Het klinkt allemaal mooi : tot hier en niet verder. Maar wat als iemand tóch verder gaat ? Wat als die grenzen doorbroken worden ? Door anderen of door jezelf ? Grenzen stellen is de enige gezonde manier om controle over je leven te krijgen.
Omdat je te meegaand bent wordt er als maar van alles van je verwacht. Je wilt voldoen aan de eisen van anderen en daardoor voldoe je niet aan die van jezelf. Jarenlang heb ik het gedaan, dansen naar de pijpen van anderen. In een druk gezin met drie opgroeiende kinderen had ik er ook nog een dagtaak aan om het anderen naar de zin te maken. Ik werd depressief, en begon slapeloze nachten te krijgen. De huisarts schreef mij antidepressiva en slaaptabletten voor. Het lukte mij toen inderdaad weer om in slaap te vallen, maar het voelde niet goed. De huisarts informeerde niet naar de reden van mijn depressiviteit, en stuurde mij na enige tijd door naar een psychiater. Ook dat heeft mij niet verder geholpen, ik ben inmiddels oma van volwassen kleinzoons, maar nog elke maand kan ik zonder problemen mijn medicijnen afhalen bij de apotheek. De laatste keer dat ik bij de psychiater op controle was, twintig jaar geleden, zei ze ‘ blijft u maar aan de medicijnen, ik zie geen noodzaak om u nog op controle te laten komen, ik geef aan de huisarts door dat u deze medicatie blijvend moet gebruiken ‘. En zo gaat het nog steeds.
Tot HIER en niet verder, dat had de huisarts jaren geleden tegen mij moeten zeggen, maar je ging in die tijd niet in tegen een uitspraak van je huisarts. Grenzen aangeven, mijn moeder heeft mij dat nooit geleerd. Altijd luisteren naar, en opvolgen wat volwassen mensen tot je zeggen. Mijn leven lang heb ik dat gedaan. Mijn moeder verblijft nu anderhalf jaar in een verzorgingshuis, maar op de achtergrond hoor ik nog steeds haar stem…..het vermanende vingertje……dat draag ik de rest van mijn leven met mij mee.
Grenzen aangeven, of juist NIET, het is erfelijk. Ik heb een dochter die ook geen NEE kan zeggen, ook al maakt zij het keer op keer subtiel duidelijk……het dringt niet door. Hij ligt open voor mijn neus, een Libelle van begin dit jaar waarin een artikel staat dat gaat over grenzen aangeven. Ondanks haar drukke baan denken mensen dat dochterlief overal tijd en zin in heeft. Nou begrijp ik van één kant wel , dat als je al dertig jaar bij dezelfde werkgever werkt, mensen je een beetje zien als ‘eigen ‘, maar toch is dat niet zo. Geboortekaartjes, overlijdensberichten, uitnodigingen voor feestjes, daar zijn toch grenzen aan ? of ben ik nou een zeikerd ? ‘Kom je na je werk / voor je werk nog even een bakske doen ‘ , zoals ze in Brabant zeggen, kom op zeg, je hebt toch ook nog een eigen leven. Dochterlief heeft werk genoeg, daarnaast nog een pup om op te voeden, een demente oma om naar om te kijken. Begrijpen mensen nou echt niet dat na een volle week werken je tijd voor jezelf nodig hebt, NEE, dat gaat er niet in, want je bent toch ook vaak vrij ?? Dan ben je verdorie blij dat je tijd voor jezelf hebt, voor je huishouden, voor dingen die in ieder huishouden gedaan moeten worden, en ontspanning, je bent niet in de wieg gelegd om anderen te vermaken. Ik geef één voorbeeld hoe het fout kan gaan, en dit is nog één van mijn mildere uitbarstingen. Elk weekend, ik had nog jonge kinderen, dus slaap was voor mij belangrijk, kwam een bevriend echtpaar op zaterdagavond een bakske doen, het was prima als het daarbij gebleven was, maar iedere zaterdagavond werd het later, om half vijf maakten ze nog geen aanstalten om te vertrekken…….. een biertje nog ? een wijntje ? jaaaaaa, we gaan zo……nog ééntje dan, dan gaan we………..tot het moment kwam dat ik de wijnfles beetpakte en over haar kleding uitgoot, en hem de flessen bier naar zijn hoofd slingerde, met daarbij de nodige sterke taal. Ik heb hem bij zijn colbertje gepakt en naar de deur geschopt, en zover had het niet hoeven komen als hun oren hadden gewerkt. De vriendschap was over en uit, is ook nooit meer goed gekomen. Waarom niet getreurd.
Dochter, neem een voorbeeld aan mij voordat jij ook nog een aantal jaren aan de antidepressiva hangt, laat de deurbel eens vaker rinkelen, net als je telefoon, je whatsapp, en zeg eens gewoon keihard NEE zonder verdere uitleg.
Ga jij over je grenzen ? Waarschijnlijk wel als je op onderstaande vragen voornamelijk ja antwoordt……..
1 Heb jij het gevoel dat je constant in dienst staat van anderen ?
2 Geef jij zoveel dat je aan het einde van de dag op bent ?
3 Heb je vaak een slecht gevoel bij dingen die je doet voor anderen ? ( irritatie )
4 Bepalen anderen wie jij bent ?
5 Voelt het soms ( vaak ) alsof anderen profiteren van jou ?
6 Vind je het moeilijk anderen iets te weigeren ?
7 Zet jij jezelf meestal op de laatste plaats ?
8 Voel jij je schuldig als je iets weigert ?
GEEF JE GRENZEN AAN…….START VANDAAG !!!!!
My Life 