Wijsheid…

Wijze woorden…… 
Vandaag mijn eerste ” rouwgesprek” gehad. Ik heb lang getwijfeld of ik dat zou willen doen, ik ben niet zo van hulp vragen. Maar er valt weinig te praten met mensen die dicht bij mij staan sinds de corona crisis uitgebroken is. Afstand en weinig contact met mensen. Toch maar hulp gezocht en gevonden….. 

Het gesprek heeft mij goed gedaan. Praten over jou kan ik de hele dag. Het verschil is dat als je praat met een deskundige, dat deze niet ineens begint te praten over het verdriet in haar eigen leven.
Ik heb mijn hart kunnen luchten over de wijze waarop ik door jouw echtgenoot weggecijferd ben, alsof  jij alleen zijn eigendom bent geweest voor enkele jaren. 

In dit eerste gesprek heeft zij mij al doen inzien dat er een groot verschil is tussen een moeder en een echtgenoot. Ik ben en blijf de belangrijkste persoon in jouw leven, een moeder kan je nóóit vervangen, een echtgenoot wel, en wordt nóóit een bloedverwant, ook niet al ben je er vijftig jaar mee samen. 
Met andere woorden, hecht geen waarde aan woorden van iemand die zichzelf graag op de eerste plaats ziet.
Moeder en kind, een onverbrekelijke band voor het leven…… 
Soms, lieve Diaantje, heb je echt hulp nodig om dingen weer in de juiste volgorde te kunnen zien, en daarmee een stukje boosheid van je af te laten glijden…..
Ik ben onderweg… ♥️♥️♥️

• 

Lezen…

• 

Het kan vreemd gaan in dit leven. Via internet kwam ik nog enkele boeken tegen die ik graag zou willen lezen. In één van de boeken kan ik ook aantekeningen maken, dus dat boek is het geworden, tweedehands, maar in goede staat. Ik wacht het af. 
Om nog even terug te komen op mijn laatst gelezen boek.
Een weduwnaar vertelt dat hij uitkeek naar het overlijden van zijn vrouw. Zijn vrouw was al geruime tijd ziek en hij keek uit naar haar dood. Voor haar, maar ook voor zichzelf. Verder vertelde de man dat hij na het overlijden van zijn vrouw rust kreeg, en op den duur weer zin kreeg in het leven……

Weet je dat ik dat kan begrijpen Diana?  Je naaste te zien lijden moet verschrikkelijk zijn. 
Ervaringen lezen helpt mij, ik voel mij verbonden met de mensen die ook een dierbare verloren zijn. Hoe gaan zij verder met hun leven….. 
Voor de weduwnaar kwam de dood van zijn vrouw als een verlossing, hij voelde zich bevrijd en haalde zijn fiets weer tevoorschijn, ging weer eens vissen en bij vrienden op bezoek. 

Een jonge weduwe vond na enige tijd weer nieuw geluk voor haar en de kinderen. Het is bemoedigend en verdrietig tegelijk om ervaringen van anderen te lezen, maar het helpt mij om te beseffen dat ik niet de enige ben die verder moet na een verlies, het verlies van mijn dierbaar kind. 
Mijn altijd vrolijke en schaterlachende Diana, altijd stond je klaar voor anderen, behalve als je doorhad dat je ” gebruikt” werd, dat voelde jij feilloos aan. Ik noemde je vaak mijn pretletter, en geen dag, geen uur, geen minuut, geen seconde bij je niet in mijn gedachten……. ♥️♥️♥️
Mama houdt van je….. tot het einde der dagen, en wij elkaar wéér zullen zien. 

( Johannes 5 : 25 – 29 ) 

Ervaringen..

Ik lees nog regelmatig ervaringen van mensen die, net als ik, rouwen.
Gek op boeken ben ik altijd geweest en ook in de kast vind ik nog veel ongelezen boeken. Gekocht in mijn favoriete kringloopwinkel op het Antoniusplein, Tuttemerullen.
Jij bent als ik mij goed herinner twee keer met mij meegeweest, daarna niet meer, ” ma, de volgende keer ga je maar lekker alleen, ik kan mijn kont niet keren daar”.
En dat geef ik direct toe, het is daar zo gezellig vol, dat je moet uitkijken dat je niet alles op de grond gooit.

Je zus en ik hebben er bijzondere dingen op de kop getikt, ook voor jou. ” Stuur maar een foto, zei je dan, en dan liet je meteen weten of het iets voor je was of niet.
Het leek op het afstand winkelen, dat we nu noodgedwongen moeten doen vanwege de corona maatregelen.
Ik herinner me het zwart fluwelen hoedje, het gekleurde glaswerk, de slingers met kerstlichtjes…….” laai maar in ma” zei je dan, en zo liet jij ons shoppen.

Zelf heb ik er de mooiste boeken gevonden, bijzondere boeken, stapels boeken voor een appel en een ei, vaak nog nieuw.
” Liever geen bezoek, geen bloemen, maar daarna”…..?
Een van de vele boeken die ik daar gekocht heb. Het boekje bevat uitspraken van mensen die rouwen over de dood van iemand die hun lief was.
Jij was die tijd nog bij ons, en ook jij wist dat dit soort lectuur mijn voorkeur had. Jij verraste mij ook regelmatig met een speciaal boek.

Ervaringen lezen, er staan bijzondere gesprekjes in, ik zal er binnenkort een paar met je delen hier, want ik weet dat humor iets fantastisch was tussen ons, wat konden we samen lachen om de vreemdste dingen…… 

Ohhh mijn lieve dochter Diana, als je zou weten hoeveel verdriet jouw dood mij doet…… 
We gaan elkaar terug zien…. ik zal op je wachten, of jij op mij
Mama…..

Sprakeloos.

Het is zo oorverdovend stil,
in mijn hart en in mijn hoofd. 
Alsof alles in mij schreeuwen wil, maar ik van klanken ben beroofd. 

( Martin Gijzemijter) 

4 January 2020 💔

Mijn Diana ♥️

Hoe kan het zijn
dat jij hier niet meer bent,
terwijl ik in je ogen kijk.

Zo maakt je foto mij gelukkig,
en verdrietig tegelijk.

( Martin Gijzemijter) 

20 Maart 2021

Liefste Diaantje,
rauw op m’n dak, op facebook een herinnering van één jaar geleden.
Er zijn herinneringen bij waarvan mijn hartslag promt overslaat, en dit is er één van.
” Als mij iets overkomt, onthoud dan dat ik pertinent niet in een graf wil”, en ook nóóit in een kist gelegd wil worden “. Jouw woorden……. 
Wij wisten van elkaars wensen, mocht er onverhoopt iets gebeuren met één van ons. Alles was tussen ons bespreekbaar, dat vonden wij niet meer dan normaal. 
Ik heb jouw wens moeten vervullen, een vervulling van een opdracht die ik nóóit voor mogelijk had gehouden. Jij had mijn laatste wens moeten vervullen in plaats ik die van jou. 
We hebben dit niet één keer besproken maar meerdere malen. Je ging op jezelf wonen die tijd, en we bespraken meerdere dingen die in de toekomst voor zouden kunnen vallen, je weet maar nooit, zei je lachend. 

Je laatste wens heb ik vervuld, geen kist, geen graf. Je zou je duizenden malen hebben omgedraaid in het graf als je je ook maar één voorstelling had kunnen maken van alles wat er hier gepasseerd is in de maanden na jouw dood……dit had jij nóóit geaccepteerd, daarvoor ken ik je véél te goed. 
Lieve lieve Diaantje, als jij dit alles had kunnen voorzien dan weet ik dat jij dit mij niet had toegewenst. 
Je had je laatste wens, net als ik dat heb gedaan, zwart op wit laten vastleggen, ik ken je als geen ander. 
Ik probeer met dit alles toch verder te gaan, ik weet wat jouw reactie op deze situatie geweest zou zijn, maar die bewaar ik voor mijzelf. 
Ik ben heel verdrietig, heel boos en heel teleurgesteld in de personen die mij niets gunnen van mijn eigen kind. 
Maar weet lieve Diana, dichter dan jij kan in mijn hart niemand zijn…. 
Liefde voor altijd, en eens zal ik je weerzien, en dat weet jij ook….. 
Mama

—————————-

Het zij zo…..

20 maart 2020

Mijn schoonzoon wil mij voorlopig niet meer zien. De reden is dat ik het hem kwalijk heb genomen dat hij mij niet direct op de hoogte heeft gesteld dat mijn dochter in het ziekenhuis was opgenomen. Nou, dat komt dan goed uit. Het boterde al niet meer sinds de ziekenhuisopname van mijn dochter nadat zij een hersenbloeding had gekregen. En ja, dan wordt dat mij kwalijk genomen, want het was goed bedoeld geweest. Het was nog vroeg, en ik had toch niets kunnen doen. En dat terwijl de verpleging nog gezegd had, ” moet u niet de familie inlichten? ” Nee, dat kon altijd nog wel….Daarna is er van mijn schoonzoon zijn kant een soort wapenstilstand geweest, alles werd kortaf meegedeeld en dat was het, ik heb twaalf dagen met spanning in mijn lijf gelopen omdat de sfeer tussen ons heel ongemakkelijk was, en ik maar aardig zijn en op mijn tenen blijven lopen. Leven tussen hoop en vrees, zware dagen waarin je hoopt dat je dochter het toch gaat redden, want daar leek het de eerste paar dagen ook echt op. Tot alle mogelijke complicaties haar toestand in één klap veranderde, in twee dagen tijd. Géén complicatie bleef haar bespaard. Langzaam zakte mijn dochter weg in een comateuze toestand waar zij niet meer uitkwam.

Haar dood is traumatisch voor mij als moeder, géén moeder wil haar kind overleven, dat is niet te accepteren, niet te bevatten. De rest van mijn bestaan zal ik hiermee leven. Ik zonder mij af, bewust ja, ik heb geen behoefte aan troostwoorden, geen behoefte aan goedbedoelde adviezen zoals… ‘ blijf er niet in hangen, ga de deur uit, het leven gaat verder ‘.De één kan en wil dat, maar ik kan en wil dat niet. Laat mij met rust.Ik neem het mijn schoonzoon kwalijk dat hij mij niet of nauwelijks betrokken heeft bij het laatste afscheid van mijn dochter. Zo kreeg ik geen inbreng in de rouwkaart, die werd door mijn schoonzoon samen met zijn dochter uitgezocht en van tekst voorzien. Ook over het prentje werd mij niks gevraagd. Wie ik kaarten wilde sturen werd niet gevraagd. Met mij werd niets overlegd. De overgebleven rouwkaarten en prentjes zijn opgeborgen in de kast bij mijn schoonzoon. Er werd niet overlegd of ik toevallig ook nog mensen een kaartje had willen sturen.

De buurvrouw van mijn oudste dochter vroeg of ze ook een kaart kreeg, daar heeft mijn dochter speciaal om moeten vragen. Dat zegt genoeg toch.In één ding heb ik mijn voet tussen de deur gezet, mijn dochter had absoluut niet in een kist willen liggen, en dat is ook niet gebeurd. ” Waarom dat.., het gaat toch gewoon de oven in, waarom dan extra geld uitgeven?” Nou dan heb je aan mij toch echt de verkeerde, schoonzoon, ik heb alles van je geslikt en geaccepteerd, maar een kist had het niet geworden, dat kan ik je alsnog verzekeren, als je dwars had blijven liggen.

Dus dat schoonzoon mij voorlopig, of nóóit meer wil zien, raakt mij niet, het is jammer dat het zo loopt, maar ik voelde dit allang aankomen. Mijn voelsprieten wijzen altijd in de goede richting. Aan het sterfbed van mijn dochter stonden mensen waarvan ik dacht ‘ wat doen jullie hier, zijn jullie directe familie? Ook zoiets wat ik absoluut niet kon waarderen. Allemaal zonder overleg. En nog iets, zus Astrid had niet graag gezien dat de crematie op zaterdag zou plaatsvinden, want dan moesten haar kinderen het voetballen missen. Dat is toch het toppunt!Mij is door mijn schoonzoon niet één keer gevraagd of ik wat van mijn dochters nalatenschap zou willen hebben, niets bijzonders hoor, maar iets wat van je kind was en waar ze blij mee was, een dierbare herinneringen aan mij dochter, maar nee, schoonzoon gaat de spullen mogelijk verkopen op marktplaats . Ook een klein beetje as was niet overeen te komen, mijn dochter ( zijn vrouw!! ) moest ‘ heel ‘ blijven in de urn, de as van mijn dochters hond Tika had wel in de urn erbij gemogen, maar tot schoonzoons teleurstelling paste dat niet….. 

Samen met mijn dochter had ik kort voor haar overlijden nog een nieuwe jas voor haar gekocht. Dochter heeft de jas nooit gedragen, en omdat wij hem samen gekocht hadden en er voor ons een verhaaltje achter zat, wilde ik heel graag de jas hebben als iets wat zo bijzonder was voor mijn dochter en mij. Ja, de jas hangt bij mij, maar schoonzoon wilde er wel een bedrag voor hebben, terwijl mijn dochter de jas van haar eigen geld gekocht had.En zo zijn er meer dingen gebeurd waardoor ik het niet betreur dat schoonzoon mij niet zien wil. Er waren spreeksters op de afscheidsdienst, onder andere een zg goede vriendin en oud collega, die ik daar liever niet gehoord en gezien had, maar schoonzoon besliste anders. En nu presteert diezelfde z. g. vriendin het om de grootste onzin over mijn dochter te vertellen. Mijn dochter zou een spiritueel hemels gesprek gehad hebben met deze spreekster, wat mijn dochter allemaal gezegd zou hebben tegen haar is te zot voor woorden. Onder andere dit ‘… je had gerust mogen huilen hoor, je had je niet sterk voor mij hoeven te houden.. ‘. Wat een dunk! Mijn dochter was wars van alles wat met spiritisme te maken heeft. Ik kende mijn kind door en door, en dat je dan als moeder deze onzin te horen krijgt is tenenkrommend.Weet je, als mijn schoonzoon verder wil met zijn leven, en al gaat daten, dan moet hij dat vooral doen, hij is een vrij man. En als de spirituele dame denkt dat mijn dochter contact met haar onderhoud vanuit het hiernamaals, dan moet ze dat lekker blijven denken en zichzelf voor de gek houden. Ik kende mijn dochter, achtenveertig jaar deelden wij onze levens met elkaar, en daar komt niets en niemand ooit tussen. En als laatste wil ik nog zeggen dat Diana zeker niet met minachting naar mijn herinnerings pagina zal kijken schoonzoon, en misschien moet ik het nóg een keer zeggen, de doden zijn zich van helemaal niets bewust, leven niet in een hemel of hel, of iets daar tussenin, de doden zijn dood en leven alleen nog voort in onze herinneringen en in ons hart.Daarom hebben wij emoties, huilen, boosheid, onbegrip, wij zijn niet gemaakt als robots, maar als mensen van vlees en bloed, en daarom kan het zo zijn dat ik reageer zoals ik nu reageer, ik uit mijn emoties op mijn manier, zoals ik alles voel en beleef. Ieder doet dat op zijn / haar eigen gevoel, en dat is maar goed ook.

Bedankt ook dat je mij succes wenst met het verwerken van het verlies van mijn dochter, heel aardig van je. Dat is eigenlijk een sneer na, maar goed, ik reken het je niet aan, jij bent je vrouw verloren en ik mijn dochter. We delen tenslotte dezelfde pijn……. 20 Maart 2020

Ik ervaar, het is waar.

Het is waar, in de meeste boeken en artikelen die ik over rouwen gelezen heb, schrijft men dat het tweede jaar van rouw het heftigste verloopt. 
Het eerste jaar was ik vol ongeloof, het niet willen accepteren dat jouw dood werkelijkheid was, de boosheid. Huilen, ontkennen, ik heb me heel erg in de steek gelaten gevoeld, nog steeds trouwens. Ik kon absoluut niet omgaan met goedbedoelde vragen, goedbedoelde raad. ” Gaat het met je”, ja, ik weet hoe moeilijk het is, maar als ik iets voor je kan doen dan hoor ik het wel ‘. 
Van mij hoor je niks, want het zijn beleefdheidsvragen, mensen hopen dat je niet belt, sommigen ontlopen mij doelbewust. 

Als het eerste jaar voorbij is, en alle dagen van een jaar aan je voorbij zijn gegaan moet dat helpen, zeggen ze, maar voor mij niet. Ik mis je zo erg dat ik er letterlijk vaak ziek van ben. 
Ik kijk naar je foto, die lieve lach, die olijke ogen, ogen waarin ik de liefde zie én voel die jij voor mij had en ik aan jou terug gaf… zo ging dat bij ons.  Houden van door dik en dun. 

Ik praat niet, ik schrijf. Schrijven is verbonden zijn met jou. 
Je zus vertelde mij vandaag dat mijn toekomstige nieuwe woning letterlijk de lucht in schiet. Als het dan toch moet wil ik er ook graag snel mee klaar zijn. 
Er komt een speciale plek voor jou in mijn huis, ik had graag wat van je persoonlijke spulletjes willen hebben, maar helaas, dat wordt mij door jouw man niet gegund. 

Maar ik neem je mee naar mijn nieuwe huis, de mooiste plek daar wordt voor jou mijn lieve lieve Diana.  Diep in mijn hart ben je altijd bij mij, ik draag je overal met mij mee. ♥️  Mama



Jij bent altijd in mijn gedachten, 
in alles wat ik doe en zeg
Het helpt de pijn ietwat verzachten, 
Jij bent helemaal niet weg. 

( Martin Gijzemijter) 

Keuzes maken…

Vanmorgen ging de telefoon.
Firma Klijn, keukens en sanitair.
” Ahh, u belt voor de deur van mijn dochter ‘, u wilt een afspraak plannen om het glas te plaatsen?… 
‘Mevrouw, ik ben van de afdeling keukens en sanitair, en ik wil een afspraak maken met u om de wensen voor uw nieuwe keuken in uw nieuwe huis te bespreken.
Jeetje, er wordt nog volop gebouwd aan de appartementen waar ik kom te wonen over een aantal maanden.
Ik werd er door overvallen Diana. 
In mijn gedachten hoorde ik je reactie, ‘ nou ma-tje, dat is leuk, dat gaan we samen fixen, ik ga met je mee….. 

Jij had je er zo op verheugd, zelfs meer dan ik, en toen ik jou een jaar geleden verloor heb ik aan het hele verhuizen niet meer willen denken, ik wilde blijven zitten waar ik nu nog woon, maar dat zal niet gaan. 
De hele flat gaat tegen de grond, ze zullen mij hier echt niet laten blijven. 
Morgen gaat je zus met mij mee, ik moet mijn wensen kenbaar gaan maken, wat ook betekent dat alles sneller gaat dan ik in mijn hoofd had. Maar als het dan toch moet, dan ook maar direct. 
Inmiddels woon ik hier vijfentwintig jaar, zo vertrouwd, mijn vertrouwde plekje, waarvan ik nu afscheid moet nemen. 
In mijn nieuwe huis komt er een gedachtenis kamer speciaal voor jou. Waar wij samen kunnen zijn met onze herinneringen, een mooie plek waar jij dicht bij mij zal zijn. 

De foto die ik bij dit bericht plaats is een herinnering aan de tijd dat ik hier nog niet ze lang woonde. 
Ik verzamelde toen nog niet zo veel, er was ruimte in huis. Inmiddels is mijn huis een verzamelplaats van herinneringen, dat gaat nog een probleem worden, ik kan namelijk nergens afstand van doen. 
Jij wist hoe ik daarmee worstelde. 
”  Ma- tje, maak je niet druk, ik help je, en als je voor mijn part alles wil bewaren, dan doen we dat gewoon, laat dat maar aan mij over “. 
Ik moet het nu zonder jou doen, en dat vooruitzicht maakt me niet vrolijk. 
Jij, mijn kind, bijzonder kind, lief kind, bezorgd kind, trouw kind, niets was je teveel, altijd zorgzaam voor mij en de mensen waar je echt van hield, en dat waren er niet veel, te vaak was je teleurgesteld door zg vriendinnen. 
Dieren, alle dieren, je sloeg nog geen mug dood…… 

Ik zal je morgen bij mijn keuze betrekken, ik weet waar jij van hield en dat zal straks merkbaar zijn in mijn hele nieuwe huis……. 

” Het gaat al wat beter met je, zie ik…’. Ja het gaat heel heel goed met mij’…….ik laat iedereen in die waan, ik heb geen behoefte om mijn werkelijke gevoelens te uiten. Ik hou het bij formaliteiten, dan wordt ik ook niet gekwetst, ik heb tijd nodig, en hoeveel tijd ik nodig heb is aan mij. 
Benieuwd wat ik ga kiezen morgen, lieve dochter? Geloof me, het zullen ook jouw keuzes worden……. 

In mijn hart, voor altijd ❤️❤️❤️
Je ma- tje

Tranen

Vecht niet tegen tranen,
hoe pijnlijk ze ook voelen. 
Je hebt ze nu eenmaal nodig, 
om je hart weer schoon te spoelen. 

( Martin Gijzemijter) 

Jij
altijd
heel dicht 
bij mij 
❤️ 

Nieuw adres….

Het schiet op met de bouw van mijn toekomstige nieuwe woning. Bijna dagelijks rijd ik er langs en zie de vorderingen. Ook mijn toekomstig appartement is schriftelijk aan mij toegewezen. Raar hoor, een nieuw adres maar nog geen huis.
Jij verheugde je er enorm op Diana, je zag jezelf al aan het inrichten. Je kwam op een dag naar mij toe met het mooiste behang. Jij had als het ware in gedachten mijn hele huis al ingericht……nu ik moet verhuizen zonder jou is mijn enthousiasme ver gedaald, weg uit het huis waar wij samen lief en leed gedeeld hebben. 

Vanmiddag liep ik weer mijn ronde met Andra, de hond van buurvrouw Liek. Uit mezelf zou ik niet zo snel zijn gaan wandelen, maar het is wel beter voor mij, als ik weer thuis kom ben ik trots op mezelf. En Andra geniet er heel erg van, hij geniet. 
Elke dag loop ik de ronde die wij samen ook vaak liepen en ja, dat kan per dag emotioneel zijn. Vanmiddag nam ik voor de eerste keer ook het smalle paadje waar ik toen gevallen ben. Waar jij bijna in je broek plaste van het lachen….ik kon zo snel niet overeind komen en jij stak geen hand uit, je schaterde het hele bos bij elkaar. 
Wat het nog genanter maakte was dat Monique, de overbuurvrouw van je zus ook net voorbij liep, en ook haar lach niet kon houden. Ik werd boos, waardoor jullie alle twee nóg harder moesten lachen. 
” Ja kom op Diaan, help je moeder eens overeind, sprak Monique met haar hand voor haar mond ‘.
Je hielp me overeind, en ik liep meteen quasi boos door, jullie daar zg boos achterland. 
Ja, ok, even was ik boos, ik lag er zo in een rare pose bij…. 

Ik liep met Andra over dat zelfde pad, en de stronk waar ik toen over gevallen was, die was er ook nog steeds.
Toen ik verder het smalle pad afliep kon ik ook wel even lachen, in mij herinnering zag ik je daar weer staan, gierend van het lachen….. 
Terwijl ik verder liep stond Andra te snuffelen aan een steen. Ik pakte de steen op en vond ‘m wel bijzonder. 
De steen zat onder het zand, thuis schoongemaakt, en nu ligt de steen op mijn nachtkastje…….delen is lief, staat er op de steen, en een hartje. 
Aan de achterkant een hart met vleugels en het woordje Love…….ik vind het bijzonder, delen is lief staat op het steentje, maar ik deel het in gedachten met jou lieve lieve Diana. 
Voor altijd in mijn hart, in mijn gedachten, in mijn gebeden, voor altijd blijf jij van mij ♥️

Mama mist je…

Als ik mijn tranen uit wil leggen,
dan besef ik elke keer, 
dat mijn hart je slechts wil zeggen, 
” ik mis je steeds een beetje meer ‘.


( Martin Gijzemijter) 

Lief kind…

Het kan nog Diaantje, zodra het buiten donker wordt wil ik mijn bed in. Proberen tv te kijken, proberen te lezen, proberen mijn gedachten op papier te zetten.
Vandaag had ik controle voor mijn diabetes. Niet goed nee. Ik wist zelf al dat het niet goed zou zijn, dat voelde ik zelf al op mijn klompen aan. Ik moet mijn leven gaan beteren qua gezondheid, op deze manier door gaan zet ook geen zoden aan de dijk. 
Op deze manier helpt elke dag één uur lopen met de hond van de buurvrouw ook niet echt….. 

Of het een idee zou zijn om eens met een deskundige te praten over het verlies van mijn kind…..over jou……. 
Ik denk dat het een goed idee is en eind deze maand heb ik een afspraak staan. Praten over jou, over jouw leven en over jouw dood. Er zijn momenten dat ik denk dat ik sterk ben, sterk genoeg om alleen jouw overlijden te kunnen verwerken. 
Maar er zijn ook momenten dat ik het totaal niet meer zie zitten en hoop dat ik niet meer wakker word. 

Ik mag en wil die gedachte niet hebben, je broer en zus, mijn kleinzoons, mijn schoondochter, en Gijs, mijn ondeugende kater, en mijn zwerfkatten, wie gaat die voeren dan………

Ik moet nog een poosje door lief Diaantje, daarom heb ik het advies opgevolgd en een afspraak staat. 
Behalve dat immense verdriet is er ook boosheid. Juist die boosheid kan ik geen plaats geven, die wil ik uiten, die moet ik uiten om het continu op scherp te staan te doen verminderen. Ik voel dat ik onder spanning sta, en ook dat is negatief voor mijn diabetes.

Elke dag loop ik met de buurhond ons rondje, waar wij plezier hadden , elkaar geheimpjes toevertrouwden, waar we lachten om de capriolen van de honden…..daar tussen de bomen en de stilte kan ik jouw lach nog horen…… ” Di, lach niet ze hard, ze kunnen je in Den Bosch nog horen”. Maar die opmerking zorgde er voor dat je nóg harder ging schateren…… 

Bijzonder, lief, hartelijk, vrolijk, er zijn voor dieren, alle dieren, maar dat heb ik hier al vaker geschreven. 
Zorgzaam, vooral voor mij……

Doorgaan zonder jou, ik moet, omwille van mijn andere dierbaren………. ❤️