Van beneden tot boven is mijn huis een verzamelplaats. Schatten aan herinneringen liggen verstopt op de vreemdste plekken. Van knutselwerkjes gemaakt door mijn kinderen ( ik ben inmiddels al lang oma ) tot dagboeken van jaren terug. Ik weet precies wat ik deed en waar ik was in welk jaar. In een moeilijke periode ben ik ooit begonnen met opschrijven en de bedoeling was om na het opschrijven weer te vergeten. Ja er ontbreken jaren, misschien wel geschreven toen, maar niet bewaard. Of zoekgeraakt tijdens een van mijn vele verhuizingen.
Voor het raam hangt een papieren mobiele,in 2002 gemaakt door mijn oudste kleinzoon. Aan het plafond hangt een raket, gemaakt van een lege wc rol. Aan de muren tekeningen van jaren geleden. Ik kan er geen afstand van doen. Het zijn kostbare presentjes van onschatbare waarde. Mijn huis ligt er vol mee, van eerste tandjes tot briefjes geschreven door mijn dochter. Notities en krantenknipsels, oude munten en het bijbeltje dat mijn tante in 1937 kreeg bij haar belijdenis. Ze is er al een poosje niet meer, maar de plafonniere die ze kocht voor haar uitzet hangt hier als een pronkstuk aan het plafond.
Herinneringen, goede tijden maar ook slechte tijden hebben herinneringen nagelaten. Het leven gaat door en veel sneller dan ik zou willen. Er is veel gebeurd en veel dingen had ik anders moeten en willen doen. Maar er is geen weg terug. Ik heb er spijt van dat ik nooit echt de moeite heb gedaan om mijn vader te vinden. Mijn vader die uit mijn leven verdween toen ik amper drie jaar oud was. Toen ik uiteindelijk serieus op zoek ging was het te laat. Het bericht uit het gemeentearchief dat mijn vader op 61 jarige leeftijd is overleden ligt tussen de herinneringen. Ergens leven een halfzus en halfbroer maar ik ben bang mijn leven weer op z’n kop te zetten als ik op zoek ga. En wil ik nu nog wel op zoek……..
…………misschien is het beter om het bij herinneringen te laten.
My Life 