Achttien jaar wonen wij al in dezelfde flat. Zij nog wat langer. Meer contact dan hallo..koud he ..warm he.. hadden wij niet. Dat heb ik met niemand overigens, in de bijna twintig jaar dat ik hier woon ben ik alleen bij mijn naaste buren, Turkse mensen, binnen geweest. Dat was om mijn medeleven te tonen toen binnen een jaar twee van hun kinderen overleden aan kanker.
Zij is mijn beneden buurvrouw. Enkele weken terug stonden wij weer eens samen in de lift. Zij had een transformatie ondergaan, kilo’s lichter dan onze laatste ontmoeting. Ik schrok ervan. Vroeg haar hoe ze dat in korte tijd voor elkaar had gekregen.
Kanker…. zei ze, ik heb nog vijf maanden. Ik kon wel door de grond zakken om mijn vraag. Ja zei ze terwijl de tranen in haar ogen schoten, ik hoorde in mei dat ik nog een maand of vijf te leven heb.
Zij wilde geen behandelingen meer. Het was haar vanzelfsprekend aangeboden, maar de dokters waren zo eerlijk geweest haar te zeggen dat het haar leven hooguit een paar weken zou verlengen. Dat wilde zij niet. Wat zijn een paar weken als je toch dood gaat. Chemotherapie, kaal worden, nog zieker worden dan zij al was, nee dat wilde zij niet.
Deze week sprak ik haar buurvrouw. Vroeg haar hoe het met haar buurvrouw ging. Ze wist het niet ….ja weet je, zei ze, ik had nooit contact met haar. Als ik voorbij haar huis loop zie ik haar weleens zitten, maar dat is ook alles. Het is allang niet meer zoals vroeger, er is afstand tussen mensen gekomen door hun geslotenheid. Misschien ook door angst. En, zo sprak ze verder, mensen zijn niet meer betrokken bij elkaar, niet benaderbaar. Mensen delen niets meer met elkaar en leven in hun eigen wereld achter gesloten deuren. Daar moet ik haar tot mijn spijt gelijk in geven.
Herkenning. De wereld van nu. Ieder voor zich en God voor ons allen. Ik voel de schaamte op mijn wangen verschijnen. Weet niet wat ik zeggen kan, weet niet hoe ik kijken moet.
Het duurt niet lang, mijn gevoel van schaamte. Praten over hoe het vroeger was heeft geen zin. Vroeger was toen. Mijn oma bracht zelfgemaakte soep naar haar zieke buurvrouw. Even kijken hoe het met de zieke ging dat deed je gewoon want de deur stond altijd open. Zo ging dat vroeger. Nu maak ik de deur niet meer open als er aangebeld wordt. Ik verwacht al lang geen spontane bezoekers meer. Alles op tijd, alles op afspraak. Het raakt ons weinig, buren zijn mensen die toevallig naast je wonen.
Haar vijf maanden zijn voorbij gegaan en zij is er nog door de kracht die zij heeft. Ook zijn er kinderen en heeft ze enkele echte vriendinnen die er voor haar zijn.
Ik wens haar nog eenmaal kerst met haar dierbaren, haar laatste kerst met haar kinderen. Ik hoop van harte dat de warmte en liefde van haar kinderen en vrienden haar laatste dagen hier op aarde mogen verwarmen en haar vrede en rust mogen geven in deze moeilijke laatste dagen. Gedragen door de warmte en de liefde van degenen die je lief zijn maakt het afscheid niet mínder moeilijk, maar samen maakt het loslaten en laten gaan voor allen draaglijker.
Amen.
My Life 