Lievelingsmens…

Ahh lief Diaantje, ik begin te wennen aan mijn huis. Zoals ik het nu aan het inrichten ben had jij toegejuicht, jij had er ook een volle boel van gemaakt, en het is nog niet eens af.
Op elk plekje waar nog wat kan hangen, daar komt nog wat te hangen 😉.

Wat ik jammer vind is dat er weinig stopcontacten zijn in het huis, en de stopcontacten die er zijn zitten nogal hoog, dan zie je de snoeren zo erg.
Jij zou gezegd hebben ” Nou ff niet mauwen ma-tje, daar vinden we wel wat op “………
Ja Diaan, ik heb er ook wat op gevonden, nl verlengsnoeren…..maar ook die zie je 🙂.
Maar een kniesoor die daarop let, alleen ikzelf.

De drukte voor mijn huis vind ik ook heel prettig, auto’s, bussen elk half uur, een fietspad en wandelpad voor mijn huis, en niet te vergeten de drukte bij het rkc terrein. Ik denk dat jij en ik van ons zaterdagmiddag uitje afgestapt waren en voor lekker zitten op mijn balkon gekozen hadden. Een bakkie met wat lekkers erbij..
Je zus….je zus kijkt liever tv met de balkondeur dicht omdat ze anders de tv niet goed kan horen 😅.

Je man zie ik een aantal dagen nu niet voorbij lopen met de hond, hij is positief getest op corona.
Weet je Diaan, ik vind het zó moeilijk zonder jou, de tijd veranderd daar helemaal niets aan. De laatste twaalf jaren hebben mij geknakt, er is zoveel gebeurd in die jaren. Samen konden wij heel goed over de dingen praten, over alles……

Mijn leven is veranderd nu jij hier niet meer bent, écht blij zijn bestaat niet meer voor mij, de blijdschap die ik echt voelde in mijn hart ben ik kwijt na jouw overlijden…..
Ik mis je Diaantje, lievelingsmens …..❤❤

Kwartje….

” Hee Anne, woonde gij hier…..bende gij nie verhuisd naar de nieuwe flatjes?”
Ze fietste voorbij aan de overkant en zag mij bezig met was ophangen. 
Ik zei het toevallig nog tegen je zus gisteravond, dat het wel prettig is dat voorbij gangers niet direct op mijn balkon kunnen kijken als ik hier zit. 
Maar ik hang nogal eens de was op nu kleinzoon hier logeert en dat gaat niet zittend, vandaar.
” Waarom woonde gij hier, woude gij nie naar de nieuwe flatjes, het is mooi daar man ‘…….
Ik wil er niet teveel over zeggen, meeluisteren gaat de buren boven en naast mij makkelijk af. Bovendien heb ik helemaal geen zin in een praatje, laat mij maar met rust.
” Maar uuhh, hoe ies’t er nu mee, bende er een bietje bovenop?
Als ik ergens van baal dan is het wel van vragen die me raken, en dat is nog steeds zo.
Ik wil dat jouw naam wordt genoemd, dat het gaat over jou, en niet hoe het met mij is !!
Het feit dat jij er niet meer bent heeft een ander mens van mij gemaakt, en het kwartje valt…..
” Nou, ik stap maar weer es op de fiets, het beste war “…………
Ik heb de neiging mijn middelvinger op te steken, maar ik moet mij gedragen en steek mijn duim op.

Wat zou jij dit huis leuk gevonden hebben Diaantje, ik herinner mij dat wij daar regelmatig over gesproken hebben. Een tijd lang hebben wij, ( ik dus ) als sloopurgenten, mogen reageren op alle woningen die te huur kwamen, maar nee, een spiksplinternieuwe flat dat zou het helemaal worden ! Allebei dachten wij dat zo’n spiksplinternieuwe flat het helemaal zou zijn.
Jij hebt de nieuwe flats niet opgebouwd zien worden….maar niemand kent jou zo goed als ik, en ook jij zou hebben gezegd ” ma toch, wat een kippenhok “…….
Ik begin hier nu te wennen, ik ben nu blij dat Casade mij deze ruimte heeft gegeven, dat  ze begrip hadden voor mijn situatie……
Ik had zo graag gewild dat ik hier samen met jou op dit balkon had kunnen zitten, dat dat niet zo is kan ik maar moeilijk accepteren…….

Zorgen…

Kon ik het maar uitleggen Diaantje, maar het is door mij niet uit te leggen, wat ik voel, wat ik denk, waaruit mijn dagen bestaan……
Ik zit op mijn balkon en zie aan de overkant je man voorbij lopen met zijn hond en dat doet mij verdriet. Waarom ? Waarom de rest van dit leven mij ontwijken ? Waarom ?
Aan mijn nieuwe huis begin ik langzaamaan te wennen. Het zal nooit ‘ mijn thuis ‘ worden zoals ik dat had, dat voel ik gewoon, dat weet ik gewoon. Niets zal nog ooit hetzelfde worden, ook dat voel én weet ik.
Onbezorgd zijn is voorgoed verleden tijd. Zorgen om je zus die op haar beurt zich zorgen blijft maken om mij.
Je zus werkt zich een slag in de rondte sinds ze van baan is veranderd, wat dat betreft heb en had ik mij daarover bij jou geen zorgen hoeven maken. Jij deed wat je moest doen, jij liet je voor geen enkel karretje spannen, maar helaas doet je zus dat wel.
Ik maak mij zorgen om je zus, niks geen tijd meer voor zichzelf, voor haar hond, haar kat en dat drukt zwaar op mij. Ze is geen kind meer maar een volwassen vrouw, niet mee bemoeien, maar probeer dat maar eens als bezorgde moeder.
Jij zou zéker invloed hebben gehad op je zus, maar het gemis om jou speelt ook hierin nog altijd een grote rol……’ wat zou Diaantje gedaan hebben, hoe zou Diaantje dit opgelost hebben ?”
Overal word je nog elke dag bij betrokken, géén dag dat jouw naam niet genoemd wordt……..
Over dertig dagen zou je één en vijftig geworden zijn als je nog bij ons zou zijn geweest……
Geen dag, geen uur, geen seconde zal jij uit onze gedachten zijn lief kind van mij….ik mis je zo !!

Dank…

Lieve vriend, ja jij, met deze foto wil ik je uit de grond van mijn hart bedanken voor het maken van dit prachtige hart.
Twee jaar terug maakte jij dit hart voor mijn dochter Diana, bloemen in dezelfde kleurencombinatie, haar lievelingsbloemen én haar lievelingskleuren……
Toen stond dit hart naast haar baar, nu hangt dit zelfde hart bij mij aan de muur naast haar foto……
Het is mijn wens dat dit hart mij de rust geeft die ik maar niet kan vinden, ik mis mijn kind elke seconde van de dag…mijn leven is gebroken, en niets zal ooit nog hetzelfde zijn…….
Bedankt lieve vriend……bedankt…🙏🏼💞

Empty house……

Of ik al gesetteld ben….of ik al goede aard heb”…… Ja, wat kan ik zeggen Diaantje, ik woon er net pas twee weken. Voor mijn gevoel lijkt het ook langer, maar het is toch echt pas twee weken. Té lang zijn wij bezig geweest met het leegruimen van het oude huis. Ik ben er ook nog drie weken gebleven terwijl alleen mijn bed er nog maar stond, inwendig weigerde ik te gaan verhuizen…….

Gisteren zijn je zus en ik bij Gé geweest. Gé is meesterbinder /bloem kunstenaar en hij gaat van het hart wat bij jouw afscheid naast je stond, en wat Gé ook voor ons gemaakt heeft, een herinnering maken voor aan de wand, naast je foto. 
Dat wilde ik al toen ik nog op het oude adres woonde, maar met de verhuizing in zicht zag ik daar steeds vanaf. Maar nu gaat het goed komen Diaantje. Ik wil je aanwezigheid voelen én zien, want zonder jou zal het hier nóóit mijn thuis worden………

Zinloos…

Lief Diaantje, dit is weer zo’n dag dat ik alles tegen de muur zou willen gooien. Het is dat je neef bij mij in huis is, anders zou het hier wel eens flink kunnen knallen. 
Ik krijg het huis maar niet ingericht zoals ik het wil. En dat werkt averechts op mijn toch al wisselend humeur. Ik mis nog zoveel dingen die ik van ellende maar met dozen tegelijk naar de berging gebracht heb, het bleef hier allemaal maar staan, ik verzette de boel van links naar rechts maar een plekje ergens kregen de spullen niet, doodgewoon omdat er geen plek voor is.
Ik zoek me suf naar een mooie vaas voor op tafel, een vaas met zijden bloemen en wat lichtjes erin……het hart met bloemen voor aan de muur moet er ook nog komen, dat is voor mij héél belangrijk, ik hoop dat je zus binnenkort tijd kan maken om mee naar Gé te gaan…….
Je merkt het wel Diaantje, het is niet snel goed voor je moeder, ik beken je eerlijk dat ik ook helemaal niet goed in mijn vel zit, en het huis, ja ik ben er blij mee, maar de echte blijheid zal pas komen als het naar mijn tevredenheid is ingericht. 
Jij had er wat van gemaakt, je zus en ik zeggen het bijna dagelijks tegen elkaar , ” ons Diaantje had wel geweten hoe ze hier een thuis van had moeten maken ‘……
Je zus en ik zijn ook niet meer dezelfde mensen gebleven na jouw overlijden, dat is niet uit te leggen aan mensen, daar doen wij dus ook geen moeite meer voor.

Als ik niet de hoop zou hebben
je eens hier op aarde weer terug te zien…..
dan zou het leven zinloos zijn voor mij lieve Diaantje……

(  Johannes 5 : 28, 29  )

Gevoel…

De meeste dozen zijn de woonkamer uit. Nog één kamer te gaan, mijn slaapkamer.
Het is anders, het voelt ook anders. Waar ik in mijn ” oude ” huis overal mijn frutsels kon uitstallen, moet ik nu de meeste frutsels in de kasten opbergen. Het gaat zeker wennen worden, dat kan ik je garanderen Diaantje.
Wellicht gaat het ooit nog eens als ” thuis ” voelen, de tijd zal het leren.
Tijd om op mijn gat te gaan zitten zit er even niet in, en dat is misschien ook maar goed voor mij.
Je oudste neef houdt mij een poosje gezelschap, je zus komt vaak, en ook je broer zie ik vaker, mét zijn hond en dat is stofzuigen, dat vertel ik je. Een echte haarbal.
Maar het begin is er Diaantje, nu moet ik gaan proberen hier een thuis van te maken, maar geef mij wat tijd. Dat ik de dingen nu moet doen zonder jou speelt zeker ook een hele grote rol, het verlies van jou zal de rest van mijn leven een grote rol blijven spelen.
Ik mis je, overal, elke minuut……ik kan en wil het niet accepteren……

” Thuis……

Tussen de rommel en de dozen in mijn nieuwe huis kan ik de rust niet vinden. Ik heb het gevoel dat ik moet overgeven, en dat mijn tranen geen uitweg naar buiten weten te vinden. 
Ik prijs mijzelf gelukkig dat mijn oudste kleinzoon bij mij logeert, ik denk dat ik anders behoorlijk uit mijn dak gegaan zou zijn elke dag dat ik niet verder kom met de dingen een plaatsje te geven in mijn nieuwe huis. Het wil gewoon niet lukken Diaantje. 
Ik vind het knap dat er mensen zijn die het kunnen, doorgaan na het verlies van een dierbare. Ik kan het niet, jou verliezen is het ergste wat mij in mijn leven kon overkomen. 
Als je zelf ervoor kiest om te gaan verhuizen, onder “gewone omstandigheden ” dan kan dat een leuke verandering zijn, maar voor mij voelt het niet zo. 
Jij was in deze situaties mijn steun en toeverlaat. Naar de huisarts, ziekenhuis, het maakte niet uit wat of waar naar toe, alles deden wij samen. Ook verhuizen zouden wij samen doen…….
Het voelt of alles hier in dit huis jou mist. 
Ik weet bijna zeker dat dat ook zo is, samen met jou had alles allang een mooi plekje gehad, nu bega ik én de ene miskoop na de andere, en blijven dozen dicht. Ook lukt het niet om een grote foto van jou aan de wand te krijgen. ” Nee mevrouw,  foto’s die niet met een gewone camera gemaakt zijn zijn niet geschikt voor een vergroting zoals u die wenst
En ja, degene die dat bestand wél heeft, geeft geen reactie op mijn verzoek…..en wellicht is het feit dat ik jou niet het middelpunt van mijn huis kan maken de reden dat het allemaal niet wil lukken om van dit huis mijn ” thuis ” te maken……..

Lieve lieve Diaantje, het leven is zo héél anders zonder jou……….

Zucht…

Heel mooi en liefdevol geschreven. Fijn dat je troost vindt in de natuur met al z’n moois……. Ze schreef dat de natuur haar troost was na het verlies van haar moeder, in de natuur kon ze haar verdriet kwijt en weer nieuwe kracht opdoen…..
Het klinkt vast raar wat ik nu ga schrijven.
Maar ik kan nergens geen troost vinden. Soms voel het alsof ik geen troost wil accepteren. Het voelt niet gemeend, de gesproken woorden, het voelt als ” ik zal maar wat vragen maar eigenlijk interesseert het me niks hoe jij je voelt “.
Meestal voel ik de dingen goed aan. Je zus zegt zo vaak tegen mij ” ma, je had weer gelijk, maar hoe kon jij dat weten ‘? Intuïtie, dat moet het zijn. Ik herinner mij nog zoveel voorvallen Diaantje, we hebben er regelmatig over gesproken als er zich weer eens iets vreemds voordeed. Ik was een jaar of negen toen mijn moeder ging hertrouwen. Zomaar van de ene op de andere dag kwam een man ons huis binnen met in zijn kielzog drie kinderen. Er werd je niets vertelt in die tijd, dingen gebeurde gewoon, zonder uitleg. Op een avond werd de naaimachine op tafel gezet, en geloof het of niet, ik voelde dat er die avond iets ging gebeuren. Ik heb deze story vaak tegen jou en je zus verteld ,de volgende morgen hing er een gele jurk met grote bloemen aan de deur van de kast. Moeder ging trouwen die dag……
Natuurlijk doet het mij verdriet dat moeder er niet meer is, maar ik word niet boos als mensen tegen mij zeggen ” je moeder heeft een goed leven gehad, ze is oud mogen worden, ik teken ervoor “…….
Maar dat jij mijn kind, zo vroeg van mij bent weggegaan ,daar kan ik niet overheen komen. Ik slaap nu een paar nachten in mijn nieuwe huis, maar het voelt niet fijn. Begrijp me niet verkeerd lieve kind, met het huis is niks mis, maar ik mis jou. Nu doe ik niks, er is geen vreugde in mijn hoofd en nog minder in mijn lijf. Ik ben al weken, nee, maanden bezig om een thuis te creëren, maar het wil niet lukken.
De ene impulsaankoop na de andere, kater Gijs die niet boven water komt omdat het verkeer te dicht langs zijn huis raast en dat is hij niet gewend.
Verhuizen, samen met jou was mij dat zeker gelukt, maar het gemis van jou maakt alles zwaar. Ik kan nergens van genieten……..

Misschien moet ik ook de natuur eens ingaan, luisteren naar de vogels, maar voorlopig ben ik nog volop bezig met mijn huis woonklaar te maken, en dat zal nog wel een poosje duren.

Mama mist jou zo lief kind van mij.

Het zijn de kleine dingen die mij aan het huilen maken….gevolgd door zo’n verdriet, dan kan ik ineens weer niet accepteren dat jij er niet meer bent…..
Mijn huis staat zo vol met allerlei prullaria, ondanks dat er al veel is verdwenen. Zakken met kleding, zakken met pluche dieren, nieuwe schoenen, en toch ontdek ik nog steeds ” verstopte ” dingen overal.
Onder mijn bed haal ik een klein doosje vandaan, en ik herinner de dag dat jij dat doosje aan mij gaf. ” Hier mama, voor jou “….
In het doosje zaten wat kerstdecoraties die de werknemers van woonwinkel mee naar huis hadden gekregen. Woonwinkel was er klaar mee, wilde de komende kerstperiode nieuwe decoraties in de winkel.
Tja, niemand bij ons viert kerst, maar allemaal zijn we gek op verlichting. Niet in een boom, maar wel in grote vazen, aan mijn balkon, bij je zus in haar tuin……..
Ik zie nog je stralende gezicht voor me toen je mij het doosje overhandigde, en ik moet nóg harder huilen…..op het doosje staat je naam in jouw typische handschrift. Alleen al daarom zal ik het doosje nooit wegdoen.
Ik begin nu echt te geloven dat ik snel hier weg moet, de herinneringen doen zo zeer en ze beginnen mij op te breken……

Ik mis je elke dag meer….en meer…en meer….💔

” Even bewaren ma-tje “

Lieve lieve Diaantje, door moeten gaan zonder jou is het moeilijkste wat er is. Alles wat van jou was heb ik vanmorgen in mijn handen gehad om over te brengen naar mijn nieuwe huis.
Emotioneel is dat. Er zijn een paar dingen bij die ik voor je moest ” bewaren ” totdat ze bij jou de kast in mochten, maar zover is het nooit gekomen. Ook ik had de kleding stukken ver weg gestopt, maar nu ik alles moet verhuizen is het toch behoorlijk schrikken. Kledingstukken met de prijskaartjes er nog aan…..” bewaar je dit even voor mij mama “……ik haal het binnenkort op 😉
Het zal wennen zijn in het nieuwe huis waar jij nóóit gezellig binnen zal lopen voor samen een bakkie doen, of om mij op te halen voor een rondje bos met de hondjes, of voor ons zaterdagmiddagje shoppen…….

Stilte tussen de chaos van het verhuizen…..denkend aan jou, aan je humor, je schaterlach, je luchtigheid “het komt wel goed ma-tje “……
Als je dit nu eens daar neerzet, en dat kleed een beetje opschuift naar links “……
Maar je bent er niet, dan zijn er van die momenten dat ik het even niet zie zitten.
Dan gaat de kraan open en ben ik blij dat er niemand bij mij is. Want diegene zou de volle laag over zich heen krijgen zonder het te begrijpen.
Je foto’s zijn voorzichtig ingepakt, de weinige spulletjes die ik van je heb moet ik naar mijn nieuwe huis brengen…….
Weet je Diaantje, eigenlijk ben ik al vanaf december aan het verhuizen, eerst naar de nieuwe flat vlak naast Albert Heijn, en nu nog een keer naar mijn gewenste huis….
Te lang en te vaak stress en slapeloze nachten. De weken dat ik vastzat in huis omdat ik geen stap verzetten kon…….

Maar ik moet door, met jou in mijn hart en in mijn gedachten…..
Als je eens kon weten hoe moeilijk het is om zonder jou door te moeten gaan.
Ik mis je zo héél erg mijn lieve kind…

Een pauze moment tussen de verhuisdozen inpakken……
Even kijken op mijn telefoon….
Dan is er ineens dat ontzettende gemis weer…..en kan ik alle verhuisdozen wel van het balkon knikkeren….😪😪😪😪😪

Stories

Punthoofd……

Shared by Anne Van De Laar on March 19, 2022

 

Lieve Diaantje, kan jij je een voorstelling maken van de puinhoop waar ik momenteel in zit ? Behalve hier thuis is het een nóg grotere puinhoop in mijn lijf en leden, vooral in mijn hoofd.
Vanaf 13 december is het hier één en al teleurstelling. Die 13 de accepteerde ik de sleutels van de flat aan het Salviapark. Ik wist niet beter dan dat ik deze woning moest accepteren, ik had deze woning  tenslotte zelf uitgekozen. Maar ik kon er niet aan wennen. En ik kan niet anders zeggen dan dat Casade mij enorm heeft geholpen, ook na het luisteren van mijn verhaal, waardoor ik nu deze fijne woning toegewezen heb gekregen. Jij wist daarvan Diaantje,  maar het waarom hoeft niet iedereen te weten, daar schiet niemand wat mee op…….

Ik heb even geduld moeten hebben lieve Diaantje, maar ik ben nu heel blij dat ik mag verhuizen naar een huis waar ik mij direct thuisvoelde. Ik was verdrietig, ik moest dit gaan doen zonder jou, en daar heb ik nog iedere keer als ik het huis binnen kom. 

Het is moeilijk om de meeste dingen alleen met je zus te moeten doen, natuurlijk helpt je broer ook mee, maar hij is beperkt door zijn  forse rugklachten. 
Elke dag een stapje verder, maar zo duurt het langer dan ik zou willen. Nu wil ik hier zo snel mogelijk weg, weg bij alle herinneringen van 25 jaar Larixplein…….
Ik weet hoe jij de koe bij de horens had genomen, je was een regelaar, hoe je het deed, deed je het, en hoe dat jij heel vaak alles voor elkaar kreeg is hier nog altijd een raadsel……

Het zal ook dit keer wel weer goed komen, maar alles is en gaat anders zonder jou lief kind van mij…..behalve jezelf bracht je een grote dosis humor mee, je hanteerde de kwast niet alleen voor de muren, maar ook voor jezelf , én niet te vergeten ”  jongens, wie wil er een worstebrooike, één of twee ” ?

Ik mis je zo Diaantje, ik voel me zo verloren zonder jou…….

Dag vogels, dag bloemen…

Lieve lieve lieve Diaantje, het huurcontract is ondertekend, ik ga verhuizen. Ik moet verhuizen. Dat wist ik, jij wist dat ook. 
Maar nu het dan zover is zijn mijn gevoelens toch dubbel. In mijn hoofd betrek ik jou bij alles. Hoe zou mijn Diaantje dit huis ingericht hebben, wat voor kleuren zou mijn Diaantje gekozen hebben op de muren, wat voor soort bankstel zou mijn Diaantje mij aangeraden hebben……
Precies één keer ben ik in mijn toekomstige huis geweest. De schilder is nu bezig om het hele huis van een nieuw sausje te voorzien. 
De schilder is de man van een goede vriendin van je zus, Suzanne. Weet je hoe blij ik ben dat dit voor mij wordt gedaan……
Ik weet dat ik nu moet doorzetten, inpakken en wegwezen, maar zo gemakkelijk is het toch niet.
Eigenlijk vind ik het wel fijn dat de man van Suzan het huis even bezet houd, kan ik nog even aan de gedachte wennen dat ik binnenkort toch de verhuisdozen moet oppakken die ik al ingepakt heb. 
Ik vind het moeilijk om alleen naar het nieuwe huis te gaan. Veel kan ik er ook nog niet doen, volgende week komen ze de vloerbedekking in de slaapkamers leggen en daarna kan ik pas echt gaan inrichten.
Ik mis je zo Diaantje, er zijn dagen dat ik het huis niet uitkom, het leven is zo anders sinds jij er niet meer bent. Mensen begrijpen dat niet, als ik een keer lach denken ze dat het mij weer goed gaat. Ik laat het maar zo, alleen mensen die dezelfde pijn en verdriet hebben ervaren weten wat er leeft achter die lach……
Vandaag zijn de meeste grote bomen voor mijn flat gekapt, er moet plaats gemaakt worden voor de bouw van drie nieuw te verrijzen flats.
Het is zo anders nu, leeg, kaal, geen vogels en duiven meer die nesten maakten in de hoge oude bomen……voorgoed verleden tijd. 

Geen minuut zonder jou…

Zo op jou van toepassing lieve Diaantje ❤❤

Diep in mijn hart….

Inpakken en wegwezen…

Nou ma, begin er eens aan, kabouters komen hier niet hoor “. Ik hoor het je zeggen Diaantje. Vroeger was ik ook een aanpakker, nu is het minder, maar je hebt gelijk, ik moet aan de slag. Tot nu toe heb ik nog niet veel gedaan, ik blijf maar uitstellen terwijl ik me echt wel verheug op de verhuizing. 
Excuses heb ik genoeg hoor, zorgen voor mijn kleinzoon, voor de drie katten én hond van mijn zoon. Elke dag koken voor je zus en voor je neef, ja Diaantje…… 🙂 ,  ik weet mezelf wel bezig te houden.
Maar ik moet echt gaan beginnen, samen met jou had alles al ingepakt en verhuisklaar gestaan. Nu moet ik het alleen doen en dat valt zwaar tegen.
Ik ga het zeker naar mijn zin hebben in mijn nieuwe huis, maar dat ik dit niet samen met jou delen kan brengt toch vaak tranen, jij wist dat ik zou moeten verhuizen, ik zou alles aan jou overlaten, nieuwe meubels, nieuwe gordijnen, je had je er zo op verheugd.
Wat je niet geweten hebt is dat dat ik niet ben gaan verhuizen naar de mij toegewezen woning aan het Salviapark……het was niet mijn huis…..

We waren al begonnen met behangen, vloerbedekking gekocht, maar ik had er de eerste dag al paniekaanvallen. Dat is even wennen ma, het komt wel goed, als je er eenmaal woont komt dat wel goed. De woorden van je broer en zus. 
Nou Diaantje, het is niet goed gekomen, het was géén huis voor mij.
Het behang er weer afgehaald, de vloerbedekking afgezegd maar die was al van de rol gesneden, dus die moest ik wel afnemen. Maar het kon mij allemaal niks schelen, als ik maar van dat huis af was.
Nu wachten op het bericht wanneer ik de sleutels kan ophalen en het contract kan tekenen. 
Jij zal in mijn nieuwe huis nadrukkelijk aanwezig zijn lieve dochter,  niemand zal ontkomen aan jouw aanwezigheid. We gaan samen, zoals wij dat ook hadden afgesproken….samen….samen…
jij en ik, wij blijven altijd samen…….
Ik mis je zo lief kind van mij……
Mama ❤❤❤

Ik ga vertrekken…

Samen keken wij er naar uit, mijn verhuizing. In 2018 kwam een medewerkster van Casade een brief afgeven aan de deur, het was ergens in maart, ik vergeet het niet meer. In het kort legde ze uit wat er in de brief stond.
Ik stond met open mond in de deuropening.
Wist ook geen woord uit te brengen. 
De woning waarin ik woonde zou gesloopt gaan worden. 
Het eerste wat ik deed was jou bellen Diana.
” Wat, riep je door de telefoon, ” waarom is dat ‘ ?
Behalve dat men voornemens was binnen afzienbare tijd de zes flats in Bloemenoord te gaan slopen wist ik verder nog niets.

Ik weet nog dat ik er bijna dagelijks met jou over sprak Diana, en dat jij ook niet begreep waarom deze flats gesloopt moesten worden.
Je sprak me keer op keer moed in, je begon er lol in te krijgen om te speculeren hoe en waar de nieuwe flats zouden komen, en hoe ze eruit zouden komen te zien. 
Ik begon het ook een beetje leuk te vinden, door jouw enthousiasme begon ik het ook leuk te vinden……

Begin 2020 overleed je, vrij plotseling. Ik kon nergens meer aan denken, laat staan aan verhuizen. Niets interesseerde mij meer, en als ik eerlijk ben duurt dat nog steeds voort.

Maar ik moet verhuizen en ik accepteerde het aanbod van de nieuwe woning, ik vond dat ik geen keuze had. We begonnen te behangen, gingen vloerbedekking kopen, kochten een inductiekookplaat, maar ik kreeg paniekaanvallen zodra ik langer dan een half uur in het huis verbleef. Het was geen huis voor mij, ik voelde dat het niet goed zou gaan als ik daar eenmaal zou wonen.
Ik heb contact opgenomen met de verhuurder. Er heeft een goed gesprek plaatsgevonden waarbij ik van de kant van de verhuurder alle medewerking kreeg bij het zoeken naar een woning waar ik zonder stress en paniek naar mijn zin zou kunnen wonen.

Vanmiddag heb ik ja gezegd tegen een woning waarbij ik mij meteen heel goed voelde,en ik dacht meteen aan jou Diaantje, jij zou 100 % achter mijn beslissing gestaan hebben, ” Ja ma-tje, dit is echt een huis voor jou, kies voor dit huis, zou jij gezegd hebben……
Ik heb officieel gekozen voor dit huis, behalve jij Diaantje, is ook je zus helemaal weg van het huis. Je broer heeft het huis nog niet gezien, maar hij zal het net zo bij mij vinden passen als jij en je zus.
Een mooie plek voor jou zal er komen in mijn nieuwe huis lieve Diaantje, lief lief lief kind van mij dat ik zo heel erg mis……..
Mama ❤❤❤

Geen dag, geen uur, geen seconde dat jij niet in mijn gedachten bent…..het leven is zo eenzaam zonder jou….veel deden én deelden wij samen……😪💔

Vandaag de dag….

Ik kan mij niet goed concentreren Diaantje,  nergens op. Onthouden is ook al niet meer wat het was, ik vergeet afspraken, en als ik ergens speciaal voor naar de Albert Heijn ga kom ik met iets anders thuis…….
Vóór half elf had ik moeten bellen vandaag  voor de uitslag van de scan, echt, ik vergeet alles. 
Komende drie weken is je broer er niet, je zus werkt iedere dag, ik voel me zwaar alleen Diana.
De wetenschap dat wij nooit meer samen zijn geeft me iedere dag verdriet, het slijt, zegt men, nou bij mij slijt er niks, hooguit mijn pyama, want ik kom nog amper de deur uit. Het is dat je zus elke dag komt eten, anders bleef ik de hele dag in mijn bed liggen.
Ik mis je berichtje iedere middag, ” ma-tje, ik sta over tien minuten voor je flat, kom je naar beneden “? Dan gingen we samen met de honden naar het bos…….ik voel me nu zo verschrikkelijk eenzaam Diaantje. Het gemis is zo onvoorstelbaar groot, het voelt of ik alleen op de wereld ben.

Toen ik gisterenavond een rondje om de flat liep viel het mij op hoeveel mensen er al verhuisd zijn naar de andere flats. Er zijn nog enkele flats waar licht brandt, mijn buurvrouw is al een hele poos weg, en mijn buurman is met héél véél lawaai de afgelopen week verhuisd. In zijn eentje sjouwde hij alles van zes hoog naar beneden. 
Ook de andere twee flats raken langzaamaan leeg. 
Ach ja, het zal mijn tijd wel duren Diaan, tot nu toe geen aanbiedingen voor mij. Ik wacht het wel af.

De wereld 
en ik
zijn veranderd 
nu jij
er niet 
meer bent

Samen..heel vaak samen…

Ontroostbaar…

Troost me niet
niet troosten troost me
ontroostbaar ben ik
troost kan ik niet verdragen 

troost me niet 
laat me maar 
raak me zelfs niet zo aan

je wilt weten
hoe lang
je wilt weten 
of ik er overheen kom

ik kan je niets zeggen 
ik kan bijna niets zeggen 
ik weet niets meer
ik ben ontroostbaar 

hiermee moet ik het doen
hiermee moet jij het doen.

Keuzes maken….

Als ik ’s avonds een rondje mee loop met je zus, samen Guusje uitlaten, dan zie ik dat er steeds minder licht brandt in de flats.
Langzaam maar zeker verhuizen de mensen naar de andere kant van de straat, naar de nieuwe flats in het Salviapark.
Misschien hoor ik bij de laatsten die hun huis gaan verlaten, er is mij nog geen passende woning aangeboden. Maar ik heb nog drie maanden totdat ik mijn sleutels moet inleveren.
Ik heb geen idee of ik de enige bewoner ben die niet naar de nieuwe flats verhuizen zal.
Wat ik wel weet is dat er twee bewoners ook niet blij zijn met hun nieuwe, toegewezen optrekje.
Wel heb ik mijn voorkeur voor een woning aan de vereniging doorgeven want ik ga echt niet wonen in een flat waar ik niets bij voel. Prettig wonen is voor mij belangrijk, ik moet mij er thuis voelen.
Ik herinner mij nog goed dat jij ook lang nagedacht hebt om je flat op te zeggen en te verhuizen naar een kleine woning. Het wordt wel je veilige plek, je moet je er wel thuis voelen.
Ik wil mijn laatste jaren niet doorbrengen in een klein flatje, zeker niet.

We gaan het afwachten Diaantje, en er zijn mensen die het juist héél goed van mij vinden dat ik voor mezelf opgekomen ben.
Gisteren heb ik ook in een opwelling een brief geschreven aan onze huisarts. Binnen een uur belde de huisarts mij terug……met een verwijzing voor een mri scan……
Soms is de nood zó hoog, de paniek zo hevig,
dan moet je voor jezelf opkomen Diaantje…….en daar heb ik goed aan gedaan.

Chiropractor…..

Wat een dag Diaantje. Terug van weggeweest naar de pijnkliniek. Of het is wat ik er van verwacht, nee. Als je wekenlang op je kop staat van de pijn en je word dan naar huis gestuurd met een pulskastje…..ik geloof daar gewoon niet in, evenmin als dat je door meditatie of wat voor therapie dan ook van je pijn verlost kan worden.
Ik herinner mij ook nog héél goed dat jij een keer naar een chiropractor verwezen werd door de huisarts omdat je regelmatig pijn in je nek had. Zo gezegd, zo gedaan, opgebeld voor een afspraak. Met z’n drieën gingen wij naar de beste man. Je zus en mij werd verzocht in de wachtkamer plaats te nemen.
Vol goede moed stapte jij de behandelkamer in.
Ik denk dat we amper op ons gat zaten toen we een keiharde uitspraak van drie lettergrepen uit de behandelkamer hoorde komen. Kort daarna verscheen jij om de hoek.
” Kom op, weg hier dit was eens maar nooit meer”.
Verbouwereerd liepen wij achter je aan naar de auto.
” Nou Di, wat was dat nou ? Je had jezelf moeten kunnen zien Diaantje,  een vuurrood hoofd, de stoom kwam uit je oren……..en je stoof naar je auto
” Ja zeg, wat denkt die vent wel, ik ga liggen op de behandeltafel, pakt die vent mijn hoofd tussen zijn handen en en met een harde draai keek ik ineens de andere kant op “…..ik hoorde het in mijn nek kraken “.
Je herhaalde de krachtterm van drie lettergrepen nog een keer, terwijl je zus en ik het in ons broek deden van het lachen.

Tja, wij houden geen van allen van dat soort gein.
Voor ons geen onbekende dingen, wat de boer niet kent dat eet hij niet.

Ik heb je zus beloofd dat ik het apparaatje ga proberen, en beloofd is beloofd …..maar ik heb er een hard hoofd in……