Ontaard….

                                                                                                   ​                                             

Moeder gaat verhuizen. Zucht. Eindelijk.  Dat zegt de ontaarde dochter. Ik besef dat velen mij deze mededeling kwalijk zullen nemen maar daar kan ik echt niet mee zitten. Ik ga mij niet mooier voordoen dan dat ik ben. Onze moeder dochter relatie is er geen van hugs en knuffels. Ik had dat wel gewild, maar mijn moeder kon dat niet, zij is nooit een moeder van knuffels en ik hou van je uitspraken geweest. Met voorzichtige regelmaat ben ik gewezen op deze tekortkoming van mijn moeder. Dat mocht ik haar niet kwalijk nemen, immers, mijn moeder was ook zonder knuffels en liefkozingen opgegroeid. 

Ik heb dat nooit een goed excuus gevonden. De liefde voor je kind zit in je genen, die liefde heb je gewoon, zo voelde het bij mij direct al toen ik wist dat ik moeder zou worden. Waarom kan ik mijn kinderen wel liefhebben en knuffelen ondanks dat ik zelf die liefde en geborgenheid heb moeten missen?  

Toch is het vreemd om als kind zorg te dragen voor je moeder. Dat jij nu degene bent die ervoor zorgen moet dat moeder naar een verzorgingshuis gaat en verzorgd gaat worden door anderen, vreemden feitelijk, is nog vreemder. Maar ik ben blij dat de mogelijkheid er is en ik niet moeder in huis hoef te nemen. Noem mij een ontaarde dochter, een egoïstische dochter, een harteloze dochter, ik slaap er geen minuut minder door. 

Volgende week verhuis ik mijn moeder naar een mooi en van alle gemakken voorzien verzorgingshuis. Kapster, pedicure, masseur, alles waarvoor moeder de deur uit moest is nu binnen haar bereik. En ik als ontaarde dochter mag elke minuut van de dag vierentwintig uur per dag vrij binnen lopen. Er is zelfs een logeerkamer aanwezig mocht het nodig zijn te blijven slapen bij moeder. Wat is dit allemaal mooi geregeld voor onze ouders en ouderen, ik hoop dat moeder daar nog lange tijd van en kan genieten.En dan bedoel ik ook echt genieten tussen en met het gezelschap van leeftijdgenoten. 

Ohh my goodness….

                                                                                                              

Wie herkent dit?  De dementie van mijn moeder nam deze week zulke vreemde vormen aan dat ik direct bij binnenkomst besloot de huisarts te bellen. Moeder lag aangekleed in haar bed, had nog niets gegeten, en huilend zei ze keer op keer dat ze niet langer alleen wilde blijven, ze was in paniek en zei dat ze nog liever van de flat zou springen dan dat ze alleen moest zijn. Het is waar, ze kan niet meer alleen blijven, dat is onverantwoord. 

Toen ik dit hele verhaal weer tegen de huisarts vertelde en er bij vertelde dat ik dit ook niet vol kan blijven houden, zag de huisarts de ernst in van de situatie, ze nam direct contact op met  het crisiscentrum. Ook schreef de huisarts medicijnen voor tegen psychoses, moeder zou daar rustiger en minder angstig van worden. Maar wat schetst onze verbazing, de volgende morgen leek het dat moeder weer meer mans geworden was. Ik stelde voor een blokje om te gaan met moeder, en daar had ze wel zin in. Ik wist niet wat ik hoorde, wekenlang wilde moeder heleaal niks,ook niet naar buiten……..We zijn een blokje omgegaan en ze vond de frisse lucht heerlijk.

Maar toen ik vanavond weer bij moeder kwam, zat ze zoals gewoonlijk weer roerloos in haar stoel op en neer te wiebelen. Na een minuut of tien stilte keek moeder mij aan en zei ‘ dus jullie hebben ergens een plek voor mij geregeld zonder overleg met mij ‘………dochter en ik keken elkaar aan, en zeiden tegen moeder, ja moeder, dit wilde je toch, je wilde niet meer alleen zijn, je kunt niets meer, je vergeet te eten, je weet de dagen en de datums niet meer, en iedere keer als wij hier zijn zit je te huilen en te zeggen dat je niet verder wil leven.

Omdat je zo ver weg was gisteren heb ik direct de huisarts gebeld die je een psychose middel zou voorschrijven waardoor je je niet zo bewust zou zijn van alles, je zou door dat medicijn niet steeds zo malen in je hoofd, en zou je alles niet zo zwart wit zien……….Maar hoe kan het dat je na het innemen van een klein pilletje ineens met de mededeling komt dat je nóóit gezegd hebt dat je alleen was, dat je niets meer kunt en dat je steeds als ik bij je binnen kwam huilend in je bed lag, wat je nu ontkent. Dat je nóóit hebt gezegd dat je naar een verzorgingshuis wilde zo snel mogelijk……..wat moet ik nu….ik weet het niet. Ik kan niet 24/7 bij je zijn, dat hou ik niet vol. Ik begrijp helemaal niets van je plotselinge verandering door een klein rood pilletje.  Ik vind echt niet dat je daar in die grote flat, dement, met af en toe een helder momen, alleen kunt blijven wonen. Ik ga dat ook niet toestaan. Volgende week komt er een kamer voor je vrij, en hoe je ook gaat tegenstribbelen, mijn besluit staat vast. Daar is 24/7 toezicht en verzorging aanwezig, en dat is een hele geruststelling gezien de laatste jaren dat we je steeds verder achteruit hebben gezien. Als je daar eenmaal gewend bent, zul je zeggen….waarom ben ik hier niet eerder naar toe gegaan……ik gun je nog mooie jaren tussen andere ouderen, en ik weet ook zeker dat je dat gaat lukken.

Zucht…

                        

Herken je dat ? Dat je zo ongeveer uit je voegen barst van boosheid omdat je je letterlijk en figuurlijk in de steek gelaten voelt ?  Dat alles tegelijk op je pad komt wat je niet in de hand hebt ?

Soms is alles je gewoon te veel, heb je overal schoon genoeg van. Dat ik aan de beurt zou komen voelde ik weken terug al aankomen. Mijn moeder, die in een paar maanden tijd dement geworden is. Haar onmogelijke gedrag zorgt ervoor dat mijn lijf steeds in de aanval modus staat. Ik heb geen geduld genoeg meer met haar. De hond van mijn dochter toch nog onverwacht overleden. Ik ben vooral kwaad op de dierenkliniek die, als ik logisch terug denk, alleen maar aan hun eigen gewin hebben gedacht. Het gedonder bij mijn zwerfkatten, in dit geval ben ik heel boos op een dame van de dierenbescherming, ik voel mij door haar afgescheept. Ik zal haar naam nog niet noemen. 

Vandaag kwam ik op de voederplek en zag daar een man bezig met snoeien én kappen. Ik keek het even aan maakte een paar foto’s. Omdat ik nog een afspraak had moest ik deze eerst nakomen, maar ik was van plan de man aan te spreken. Na mijn afspraak ben ik terug gegaan en ben naar de man toegestapt. Ik vroeg hem wat de bedoeling was en hij begon direct te praten over de ongelooflijke troep die mensen allemaal onder de struiken gooien. Hij deed lelijk dat er overal stront lag, plastic bakjes, flessen, maar ook dicht getape’te dozen en nog veel meer. 

Kijk, als men niet zo stront eigenwijs geweest was geweest en mij toegang had gegeven tot het terrein dan was het nooit zover gekomen. Dan had ik de boel bijgehouden en had ik een andere voederplek kunnen zoeken. Maar helaas zijn daar geen oren naar en is er ook geen medewerking gekomen van de dierenbescherming en / of andere instanties die behoren op te komen voor zwerfdieren. 

Hopelijk kan mijn moeder snel naar een verzorgingshuis, kan mijn dochter weer verder na deze moeilijke periode met haar dierbare Williams, en komt mijn leven weer in rustiger vaarwater. Want geloof mij…..ik ben alles hélemaal zat….

Alles bureacratie…

                        

Vanavond liep ik met mijn dochter bij mijn moeder binnen. Ze zat bij onze binnenkomst op de bank, in haar hand een kom soep. Ik zag dat ze moeite deed om de soep zonder bibberende handen naar binnen te krijgen. Toen het goed tot haar doordrong dat wij er waren begon ze te huilen…..met haar hoofd in haar handen begon ze te snikken. ‘ Ik wil niet meer, ik wou dat ze me kwamen halen van hierboven’…….

Ze herinnert zich drie minuten later niet meer dat ze soep gegeten heeft, herinnert zich niet meer wanneer en óf ze haar medicijnen heeft ingenomen. Haar medicijnen zitten sinds gisteren in een speciale verpakking, tijd en uur van inname staan vermeld op de appart verpakte medicijnen. Maar moeder weet het niet meer. Het is onverantwoord moeder nog langer zo te laten wonen. Maandag  komt er een medewerker van het CIZ op huisbezoek , hij / zij komt kijken en testen in hoever het nodig is dat mijn moeder opgenomen kan worden. 

Een beetje is deze situatie ook te danken aan mijn moeder zelf. Ohh nee hoor, er viel niet over te praten dat moeder zich in liet schrijven voor een aanleunwoning. Ze voelde zich prima, kon alles nog heel goed zelf, dus denken aan verhuizen naar een aanleunwoning moesten wij maar vergeten. Zelfs inschrijven voor het geval dát…..konden wij op onze buik schrijven. 

Tot moeder enkele jaren geleden een val met haar fiets maakte. Sinds die tijd is het bergafwaarts gegaan met moeder. Ze herstelde redelijk met de juiste medicatie, ging weer aan de wandel achter haar rollator, ze leefde weer op. Dat was van korte duur. Haar geheugen begon haar in de steek te laten. Het begon klein, welke dag was het, ze raakte dingen kwijt. Was op weg naar haar pedicure maar wist halverwege de weg niet meer. Maar over verhuizen viel nog steeds niet te praten. 

Dat het daarna zó snel zou gaan met haar geheugen verlies verbaasde ons allemaal. Vaak dacht ik dat ze maar deed alsof, want moeder had ook nog heldere momenten. Later hoorde ik dat dat bij beginnende dementie hoort. Maar inmiddels zijn we maanden verder en is voor moeder én ons de situatie meer dan zorgelijk, gevaarlijk zelfs. Ondanks onze gesprekken met de huisarts en de thuiszorg moet het allemaal bureaucratisch geregeld worden. Lekker langzaam dus. 

Morgen ga ik weer naar moeder toe, vaak gaat een van mijn dochters mee zodat we nog enige conversatie hebben, want moeder weet niets meer te vertellen. Ze zit op de bank, verstaat ons ook bijna niet meer, en wiebelt op en neer op haar stoel. Voor mijn moeders bestwil en voor onze gemoedsrust zal ik maandag wéér aandringen op een spoedige opname. Ik wil er niét aandenken dat ze haar dreiging om van negenhoog naar beneden te springen waarmaakt…….

Hartverzakking….

 

Het had niet veel gescheeld of ik had vandaag in plaats van morgen naar de cardioloog gekund. Bij mijn binnenkomst lag moeder op de bank, haar ogen dicht, haar mond half open. Na een paar keer haar naam te hebben genoemd kwam er een reactie. Ze kruinde van de pijn en kon niet overeind komen. Direct de huisartsenpost gebeld die mij een heel verhoor afnam. Kon moeder nog bewegen, waar had ze pijn, en of ik wist dat de huisartsenpost alleen in actie komt bij acute medische gevallen…..

Na enige tijd zat moeder verdwaasd rechtop. Ze wist niet meer of ze was gaan liggen, ze wist niet meer of ze haar medicijnen had ingenomen, evenmin wist ze of ze had gegeten vandaag. Wel wist moeder te vertellen dat ze gedoucht was door een jonge vent, een buitenlander, volgens moeder was de jonge vent een Chinees…..

Ondanks haar dementie heeft moeder zo nu en dan nog heldere momenten, dus haar doucheverhaal zou best eens waar kunnen zijn. ‘ Ja, zei ze, wie stuurt er nu een jonge vent naar een oud wijf van achtentachtig”.  Toch eens navragen bij de thuishulp, want ondanks de trieste situatie heb ik vreselijk moeten lachen om haar uitspraak.

Tevens morgen maar wéér contact opnemen met de huisarts want dit kan zo echt niet langer. De thuiszorg mag ook haar medicijnen niet aanreiken, mag de douche niet opruimen als moeder gedoucht is. De jonge Chinees had haar gedoucht en alle natte troep laten liggen volgens moeder. Wat komt de thuiszorg dan nog doen, vraag ik mij af. ‘ Heeft u vanmorgen gegeten mevrouw ?  Of het antwoord van moeder nu ja of nee is, dat doet er niet toe, dat is hun zorg niet.

Zaak is om elke dag bij moeder langs te gaan en haar in de gaten te houden tot dat ze naar het zorgcomplex kan. Ik vind het een schande dat het zo slecht gesteld is met de zorg voor ouderen in dit land.

Moeder….

                            

Aanstaande dinsdag heb ik een afspraak met de dementie verpleegkundige. Een gesprek over het plaatsen van mijn moeder in een verzorgingshuis. 

Vanmiddag kwam ik binnen bij mijn moeder en het eerste wat ze tegen mij zei was ‘ voor mij hoeft het niet meer hoor, ze mogen mij vandaag nog komen halen ‘. Dat zijn welkomstwoorden waar ik echt op zat te wachten. Niet dus, maar begrijpen doe ik haar wel. Moeder heeft pijn, is eenzaam, en haar geheugen laat het héél erg afweten. Ze loopt rondjes door de woonkamer achter haar rollator, het is triest om te zien. Praten met haar is niet makkelijk, ze was altijd al een vrouw van weinig woorden en dat wordt alleen maar erger. Het liefst zou ze vandaag nog naar een verzorgingshuis gaan, maar dat gaat niet lukken. Al jaren proberen wij haar zover te krijgen, maar dat wimpelde ze al die tijd af. En vandaag zou ze het liefst nog verhuizen. 

Ik zal kijken wat ik kan doen a.s dinsdag. Dat moeder nog langer alleen in haar grote flat blijft wonen zie ik ook liever niet gebeuren. Ze heeft zo nu en dan nog een helder moment, maar als je haar vraagt wat ze gegeten heeft dan zegt ze, ik weet niet wat ik gegeten heb, ik heb gisteren gegeten, maar ik weet niet meer wat. En zo gaat het met alles, ze weet de dingen niet meer. 

Ze geeft te veel en te vaak aan dat ze niet verder wil leven. Dat is heel moeilijk om steeds te moeten horen, hoe goed ik haar ook begrijp. Hopelijk kan ik de dementie verpleegkundige ervan overtuigen dat mijn moeder op deze manier niet kan blijven wonen, ik ga er in ieder geval mijn uiterste best voor doen. 

Niet te geloven….

                  

​7 Januari.  Weer dezelfde twee Snoezepoezen. De grijs witte is behoorlijk gehavend, de haren op zijn borst en linker voorpoot zijn weg, geen idee hoe dat kan gebeuren. Wie inzoomt op de foto kan het zien. Ze lopen beiden moeilijk op de bevroren grond. De grijs witte kwam vandaag ook niet achter het hek vandaan. De bakjes met voer en drinken schuif ik zover mogelijk onder de einge bijna kale struik die er nog staat. Het voer dat ik op de grond strooi is om de meeuwen af te leiden.

Ik voel mij behoorlijk in de steek gelaten, door wie zal ik hier niet vermelden……

Good life…

                            

Iedereen verveelt zich deze week een beetje, hoor ik Albert Verlinden zeggen in zijn programma. Nou, dat beleef ik toch anders. Een dik uur vroeger dan normaal naar de Snoezepoezen, direct daarna naar mijn moeder voor het gesprek met de huisarts, daarna thuishulp gaan inschakelen, naar de apotheek, wéér terug naar moeder om de medicijnen af te leveren, boodschappen doen ….en nu zit ik. Gelukkig hoef ik dit alles niet alleen te doen en krijg ik steun van mijn dochter. Naast haar werk doet ze het toch maar en dat respecteer ik enorm. Notabene haar enige vrije dag in de week. 

De laatste weken is mijn moeder hard achteruit gegaan, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik ben dan ook blij dat de huisarts weer geweest is en de medicijnen verhoogd zijn. Tevens wordt met spoed de dementie verpleegkundige ingeschakeld om te kijken hoe snel mijn moeder ergens verzorgd kan worden. Vanaf morgen komt er ook weer thuishulp en ik heb moeder op het hart gedrukt niet wéér te zeggen dat hulp niet nodig is. Ze heeft nogal voor een handje om tegen mij steen en been te klagen en zich mooier  voor te doen in het bijzijn van anderen. 

Mantelzorger zijn is niet bij voorbaat geschikt voor directe familieleden is mijn mening. Hoever je daartoe bereid bent ligt ook aan de band die je hebt met degene die de zorg nodig heeft. Ik voel mij niet geroepen mijn moeder om de dag te douchen, haar nagels te knippen of haar achterste schoon te vegen na een wc bezoek. Om dat te kunnen doen moet er een band zijn die er altijd geweest moet zijn. Dat ik die band niet voel maakt wel dat ik mij schuldig voel. Ik zie mijn moeder zitten op de bank en ik wil mijn arm wel om haar heenslaan, maar iets weerhoud mij er toch van. Dat ik dat gevoel mis knaagt de laatste maanden meer en meer aan mij. 

Ben ik hard, ben ik harteloos, ben ik gevoelloos. Nee, dat ben ik niet, maar mijn afstandelijkheid kan vele oorzaken hebben, gevolgen van mijn jeugd die absoluut niet onbezorgd was. Meer wil ik daarover niet kwijt want niemand zou dat begrijpen. Zoals ik al eerder schreef, hoop ik dat mijn moeder nog wat mooie jaren mag hebben zonder al te veel pijn en ongemakken. Het liefst tussen andere ouderen, maar niemand kan in de toekomst kijken. 

4-2-2015…1-1-2017….

 

Op 4 Februari 2015 schreef ik hier ook een blog over mijn moeder. Hoe eigenwijs ze was en nog steeds is. Vandaag bezocht ik haar  en omdat ze nauwelijks op en neer kon, alles deed haar zeer, begon ik wéér over een verhuizing naar een aanleunwoning. Er kwam zoals ik gewend ben van haar,geen reactie. Toen ik ook bleef zwijgen kwam er na enige stilte een reactie. Ze wees met haar vinger naar boven en zei ‘ daar ga ik binnenkort heen, dat voel ik ‘ ……ik ga binnenkort hemelen zei ze.

Tot het zover is zal er toch een oplossing moeten komen voor mijn achtentachtig jarige moeder. Dat ze nu zelf ook inziet dat het thuis niet meer gaat bleek uit haar reactie…..’waar denk je dat ik terecht kan….was haar vraag. Om te beginnen zal ik morgen wederom contact met de huisarts opnemen. Weken geleden zou de huisarts al gezorgd hebben dat een dementie verpleegkundige naar mijn moeder zou gaan, maar ook daarop wachten we nog steeds.

• Soms is het nodig met de vuist op tafel te slaan, en dat moment is nu aangebroken.

Het gaat zo niet verder en dat beseft mijn moeder nu ook. Ze heeft het zichzelf zo moeilijk gemaakt de afgelopen jaren, ze had het zoveel leuker kunnen hebben in een kleiner huisje met andere ouderen om haar heen. Ik vind het triest om haar te zien zitten in haar grote flat, ze kan niks meer en wil ook niks meer.

Ik hoop dat mijn moeder nog een paar leuke jaren mag hebben, maar voor haar hoeft het niet meer. Dat stemt mij ook niet echt hoopvol, maar haar zo elke keer te zien zitten is ook geen optie. Laat ik morgen gaan starten met een gesprek met de huisarts in de hoop dat 2017 toch nog een positief begin mag hebben, zeker voor mijn hoogbejaarde moeder. ( word vervolgd )