Wat hebben we veel en vaak gelachen Diaan. Nu ik deze foto weer terug zie herinner ik mij al de mooie momenten weer. Jij, ik en Tika op stap in dit zwarte koektrommeltje. Jij hebt koektrommeltjes gehad in alle soorten en maten, en dit was er één van.
Je schafte ze aan als er nog minstens één jaar keuring op zat, en warempel je reed er vaak nog lange tijd mee. Mooi hoefden de trommels niet te zijn, als Tika maar mee kon.
Je hebt gereden in een wit trommeltje, een blauw, een groen, en als ik mij goed herinner ook nog een rood trommeltje.
Ik vroeg aan je broer of hij zich nog herinneren kon wat voor koektrommeltje je vader voor je kocht toen je net een dag je rijbewijs had. Je broer kon zich een citroën herinneren, en een bruine kadet. Wat voor karretjes het waren maakt nu ook niets meer uit, al deze gedachten gingen door mijn hoofd bij het zien van dit fotootje, ik zie ons nog zitten met Tika op de achterbank…….
Herinneringen die naar de achtergrond waren verdwenen komen zo toch weer hard binnen. Want het is niet alleen het autootje, het roept meer dan dat weer naar boven.
Nu de dagen korter zijn maak ik er misbruik van om vroeg naar bed te gaan, de kat naast me, de televisie aan en dan komen toch meer herinneringen boven door iets wat ik zie op tv, of iets wat ik lees.
Rouwen is levenslang. Jouw verliezen is het zwaarste wat mij in dit leven is overkomen.
Jij bent voor mij onvervangbaar, je was zo welkom en nu ben je weg…..
” Tot morgen ma’ tje, je zei het met je ogen en je glimlach……je stak je duim naar mij op, en ik naar jou…….
Twee dagen later was er enkel stilte…….en stil zal het voor altijd blijven zonder jou……
