Ze keek me aan…. ” hoe gaat het met u ‘? Haar vraag ontroerde mij.
‘ Ik zie u regelmatig, maar vandaag ga ik u de vraag toch stellen’.
‘ Je weet nooit of het moment goed is zei Martine, maar toen ik u zag aankomen dacht ik, nu!
Ach lieve Diaantje, je kent mij goed genoeg om te weten dat ik nu, een paar uur later, hiervan nog steeds ontroerd ben, Martine die altijd aan jou denkt als ze mij ziet.
Deze tijd is moeilijk voor mij Diana. Het is waar, de tijd heelt niets, de tijd maakt het gemis alleen erger, ik ervaar dat zo, maar het is voor elke rouwende verschillend.
Ik kan mij niet concentreren, nergens op. Al eerder heb ik gezegd dat de glans overal vanaf is. Thuis met Gijs, mijn kat voel ik mij het prettigst.
Nog een paar weken, dan zie ik je zus ook minder vaak, ze is blij met haar nieuwe baan, en ik op mijn beurt ben blij dat haar nieuwe baan dichtbij huis is.
Rouwen, ik had gehoopt het nooit mee te hoeven maken. Rouwen om jouw is voor mij gestorven zijn terwijl mijn hart doorklopt. Een deel van mij is samen met jou verwijderd uit mijn lichaam………
Martine…
