Strijd…

• 

Ach Diaantje,  wat is het leven leeg zonder jou, aan niemand is uit te leggen hoe anders het leven is na het verlies van jou.
” Ja, ik begrijp het” ik snap je” ….. maar hoe kan iemand begrijpen en snappen wat het verlies van een kind voor de moeder betekent als je niet voor hetzelfde vuur gestaan hebt. 

Ik begin mij weer terug te trekken in mezelf Diaantje. Zo was ik gisteren met je zus op pad om een nieuwe jas te kopen, maar ik ben er niet in geslaagd. Vol goede moed ga ik van huis, maar al snel voel ik de bui alweer hangen, was ik maar thuis gebleven. Ik zag mezelf in de winkel ramen. Dat ben ik niet, en dat werd nog duidelijker toen ik mezelf zag in de grote spiegels van de winkels. Was ik dat, die vrouw met die versleten legging, met die vormloze trui, dat vest waar iedere hond die ik tegenkom met plezier in gaat hangen, die veel te korte sokken en de laarsjes die hun beste tijd ook wel hebben gehad. Ja, die vrouw was ik. Doelloos rondgelopen met z’n tweeën. Echt, niets ten nadele van je zus, maar met jou was winkelen een feestje. Jij had mij in deze kleding niet meegenomen. ” Ma asjeblieft, ga naar boven en trek wat fatsoenlijks aan, zo neem ik je niet mee”. 
Je zus is heel anders, hangt liever rond in het tuincentrum of rommelt wat in haar tuin. Het maakt je zus ook niet uit wat ik aan heb, zelf neemt ze het ook niet zo nauw in haar vrije tijd. Naar haar werk is een ander verhaal.

Ik ga je steeds meer missen, dat jij er niet meer bent heeft steeds meer z’n weerslag op mijn leven. Ik weet niet meer hoe ik moet lachen, hoe ik moet slapen, de normale dingen in het leven zijn voor mij niet meer normaal. Ik geniet niet meer van dingen die samen met jou wél leuk en normaal waren……

              
                           Every day
                           without you
                            is an 
                            uphill battle