Snurken, of fluiten?

12 september 2007

De kleinzoons slapen weer thuis. Ik ben dus weer home alone, en ook dat is weer even wennen. Gezellig hoor, samen in bed, kleinzoon en ik . Nu kan het nog, negen is nog een leeftijd waarop je het geen probleem vindt om naast je babaanne te slapen, alleen de nachtzoen was al even afgeschaft, maar dat maken andere dingen ruimschoots goed. ‘ Ik vind het gezellig bij jou ‘, en de volgende keer kom ik weer bij jou slapen ‘. De volgende keer is over vier weken, en ik verheug me er ook weer op, ook al is de rust nu wel even welkom, al is het alleen maar voor mijn hernia, even het bed voor mij alleen. Want het draait wat in zijn slaap, zo’n kleinzoon. Zeker als hij ook nog regelmatig even wakker wordt omdat hij zo verkouden is en zijn neus regelmatig verstopt zit. Dan moet je als oma ook niet vragen of zijn neus verstopt zit, want dan krijg je als antwoord ‘ nee, die zit nog gewoon op zijn plek ‘. Na een paar neusdruppels slaapt hij zo ook weer in . Afgelopen nacht niet. Ik werd wakker omdat ik voelde dat mijn kleinzoon ook wakker was, dat voel je gewoon. ‘ Jij maakt geluid babaanne, zegt hij tegen mij. Ik vraag dus of hij wakker is geworden van mijn gesnurk, want wat voor geluid zou een mens anders maken in zijn slaap. ‘ Nee, jij snurkt niet zoals papa, maar jij fluit ‘. ‘Ohh, fluit ik , vraag ik hem, en ik ben allang blij dat ik niet snurk, want dat lijkt me vreselijk, allleen mannen snurken  volgens mij. . Maar zo erg is het blijkbaar niet met mij. ‘Ja, jij fluit, niet met je mond maar met je neus ‘. Hij kijkt me in het halfdonker onderzoekend aan. ‘Hoe doe jij dat babaanne vraagt hij. Nou weet ik absoluut niet wat voor fluitje hij bedoelt, want ik hoor mezelf niet ’s nachts, en dat ik fluit is al helemaal nieuw voor mij, niemand die mij daarop wijst. ‘ Doe het eens voor, vraag ik hem, op wat voor geluid lijkt het ? Is het een leuk fluitje ? ‘Nou, zegt hij, ik weet niet hoe ik dat moet voordoen, want ik kan alleen fluiten met mijn mond’. Daar zit wat in, dus ik vraag of het een leuk fluitgeluid is. Ik gebruik al jaren geen fluitketel meer, en zijn moeder ook niet, dus ik weet niet zo snel een voorbeeld te geven. Maar in mijn tijd vond ik het geluid van een fluitende ketel een gezellige fluit, ik had er zeker geen hekel aan. Dus ik hoop maar dat mijn nachtelijk gefluit hem ook gezellig in zijn oren heeft geklonken . We besluiten weer te gaan slapen, want morgen is de eerste schooldag na zes weken vakantie, en een beetje uitgerust moet je dan wel zijn. Hij draait zich om, ik ook , maar ineens wist hij het blijkbaar…..want weer draait hij zich om, stapt het bed uit en komt weer terug met een papieren oprolfluitje, zo’n ding wat vaak in een verrassingssnoepzak ( wat een woord ) zit. Ik ben een oma die alles bewaart,en nog geen fluitje van een cent weggooit. Het is mij nu duidelijk. Zo irritant fluit ik dus als ik slaap. ‘ En babaanne, vraagt hij verder, fluit jij elke nacht zo ?’ Ik weet het antwoord niet op zijn vraag. Maar als ik elke nacht zo fluitend slaap….dan is het nu misschien duidelijk waarom ik nog steeds het bed voor mij alleen heb. Voor straks, welterusten, en morgen gezond weer op.

17 april 2012

Nog steeds komen ze met regelmaat logeren. Niet meer samen in bed, ze hebben hier een eigen kamer. De nachtzoen is ook weer terug maar dan anders, oma’s zullen begrijpen wat ik bedoel. Ook de begroetingen zijn anders, ze begroeten me van veraf met een ‘ heyyyy babanne, en eenmaal boven aangekomen met een high-five…….

Ze zijn aan het puberen maar daar merk ik weinig van, ze gedragen zich luidruchtig maar voorbeeldig. Ik heb er geen kind aan, wel even anders dan thuis als ik mijn zoon mag geloven.  Met een stapeltje films verdwijnen ze al snel naar de logeerkamer en op mijn vraag wat ze willen drinken of eten is het antwoord ‘ dat pakken we zelf wel in de kast als we zin hebben.   Ik laat ze hun gang gaan, leg twee tandenborstels klaar en vertrek vaak eerder naar mijn bed dan het vrolijke tweetal.  Fluiten doe ik blijkbaar niet meer, want ik hoor de heren er nooit meer over. Praten doe ik wel in mijn slaap zegt mijn man, maar over fluiten heb ik hem nog niets horen zeggen……

Levenskunst

Augustus 2007

Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wat is er met jou aan de hand……….spiegelbeeld vertel eens even………en zo weet ik nog wel wat zinnen uit liedjes en sprookjes te bedenken . Dingen doen uit gewoonte, zonder erbij na te denken . Nou is dat niet alleen hier zo, ik weet dat velen de dagelijkse dingen doen zonder daar bij na te denken . Maar er is iets gaande . Een verandering in het mijn zijn. Een verandering innerlijk , maar óók uiterlijk. De vouwen blijven langer aanwezig na het opstaan, de koffie maakt me niet aktiever, ook niet na twee, soms drie kopjes. Het bed opmaken gaat moeizamer, waarom zou ik het opmaken, ik duik er zo vanavond wel weer in, niemand die zich er aan stoort. Een algehele malaise heeft bezit van mij genomen. Nee, niet voor het eerst, dat klopt, maar wel weer in een mate waarvan ik denk ‘ nee hé…..niet wéér . Ik weet ook niet goed meer hoe ik moet lachen, want mijn lachspieren zijn verkrampt. Gelukkig is er ook niet veel te lachen , hoef ik ook niet krampachtig een lach te maken , wat heel vermoeiend is momenteel. Het kwam al eerder voor…veel eerder. Goedgemutst op weg bijvoorbeeld, gezellig ergens heen en onderweg breekt ineens de paniek uit, omdraaien, direct, het liefst op de snelweg maar dat mag niet, dat gaat ook niet. Dan maar stoppen langs de kant en even tot bedaren komen. Om daarna toch om te draaien en huiswaarts te gaan. Mijn dochter kent het, en ik hoef mij niet te schamen, niet mijn tranen te verbergen, ze zegt op zo’n moment dat ik de liefste moeder van de wereld ben, met alle gevolgen van dien . De wereld draait door. Ik ook. Het gaat mij te snel, er gebeurt te veel. Kan mij niet aanpassen aan het tempo waarin geweld bezit van de wereld neemt. Gebrek aan liefde en medemenselijkheid. Kleine dingen kunnen mij lam slaan. Gebeurtenissen binnen mijn familie die voor mij onbegrijpelijk zijn, waar ik niks mee kan, waarover praten niet mogelijk is. Het put mij uit, het ‘ moeder Theresa zijn ‘, maar toch doe ik het, omdat het nodig is en ik wél hou van mijn medemens, mijn dierbaren in het bijzonder. En dat laat de spiegel mij zien, dat laat mijn lichaam mij voelen. Natuurlijk, ik weet dat ik ook aan mezelf moet denken, maar dat zit niet in mij, dat kan ik niet, hoe ik daar ook mijn best voor doe. Het alleen zijn doet mij ook geen goed. Samen . Altijd samen, dat zeiden we tegen elkaar. Nooit meer alleen. Ik voel mij triest, erg eenzaam, want samen met jou zou het leven net dat beetje meer kleur hebben. Je bent niet vervangbaar, door geen enkel ander mens, door geen enkele andere vriendschap. Ik weet dat je aan mij denkt, ik weet alleen niet wát je denkt, wat er door jou heengaat. Misschien haat je mij wel, want dat is ook een manier van aan mij denken. Morgen kan ik weer even vanuit mijn hart en mijn gevoel lachen, want dan haal ik  mijn kleinzoons en mijn zoon van Schiphol. Na vier weken kan ik ze weer tegen me aandrukken, mijn liefde geven, van ze genieten. Zijn ze twee weken bijna voor mij alleen. Moeder blijft nog twee weken in haar vaderland, en mijn zoon moet weer aan het werk. Kan ik twee weken lang genieten van heel veel liefde, want dat geven deze kleine mannen mij……..onvoorwaardelijk !

April 2012.

Kijk nu eens, vijf jaar later.  Dit blog schreef ik in 2007 op mijn Space.  Toen dacht ik dat het leven niets meer in petto had voor mij.  Het jaar waarin mijn schoondochter alweer getroffen werd, dit keer door een aneurisma. Een bijzonder iemand verdween uit mijn leven, de wereld stond weer even stil. Dieper kon de afgrond niet zijn. 2012 inmiddels en kijk nu eens. Het gaat goed met mijn schoondochter, het gaat goed met mij.  Niets maar dan ook helemaal niets is voorspelbaar in dit leven. Ik tel mijn zegeningen !

Blind ?

Mei 2007

Gisteren was ik getuige van een gesprek tussen mijn dochter en schoondochter. Dat gesprek ga ik vanzelfsprekend hier niet openbaar maken, maar het was wel weer reden voor mij om eens over de toekomst na te denken. Mijn schoondochter is een jonge Turkse vrouw die inmiddels ruim zestien jaar hier woont, waarvan tien jaar samen met mijn zoon. Toen mijn zoon mij dan ook vertelde serieuze plannen te hebben met een meisje uit een ander land, een andere cultuur, was ik wel even van slag. Niet door het meisje, maar wel door de bijkomende zaken. Ik weet ook wel dat liefde blind is, stekeblind soms, maar van deze relatie heb ik toch wel meerdere nachten wakker gelegen. En nog regelmatig lig ik er wakker van. Mijn schoondochter heeft namelijk nooit kunnen wennen en ook nooit kunnen houden van dit land, en de heimwee doet haar geen goed. Ook mijn zoon en de kinderen niet want oorzaken hebben altijd gevolgen, ook voor hen. De aanleiding dat ik hier nu iets over zeg is de vakantie die mijn kleinzoon de komende drie weken heeft. Drie weken …..een halve zomervakantie ! ‘ Waarom die vakantie niet aan de zomervakantie vastgeplakt, dan had ik drie weken langer in mijn land kunnen blijven.’ Ik begrijp haar reactie. Elke gelegenheid die mijn schoondochter heeft om naar haar land en haar familie te gaan grijpt ze aan, en in haar geval misschien ook logisch. Zeker sinds de ziekte met de de zware naam ook haar getroffen heeft. Achteraf praten heeft geen zin,’ waarom ben ik hier, hoelang moet ik nog hier ‘. Wat ik wel weet is dat een huwelijk tussen twee culturen goed kan gaan, maar ook zwaar kan zijn, ook voor de directe omgeving. Er is een huis in Turkije, maar om te kunnen leven , te kunnen voorzien in het onderhoud van je gezin moet er gewerkt worden. Het is niet zo eenvoudig als mijn schoondochter het ziet. Neem je bed op en wandel……helaas gaat dat niet voor velen. Ze moeten nog een poosje, mijn zoon en schoondochter. Ik hoop dat hun relatie hiertegen bestand is. Want heimwee wordt niet minder, heimwee kan je ziek maken, en nóg zieker is niet gunstig in haar geval. Daarom dacht ik hier vanmorgen weer eens over na. Vroeger zei men ook wel ‘ twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen .’ Niet alleen tussen twee geloven dus. Het geldt nog steeds, bezint voordat je begint. Genoeg over de moeilijke tijden die mijn zoon en schoondochter door moeten. Ik hoop dat ze er samen uitkomen, en dat het een lang en gelukkig huwelijk mag blijven. Maar een glimlach kon ik toch ook niet onderdrukken vanmorgen. Dacht aan mezelf…….wat zou ik doen als ik nu, op mijn leeftijd de ware zou tegen komen en het is een man met een andere geloofsovertuiging, een geheel andere levensopvatting, een heel andere cultuur dan de mijne…….. Ik denk dat ik daar niet meer wakker van zou liggen. Ik ben de tijd voorbij dat ik blind een man zal volgen. Levenslessen hebben mij inzicht en wijsheid gegeven. Mijn hart wil ik graag nog een keer verliezen, maar liefde maakt mij niet meer blind. Mijn keuze is duidelijk…… ik kies voor mijzelf.

——

April 2012

( Inmiddels zijn we vijf jaar verder. Het gaat goed met de gezondheid van mijn schoondochter, afgelopen week ging ze op controle, er is een echo gemaakt, de vlag kan weer uit, en ook de relatie is meer dan goed. En ik……. ik ben getrouwd met een Turkse man……niets in het leven is voorspelbaar..werkelijk niets !! ..)

1 April

Het is jaren geleden dat ik ben beetgenomen op 1 april. En het is mij ook nooit gelukt een ander te grazen te nemen, op één keer na, daarna was ik voorgoed genezen van 1 april. Grappen genoeg te vinden, maar als ik al het plan had zag ik daar weer vanaf omdat ik een keer meer dan genoeg vond. Ik ben eens op stap gestuurd om glasspijkers te gaan halen bij een bouwmarkt. Een verkoper, dat herinner ik mij nog heel goed, zocht samen met mij het hele vak af en wist toen waarschijnlijk ook niet dat het om een 1 april grap ging. Die indruk had ik in ieder geval want ik vervolgde mijn weg naar de volgende bouwmarkt. Mijn grappenmakers hielden wel van bouwmarktgrappen want later ben ik weer eens op stap gestuurd naar de bouwmarkten, die keer om een plintentrapje te kopen…….en weer trapte ik erin. Dat was wel de laatste keer.

Nooit vergeet ik die ene keer dat ik in opdracht een telefoontje heb gepleegd naar een collega, ik moest doen alsof ik een medewerkster was van het politiebureau en zeggen dat er een fiets gevonden was die van haar vriend zou kunnen zijn. Of zij even kon komen kijken of het inderdaad zijn fiets was. Nou, wat er toen gebeurde heeft mij mijn verdere leven doen afzien van het maken van 1 april grappen. Mijn collega werd hysterisch en begon te gillen en te schreeuwen dat het een lieve lust was. Als een gek rende zij weg naar het politiebureau, dat even verderop gelegen was. Mijn andere collega’s lagen dubbel, zo niet ik. Toen mijn collega terug kwam van het politiebureau vertelden mijn andere collega’s dat ze niet verwacht hadden dat het zo’n impact op haar zou hebben. Allemaal stonden ze om haar heen om te troosten en het voorval te sussen. Toen op haar vraag wie nou dat telefoontje gepleegd had ik werd aangewezen kwam ze op me afgelopen en sloeg me midden in mijn gezicht. Het is zelfs zo uit de hand gelopen dat haar ouders mij nog eens de les kwamen lezen en ze weken niet tegen me gesproken heeft.

Ik vind 1 april grappen leuk om te horen van anderen, ik vind ze ook leuk om te lezen, de voorpret, maar ik doe er nooit van mijn leven meer aan mee.

http://www.1-april.nl/