Moeder…

Ja, het bleef even stil aan deze kant over moeder. Er was de laatste weken ook weinig opbeurends mee te delen. Moeder wordt volgende maand negentig, maar een aantal weken leek moeder met haar gedrag op een opstandige puber. Met lood in mijn schoenen brachten mijn dochters en ik moeizame bezoekjes. Moeder zat erbij alsof we vreemden waren, mopperde op bijna iedereen en dat ging maar zo door.  Het was de leiding gelukkig ook  niet onopgemerkt gebleven en men besloot de arts in te schakelen.

Tot vorig jaar september werden aan moeder medicijnen voorgeschreven, maar omdat het na verloop van tijd weer beter met moeder ging, werden de medicijnen afgebouwd. Achteraf gezien geen beste keuze, maar hiep hiep hoera moeder slikt weer haar medicijnen. Ze is weer vrolijker, vertoont minder irritatie en er kan weer een lach af als we bij haar binnen lopen. Wat nog wel gebleven is, is haar eigengereidheid. Wil ze niet douchen, dan vertikt ze dat, wil ze niet op een normale manier gewekt worden, ook dan kan ze nogal  geïrriteerd uit haar slof schieten. We gaan er maar vanuit dat dit ook overgaand is, geduldig afwachten.

Donderdag was de jaarlijkse bbq, mijn broer heeft zich voor dit evenement ‘opgeofferd ‘ en daar ben ik hem dankbaar voor. Er zijn leuke uitjes geweest met de groep, en nog iets bijzonders, moeder is weer mee wezen fietsen. Ja ja, ze heeft dit één keer eerder gedaan en dat was haar zo slecht bevallen, dit doe ik écht nóóit meer waren moeders woorden. Toch is ze vorige week weer op de fiets gestapt. Moeder heeft uitjes gemaakt naar een pannenkoekenhuis, ze is wezen lunchen met de hele groep, een uitstapje naar Bosch en Duin, en ook vertoeft moeder graag op één van de andere twee afdelingen, daar eet ze regelmatig mee, zit stilletje te genieten van haar advocaatje met slagroom . Wij zijn allemaal blij met deze vooruitgang, in de eerste plaats voor moeder, maar toch stiekem ook een beetje voor onszelf.

 

Advertenties

Mazzel oma…

Herken jij het ? Je krijgt foto’s toegestuurd via whatsapp je hoort dingen, je ziet dingen, maar krijgt erbij te horen dat je het niet op FB mag zetten. Dat betreft in mijn geval voornamelijk foto’s. Ik ben in het bezit van twee prachtige kleinzoons, en als ik zeg prachtig, dan bedoel ik ook prachtig. Ze delen veel met mij, nou ja, veel……maar ermee pronken dat mag ik niet. Neem de oudste, van kleins af aan ( hij is van 1997 ) slaat hij bijna geen weekend over om te komen slapen, nee, ik noem óók geen namen en geboortedatums, beloofd is beloofd. Op mijn bureau staat een foto, daar leert hij fietsen op zijn fietsje met zijwieltjes, nu vliegt hij om de paar weken naar zijn vriendin in Turkije. Maar de weekenden dat hij niet onderweg is komt hij nog steeds een nacht logeren. Is dat rijkdom of niet ? Daar staat wel tegenover dat zijn logeerkamer tegen het einde van het jaar leeg komt te staan. Kleinzoon vertrekt dan naar Turkije om daar te gaan studeren. Ik zal hem vreselijk gaan missen. Juist omdat het nooit anders is geweest alle jaren. Het gebeurt nu al dat hij naar zijn familie en vriendin vliegt en ik het zó stil vindt zonder hem . Maar ja, ook mijn kinderen vlogen ooit uit, en ja, daar had ik minder moete mee.

In zijn jongere jaren ( hij is van 2000 ) kwam jongste kleinzoon ook zeer regelmatig mee. Zodra vader of moeder ze had afgezet gingen de boys om beurten de douche in, pyama’s aan, en dan begon de pret. Iets lekkers eten, drinken, lol maken, spelletjes doen, of een  film in de cassetterecorder. De oudste keek in de woonkamer of op de logeerkamer naar een film naar keuze, en samen met de jongste was het met oma samen in bed Tom & Jerry  kijken, en hoe het kon weet ik niet meer, maar we bleven lachen, om steeds weer dezelfde film met de even droge grappen. Chips mee naar bed, en genieten maar. Sinds tante, die om de hoek woont bij ze, alleen is, een jaar of zes nu, is de jongste overgelopen naar zijn tante, want die is nu alleen, en heeft óók nog eens een hond. De komende vier jaar zal deze jongste knapperd niet het land uit gaan, eerst nog zijn studie afmaken, daarna zien we wel weer verder. Pas als vader en moeder verhuizen naar Turkije is er de kans dat hij meegaat, maar dat ligt nog in de toekomst. Wellicht vindt hij hier een vriendin, je weet het niet, de belangstelling voor meisjes is er al dus wie weet. Het hebben, en houden van mijn kleinzoons is mijn grootste geluk………

 

 

Broers & Zussen…

 

Je broers en zussen zijn mogelijk niet de mensen van wie je het makkelijkst kunt houden. Het kan zijn dat ze op je lijken, jullie hebben immers dezelfde ouders en jullie delen waarschijnlijk een aantal speciale familietrekjes. Maar als je verder kijkt dan die oppervlakkige overeenkomsten, voel je je mogelijk een vreemde eend in de bijt.

Het gezin waarin je werd geboren vormde het decor van je jeugd, je bent er opgegroeid te midden van je biologische verwanten. Misschien pas jaren later ontdekken we onze échte broers en zussen, in personen die onze vrienden zijn en daarmee onze ‘ ware familie ‘ worden.

 

Jij bent oké, ik ben waardeloos…

Met alle liefde...... Daphne Roos Kingma

14 Mei.

Er zijn nogal wat mensen die zich laten meeslepen door het hersenspinsel dat bij een ander alles perfect is, terwijl hun eigen leven een nachtmerrie is van verdriet, teleurstelling en abnormaliteiten. Als je eenmaal aan dat idee vastzit, is het nog maar een heel klein stapje tot je zover bent dat je om niets of niemand meer wat geeft.

( Ik ben zo ’n mens……vanavond las ik in één adem het boek, vijf jaar koningin Maxima uit .. jaloersheid is het niet, maar ik vind het zo oneerlijk verdeeld…….)

Als je in deze zinloze, onmenselijke situatie bent beland, moet je eens bedenken dat iedereen problemen heeft. Iedereen ondervindt zijn portie narigheid en als je de moeite zou nemen er anderen eens naar te vragen, zou je met je oren staan klapperen. Onthoud dat en ga, als je er de moed toe hebt, nog een stapje verder : de…

View original post 50 woorden meer

Vriendschap is een illusie…..

Helemaal mee eens Henk Westbroek, de spijker op zijn kop. Volgende maand is het precies zes jaar dat mijn schoonzoon de kuierlatten nam omdat hij meende in een midlifecrises te zitten. Heden ten dagen duurt deze midlifecrises nog steeds voort. Lange tijd heb ik mij zorgen om mijn dochter gemaakt, maar die tijd ligt sinds enige maanden achter mij. Ook achter mijn dochter, ze staat haar mannetje wel is gebleken. En dat ik trots ben op haar vorderingen steek ik niet onder stoelen of banken .

Korte metten maken met mensen die misbruik maken van je goedheid én je vertrouwen. De laatste maanden verschillende keren de ( nog steeds ) echtgenoot verzocht onderhand eens stappen te ondernemen om een punt achter het huwelijk te zetten, maar meneer denkt zoek het maar uit, het bevalt mij goed zo. Aanpappen met de ex vriendinnen van mijn dochter, dagjes uit, samen televisie kijken, plannen maken enz enz, maar naar de advocaat stappen durft meneer niet. En wat blijkt, via zijn laatste vlam, ook inmiddels een ex vriendin van mijn dochter , want dochterlief heeft onmiddellijk na het ontdekken van deze walgelijke streek de vriendschap verbroken, ben ik gedoodverfd als de kapot maker van het huwelijk. Ik was té veel en té vaak aanwezig, bemoeide mij overal mee. Het laat mij volkomen koud wat er gekletst wordt, ik lig er niet meer wakker van nu ik zie hoe mijn dochter haar eigen boontjes dopt. Ze ligt er niet meer van wakker dat meneer aanpapt met haar z.g vriendinnen. Dochter, ik ben super trots op je, ga zo door en blijf van je afbijten, eens komen ze zichzelf wel tegen. Ga zo door, dat wilde ik tóch even op deze manier tegen je zeggen.

Liefs van je moeder

 

My Heritage…

Ken je de site My Heritage ? Dat is een site waar je een stamboom kan maken, of personen zoeken die in jouw stamboom thuishoren. Vanmiddag kreeg ik een mailtje van ze met de mededeling dat mijn halfzus, Anna Maria Adriana van de Laar, geboren op 8 mei 1959 te Rotterdam, vandaag haar verjaardag viert. Misschien zou ik het leuk vinden om haar via de site te feliciteren. Nou, nee dus. Een aantal jaren ben ik zoekende geweest naar deze halfzus, ergens is er ook nog een halfbroer, maar dat heeft niets opgeleverd. Ik ben klaar met zoeken, ik wil er geen letter meer aan verspillen. Blijkbaar hebben deze twee zich ergens verstopt en willen niet gevonden worden, dat is hun goed recht.

Via deze site ben ik wel veel te weten gekomen over de uitgebreide familie die ik heb. Dat is leuk om te weten, maar verder heb je er ook niks aan. In de tijd dat ik geboren ben was het mode om te emigreren, veel van mijn familieleden hebben die overstap ook gemaakt, voornamelijk van vaders kant. Deze mensen zijn vreemden voor mij, en ik ben ook niet het soort vrouw dat contact gaat opnemen met bv spoorloos, of dat andere programma, met Robert ten Brink. Met de hele familie naar New Zeeland, Australie of Canada. Mij niet gezien. Maar omdat je nooit weet hoe een koe een haas vangt……onbekende halfzus in Rotterdam, bij deze een fijne verjaardag toegewenst. Mocht je dit lezen en de behoefte voelen contact met mij te zoeken, dan weet je de weg.

Geduld……

….. Is een schone zaak. Ik heb mijn geduld verloren, voor veel dingen en dat geduld moet ik terug zien te vinden. Onder dat verlies van mij lijden mensen.  Maar voornamelijk man en dochters. Moeder is kortaf, snel gepikeerd, kan uren gaan zitten bokken. En nou ben ik wel zo dat ik voor alles een verklaring hebben wil, dus google had een goeie aan mij voor enige tijd. Het komt door dat ik ouder word, het komt door onverwerkte gebeurtenissen, doordat ik geen stenen uit mijn rugzak kan gooien. Ooit heb ik onderweg wel stenen uit mijn rugzak weggegooid, maar op de weg terug die ik nu ga, raap ik de stenen één voor één weer op en daar ligt mijn probleem volgens de psychologen van google, dus mijn rugzak is weer aardig gevuld.

Ik ben opgegroeid zonder vader en met een moeder die er wel was, maar anders dan ik gewild had. Nou weet je als kind niet beter als je zo opgroeit, maar ik zeg je dat later toch alles naar de oppervlakte komt. Al vaker heb ik mijn frustraties hier op papier geuit en omdat dat mij helpt woede en verdriet los te laten is papier een geduldige luisteraar. ‘Je kunt het ook van je afschrijven en daarna verscheuren, werd weleens gezegd, maar dat werkt bij mij zo niet. Ik ben een verzamelaar, van leuke maar ook minder leuke dingen. Alles heeft een bedoeling, zou mijn bonusdochter Fiona zeggen, en dat is voor een groot deel waar. Ik leef met schuldgevoelens, heb ik het wel goed gedaan allemaal in dit leven, had ik dingen anders of juist niet moeten doen. Dat knaagt aan mij, maar er is geen weg meer terug. Een persoon die mij tien jaar geleden ernstig heeft geschaad met zijn mooie praatjes en beloftes zou ik graag nog eens terug willen zien om hem te vragen waarom, waarom maak je iemands leven opzettelijk kapot. Waarom deed je mij dit aan om daarna nooit meer iets van je te laten horen. Hartschelp 40 in Diemen.

Vanmiddag bezocht ik mijn moeder weer in het verzorgingshuis, ik ga daar liever niet alleen naar toe dus ik word meestal vergezeld door één van mijn dochters. Toen we voor het verzorgingshuis stopten zag dochterlief de bui alweer opstijgen. ‘Ma, zucht eens héél diep en adem daarna heel langzaam weer uit. Herhaal dat een paar keer , anders gaan we niet naar binnen…… zo gezegd zo gedaan. Ik wéét waarom ik moeite heb om naar dat verzorgingstehuis te gaan, maar ik zal dat nooit openlijk tegen vreemden uitspreken. Het verleden zit voor een groot deel wéér in die rugzak. Caroline, mijn toenmalige psychologe heeft mij destijds goed geholpen mijn rugzak lichter te maken, maar inmiddels is de rugzak toch weer te zwaar om te dragen. Ik weet het, iedereen maakt fouten, maar niet iedereen kan daar zomaar overheen stappen,en zo iemand ben ik.

Toen mijn ex man drie maanden geleden overleed kwam ook weer dat schuldgevoel opzetten, had het anders gelopen als ik meer / minder door de vingers had gezien toen die tijd. Misschien als ik kordater gehandeld had …… maar het blijft voor altijd verborgen, er is geen leven dat je over kan doen.  Het leven gaat verder en ik moet nogmaals grote stenen uit de rugzak zien te gooien, al weet ik nu nog niet hoe. Komt tijd komt raad……..laat ik dat maar hopen.