De jurk…

Kortetijd voor jouw overlijden zijn we samen de stad in geweest om onszelf iets moois aan te schaffen. Jouw man zou ons mee uit eten nemen, dat weet jij vast nog wel, en wij verheugden ons daar heel erg op Diaantje. 
Het was begin december en de kerstuitverkoop was al begonnen. 
” Ma-tje, zoek iets moois uit, je krijgt het van mij “.
Tegensputteren had geen zin, je was vastbesloten. 
Je pakte de ene feestjurk na de andere uit de rekken en duwde mij steeds richting paskamer, en even laten zie hé “…….
Jijzelf was al snel geslaagd, je wist wat je wilde zoals altijd. Apart met een vleugje chique, jij durfde ook alles te dragen.Of het nu van Miep op de markt kwam, tweede hand van Vinted, als je het kledingstuk alleen maar zag wist jij of het je stond of niet.
Uiteindelijk wist je ook mij aan te kleden. ” Ja ma, deze gaat het worden, hij staat je prachtig “.

Kort daarna werd jij opgenomen in het ziekenhuis. Aan de jurk werd niet meegedacht. Ik zou ‘m nóóit  meer dragen. Tot ik de jurk bij mijn verhuizing weer tegenkwam. 
Wat zat er ook weer in de zwarte kledingzak…..de jurk die ik nóóit meer aan zou trekken. Ik schrok ervan. 
Zou de jurk mij nog passen, zou de jurk mij nog staan ?……..
De jurk is langer geworden, of ik ben gekrompen, dat laatste zal het zijn Diaantje. Maxidress zijn hoogmode dit seizoen, dus ik ga ervoor. Ik zou de jurk nóóit meer dragen was de afspraak met mezelf……
Toch gaat de jurk in oktober mee naar Turkije. Ik zal de jurk als eerbetoon aan jou dragen op het trouwfeest van mijn oudste kleinzoon, jouw neef.
We zouden samen gegaan zijn als je neef zou trouwen, samen hadden wij ons daar zo op verheugd. 
Je zus heeft zich opgeofferd om met mij mee te gaan en dat waardeer ik zeer, ik weet hoe moeilijk deze beslissing voor haar is. Nóóit meer, zei ze toen we jaren geleden voor de eerste keer naar familie in Turkije vlogen.
In de jurk zal ik mij elke seconde bewust zijn van jouw aanwezigheid……
Ik draag je bij mij…..waar ik ben en waarheen ik ook ga…….

We used to…..

En ineens hoor je een liedje dat je mooi vindt, een tekst die je raakt en dan houd ik ze niet tegen, m’n tranen. Ze zaten al een poosje te dringen om naar buiten te kunnen komen maar ik kon ze tegenhouden. Nu niet meer en ik laat ze gaan.
Hopelijk haalt het de druk van de ketel.
Dat heb ik soms, dat alles mij gestolen kan worden en dat ik het liefst niet mijn bed uitkom.
Deze aanhoudende warmte doet er ook geen goed aan, van mij mag de weersomslag komen.

Dat jij er niet meer bent Diaantje heeft mij zo veranderd. Er is niks meer waarvan ik nog kan genieten. Met mijn buitenkant kan ik de schijn nog wel ophouden, maar vanbinnen wordt het nooit meer zoals het was.
Ja, ik ben blij dat mijn kleinzoon hier is, ik zorg, ik doe de was, ik kook, en ik heb een trouw maatje aan Gijs, mijn kat. Had ik dit niet, dan zou ik vaak niet mijn bed uitkomen Diaantje.
Ik had veel steun aan jou, maar buiten dat, je was er. Samen naar het bos, samen op een terrasje, samen bij jouw thuis, je was er. Jij trok mij door dit leven heen, een leven waarin nou niet de allerbeste herinneringen zijn opgeslagen…..

Ik mis je zo lieve Diaantje………

Visite, visite, een huis vol visite…..

Na lange tijd stond ik vandaag weer eens bij de viskraam. In de kraam stond nog steeds de vriendelijke vrouw van toen. Ik had net mijn bestelling doorgegeven toen ik een duwtje in mijn rug kreeg.
” Nou das ook toevallig dat ik jou hier tref ” Gewoonlijk ga ik tegen half zes, maar ik dacht ik ga wat eerder met deze hitte”.
” Maar vertel, hoe gaat het met jou nu, wil het al beter lukken ? ….en zit je al in je nieuwe huis, waar woon je nu, want ik hoorde dat je niet bij ons in het Salviapark kwam te wonen…..
” ja er zijn er veel die het tegen vinden vallen hoor, maar ze zeggen dat er tegenwoordig geen gezinshuizen meer gebouwd worden, maar waar woon jij nu dan…..?

“Mevrouw wilt u viskruiden erop, en ook een sausje erbij ? Ik noemde mijn sausje en de aardige vrouw gaf mijn bestelling aan.
” U wilt pinnen ? Ik knik en leg mijn pasje op het apparaat……
Naast mij wordt aan mijn t-shirt getrokken…..” nou weet ik nog steeeds niet waar jij woont, maar weet je wat, ik geef jou mijn huisnummer, ik woon in de middelste flat op de derde verdieping, je moet echt eens gauw langskomen en niet zeggen dat je komt en dan nooit komen, ik ken jou !
Dat is waar, ze kent mij en ik ken haar…..
Beloofd heb ik niks Diaantje, ook jij kent mij, ik leg mij niet graag vast aan afspraken. Ik word zo nerveus van afspraken, ik kan daar zelfs wakker van liggen. Niets voor mij dus.

Ik wimpel haar af, ” mijn vis wordt koud “, we zien elkaar nog wel een keer….
” Afgesproken zegt ze, en ik maak dat ik weg kom. ” Ja, komen hoor, roept ze mij na. Ik kijk om en zwaai naar haar…….je weet mijn huisnummer…….
Weet zij veel dat mijn bestelling gerust koud mag worden, mijn kleinzoon weet hoe de magnetron werkt, en beloofd heb ik ook niks Diaantje, ik laat het wel weten als ik toe ben aan een bezoekje, maar nu nog even niet…..

Foto’s…

Wat was je dol op haar Diaantje. Op je lieve hondenmeisje Tika.
Je man heeft je zus er gisteren blijkbaar aan herinnerd dat Tika vandaag veertien zou zijn geworden als ze nu nog geleefd had……
Mijn geheugen slaat niet alles meer op, en wat ik écht niet mag vergeten noteer ik. En dan nóg kan het gebeuren dat ik mijn ” geheugen boek ” niet weet te liggen.
Waar jij was daar was Tika en omgekeerd.

Je man liep een halfuur geleden hier voor mijn huis voorbij samen met zijn nieuwe hond.
Ik kan mij wel voorstellen dat er een andere hond in zijn leven gekomen is. Je hebt een maatje om tegen te praten, je moet toch ook weer naar buiten als je een hond hebt. Ik begrijp hem wel.
Vogens je zus is Diva ( ik heb begrepen dat ze zo heet ) een onstuimige hond, een drukke hond en dat kon ik van Tika niet echt zeggen.
Ik blijf het nog steeds jammer vinden dat je man het contact met mij niet wil herstellen, wij zouden veel steun aan elkaar kunnen hebben.

Ik heb van je man ook een envelopje gekregen met jeugdfoto’s van mijn kleinzoons. Ik weet nog dat ik je zo nu en dan foto’s stuurde toen je nog in Dordrecht woonde. Een doos met fotoalbums had ik al terug gekregen van je man, maar dit envelopje is hij misschien onlangs nog weer tegen gekomen. Het maakt niet uit, foto’s zijn heel belangrijk voor mij, foto’s zijn heel vaak herinneringen aan leuke tijden………

Diana’s horloge…

Ooit zelf gekocht omdat ze het zo mooi vond.
Dat het horloge niet pas gekocht is, is te zien aan het doosje. Maar het horloge is nog als nieuw……ze was er zó zuinig op…….en zó blij mee…..
Ik ben héél dankbaar dat Diana’s gedragen horloge nu hier bij mij mag staan ❤

Dank je hartelijk Walter…

Vandaag een emotionele dag voor mij. 
Gisteren kwam mijn oudste binnen met een mededeling die mijn hart sneller liet kloppen en tranen naar de oppervlakte liet stromen….
Schoonzoon had Lique een foto gestuurd en had haar gevraagd of ze het voorwerp herkende…….” natuurlijk ken ik dat, dat is Diana’s horloge “…… ook een foto van van een paar oorbellen die ik haar eens cadeau heb gedaan voor een bepaalde gelegenheid…….

Ik weet niet waarom je mij deze foto’s laat zien Wally, was de reactie van Lique, maar als je er ooit vanaf wilt dan houd ik mij aanbevolen ‘……….
Er volgde een stilte, en toen had Walter gezegd ” ik had ze graag aan je moeder willen geven “……
Lique dacht, hoor ik dit goed ? En ja, Lique had het goed verstaan.
Vandaag moet ik werken Wally, maar ik kom het morgen heel graag bij je ophalen ……’  en dat heeft ze vanavond  gedaan……

Toen Lique binnen kwam met het rode doosje met daarin Diana’s dierbare horloge en oorrings kon ik weer mijn tranen niet inhouden. Het voelt zo héél bijzonder om een een sieraad wat mijn dochter heeft gedragen in mijn bezit terug te krijgen……dat is zó belangrijk, dat is niet uit te leggen.

Dank je wel schoonzoon Walter, je hebt er misschien geen idee van hoe belangrijk dit voor mij is.
Ik mis het contact met jou ook, samen hielden wij van mijn dochter, jij was en bent haar man, ik ben en blijf haar moeder.
Ik heb mogelijk in mijn boosheid niet tactvol tegen je geweest, daarvoor heb ik keer op keer mijn excuus voor aangeboden..

Maar ook van jouw kant waren er wrijvingen naar mij toe. Oké, dat is even niet leuk en dan ben ik zo dat ik denk zand erover en doorgaan. Omdat juist na het verlies van onze Diaantje het gat zo diep was waar we samen invielen.
Ik had jou nodig, samen dit grote verlies delen.
Iedere dag kan en wil ik over Diana praten, maar met wie ?
Mensen vinden dat ik door moet gaan, maar ik wil niet doorgaan, ik ben daar niet aan toe en dat komt misschien ook nooit. .
Ik hoop dat er een dag komt dat jij en ik verder kunnen als schoonzoon en schoonmoeder, met als liefdevol middelpunt jouw vrouw, en mijn kind.

Vol is vol…

Voor mijn doen heb ik een opgeruimd huis Diaantje, een groot verschil met het vorige huis. Vol, dat dan weer wel, maar netjes vol.
Eigenlijk moet ik er zelf om lachen, voordat dit jaar om is kan ik wéér mijn kont niet keren hier, maar je zus gaat een oogje in het zeil houden en dan weet je het wel hé Diaantje. 
Er zijn nogal wat dingen die nog boven water moeten komen en nog in dozen in de berging staan, of onder mijn bed…… 
En vraag ook niet of je in de kasten mag kijken want dan word je bedolven onder spulletjes waar ik erg aan gehecht ben maar waar ik nog geen plekje voor gevonden heb.

Long covid, ik heb alle symptomen, dag in dag uit, de spulletjes blijven dus voorlopig nog achter gesloten deuren. 
Toen ik vanmiddag wat moest zoeken voor de belasting kwam ik een schoolboekje tegen dat jij hebt gemaakt op de basisschool. 
Je kent mij Diaantje, een bewaarmoeder en ook een bewaaroma, want van je twee inmiddels volwassen neven staat hier in de kast nog een grote reistas vol schoolspullen, bij het oud papier zouden ze er heel blij mee zijn.
Het ” thuis gevoel ” heb ik al aardig gecreëerd, je bent overal aanwezig, in het hele huis, maar het verdriet en het missen van jou zal nóóit verdwijnen en dat wil ik ook niet, jij hoort bij mij, jij bent van mij en jij blijft van mij, diep in mijn hart, tot de dag dat wij weer samen zullen zijn………