mijn buurvrouw is een oudere, rustige hond die ook nog goed luisterd.

Er gaat geen dag voorbij dat jij niet bij me bent, dat ik niet aan je denk, dat ik niet met je overleg…… 
Zonder jouw kan ik geen besluiten nemen. 
Zoals verhuizen. Ik kreeg afgelopen week een huis naar mijn zin aangeboden, maar zonder jou kon ik maar niet tot een besluit komen. 
En dan achteraf denk ik, had geboden voor die woning, Diana had zeker achter je bestelling gestaan, ik ken je mijn lieve dochter ….. 

Samen hadden wij er wel uitgekomen, maar nu, zonder jou, heb ik de beslissing niet durven nemen……ik mis je zo bij alles wat ik doe en doen moet….wij tweeën waren één, lieve lieve Diaantje… 
Samen… maar er is geen samen meer…….