Home alone…..

Ohh Diaantje toch, als jij mij had kunnen zien zitten, dan had je gezegd dat ik aan een vijfkamerwoning nog niet genoeg zou hebben. Maar helaas, daar kom ik niet voor in aanmerking. Wel jammer, want nu moet ik afstand doen van veel dingen. Maar al moet ik dingen in de woonkamer opstapelen, waar ik geen afstand van wil doen gaat mee, en dat is nogal wat.
” Ma toch, zei je zus gisteren, er komt steeds meer op de bank te liggen, kan er nog meer bij ‘..
Er kan nog meer bij ja, maar dat hoeft niet, het is wel prettig om dingen die ik vaak gebruik bij de hand te hebben. Bij mij zijn alle stoelen bezet door rommeltjes, pluche beesten, de kat, en ook mijn boeken. De boekenkasten zijn vol dus dan maar improviseren. Het maakt nu toch niet meer uit, de verhuizing komt in zicht…….

Ik denk dat ik vaker langs mijn nieuwe huis moet gaan fietsen, de buitenkant oogt erg aantrekkelijk, maar van de binnenkant heb ik nog geen enkel idee. Je zal het toch meemaken dat ik dadelijk alsnog kies voor een ander huis…
Dat kan en mag tot het huurcontract getekend is. Ik ken mezelf, dus kijk maar nergens van op mijn lieve Diaantje.
Mijn leven is zo veranderd na jouw overlijden, ik heb over de spiegels in mijn huis doeken gehangen, het lijkt of er per dag meer kreukels bijkomen en mijn mondhoeken elke dag verder naar beneden gaan hangen.

Had Eva maar van die goudreinet afgebleven, dan waren wij nog steeds samen geweest, en was de wereld nog steeds een paradijs geweest…….maar de mens denkt zelf de wereld te kunnen regeren, zie over de hele wereld het resultaat.
Ik kijk vol verlangen uit naar het moment dat ik jou weer stevig knuffelen kan…….

Verhuizen.

• 

Het wordt nu echt tijd dat ik kan gaan verhuizen Diana. Dik drie jaar weet ik dat ik moet verhuizen ivm de sloop van mijn flat, maar dat lange wachten begint mij nu echt op te breken.
Maart 2018 kregen wij , alle bewoners, het bericht dat onze flats gesloopt zouden worden. De bewoners waren grotendeels vijfenvijftig plussers, maar ook tachtigers kregen het verhuisbericht te horen.

Inmiddels is het 2021. Ik weet nog dat het bericht mij overdonderde. Verhuizen, op mijn leeftijd nog ?  
Ik zag er heel erg tegenop,lag er wakker van. Jij zorgde ervoor dat ik gewend raakte aan de toekomstige verhuizing. Anderhalf jaar lang maakten wij samen plannen, jij zag het wel zitten. Je verheugde je op het stylen van mijn nieuwe huis.Op een dag kwam je binnen met het mooiste behang. ” Kom op ma-tje, we gaan er iets moois van maken voor jou “…….

Inmiddels staan er bijna drie nieuwe flatgebouwen waarvan jij niets hebt meegekregen. Ook de sloop van de voormalige flats heb je niet meegemaakt. Mijn hele zin om te verhuizen verdween als sneeuw voor de zon. Ik had in het hele verhuis gebeuren geen enkele zin meer. Ik sloot me op in mijn huis, wilde niemand zien, niemand horen. 
Om eerlijk te zijn Diana, heb ik na jouw overlijden mijn huis verslonst. Ik vond het allemaal wel prima. En nog steeds vind ik het wel prima.
Ze zeggen dat de bewoners van de eerste flat mogelijk eind december de sleutels in ontvangst mogen nemen……
Ik wacht het wel af, maar voor jou wil ik nu snel gaan verhuizen. Dat speciale plekje voor jou dat ik in gedachten heb zal er komen, moet er komen, zoals ik dat in gedachten heb voor jou……mijn lieve dochter….samen met jou naar het nieuwe huis verhuizen. 

Beter een goede buur….

• 

Dierenvriendin als je was, ik moet er zo vaak aan denken. Wat zou jij het geweldig hebben gevonden om kennis gemaakt te hebben met Keesje en Andra. De hond en de kat van mijn tijdelijke buurvrouw. 
Ik maakte kennis met de buurvrouw toen jij net een dag in het ziekenhuis lag. Samen met hond Andra stond ze voor de deur. Ze had zich buitengesloten, een ding wat later nog regelmatig weer gebeurde. 
Of ze even mocht bellen met een sleutelmaker. Dat was geen problemen, alleen ik stond klaar om naar jou toe  te gaan. 
Het werd nog een hele toestand, de twee sleutelmakers vroegen vooraf 150 € ,en zagen er niet erg betrouwbaar uit. Dat bleken de twee gasten ook niet te zijn. Toen buurvrouw zei dat ze de deur eerst maar moesten openen maakten de twee zich ineens uit de voeten.

Het is laat op de avond toch nog goed gekomen, al koste dat de buurvrouw toch ook 150 €. Tja, sleutel vergeten kost geld Diaantje. 
Maar nu even over Keesje en Andra. Jij was dol geweest op deze twee. En ik ken je goed genoeg om te weten dat Andra ook elke middag met ons mee de bossen in was gegaan.
Andra is een vol harige herder mix. Een beetje aan de mollige kant,maar o zo lief.
Kat Kees is een lieve dondersteen en ook nog heel slim. Hij wist precies dat als ik naar boven ging hij mee kon lopen om naar zijn huis te gaan. Hij wist ook dat als hij een deur verder met mij meeliep ,hij de brokjes van mijn Gijs wist te staan en deze oppeuzelde. 
Daarna liep Kees door naar de logeerkamer om daar een poosje lekker te gaan liggen slapen. 
Buurvrouw is verhuisd naar Tilburg. Zes weken verplicht binnen blijven nu voor Kees, maar wat moet dat moet.
Andra komt nog regelmatig even buurten met zijn bazinnetje. 
Maar wat had jij dat leuk gevonden Diana, dieren waren voor jou alles…….

Weet je lief kind van me, ik mis je steeds meer.
Het liefst zonder ik mij af en ben ik het liefst alleen met mijn verdriet om jou.
Als ik advies krijg, ongevraagd, dan denk ik, jij weet helemaal niet wanneer en of het ooit slijt, jij weet helemaal niet of de zon ook voor mij weer gaat schijnen……. ” het leven gaat verder,ook voor jou”….

Het leven gaat inderdaad verder, maar anders….heel anders …….!!!!

Troostdoos…

• 

Ouders die hun kind verliezen, verliezen daarmee hun toekomst. Het heeft ook iets tegennatuurlijks: normaal gesproken zijn het de kinderen die hun ouders begraven en niet omgekeerd.
Bij het verlies van een kind, mijn kind, vader was eerder al overleden, is er een vaak vergeten groep van rouwenden. Als een volwassene sterft, gaat alle aandacht naar de partner en kinderen, maar wie heeft er aandacht voor de bejaarde ouder die een volwassen kind moet afgeven “?

Zomaar een stukje uit het Rouw – dagboek geschreven door Patrik Somers.
Een boek is mijn beste gezelschap als het weer even niet gaat. Ik heb ‘m naast mij neergezet, de boekendoos. 
Regelmatig wissel ik van inhoud, maar Patrik Somers is een blijvertje.
Voor mij het beste troostboek. Is er niemand om even tegenaan te janken, dan is daar altijd Patrik weer. 
Ik merk dat ik anders omga met mijn woorden, zuiniger maar ook veel minder spraakzaam. De meeste gesprekjes voer ik met mijn kat Gijs. Hij begrijpt mij, ook als ik niet tegen hem praat……..

Over zeventien dagen zou je Sara gaan zien….. als ik aan je denk kan ik mij daar helemaal niks bij voorstellen, je was in mijn ogen nog altijd dat kleine meisje, de jongste van mijn drie kinderen. De lolligste van de drie, waarbij ik de andere twee niets tekort wil doen. Maar jij was en bleef anders, niet dat serieuze zoals je broer en zus…….anders, met geen woorden aan mensen uit te leggen……. 

Sprakeloos.

Denkend aan jou, mijn lieve kind, zijn er vaak geen woorden, overheerst mijn verdriet…..is stilte de enige taal. 
Weet je nog, het bankje bij de twee schapen, in stilte keken wij naar de bewegende bollen wol….. 
Vaak als voorbij het bankje rijd wil ik stoppen, maar het brengt zoveel emoties mee, dat ik toch maar verder ga….. misschien…. ooit…. later….. 
Toen wij daar samen zaten in stilte, stond het gras ook drie kontjes hoog. Ook nu weer. 
” Ma, ik ga op de grond zitten, dat bankje doet zeer aan mijn kont ‘. 
Ik hoor het je nóg zeggen, zoals ik nóg je schaterlach hoor…je opstekend duimpje voor me zie…. de manier waarop je naar mij zwaaide…herinneringen doen mij zo’n pijn lieve Diaantje…….
Tijd heelt niks Diaantje, helemaal niks…….. 

• 

Plannen….

• 

Je had nog zoveel plannen, als je wat uitgeruster zou zijn wilde je een keer gaan vliegen, dat had je nog nooit gedaan. Je nummer één wens. 
Als ik hier zit, alleen, en naar je foto kijk, komen de tranen vanzelf. Verdriet om wat niet meer komt. Ook boosheid als ik denk aan onze gesprekken van het laatste half jaar. Je nam mij in vertrouwen, sprak met mij open over je persoonlijke situatie. Je was geestelijk en lichamelijk moe.
Ik heb foto’s van je genomen als jij het zelf niet opmerkte. 
De katten verzorgen van je buren twee deuren verder, wat had je daar een stress van. 
” Ma- tje, ga je asjeblieft met mij mee daar naar toe…….ik word daar zo nerveus van”…… ze mogen niet ontsnappen. En één van de katten was een angsthaas. Zodra wij binnen kwamen verdween hij onder het bed. 
‘ En, had de buurvrouw gezegd, hou ze maar uit elkaar, ze liggen elkaar nog niet zo’. 
Dat is lekker dan, en was zeker niks voor jou. Je kreeg al buikpijn bij het idee dat het weer tijd was om erheen te gaan. 

Je kon altijd op mij rekenen Diaantje, ik was er altijd voor je. 
Ik ben boos en heb verdriet omdat je niet in alles voor jezelf opgekomen bent. Je liet de kaas niet van je brood eten, maar je bent niet lief genoeg geweest voor jezelf…. 
Dat doet mij zoveel verdriet, ik kan het maar geen plaats geven. Het is ook met positieve gedachten niet uit mijn hoofd te verwijderen……je was er voor iedereen, behalve voor jezelf. 

Martine…

Ze keek me aan…. ” hoe gaat het met u ‘? Haar vraag ontroerde mij. 
‘ Ik zie u regelmatig, maar vandaag ga ik u de vraag toch stellen’. 
‘ Je weet nooit of het moment goed is zei Martine, maar toen ik u zag aankomen dacht ik, nu! 
Ach lieve Diaantje, je kent mij goed genoeg om te weten dat ik nu, een paar uur later, hiervan nog steeds ontroerd ben, Martine die altijd aan jou denkt als ze mij ziet. 

Deze tijd is moeilijk voor mij Diana. Het is waar, de tijd heelt niets, de tijd maakt het gemis alleen erger, ik ervaar dat zo, maar het is voor elke rouwende verschillend. 
Ik kan mij niet concentreren, nergens op. Al eerder heb ik gezegd dat de glans overal vanaf is. Thuis met Gijs, mijn kat voel ik mij het prettigst. 
Nog een paar weken, dan zie ik je zus ook minder vaak, ze is blij met haar nieuwe baan, en ik op mijn beurt ben blij dat haar nieuwe baan dichtbij huis is. 

Rouwen, ik had gehoopt het nooit mee te hoeven maken. Rouwen om jouw is voor mij gestorven zijn terwijl mijn hart doorklopt. Een deel van mij is samen met jou verwijderd uit mijn lichaam……… 

• 

Steeds meer…

Zo nu en dan komen er nog foto’s van je op mijn watsapp Diana. Herinneringen van Facebook, of via je broer of zus hun pc’s. 
Vandaag een herinnering van één van onze wandelingen met Tika en Williams. Wij wandelden daar vaak. Zo nu en dan namen we je oma ook mee, ze genoot van wandelen door het hoge gras. Ik weet nog heel goed dat wij haar altijd met z’n tweeën moesten vasthouden om het smalle bruggetje over te lopen…..oehhhhhh riep ze dan altijd, moet dat echt?  en dan zei jij ‘ nee hoor, je mag hier ook wachten tot wij terugkomen oma Jopie’ maar dan trok oma met heel veel oehhhh’s toch maar de stoute schoenen aan. 
Tika liep daar graag door het hoge gras, en Williams scharrelde graag achter ons aan. 
Toch blijft het pijn doen, momenten die nóóit meer terugkomen.
Een leven met herinneringen, een leven veel te kort afgebroken.

Emotioneel gaat het wat minder mijn lieve Diaantje, lichamelijk ook.
Flink ziek geweest, vijf weken thuis, maar ik ben goed verzorgd door je zus.
Door moeten zonder jou……voor de rest van mijn leven…. Ik mis je meer en meer….. en steeds meer……..
mama…. ❤️

• 

Alles kan…

Je gaat bijna denken dat doodgaan een feest is.
Van je zus kreeg ik vandaag ” Later”, een blad dat uitgegeven is door Dela.
” De mooiste en leukste begraafplaatsen, een prinsessenkist ‘.
‘ Voor een prinsessenuitvaart regelen we een auto met gouden sterretjes ‘.
” Nou Dela, anderhalf jaar geleden was er nog geen rieten mand op voorraad, wat vertel je me nou!

Een blad vol leuke, mooie, maar ook dure ideeën voor een uitvaart……!
De as van je dierbare in een ballon, daarna gaat er helium in, en je kiest maar een plekje uit waar je je dierbare het luchtruim in laat gaan.
Wat ook kan is een eeuwigdurende ster aan de hemel kopen. Daarvoor kies je op de site van OSR een constellatie, sternaam en datum. Binnen enkele minuten straalt de ster in het Online Star Register en bestaat er een permanent aandenken. Prijzen vanaf 54 euro…….. 

 Lieve dochter, jij was goed verzekerd, jouw wens was ooit, in de verre toekomst, weggedragen te worden in een mooie rieten mand.
Het is voor jou een draagbaar geworden, er was geen mand op voorraad……. 
Je verliet ons zo plotseling, nog elke dag voel ik de pijn en het verdriet van jouw dood. 
We hebben samen vaak gelachen en gekke ideeën geopperd voor de dag dat je Sara zou gaan zien. 
‘ Ik ga die dag verkleed als oud wijf naar m’n werk’, en ik deel oude wijven koeken uit ‘……… 
Je zou verkleed gaan als het omaatje uit het sprookjesbos…… 

Verjaardagen vierden we niet, maar voor zo’n speciale gelegenheid was je altijd wel te porren. 
Ik herinner mij ook nog dat je als non verkleed ging toen je in het provincie huis werkte in Den Bosch. 
Er was wat te doen, maar wat weet ik niet meer, een receptie met carnaval als ik het mij goed herinner………

Ik mis je zo heel erg mijn Diaantje, steeds vaker komen de tranen, weet ik mij geen raad….zo onverwacht ging je weg van ons….. 
…………. ❤️❤️……… 

•