Praxis……

Het gaat winter worden. Gelukkig ben ik niet de enige persoon die voor zwerfkatten zorgt, maar ik wil toch nog een warme tip delen op deze pagina. Ga naar een bouwmarkt en koop daar een opbergbox die wordt gebruikt om bijvoorbeeld tuinkussens in op te bergen. ( ik heb gekozen voor dit model van Praxis ) Dit model is wind en weer bestendig.

Er kunnen met gemak drie katten in, maar als er maar één zwerfkat bij je rondloopt kun je volstaan met een kleiner model. De binnenkant van de kist beplak je met tempex, ook verkrijgbaar bij de bouwmarkt. Ook de bodem en de deksel beplakken, zorg dat het stevig vast zit. Maak met de vorm van bv een bord, een opening waar de kat doorheen kan. Niet te dicht bij de grond. Eventueel de kist nog met plastic beschermen, ik heb dat gedaan met komo huisvuilzakken, een stevig pak stro ( geen hooi ) erin en je hebt een fijne winterplek voor je zwerfkatten. Ik vernieuw het stro elke herfst zodat ze er weer een winter tegen kunnen.

Hierboven voorbeelden voor als je maar één zwerfkat in je buurt hebt. Regelmatig vragen mensen aan mij waarom ik de katten niet mee naar huis neem. Weet je, als dat zou kunnen had ik dat zeker gedaan. Maar katten die al jaren buiten leven neem je niet zomaar even mee. De katten die ik verzorg zitten al jaren op dezelfde plek, en ik ga er elke dag naar toe om te voeren. Ze zijn allen geneutraliseerd, dus meer dan ik nu verzorg worden het er niet. Het waren er vijf, nu nog twee en een half, omdat één van de drie niet altijd op komt dagen.

Ik zou zeggen, hebt u zwervers in uw buurt, zorg er dan asjeblieft goed voor. Succes.

Petities en zo…..

 

Geloof me, ik zit er helemaal doorheen. De koek is op. Het is moeilijk omgaan met mij momenteel. Kort lontje, voor bijna alles en bijna iedereen. Geen plezier en rust kunnen vinden in de dingen die ik doe. Al de hele maand oktober overweeg ik te stoppen met Facebook, al wat ik tegenkom is ellende. Petities tegen het stoppen van dierenleed vliegen me constant om de oren, en ja, ik wil dat het dierenleed liefst vandaag nog stopt, maar dat is een droom. De wereld wordt alleen maar slechter. Wat op de wereld rondloopt bedoel ik dan, want met de wereld is niks mis.

Ik weet dondersgoed waar de oorzaak zit, maar tot nu toe heb ik geen energie om actie tegen mijzelf te ondernemen. Het komt door een té lange periode van alleen maar geven, ja en amen zeggen, en niet duidelijk aangeven waar mijn grens ligt. Daarnaast heb ik zorgen om mijn dochter, op wiens bord iedereen denkt te kunnen gaan zitten schijten. Herkenbaar ja, ze heeft dat niet van een vreemde, toen ik haar leeftijd had was ik precies hetzelfde, met dit verschil dat ik hulp zocht en advies ook accepteerde. Terugvallen had ik ook, maar langzaam maar zeker boekte ik toch vooruitgang. Dat kwam voor sommige mensen wel eens hard aan, maar zo werkt het nu eenmaal.

Ik voel mij moe en uitgeput, moe van het zorgen, en uitgeput van het overal alleen voor staan. De kans dat ik stop met Facebook is momenteel groot, ik trek het gewoon niet meer. Ik wil mezelf weer eens vertroetelen, boeken lezen, oordopjes in en naar muziek luisteren. Maar ik wil ook dat mijn dochter meer voor zichzelf gaat opkomen, dat zou al een groot verschil maken. Zij moet eens stoppen met een klaagmuur te zijn voor mensen, zij zit zelf nog volop in de sores en daar houden bepaalde personen totaal geen rekening mee, die beginnen haar evenzo vrolijk om half zes in de ochtend al te appen omdat ze zelf al uitgeslapen zijn, en mijn dochter is óók géén mediater, en dat wil ik toch hier even kwijt. Ik ben moeder en wil dit alles nu even kwijt, ik heb er genoeg van en wil mijn oude leventje weer terug !! Dus als jij / jullie je aangesproken voelen, dan heb ik dat in ieder geval al bereikt.

Avondje uit….

​

Om tien voor zeven zouden mijn dochter en ik moeder ophalen om naar een avond te gaan waar door een orkest en een zangroep musicalliedjes opgevoerd zouden worden. We waren een beetje aan de late kant omdat dochter moest werken tot zes uur, maar er was een goed plekje voor ons gereserveerd.  Medebewoner Rien zou ook met ons meerijden. 

Eenmaal zittend in de auto begint moeder….wie is die man die met ons meerijdt, waar gaan we naar toe, nemen jullie mij mee uit….en waarom zit die man ook in de auto. Ik zeg, moeder, die man is Rien, die bij jou op de afdeling woont. Nou, ik ken hem niet hoor, gaat ze verder. Ik praat er overheen en vraagt of ze zich verheugt op de muziekavond. Moeder haalt haar schouders op…..ze zal het wel zien zegt ze.

We werden bij aankomst verwelkomt door Wilma en mevrouw de Peffer, twee lieve dames die meer dan hun best doen voor de ouderen van afdeling Knotwilg. De man van mevrouw de Peffer is ook bewoner van het verzorgingshuis,  vanzelfsprekend is zij dan ook meer dan wij aanwezig op de afdeling en helpt ook mee met de andere bewoners. 

De avond begon, en na enige tijd vroeg ik moeder hoe zij het vond. Moeder keek me veelbetekenend aan……ik stelde dezelfde vraag aan Rien en hij vond het wel leuk zei hij. Na een half uurtje stootte moeder mij aan, waarom zit die man naast jou, vroeg moeder, wie is dat……weer even later, tot hoelang duurt dit hier?  Ik vraag moeder of ze het nog steeds leuk vind. Ik heb niet gezegd dat ik het leuk vind, zei moeder, dat maak jij ervan…….

Ik voel mij een beetje opgelaten, jullie hadden dit niet voor mij hoeven regelen hoor, gaat moeder verder, ik zit niet zo lekker ook op deze stoel, het lijkt wel een keukenstoel van mijn opoe.  En ik moet moeder gelijk geven, ook ik zit hard en ongemakkelijk,  en we zitten pal tegen elkaar aan. Toen een begeleidster even naast moeder kwam zitten om te vragen of ze genoot van de avond zei moeder, het is niet onaardig, maar voor mij had het niet gehoeven. 

Misschien is het haar leeftijd, 89. Moeder is het liefst thuis op haar afdeling, uitstapjes hoeven niet meer voor moeder, ze voelt zich op haar gemak thuis waar ze de afdelingen gaat bezoeken,  en ze is graag samen met Marie……ik zag dan ook dat moeder blij was om weer thuis te zijn……..en eerlijk is eerlijk, wij ook. !

Joke…Joke, kom eens hier….

Mijn dochter bracht vanmiddag een bezoek aan haar oma in het verzorgingshuis. Bij binnenkomst zag ze oma gezellig zitten naast Marie, samen zaten de dames hand in hand, hun hoofden dicht tegen elkaar aan.

Marie is een beetje onvoorspelbaar zo nu en dan, maar dat hoort bij haar vorm van dementie. De één heeft dat, de andere ( nog niet ). Marie zei tegen moeder, Joke, ik wil taart gaan eten met jou, en ik wil dat nu……kleed jij mij even aan en dan gaan we samen. Mijn moeder beseft nog wel dat zoiets echt niet mogelijk is, en probeert Marie tot rede te brengen . Moeder leidt haar af, spreekt haar liefdevol toe, waarop het lijkt dat Marie zich bij Joke’s besluit neerlegt.

Nog geen twee minuten later …Joke, help me eens met mijn kousen aan te trekken, ik wil taart gaan eten met jou, nu . Mijn dochter ziet dat oma emotioneel aan het worden is, ze wil de wens van haar lieve vriendin graag vervullen, maar beseft dat dat echt niet gaat. Mijn dochter probeert oma uit deze situatie te halen door haar even mee naar buiten te nemen, een blokje om.

Marie doet nogmaals een poging naar oma toe en roept ‘ Joke, ik wil dat je nu mijn broek en sokken komt aantrekken, ik wil taart met je gaan eten……!!

Dochter loodst oma met zachte hand de kamer uit, waar Marie mijn moeder nog na roept ; Joke je bent een klotewijf……. Moeder loopt terug naar Marie en streelt haar over haar haar, je bent lief, zegt moeder, ik kom zo weer bij je terug.

Moeder stopt Marie liefdevol in, en loopt met kleindochter mee de kamer uit, even buiten een luchtje scheppen en weer rustig worden.

Bij terug komst was Marie door de verzorgsters naar haar kamer gereden om ook tot rust te komen, anders raakt Marie volledig over haar toeren. Ook goed voor moeder. Kleindochter schoof oma aan op de naastgelegen afdelingen waar ze nog lekker even bij kon komen voordat het avondeten opgediend zou worden.

Moeder en Marie, twee goede vriendinnen, de verzorgsters vertelden dat moeder, zodra ze op is smorgens direct bij Marie gaat kijken…..en ik hoop dat moeder en Marie nog een hele tijd van elkaars gezelschap mogen genieten

Jij alleen….

Misschien ben je fysiek niet meer bij me,

maar eigenlijk ben je helemaal niet weg.

Je zal altijd bij me zijn in gedachten,

en in alle dingen die ik zeg.

Dat noem je onlosmakelijk verbonden.

Zoals twee mensen die bij elkaar horen…

maar de strijd met elkaar om het geluk hebben verloren.

Maar onvoorwaardelijke liefde behoeft geen relatie,

het is een zekerheid.

Alleen voor diegenen die op de liefde zijn voorbereid,

dus ook al ben je niet meer samen met elkaar,

en lijkt de liefde heel ver bij je vandaan.

Weet dan als geen ander

dat echte liefde altijd zal blijven bestaan.

Nou breekt mijn klomp…

Het is me er ééntje, die moeder van mij. Loop ik bij de supermarkt twee goede bekenden tegen het lijf die mij vertellen dat moeder zo gezellig praten kan over vroeger….nou breekt toch echt mijn klomp, wil je dat geloven ? Of ik nu een half uur of drie uur bij moeder zit, er komt werkelijk geen woord uit. Ik ben er inmiddels achter dat dementie een hele vreemde ziekte is, maar ik blijf van de ene in de andere verbazing vallen. Moeder verblijft inmiddels negen maanden in het verzorgingshuis, maar met mij heeft moeder in deze periode nauwelijks gesproken. Om eerlijk te zijn ga ik ook liever niet alleen op bezoek bij moeder en ga ik meestal met één van mijn dochters. Behalve bij mijn moeder, komt er ook bij de andere vijf bewoners geen woord uit. Moeder heeft het op die afdeling niet echt getroffen. Moeder is als enige van de zes patiënten nog mobiel genoeg om zelf naar het toilet te gaan, en ze scharrelt nog regelmatig naar de twee naastgelegen afdelingen om daar gezellig aan te schuiven.

Nou ja, gezellig….er wordt daar in ieder geval nog gesproken door de bewoners, al is het ook niet altijd goed te volgen. Maar dat geeft niks, de sfeer is er gezellig en warm. Ook de aankleding van de huiskamer naast die van moeder is een stuk gezelliger. Dochter en ik hebben het plan opgepakt om ook moeders huiskamer wat gezelliger te maken, maar dan nog wordt er door de bewoners niet gesproken onderling. We kijken het nog eventjes aan, want zolang moeder nog goed mobiel is en naar de andere afdeling kan lopen waar wel gezelligheid is, vooruit dan maar…….

Vaarwel…

​

Precies vijftien jaar geleden overleed prins Claus. Gisteren overleed de burgemeester van Amsterdam. Vandaag is overleden mijn buurvrouw waar ik twintig jaar naast heb mogen wonen. Vanavond om elf uur vertrekt het vliegtuig met haar dode lichaam naar Turkije, terug naar het land waar zij geboren is. Haar hoogbejaarde man en haar twee zoons en echtgenotes vliegen met haar mee.Rond het middaguur blies mijn buurvrouw haar laatste adem uit, een groot uur later werd zij door haar zoons en kleinzoons naar beneden gedragen, haar laatste gang over de galerij van het flatgebouw waar zij meer dan veertig jaar heeft gewoond. Toen dit flatgebouw in 1971 werd opgeleverd waren zij en haar man en kinderen de eerste bewoners. Toen haar kinderen niet meer thuiswoonden ging buurvrouw elke zomer voor een maand of vijf naar Turkije met haar man. 

Mijn buurvrouw heeft vier kinderen, een dochter is drie jaar geleden overleden, een zoon anderhalf jaar geleden, beiden gestorven aan DE ziekte. Het verlies van haar kinderen heeft haar geveld. Ondraaglijk verdriet, ik zag haar met de dag achteruit gaan. Vorig jaar kreeg mijn buurvrouw lichamelijke klachten, ze werd nog magerder en zwakker dan zij al was. Het begon met maagklachten, maar al snel werd duidelijk dat er toch meer aan de hand was. Haar echtgenoot, ruim in de tachtig, werd een beetje gespaard door de kinderen, maar ik ben ervan overtuigd dat hij wel wist wat er echt aan de hand was.

Toch vertrok het echtpaar begin van de zomer weer naar Turkije. Ik betwijfel of mijn buurvrouw besefte hoe ziek zij toen al was. Sivas is een dorp in Turkije waar de buren een huisje hebben, maar voorzieningen zijn daar heel weinig. In de winter word je daar bedolven onder de sneeuw, niet echt gunstig voor mijn buren, op hun leeftijd, en bovendien was mijn buurvrouw liever in Nederland waar haar twee zoons en hun gezin verbleven.

Begin september keerden de buren terug naar Nederland. Na hun terugkeer zag ik de buurvrouw nog maar zelden. Een van de zoons vertelde dat het niet goed ging met zijn moeder, het was om eerlijk te zijn een aflopende zaak. Dat bleek ook zo te zijn, regelmatig zagen wij de huisarts langslopen, er kwam twee maal daags zorg aan huis, en weer daarna werd een bed gebracht met alles erop en eraan voor buurvrouws verzorging.

Vanmiddag overleed de buurvrouw, meegestreden door het verlies van haar kinderen, uitgeput door DE ziekte die ook haar in zijn greep had gekregen. Nu is haar lichaam onderweg naar haar thuisland. Hoewel wij als buren elkaars deur niet platgelopen hebben, dat wilden wij beiden niet, waren wij er altijd voor elkaar. Ik zal haar missen…uit de grond van mijn hart. Vaarwel, kleine sterke krachtige buurvrouw……rust in vrede……

Schaapjes tellen…

Eens in de zoveel tijd heb ik dit, niet kunnen slapen omdat je lichaam nog niet tot rust gekomen is. Dan probeer ik wat te lezen, wat televisie te kijken, maar ook dat helpt dan niet. De afgelopen week heb ik weer niet alleen op Guusje gepast, maar ook mijn huis eens onderhanden genomen. Kasten opgeruimd, papieren uitgezocht die al jaren liggen te verstoffen en waar je niks meer mee doet omdat alles online gaat tegenwoordig. Zakken vol kleding weggedaan, ik droeg de kleren niet meer, maar omdat alles nog maar weinig gedragen was heb ik staan passen en zweten en kwam ik tot de conclusie dat ik A: gekrompen ben, B: mijn taille geen 60 cm in omvang meer is, en veel kledingstukken niet meer bij mijn leeftijd passen.

Maar er zijn zoveel dingen die je ongemerkt toch in je hoofd opslaat en die je uit je slaap kunnen houden. Dat kunnen ook de dagelijkse kleine dingen zijn, zoals me druk maken over de dochter die het maar niét leert voor zichzelf op te komen. De laatste weken is ze zó gestresst dat ze afgelopen week op haar werk in huilen uitbarste en daarop een aanval van hyperventilatie kreeg die dik een uur geduurd heeft. Dan begrijp ik niet waarom haar werkgever haar niet naar huis laat gaan, of nog beter, haar naar huis laat brengen, ik kan hier met mijn verstand niet bij. Trouwens, als ik het geweten had, dan had ik haar zelf op gaan halen, want dit gaat mij net iets te ver. Klaar staan voor je baas is prima, maar goed zorgen voor je personeel is even belangrijk.

Tja, en zo loopt het soms zo uit de hand dat je met jezelf in de knoop komt en tot laat in de kleine uurtjes nóg wakker ligt. Schaapjes tellen helpt bij mij allang niet meer, van mij afschrijven wel en dat heb ik hierbij dan weer gedaan. Ik ga nog een poging wagen, Gijs de kat is er weer gezellig bij komen liggen en dat tevreden gesnor van dit lekkere beest brengt rust zo dicht naast me. Voor diegenen die ook nog wakker liggen, probeer weer te gaan slapen, zorgen vergeten…..en morgen gezond weer op, welterusten.