Ja, het bleef even stil aan deze kant over moeder. Er was de laatste weken ook weinig opbeurends mee te delen. Moeder wordt volgende maand negentig, maar een aantal weken leek moeder met haar gedrag op een opstandige puber. Met lood in mijn schoenen brachten mijn dochters en ik moeizame bezoekjes. Moeder zat erbij alsof we vreemden waren, mopperde op bijna iedereen en dat ging maar zo door. Het was de leiding gelukkig ook niet onopgemerkt gebleven en men besloot de arts in te schakelen.
Tot vorig jaar september werden aan moeder medicijnen voorgeschreven, maar omdat het na verloop van tijd weer beter met moeder ging, werden de medicijnen afgebouwd. Achteraf gezien geen beste keuze, maar hiep hiep hoera moeder slikt weer haar medicijnen. Ze is weer vrolijker, vertoont minder irritatie en er kan weer een lach af als we bij haar binnen lopen. Wat nog wel gebleven is, is haar eigengereidheid. Wil ze niet douchen, dan vertikt ze dat, wil ze niet op een normale manier gewekt worden, ook dan kan ze nogal geïrriteerd uit haar slof schieten. We gaan er maar vanuit dat dit ook overgaand is, geduldig afwachten.
Donderdag was de jaarlijkse bbq, mijn broer heeft zich voor dit evenement ‘opgeofferd ‘ en daar ben ik hem dankbaar voor. Er zijn leuke uitjes geweest met de groep, en nog iets bijzonders, moeder is weer mee wezen fietsen. Ja ja, ze heeft dit één keer eerder gedaan en dat was haar zo slecht bevallen, dit doe ik écht nóóit meer waren moeders woorden. Toch is ze vorige week weer op de fiets gestapt. Moeder heeft uitjes gemaakt naar een pannenkoekenhuis, ze is wezen lunchen met de hele groep, een uitstapje naar Bosch en Duin, en ook vertoeft moeder graag op één van de andere twee afdelingen, daar eet ze regelmatig mee, zit stilletje te genieten van haar advocaatje met slagroom . Wij zijn allemaal blij met deze vooruitgang, in de eerste plaats voor moeder, maar toch stiekem ook een beetje voor onszelf.
My Life 