Nee, dit is niet mijn geboortedag, maar het is wel een datum die onuitwisbare herinneringen oproept. Het is de trouwdatum van mijn moeders tweede huwelijk. Het is even geleden ja, ik was een tiener, en na al de jaren vergeet ik deze dag nooit meer. wij, mijn moeder, broertje en ik woonden in bij mijn opa en oma nadat mijn vader kort na de geboorte van mijn broertje met de noorderzon vertrokken was. Het waren leuke jaren voor zover ik mij herinneren kan, en ik wist niet beter dan dat het altijd zo zou blijven.
Tot op een dag mijn moeder zei dat we zouden gaan verhuizen, weg bij opa en oma. Waarom, waarvoor, het zou mij later allemaal duidelijk worden. Van de ene op de andere dag vertrokken wij naar ons nieuwe huis in Baardwijk, voor mijn gevoel verhuisden wij naar de andere kant van de wereld. Er werd geen afscheid genomen van opa en oma, ik vond het allemaal heel verwarrend. Ja, er stond wat meubilair, hoe dat er gekomen was…..voorbereid waren wij als kinderen niet. Jaren later zou ik horen waarom het vertrek zo plotseling was gegaan.
Moeder was door oma gedwongen te vertrekken. Via een contactadvertentie, géén idee dat dat toen ook al bestond, had oma mijn moeder aan de man geholpen. En wát voor een man. nog geen drie dagen na de verhuizing stond de engerd voor de deur, met in zijn kielzog drie kinderen van mij en mijn broer ’s leeftijd, twee meiden en een jongen. Het werd mij ook meteen duidelijk waarom er een knalgele jurk met grote zwarte bloemen aan de kast had gehangen, moeder had de jurk zelf gemaakt, maar nog niet eerder had een door haarzelf gemaakt kledingstuk te pronk gehangen. nog dezelfde week brak moeders grote dag aan, ons werd gezegd een uurtje lekker te spelen aan de grote ronde eettafel, moeder en de engerd zouden snel weer terug zijn met wat lekkers voor ons. Wat voor lekkers het was, en hoe ik die dag verder ben doorgekomen weet ik echt niet meer. Wat ik wel weet was dat ik niet blij was, ik voelde mij verraden door mijn moeder, ik was naar het tweede plan verhuist. Ik kan ook niet duidelijk maken hoe vreemd het was om van de ene op de andere dag naast je ‘ nieuwe ‘ zus te moeten slapen, ineens deel je het bed in de slaapkamer met iemand die je nog nooit eerder hebt ontmoet. Gelukkig was het van korte duur, het trio wenste niet naast één van ons te slapen, ze eisten een kamer voor drie op, wat betekende dat ik het bed moest delen met mijn broertje. Achteraf kan ik zeggen dat ik het aan heb zien komen, toen al, het moest een keer fout gaan. Dat voel je, al ben je nóg zo jong. De engerd en zijn kroost waren onmogelijke mensen, ze terroriseerden ons, mijn moeder, en alle vijf de buren waarmee wij één portiek deelden. Was goed werd besmeurd, banden stonden ineens leeg, schelden, ook tegen mijn moeder, en als de engerd thuis kwam van zijn werk zaten ze er bij als drie engeltjes. Ik heb mij héél vaak afgevraagd waarom moeder deze situatie bleef dulden, waarschijnlijk had ze geen keus. Toch kwam dat moment. moeder en ik zaten op een avond aan de ronde eettafel toen de engerd met veel kabaal binnen kwam. Scheldend, tierend begon hij te smijten met de tafel, deze kwam meerdere malen onze richting op, en nóg bleef moeder het aanzien. Toen moesten de stoelen het ontgelden, met de afgebroken stoelpoten begon de engerd op moeder en mij in te slaan. Ik ben toen zo overstuur geraakt, en zó gaan gillen dat moeder geen andere keus bleef dan te vertrekken. Ze trok mij aan de arm het huis uit, we donderden zo ongeveer door de snelheid van alle trappen in het portiek. Eenmaal buiten vlogen de stoelpoten via het balkon ons achterna terwijl de balkons zich vulden met nieuwsgierigen. Om de hoek zijn we even op adem gekomen, waarna wij direct doorliepen naar het huis waar mijn broer zich bevond. Hij was veilig daar, heeft niks meegekregen van rondvliegende tafelpoten en scheldpartijen. Ja, maar wat toen. Het eerste wat in moeder opkwam was het huis van de dominee. Hij opende de deur in zijn nachtgoed, en in de hal wachtten wij tot de man was aangekleed. Ik zie hem nog zitten , het telefoonboek werd na enige tijd opengeklapt en er werd gebeld. Het was al bijna ochtend toen er plots een taxi voor de deur stond die ons naar Eindhoven reed. Moeder en ik kregen een slaapplaats toegewezen in een opvanghuis van het Leger des Heils. Ondertussen hield moeder contact met de dominee, er werd een tijdelijke opvang voor mij en mijn broertje geregeld in een opvanghuis voor jongeren, ook in Eindhoven. Ik heb daar ongeveer een jaar doorgebracht, mijn broertje had het geluk dat hij vaak kon verblijven bij de ouders van zijn vriend. Na die tijd konden wij met zijn drieën terugkeren naar de vernielde flat. De gemeente had dat geregeld, mijn moeder werkte daar ook in die tijd. Inmiddels zijn we een mensenlever verder, mijn moeder woont sinds twee jaar in een verzorgingshuis. Praten met haar lukt al jaren niet meer. Lang en vaak heb ik geprobeerd met haar over vroeger te praten, over mijn vader, familie, moeders verstandhouding met háár ouders, maar nooit liet moeder een woord los. Dit jaar wordt moeder eenennegentig. Ze was er vooral de laatste jaren voor ons, ze trok vooral erg naar mijn oudste dochter. Daar had / heeft ze een band mee waar ik erg jaloers op was. Moeder was geen moeder die liet voelen, merken , dat ze van je hield, nooit geen zoen, geen knuffel, nooit zeggen ik houd van je. Lange tijd heb ik dat niet kunnen accepteren, ik nam haar dat kwalijk en dat liet ik merken ook. Laat ik zeggen dat ik milder geworden ben, ik besef dat moeders leven ook ups en downs gekend heeft, en wellicht kon háár moeder ook geen liefde geven aan haar kinderen. Ook is ouder worden herinneren, terug gaan in de tijd, koesteren wat je nog hebt en boosheid omzetten in vergeven en vergeten. ( … ) Helen Shapiro, die je weer even vijftien laat zijn, mijn eerste vriendje, die niet accepteerde dat ik niet terug wilde gaan in de tijd. Een weekend logeren bij mijn vroegere schooljuf in Krimpen aan de Ijssel, juffrouw Wouters. zij en haar man namen mij mee naar de bioscoop, als ik het mij goed herinner was het de film Mary Poppins die toen net nieuw was. Hoe ouder je wordt, hoe meer herinneringen naar boven komen borrelen, koester ze, deel ze als je dat wil, en wil je dat niet, neem ze dan met je mee…….voor altijd.
Als de dag van gisteren… 3 Juli 1959…
