Fernandes…

Steeds schuif je een stukje op kleine ster, en ik schuif langzaam met je mee.

Uren schijn je door mijn raam naar binnen en knippert je energie door naar mij.  

Soms zoek ik je op, je geeft mij rust en energie om door te gaan. Onder de pikzwarte hemel herken ik je tussen de duizenden sterretjes die daar hemelshoog ook stralen.

Ik mis je nog steeds kleintje, maar ik weet dat jij daar hoog aan de hemel staat om mij te laten weten dat wij zo nog altijd samen zijn.

Blijf schijnen kleine ster, voor altijd in mijn hart.

2006…

Op 5 december 2006 verstuurde ik mijn verzoek om informatie over de verblijfsplaats van mijn vader naar het Centraal Bureau voor Genealogie. Nog voordat het jaar voorbij was kreeg ik bericht terug. Mijn vader was op 12 februari 1989 overleden. Dan slik je wel even want daar was ik niet vanuit gegaan. De brief verdween in de kast. Maar ik dacht er nog regelmatig aan. Op het aan mij toegezonden overlijdensbericht  van mijn vader stonden de namen van twee personen vermeld, waaruit bleek dat mijn vader en zijn tweede vrouw twee kinderen hadden gekregen waarvan ik het bestaan nooit geweten heb. Ik ben niet direct gaan zoeken, ik voelde mij zwaar belazerd. Waarom was er niet naar mij gezocht?  Niet door mijn vader maar ook niet door de kinderen waarvan er één al op komst was terwijl mijn vader nog getrouwd was met mijn moeder.

Ik ben zeer teleurgesteld geweest, kwaad geweest en heb mijn moeder het hemd van het lijf gevraagd, zonder enig resultaat. Ook weet ik niet of ik dit hele gebeuren verwerkt heb. Terwijl ik dit schrijf voel ik de boosheid weer op komen zetten. Oproepen heb ik gedaan op sociaal media inclusief foto’s van mijn vader.  Er is nooit een reactie op gekomen. Bij toeval kwam ik de brief deze week weer tegen toen ik op zoek was naar een document.  ‘ Waarom schrijf je niet naar spoorloos, is mij vaak gevraagd. Daar heb ik aan gedacht en daar is het bij gebleven. De grootste nieuwsgierigheid is ondertussen wel verdwenen, ook naar het nageslacht van mijn vader. Als niemand de beleefdheid kan opbrengen om mij op de hoogte te stellen van mijn vaders overlijden dan zal de liefde niet diep zitten. Ik kan mij er steeds beter bij neerleggen al doet het mij wel zeer dat mijn ‘ halfzus ‘ dezelfde doopnamen heeft als ik, één naam extra naam notabene. Konden de ouders niets originelers bedenken?

Toch komt zo nu en dan de boosheid weer opzetten en dan helpt het om mijn boosheid op te schrijven en weer los te laten. De brief nog verder wegstoppen en vergeten. Soms moet je loslaten, is dat niet met alles in het leven zo?  Wijze woorden van mijn zoon, ik zal ze ter harte nemen……

Alles went….

Je mag verwachten dat het went, maar niets is minder waar. Op dit moment wacht hij op Schiphol tot hij het vliegtuig in kan gaan. Kleinzoon gaat zijn vakantie weer doorbrengen in Turkije. Gisteravond kwam hij afscheid nemen en vanaf dat moment volg ik hem als het ware al. Rond vier uur vroeg ik hem of hij al op Schiphol was gearriveerd, en in feite wist ik zijn antwoord al. ” Allang, was zijn antwoord, ik heb de koffers al ingecheckt. Zijn vlucht vertrekt om tien voor acht vanavond, maar zodra hij op Schiphol gearriveerd is , is voor hem de vakantie begonnen. Het is gezellig op Schiphol in December, hij zal zich dus wel vermaken.

Ik heb hem verteld dat ik hem zou volgen op zijn reis, en hij moest lachen. ‘Het is toch genoeg om te weten wanneer ik geland ben, zei hij nog. Dat is waar ja, voor veel achterblijvers is dat ook voldoende, maar niet voor deze oma.

Ik installeer de Schiphol app en volg de vlucht een paar uurtjes op de voet. Ik heb niet zoveel op met de techniek van tegenwoordig, ik tik mijn berichten nog steeds met één vinger, opslaan en kopiëren vind ik nog steeds een gedoe en ook de belfuncies zijn mij niet allemaal duidelijk. Maar hoe ik mijn kleinzoon kan volgen door middel van een klein icoontje hoeft niemand mij uit te leggen.

Goede reis grote lieve kleinzoon, je mag bijna gaan instappen. Fijne vakantie en tot over twee weken.

Moeder….

En dan is het zover, kerstavond. Vol verwachting keek je er naar uit. De klok tikt verder en voor je het weet zijn de dagen waar naar je vol verwachting naar uitkeek weer voorbij. Vroeger…..ik durf er bijna niet meer over te praten. ” Jij altijd met je vroeger….. maar juist de laatste maanden van het jaar brengen mij ieder jaar weer terug naar vroeger. December is voor mij een stap terug naar de tijd dat ik nog redelijk onbezorgd was. Ik ben opgegroeid bij mijn opa en oma, moeder was daar ook maar ik herinner mij haar voornamelijk als de vrouw die mijn jurkjes en jasjes maakte en op zaterdagavond papillotten in mijn haar draaide.

Mijn moeder moest wel werken, mijn vader heeft de benen genomen toen mijn broertje net geboren was. Hij heeft nóóit meer van zich laten horen.  De kerstboom bij mijn oma, samen met mijn broertje mocht ik de boom versieren, met échte kaarsjes. Door mijn moeders regelmatige afwezigheid in mijn jeugd heb ik ook niet de band met haar die ik met mijn kinderen wel heb.

Mijn moeder is behoorlijk op leeftijd inmiddels, ver over de tachtig en ze behoort tot de eenzame ouderen. Ze ontkent dat ten stelligste maar wij weten het.  Wij,mijn dochters en ik bezoeken haar wekelijks, ze weet ook dat ze maar hoeft te bellen en we zijn er, en toch vertikt ze het om te doen. Maar mijn moeder wil niks, haar geheugen gaat elke dag meer achteruit, en ze vergeet alles, écht alles.

Ik zou rust in mijn hoofd hebben als mijn moeder een aanleunwoning zou accepteren, maar nee, en haar nee is nee hoe gevaarlijk en eenzaam het daar ook is voor haar. Ja, ik heb nog een broer, maar die laat zijn oude moeder daar ook maar aan haar lot over. Geen tijd, te druk met belangrijkere dingen…..huizen verkopen en nog van alles meer. En nog wat, jullie wonen vlak bij moeder om eens vaker binnen te lopen is zijn reactie……… Allemaal waar, maar wij willen ook wel eens een zondag wat voor onszelf doen, of is dat egoïstisch ?

Te jong voor je leeftijd….

Je hoort er niet bij, je voelt je niet thuis tussen je leeftijdgenoten. Je valt tussen de wal en het schip.

Ik weet hoe jij hiermee worstelt, zo kan ik het gerust noemen. Soms voel jij je schuldig hierdoor, aan welke kant moet jij je aansluiten. Voor welke look ga je. Het resultaat van jouw look is eenzaamheid. Als goodlooking alleenstaande vrouw zitten de koppels niet echt op jouw gezelschap te wachten, althans, de ene helft van de koppels. Bij de jongere generatie val je goed in de smaak, maar daarbij voel jij je weer ongemakkelijk. Bovendien zien veel mannen door jouw uiterlijk je echte leeftijd niet, waardoor je vaak de pech hebt dat je aangesproken wordt door jongens / mannen die minstens tien jaar jonger zijn dan jij. Natuurlijk zit jij daar niet op te wachten, als er iemand is die dat begrijpt ben ik het wel. Er goed uitzien is heel vaak genetisch bepaald, je kunt er behalve blij mee zijn, niets aan doen.

Wees er blij mee. Laat je niet van de wijs brengen door de moekes van jouw leeftijd, ook niet door de jeugd die je uitnodigt voor hun verjaardagspartijtje of examenpartijtje. Bedank beleefd maar resoluut. Zet je beleefdheid ook opzij als er weer zo’n persoon denkt indruk op je te kunnen maken met woorden en of foto’s waar je niet op zit te wachten. Kap ermee. Leef je leven zoals jij het wil leven en steek je neus in de wind.  Neem van mij aan dat alleen jezelf op de eerste plaats zetten je gelukkig maakt. Ik heb geleerd van mijn fouten, en er zijn fouten die ik niet ongedaan kan maken.Daar moet ik mee leven. Maak jij die fouten niet en leef zoals jij leven wil, kies de mensen die bij jou passen om mee om te gaan, en laat je niet kiezen door mensen die graag met jou gezien worden. Lieve dochter, neem mijn woorden ter harte, ik spreek uit ervaring.

Dat het nieuwe jaar je nieuwe vriendschappen mag brengen, zet je hart open, maar niet voor iedereen. Vroeger of later worden dingen je duidelijk. Leer van het verleden, maak niet meer de fout om iedereen je vertrouwen te geven. Sluit af wat voorbij is en start 2017 in het vertrouwen dat wat voor jou bestemd is ook op je pad zal komen.