Ach lieve Diaantje, ik heb er steeds vaker zó genoeg van. Thuis komen in een leeg huis dat steeds rommeliger wordt omdat ik de energie nergens meer voor op kan brengen.
Vanmiddag heb ik bij je neef gezeten op het bankje bij de ijsbaan. Samen wat praten over de dingen die hij met mij wil delen. Hij kijkt uit naar zijn vakantie, nog een paar weekjes dan gaat hij voor een paar maanden naar zijn broer in Turkije. Hij zegt moe te zijn, en dat geloof ik meteen. Het is niet niks als je elke dag naar school in Breda moet, stage lopen, en ook nog in de groei bent, ja lach maar, ik bedoel niet zijn lengte, daar is niks mis mee, groei naar volwassenheid bedoel ik.
Ik gun het hem van harte Diaantje. En als ik dan zo naast mijn kleinzoon zit, komen ook jouw laatste dagen met een knal weer naar boven. Ook jij was moe, lusteloos, ik zag het aan jou, ik zie het nu ook aan mijn kleinzoon.
Een mededeling van Casade in de brievenbus. Verwacht wordt dat de eerste flats eind december worden opgeleverd, eind mei 2022 moet iedereen uit de oude woning zijn.
Hoe ik het allemaal ga aanpakken weet ik nog niet Diaantje, ik zie het allemaal nog wel.
De bouw ligt nu een paar weken stil, het is bouwvakvakantie.
Steeds vaker kijk ik naar je foto’s, ik kan vaak niet aanvaarden dat jij er niet meer bent, het blijft onwerkelijk, onaanvaardbaar. Het maakt me behalve verdrietig ook steeds vaker boos. Dat ik dan heel onredelijk kan zijn dat weet ik, maar die boosheid en dat verdriet moeten een uitweg hebben, dan helpt een poosje buiten op een bankje met mijn kleinzoon het beste, ik kan het heel goed met ‘m vinden……..
Verhuizen….ik moet er niet aan denken, vreselijk!
LikeLike