Sprangs geleuter….

Er is in de afgelopen vijf jaar al zoveel gespeculeerd over het hoe en wat met betrekking tot het huwelijk van mijn dochter dat ik er nog eens een blogje aan waag. Niet omdat ik daar nu zoveel behagen in schep, maar voornamelijk om een aantal Sprangse roddeltantes eens even te kakken te zetten. Het begon in 2012 toen mijn schoonzoon vrij plotseling in een midlifecrises terecht kwam. Meneer zag alles niet meer zitten, het leven niet, de toekomst niet, en ook zijn dure hobby’s niet meer. Dat was even schrikken voor mijn dochter, zomaar uit het niets komt daar plotseling een midlifecrisis opduiken. Ja, manlief was wat stiller de laatste weken. Afwezig ook, maar dat schijnt bij een midlifecrisis te horen. Ook dat je ineens uren in de douche doorbrengt terwijl voor die tijd het water altijd te koud en te nat was.

Om een lang verhaal wat korter te maken, meneer was verliefd geworden op de schoonmaakster van het bedrijf waar hij werkte. Niks midlifecrisis dus, maar gewoon ordinair vreemdgegaan met de poetsvrouw. Meneer vertrok voor een paar weken naar de camping om tot rust te kunnen komen en na te kunnen denken over zijn toekomst. Een paar weken werden een paar maanden, ik vroeg mijn dochter hoelang ze nog door wilde gaan met het betalen van de camping, want meneer zat op zwart zaad en kon de relaxplek niet alleen betalen. Terug komen naar huis was meneer ook niet van plan want voor hem hoefde het allemaal niet meer. En blijkbaar hoeft het nog steeds allemaal niet wat meneer betreft. Vijf jaar geleden de kuierlatten genomen, intussen een huisje gehuurd waar de poetsvrouw ook weer aan het poetsen geslagen is ( ohh )…….

Het was een poosje vrij rustig in het Sprangse dorp na drie jaren van roddel en achterklap. Want in zo’n kerks dorp ga je over de tong hoor als je buiten de pot pist. Maar de storm is weer losgebroken. Mijn dochter zou nu gaan, of al samenwonen met de man van de poetsvrouw !!! Nou moet het toch echt ophouden, dit zijn zo’n gemene leugens, waar heeft mijn dochter dat aan te danken? De man van mijn dochter doet geen enkele moeite om het huwelijk te ontbinden ( hij durft niks, kan niks, en laat alles liever mijn dochter opknappen en betalen ) Nee dus, want ik ben er ook nog en laat mijn dochter niet voor zijn karretje spannen. Hij gaat vreemd, laat mijn dochter al vijf jaar zo zitten dus mag hij zelf de zaken afwerken, ook financieel. Advocatenkantoors genoeg te vinden, en als je bang bent, neem dan je welbespraakte moeder mee, die weet alles zo goed. Ook het poetsliefje van mijn schoonzoon is nog getrouwd, en zij slaapt samen met haar zoon op een kamer in het echtelijk huis. Hij wil niet meer met haar in één kamer slapen, en geef hem eens ongelijk. Zij leven nog samen omdat geld de oorzaak is in dat huwelijk, huis en bezittingen.

Maar Mariska, jij kwam vandaag met het nieuws dat je oma gehoord had dat zij van de ……. met dat blonde haar en al die oorbellen in,  zou samenwonen met de man van die overspeelster. Had je je oma niet direct uit de droom kunnen helpen i.p.v aan mijn dochter te vragen of het gehoorde waar was?  Dat had jij niet eens hoeven te vragen want je werkt samen met mijn dochter, en jij weet heel goed hoe mijn dochter in elkaar steekt.  Mijn dochter woont met niemand samen, en al was Piet van Zelst de laatste vent op aarde dan nog maakte hij geen schijn van kans. Dat jij met deze ongelooflijke onzin mijn dochter confronteert kan ik niet begrijpen Mariska. Ik zou het zeer waarderen als je je oma eens duidelijk zou maken dat ze haar oren nergens aan moet laten hangen, en al zeker niet aan vele vele mensen die in Sprang wonen, het roddeldorp van Noord Brabant.

Amen.!

De lift…

Natuurlijk is het anders. Of je nu je man of vrouw in een verpleegtehuis moet achterlaten, of een van je ouders, dat is emotioneel een heel verschil. Jarenlang waren jullie samen en dan ineens sta je overal alleen voor. Vanmiddag zag ik het weer aan, drie vrouwen op bezoek bij hun man. Wezenloos zittend in hun stoel wordt er tegen ze gepraat alsof het kinderen zijn. Met een ouder is dat gelukkig minder emotioneel is mijn ervaring. Ik heb het geluk dat ik nog niet tegen mijn moeder hoef te praten als een klein kind. Ik hoef zowiezo niet te praten tegen mijn moeder, ze is behoorlijk doof en zegt zelf ook niet meer zoveel. Het lukt mij en mijn dochter moeiteloos om twee uur bij moeder te zijn zonder dat er een woord uitkomt. Daarom gaan we meestal ook samen op bezoek bij moeder, dan wordt er tenminste nog wat gesproken. 

Vanmiddag namen wij moeder mee naar het terras. Daar gaan ook de mensen naar toe die niet zonder hun sigaretje kunnen. Een vrouw zat aan een tafeltje met voor haar neus twee pakjes sigaretten en een aansteker. Een kwartier later werd haar man naar buitengerold door een medewerkster. De man stak een hand uit naar de pakjes sigaretten, maar omdat de man zo bibberde viel alles op de grond. De vrouw sprak haar man toe als een kind. Je moet ook wachten A, ik help je anders toch ook ‘. De vrouw haalde een sigaret uit het pakje, stak deze tussen haar lippen en hield er een vuurtje onder. Na uitgehoest te zijn gaf ze het stokje over aan haar man. Dit herhaalde zich een aantal keren, waarna de vrouw opstond en tegen haar man zei dat hij terug moest naar zijn afdeling. Tijdens de terugrit probeerde de man nog wat tijd te rekken door zich aan een aantal stoelen vast te houden, maar zijn vrouw was onvermurwbaar. 

Een half uurtje later waren ook wij uitgepraat…..mijn dochter en ik. Toen wij opstonden vroeg moeder, oh, gaan jullie weer?  Ja moeder, wij gaan, het is bijna etenstijd voor jou. Ohh, zei moeder, dan hoop ik dat ik nog weet hoe ik boven kom, het verandert hier allemaal zo vaak……dan is de wc hier, dan weer daar, en de lift werkt ook elke keer anders…..

We geven moeder gelijk. We lopen met haar naar de lift en dochter drukt de code in. Terwijl de lift opengaat zegt moeder ‘ nou dat is snel, het is zeker niet druk vandaag. Als we richting moeders dagverblijf lopen zegt moeder, ‘ ik sta daar vaak zo lang te wachten dat ik maar terug ga naar huis. Weer geven we moeder gelijk, want ook al leggen wij het moeder honderd keer uit, ze begrijpt niet dat je de lift alleen kunt bedienen met een speciale code. Na moeder achter te hebben gelaten lopen wij nogmaals naar de lift. Buiten gekomen merken wij dat moeder ons dit keer snel vergeten is, ze staat niet voor het raam om naar ons te zwaaien…….dag moeder, tot volgende keer.

Mijn naam is…

Ik kan hier pisnijdig om worden, weet je dat. Ook op de toezichthouders van het bos. Je wéét verdorie dat er dieren worden geboren in dit seizoen, en zie je nu toezichthouders…..nee dus. Het moet verboden worden om je hond los te laten als je géén controle over het dier hebt.

Vanmorgen is in het bijzijn van mijn dochter een reetje van amper een week oud doodgebeten. Normaal gesproken luistert deze hond goed, maar de eigenaresse dacht dat haar hond achter een konijn aan ging, maar het bleek een reetje te zijn. De vrouw schreeuwde mijn dochter toe het diertje uit de bek van haar hond te halen, want zelf durfde zij dat niet. Mijn dochter was zwaar overstuur, mede door het gebler van de vrouw. Met het reetje in haar armen is mijn dochter naar de dierenarts gelopen, die de dood van het beestje constateerde, en mijn dochter de opdracht gaf het dode reetje terug te leggen op de plek van het gebeurde.

Zo kon de moeder het jong terug vinden en zien dat haar jong was overleden.

Ik ken de vrouw wiens hond dit heeft aangericht en neem haar dit zéér kwalijk. Vooral omdat zij van zichzelf denkt dat zij iedereen die zij tegenkomt met zijn/haar hond, opvoedkundig moet toespreken.

Houd je mond als je je eigen hond niet eens tot de orde kan roepen.

Ook de boswachters neem ik het kwalijk dat zij zó weinig controleren in het bos. Wandelen met je hond in een hondenlosloopgebied wil niet zeggen dat je je hond maar zijn gang kunt laten gaan. Als jij je hond niet onder controle kunt houden, blijf dan vooral nú weg uit het bos.

Eeuwige jeugd…

Afgelopen week was ik samen met mijn dochter weer bij de tandarts. Nog nooit in alle jaren dat wij bij hem komen heb ik die man humeurig gezien. Ook dit keer was hij weer goed gemutst en belangstellend. Altijd tijd voor een babbeltje, iets wat ik bij onze huisarts nog nooit heb meegemaakt. Nee, niets ten nadele van onze huisartsen, dat is ook een aardig echtpaar, maar de tandarts heeft bij ons toch een streepje voor. In mijn ogen blijft de man ook eeuwig jong, en dat kan ik van onze huisartsen nou niet echt zeggen. Loop je in het centrum de tandarts tegen het lijf, hij zal je spontaan groeten en naar je zwaaien. Dat heb ik met de huisarts nog nooit meegemaakt, terwijl ik hem of haar toch ook regelmatig tegen het lijf loop bij Appie.

Met denken maak ik dit blogje niet af, maar het wil mij niet te binnen schieten hoe het onderwerp leeftijd nu ter sprake kwam. Dat doet er in feite ook niet toe, maar de tandarts vertelde dat hij volgend jaar vijfendertig jaar tandarts is en al evenlang zijn praktijk in hetzelfde pand heeft. Wij waren een van zijn eerste patiënten dus hij kon onmogelijk van dezelfde leeftijd zijn als mijn dochter, die volgend jaar vijftig wordt. Laten wij dat nu lang gedacht hebben. Daar stonden we dus met onze mond vol tanden. De tandarts kon er hartelijk om lachen. Onderweg naar huis bleven wij ons verbazen. Bij de huisarts komen wij ook een jaar of vijfendertig, het was een jong stel met kleine kinderen toen we voor het eerst daar kwamen, maar deze mensen zijn met ons meegegroeid zal ik maar zeggen. Hij is grijs en ronder geworden, zij werkt tegenwoordig parttime vanwege haar leeftijd. Verbazing alom bij mijn dochter en mij. Het geheim van er jong uit blijven zien is dus niet alleen voor ( rijke ) vrouwen weggelegd.

Ik begin er nu toch echt in te geloven dat een jeugdig uiterlijk, behalve door je geërfde genen, ook te maken heeft met je levenswijze, hoe je in het leven staat en je positieve instelling.  Toch bij het volgende bezoek eens zo onbeleefd zijn om naar de leeftijd van onze eeuwig jong ogende tandarts te vragen…..

Samen wonen……

 
Of toch maar niet…… Terwijl ik dit schrijf moet ik lachen. Ik zal vertellen waarom. Zoals mijn lezers weten woont mijn dochter al vijf jaar alleen, manlief vertrok vijf jaar geleden, hij kon het ergens anders beter treffen, dacht hij. In het begin vond dochterlief het maar niks, dat alleen zijn, maar gelukkig was er haar trouwe viervoeter die haar door de eenzaamste periode heen hielp. Natuurlijk was ik ook veel bij haar want in zo’n periode wil je steeds maar praten over wat zo’n vent toch bezielt. Ik was er zo vaak dat mijn dochter zei dat wij net zo goed samen konden gaan wonen. En nu ik daaraan terug denk moet ik lachen.

Sinds enkele weken is Guusje in haar leven. Een jong meisjes puppy die er kwam nadat in januari haar allerliefste hond Williams overleed. Beiden zijn wij niet van ” doe de pup maar in de bench als je naar je werk gaat, dat moet ze maar leren’. Dus bood ik aan om de pup mee op te voeden. Dat wil dus zeggen dat ik elke dag wel een paar uur bij mijn dochter in huis vertoef. Zindelijk maken, voeren, en als ik er dan toch ben kan ik ook net zo goed voor het eten zorgen, niet dan?  Bijna een dagtaak kun je dit gerust noemen, bij mijzelf thuis staan veel dingen op de wachtlijst. Toch begint het opvoeden zijn vruchten af te werpen, Guusje leert snel.

In de afgelopen jaren heeft mijn dochter vaak gezegd, goh ma, waarom kom je niet bij mij in huis wonen…..en daar moet ik nu om lachen. We zijn heel close samen, maar samenwonen, nee dochterlief,  daar begin ik niet aan. Ook mijn dochter zou dat niet echt willen, maar het bewijst wel hoe goed we elkaar verdragen. Vandaag was zo’n dag dat we ieder blij waren met onze eigen woonplek. Vijf weken ben ik nu elke dag puppy oppas, maar vandaag had ik even een dip. Misschien kwam het door de warmte van de afgelopen dagen, of door het werk dat thuis toch blijft liggen. Of kwam het door het bezoek aan mijn moeder, ik vond het vandaag extra emotioneel om moeder zo alleen te zien. Ze was niet op haar eigen afdeling maar moeder zat heel ergens anders alleen op een bankje.

Een eigen huis, een plek onder de zon……eigen haard is goud waard, en zo weet ik er nog wel een paar. Lekker thuis op mijn eigen plekje op de bank.  Oost west, thuis best. Met volwassen kinderen wil je niet meer onder een dak wonen, zeker niet als daar geen noodzaak voor is…….

Dochterlief,  tot morgen, dan kom ik weer op Guusje passen……..

Genoeg gepleased……

​

…..Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Dat was het, laat ik het zo zeggen. Jarenlang heb ik mijzelf van de beste, maar niet juiste kant laten zien. Slikken en pikken. Tot dat ik letterlijk stijf stond van het anders zijn. De lichamelijke klachten begonnen zich op te stapelen. Ik wist dat ik moest veranderen, omdat ik anders weleens snel het loodje kon leggen. 

Het begon jaren geleden, ik was een jonge moeder van drie kleine kinderen. Dat was in de tijd dat vrouwen niet behoorden te werken als je kinderen kreeg. De man zorgde voor het inkomen, de vrouw voor het huishouden en de kinderen. Zo werd je ook opgevoed, althans, ik. Mijn broer kreeg net iets meer kansen dan ik, want meisjes, ach, die trouwden en kregen kinderen en daarmee was de kous af.  Al vroeg nam ik dat mijn moeder kwalijk. Mijn broer mocht achter de meisjes aan, mocht in het weekend uitgaan en haalde zijn rijbewijs. Ik herinner mij nog goed dat hij op een dag met een nieuwe auto thuis kwam. Een eend, je kent ze wel, zo’n wiebelding op wielen. Ok, het was geen ferrari, maar toch.  

In die tijd ontstond de wrijving met mijn moeder. Een vader was er niet, ik denk er vaak aan dat het met een vader in het gezin toch wel anders gegaan was. Mijn moeder moest werken om in ons onderhoud te voorzien, en ik hielp haar daarbij door na schooltijd bij een gezin voor de kinderen te zorgen. De vader in dat gezin was gymleraar, de moeder had geen baan maar ging bijna dagelijks met vriendinnen tennissen. Als mevrouw daarvan terug kwam waren de kinderen gewassen, hadden ze gegeten en waren bedklaar. Als ik tussen die bedrijven door nog tijd over had waren er altijd nog wel klusjes te doen, zilverpoetsen bijvoorbeeld. Elke dag dat ik daar geweest was kwam ik met een hele rijksdaalder thuis die ik aan moeder gaf. 

Toen ik weer later, dank zij moeder, een échte baan kreeg in een schoenenzaak, verder leren zat er voor mij toch niet in, begon ik in opstand te komen. Ik trouwde jong om maar uit huis te zijn en op mijn vierentwintigste was ik moeder van drie kinderen. Ik heb gelukkige jaren gekend, ik was er altijd voor de kinderen en stak al mijn tijd in de opvoeding van het drietal. Toch liep ook mijn huwelijk op de klippen. Ik kreeg vreselijke angst en paniekaanvallen en voelde mij nergens veilig. Ik kwam in opstand tegen alles en iedereen. Het gevolg van alles was dat ik zes weken op een afdeling voor mensen met een psychische storing terecht kwam en aan de medicijnen moest. Het bracht geen verbetering waardoor ik nog jarenlang patiënt bleef en nog steeds ben. Alleen met dit verschil dat vijftien jaar geleden de arts waar ik elk half jaar op controle kwam, mij plotseling afschreef. Ze zou contact opnemen met mijn huisarts die mij de medicijnen die ik gebruikte  in de toekomst maar moest blijven voorschrijven, want zo zei ze, mijn klachten waren van dien aard dat ik niet verder zou kunnen zonder de voorgeschreven medicatie. 

 Na lange tijd alleen geweest te zijn, mijn kinderen waren inmiddels alledrie het huis uit, begon ik er weer bovenop te komen, het ging goed met de medicatie. Ik stond weer open voor een nieuwe start en die kwam er ook, het was alleen weer van korte duur. Weer liep ik in de val van list en bedrog. Na dat avontuur van twee jaar kon ik letterlijk en figuurlijk niet meer. Mijn vertrouwen was weg, ik geloofde in niets en niemand meer . Ik ging mijzelf verwaarlozen, ik werd hard en opstandig tegen iedereen die te dicht bij mij kwam. Nog steeds houd ik afstand van mensen, ik groet ze, maak soms een praatje, maar daarbij blijft het. Ik heb geen vrienden en vriendinnen en die wil ik ook niet. Het is goed zoals het nu is. Ik wil mezelf zijn, geen puppet on a string van iemand meer zijn.  Geen ja knikker en pleaser meer zijn, die tijd is voorgoed voorbij. Ik ben wie ik ben, en leef zoals ik leven wil……….

Time fly…

Je hebt nog een heel leven voor je. Dat was lang geleden ook zo. Ik herinner mij bijvoorbeeld nog goed dat ik zat te kijken met mijn gezin naar de inhuldiging van Beatrix. Mijn kinderen waren tieners die tijd, en ik had inderdaad nog een leven voor mij. Geen minuut stond ik stil bij de tijd, die naarmate ik ouder werd, ook voort raasde. Het zou nog jaren duren voordat ik getuige zou mogen zijn van de inhuldiging van Alexander. Mijn kinderen vlogen uit, ik kreeg kleinkinderen, maar voor mijn gevoel had ik nog zeeën van tijd. Ondertussen is ook Alexander alweer vier jaar koning. De tijd heeft niet stilgestaan, en dat ervaar ik nu dagelijks.

Als ik naar muziek luister van jaren geleden, toen ik nog een heel leven voor mij had, kan ik mij ineens heel neerslachtig voelen.” Voulez vous……van Abba, ik herinner mij dat ik op zolder op het ritme van deze song met een springtouw in de weer was. Elke dag tien minuten springen, zo bleef je jong. Dave Berry, this strange effect, dat bleef ik draaien op mijn casettebandje toen ik afgedankt werd door mijn allereerste vriendje. Ik zat in de trein naar huis toen ik dit liedje naast mij hoorde, en dat is lange tijd blijven hangen. Hij mocht niet langer met mij omgaan van zijn moeder omdat ik niet katholiek was. Ik geloof niet dat ik hem dat ooit vergeven heb.

Veel dingen in mijn leven zijn anders gegaan dan ik gepland en gehoopt had. Daar moet ik mee leven zolang mij de tijd nog rest. Ik koester de herinneringen, de mooie en de minder mooie, ze horen nu eenmaal in mijn leven thuis. Ook de verdrietige dingen kunnen opgeroepen worden door een foto, een lied, een gedicht. Ergens verstopt in een boek bewaar ik een dierbaar gedicht, dat gedicht kan zowel boosheid, verdrietige als gelukkige momenten oproepen. Geschreven door iemand die mij op een schandalige manier heeft behandeld. Ik worstel nog steeds met mijn gevoelens over deze periode….

Leef, want morgen is geen zekerheid, zingt Andre Hazes jr, en dat is ook zo. Ik wil nog graag meemaken dat mijn kleinzoons een eigen gezin zullen hebben, ik wil nog graag meemaken dat mijn dochter een nieuwe levenspartner vindt, zodat zij niet alleen in het leven staat als ik er niet meer ben. Ja, ik wil nog zoveel, maar het leven is kort, een waar gezegde dat je pas beseft als je over de helft bent. Ik heb mijn moeder nog, ik heb mijn broer nog, en érgens heb ik nog een halfbroer en een halfzus, twee kinderen uit het tweede huwelijk van mijn vader, die ik overigens ook nooit in mijn leven heb mogen meemaken. Hij nam de benen toen ik amper twee jaar oud was en heeft nooit meer iets van zich laten horen. Wat je niet hebt mis je ook niet, hoor ik vaak. In het geval van een vader gaat in mijn geval die vlieger niet op. De nieuwsgierigheid blijft, hou oud je ook bent.  Je bent niet kompleet als je niet weet wie je vader is. ….