Ontroerend…

• 

Diana bij Super de Boer….

Lieve mevrouw van de Laar. 

U kent mij niet…. Ik heb jaren geleden met uw dochter Diana gewerkt bij Super de Boer in Dordrecht. Ook buiten werktijd gingen wij graag met elkaar om. Na haar verhuizing bleven wij facebookvriendjes. Een paar jaar geleden ben ik gestopt met Facebook, ik was er even helemaal klaar mee. Na 2 jaar het toch weer opgepakt. Het leukste van Facebook vind ik toch wel die herinneringen. Dus vannacht na 12 uur kon ik weer nieuwe herinneringen bekijken.  Ik had er 1 van 5 jaar geleden. Wij hadden toen een opvang voor zwerfkittens en ik plaatste een über schattige foto van een kittentje. Ik keek bij de reacties en zag een reactie van Diana. Ohh diaan dacht ik! Hoe zou het met haar gaan en klikte op haar profiel. Daar ik kreeg ik een grote schok te zien. “Ter nagedachtenis van Diana”  Wattttt???? Ik kon het niet geloven. Ben gaan lezen…. Lezen en nog eens lezen. Ik heb er niet van geslapen en het enige wat ik nu kan doen is u een berichtje sturen. 

Ik heb Diana meer dan 20 jaar geleden leren kennen toen ik bij Super de Boer kwam werken. We hadden een klik. En wat hebben we veel gelachen. Gisteravond kwamen gelijk alle verhalen los en alles tegen mijn man verteld. Haar oude autootje met wielklem, hoe ze van ons allemaal pennen jatten (ze had in dr hal gewoon een pot staan met al ONZE pennen). We zijn een keer naar Rotterdam geweest om iets te gaan drinken in “de bar”, een televisieprogramma wat op dat moment hot was op tv. Lieve mevrouw van de Laar,   Ik wens u enorm veel sterkte met dit enorme verlies. Haar schaterlach zal ik altijd onthouden. In december ben ik mijn lieve mamma verloren…. Ik durf te geloven dat ze elkaar boven tegen komen en dat ze elkaar net zo lief en leuk vinden als ik hun. ❤

Onwerkelijk en onbegrijpelijk…Ben er nog steeds stil van…Wat een gemis moet dit zijn….Ik zal eens in de vergaderzaal hier kijken (ik werk er nog steeds), daar hangen veel oude foto’sLieve groet, Marlies     

                        ÷÷÷÷÷÷÷

Lieve Marlies,  met dit onverwachte en lieve bericht heb je mij en Diana’s zus heel erg ontroerd, een onverwachts geschenk ,een hele dierbare herinnering aan onze lieve dochter en zus. Ik plaats jouw bericht in mijn memorie album omdat het een dierbare herinnering is voor ons…….dank lieve Marlies.

Stories

Guus.

Shared by Anne Van De Laar on September 26, 2021

Nóg een Guusje, maar deze Guusje is een jonge man met een niet mis te verstane blaf.
Gisteren zijn je zus en ik op bezoek geweest bij je oom. Dat was lang geleden dat wij elkaar ontmoet hadden. De laatste keer was op de crematie van je oma, a.s december één jaar geleden. Het was heel fijn elkaar weer te zien, gezellige uren met elkaar doorgebracht. 
Dat er zo’n lange tijd tussen heeft gezeten had zo z’n oorzaken Diaantje. 
Twee keer ben ik flink ziek geweest van de corona, en je zus had het zeker ook niet makkelijk met haar werkgevers, en zo is het altijd wat. 

Dinsdag vertrekken je beide neven naar Turkije, maar dit keer zie ik de oudste volgend jaar weer terug, dat wordt dus een logeer kamer maken in mijn nieuwe huis.
Diaantje, ik begin er nu toch naar uit te kijken om hier weg te gaan, misschien is een andere omgeving beter voor mij nu jij hier niet meer bent. Als ik mijn deur uitstap is het eerste wat ik zie de flat waar jij hebt gewoond, en waar jij ook een hele verdrietige tijd hebt doorgemaakt. Avonden zaten we bij elkaar, ik trooste je waar ik maar kon……herinneringen zijn lang niet altijd om te koesteren, dat is een mooi gezegde, maar lang niet altijd waar.

Ik maak ook steeds meer chaos hier in dit huis, verplaatsen en toch maar weer terug zetten. Het staat overal zo onwijs vol dat ik het niet meer overzie. Ik kan zelf nog amper op de bank zitten want die maak ik ook steeds voller. Alles wat ik dicht bij mij wil hebben zet ik erbij. Nu je neef niet meer komt logeren in dit huis kan ik op die kamer beginnen met inpakken. Mijn voornemens zijn altijd goed, maar de uitvoering is een  ander verhaal. 

Er is gisteren niet over jou gesproken, daar heb ik het bij thuiskomst wel even moeilijk mee gehad. Gelukkig ging je zus niet meer mee naar binnen en was ik alleen…..
Dan kan ik mijn verdriet beter kwijt Diana. 
Jouw naam moet genoemd blijven. Altijd.
Je zus heeft er naderhand nog met mij over gesproken, en ik mag het mensen niet kwalijk nemen dat jouw naam niet genoemd wordt….

” There are some who 
bring a light so great to the world 
that even after they have gone 
the light remains. 

Herfst…..

• 

Lieve Diaantje, de herfst is begonnen, ons favoriete seizoen. Rond deze tijd maakten wij plannen om de jacht naar onderandere herfst versieringen en kerstverlichting te starten. 
Wij begonnen bij de kringloopwinkels, daar vonden wij vaak nog de snoeren met kleine lampjes, die hadden onze voorkeur omdat de kleur van het licht goed uitkomt in onze vazen en lampen. 
Mijn balkon moet ook het jaar rond verlicht zijn, dat maakt de boel een stuk gezelliger.
Dit jaar ga ik alleen, en op haar vrije dag zal je zus ook wel meegaan. Ik wacht het af.
Kastanjes verzamelen voor je schoonzus, daar is ze de hele winter zoet mee. Samen genoten wij heel erg van het verkleuren van de bomen, het vallen van de bladeren………

De herfst maakt mij ook triest. Vlak voor je overlijden had je nog een paar mooie jassen gekocht, samen met mij.
Het doet mij verdriet dat ik je de jassen nóóit zal zien dragen, ik wist hoe jij je erop verheugde om ze te kunnen dragen. 
Ze hangen nu bij mij in de kast, en ik koester ze, zal er nóóit afstand van doen.
Als ik de jassen vasthoudt is alsof jij heel dicht bij mij bent, dan zie ik weer je blijheid en je enthousiasme bij de aankoop.

Weet je Diaantje, ik heb bij ieder seizoen wel herinneren aan de dingen die we dan deden, maar voor jou en voor mij sprongen de herfst en de winter eruit. Ik hoor het je nog zeggen,”kom op ma, ik zie daar een tafeltje vrij, jij ook warme chocolademelk met slagroom, ik neem er warme appeltaart bij, jij ook ?
Ik vond het een feest met jou om dingen te ondernemen, alles was leuk en gezellig, en ik mis deze dingen héél erg Diaantje, en ik mis jou méér dan ik met woorden zeggen kan…….

Wij….

Toch je zus maar gevraagd om voor mij een afspraak te maken bij de huisarts. Ik heb mezelf al zó vaak voorgenomen een afspraak te maken, maar steeds zag ik er van af. Omdat je zus nu zelf ook naar de huisarts moet ga ik maar beter samen met haar, want je kent mij hé Diaantje, óf ik bel alsnog weer af, óf ik bagatelliseer weer mijn klachten zodra ik daar zit.
Nee, het gaat niet echt goed met mij, het is voor je zus een opluchting dat er nu eindelijk een afspraak gepland staat.
Er komt weinig uit mijn handen Diaantje,  vol goede moed begin ik overal aan, maar ik maak niks af. Ik verschuil mij achter het excuus van de verplichte verhuizing die eraan komt. 
“November, zegt de ene bewoner, nee, december, zegt de andere, ze weten het allemaal zo goed, maar ik heb nog niks zwart op wit van Casade, ik wacht het wel af.

Met jou zou mijn leven zo héél anders zijn gelopen, jij wist mij overal doorheen te slepen, mij weer moed in te praten als ik het weer eens niet zag zitten.” Kom op ma, ik kom je nu ophalen, dan gaan we samen ergens een bakkie doen, of wil je liever met de honden gaan wandelen?
Dat laatste deden wij samen vaak en graag.
Lopen gaat mij slecht af nu er neuropathie is vastgesteld. Maar er is meer niet goed met mij, dus goed dat je zus mee gaat.
Jij ging met klachten sneller naar de huisarts, en daarom kan ik mij er niet bij neerleggen dat de tijdelijke arts jou zo vaak met een kluitje in het riet heeft gestuurd.
Ik leg de schuld bij die arts, maar ook bij het ziekenhuis.” Nee, terugdraaien kan ik niks, en het oneens zijn met mij, dat mag, maar ik blijf bij mijn standpunt. 
Je was een altijd opgewekt kind, ja, je had je streken, kon ook bokken, maar mij neerleggen bij jouw overlijden kan ik niet…..nooit ! 
Jouw overlijden heeft van mij een ander mens gemaakt, ik mis je elke minuut van de dag én de nacht ……….
Mama……

• 

Nachtje over slapen…

• 

Dank je wel Ruth

Het kan ineens zo donker en zwaar worden in mijn hoofd Diaantje. Zo donker en zwaar dat ik mijn hoofd niet meer rechtop kan houden. Dan speelt zich de hele film van jouw laatste dag weer continu af in mijn hoofd. Dat komt ineens opzetten, uit het niets.
Beelden die zulke sterke emoties oproepen dat de slaap ook niet echt mee werkt, en ik samen met Gijs maar kijk of er nog iets op de tv is. 
Licht verjaagt de beelden die mij zo’n verdriet doen, beelden die ik niet van mijn netvlies kan verwijderen. 
Ik heb hierover gesproken met mijn therapeut en deze stelde voor dat ik meer specialistische hulp nodig heb. Ik heb aangegeven dat ik daar nog even overna wil denken. Mijn halve leven ben ik van de ene naar de andere hulpverlener gegaan, eigenlijk wil ik dat niet meer.
Vaak ging jij met mij mee als ondersteuning, wat deden wij nu niet samen, alles toch ?
Nu moet ik het alleen doen Diaantje. 
Maar ik wil er nog even over nadenken, soms moet je dingen die moeilijk zijn in het leven zelf oplossen, er doorheen heet dat.
Ik wacht het volgende gesprek eerst maar af Diana, en daarna kan ik nog steeds kiezen.
Ik denk dat jij tegen mij zou zeggen ” gaan ma, je kan er altijd weer mee stoppen als je je er niet prettig bij voelt.

Je hebt heel vaak gelijk Diaantje, ik wacht het gesprek af, en dan kan ik nog beslissen wat ik ga doen…….

Klimmen.

Stories

Klimmen….

Shared by Anne Van De Laar on September 7, 2021

Nergens heb ik zo’n hekel aan als aan de driemaandelijkse diabetes controle Diaantje. In september 2019 ging jij met mij mee, ik had al verschillende keren tegen je gezegd dat ik daar met lood in mijn schoenen heenga. 
” De volgende keer ga ik mee, ik wil weleens ervaren waarom jij daar met zoveel tegenzin naar toe gaat “.
Waarom het juist die keer goed uitpakte blijft mij verbazen. Het klikte tussen jou en de diabetesverpleegkundige, jij zag meteen dat zij ook een bril droeg van jouw favoriete merk. Mijn gewicht was goed, bloeddruk was goed, blijkbaar zat ik die keer goed in mijn vel.
” Nou, waarom zag je daar nou zo tegenop, vroeg je toen we weer buiten stonden, ik ga de volgende keer ook weer met je mee, dat spreken we af “.

Er is nooit meer een volgende keer gekomen, jij overleed vier maanden later….
Vanmorgen was het weer zover, ik ging zo laat mogelijk weg van huis en ik werd bij aankomst meteen binnen geroepen. 
” Uw bloeddruk is veel te hoog, uw suikerwaarden ook, en uw gewicht ook…….”
Ze keek me vragend aan……
Ik had moeite de tranen achter mijn ogen te verbergen. 
” Ik geef helemaal nergens meer om, er is nog maar weinig wat mij interesseert en waar ik nog blij van word”. 
Er viel een stilte, en ik voelde mijn tranen naar buiten komen. Beweegt u nog wel elke dag, wandelen….fietsen ?
” Ik doe niks, als het zo uitkomt zit ik een uur per dag buiten met mijn zoon of kleinzoon. 

” Ik ga overleggen met de huisarts of uw pijn medicatie nog wat verhoogd kan worden, zodat u ’s nachts niet wakker ligt en u misschien ook weer eens een wandeling kan gaan maken ‘.

” Ik denk dat Diana niet gewild zou hebben dat u zo verdrietig in het leven staat, het leven gaat verder, u moet gaan proberen weer uit het dal omhoog te klimmen………
“Ik maak meteen ook een afspraak voor u om een halfuurs bloeddrukmeting te doen, morgen tussen de middag…..tot dan.’

Zonder jou is het leven zwaar Diaantje, dat is niet uit te leggen, dat moet men eerst zelf ervaren hebben. Raadgeven is makkelijk, maar ik moet het wel doen…..

Hondenplons 2021

• 

Een mooie dag en een vol zwembad met honden en hun baasjes. Jij had dit leuk gevonden voor je hondenmeisje Diaantje. Lekker pootje baden in het kindergedeelte, want  verder nat dan haar enkels, daar hield Tika niet echt van. De hond van je broer ook niet, dus die twee hadden het wel kunnen vinden met elkaar.
Toch zit ik ook daar met gemengde gevoelens, het is leuk om naar te kijken, al die blijheid en vrolijkheid, maar eenmaal weer thuis heb ik toch spijt dat ik gegaan ben. Ik pas op de tas van je zus en broer, maar ik vraag mij af wat ik er verder zit te doen.
Het is niet anders Diaantje,  ik ga er geen doekjes om winden, laat mij maar thuis met Gijs, daar voel ik mij het meest op m’n gemak. 
Zodra oudste kleinzoon dadelijk terug is naar huis in Turkije,  ga ik beginnen met inpakken voor de komende verhuizing. 
Er wordt zoveel gespeculeerd hier in de flat door de bewoners.  De één zegt december, de ander zegt in november sleutel overdracht. Als kleinzoon volgend jaar weer naar Nederland komt is de verhuizing voorbij en kan hij weer intrekken bij zijn babaanne, gezellig. 
Ik wil vooralsnog géén hulp, en daar geef ik verder geen uitleg over, maar jij zou het wel hebben geweten, jij kende mij als geen ander. Het heeft vooral met emoties te maken.

Ik ben benieuwd hoe Gijs het gaat vinden in het nieuwe huis, wat zeker is dat Gijs meer ruimte gaat krijgen,  het balkon in het nieuwe huis is twee maal zo groot als hier. Nu is Gijs helemaal geen kat die graag buiten zit, liever ligt hij op bed in de zon…….lui wammes .
Maar wordt het vloerbedekking of een laminaatvloer, daar ben ik nog niet uit, dit in verband met Gijs. Hij wil nog weleens overgeven en dat blijft toch na grondig reinigen een beetje zichtbaar. 
Ik kom daar ook wel uit Diaantje,  ik ga alles doen met jouw advies in gedachten.
Ik zag afgelopen donderdag of vrijdag ,dat ben ik kwijt, je man nog bij het Lido. Ik was daar met je broer en zijn hond, en toen ik achterom keek zag ik je man staan met zijn hond. Diana, heeft hij zijn hond genoemd, voor mij best pijnlijk. Je man keurde mij geen blik waardig……ik weet hoe zeer dit ook jou zou doen als je hier weet van zou hebben. Er zijn veel dingen waarvan ik liever ook geen weet zou hebben, maar zo zit het leven niet in elkaar Diaantje. 

” Gaat het niet een klein beetje beter Anne ?”
Ik geef er niet eens antwoord op……..

Ik mis je héél erg Diaantje………

Prima !

Kleurrijk gekleed stapt ze de lift in, rose broek, wit jasje, mooi gekapt haar……
De liftdeur gaat dicht maar nog snel steekt ze haar hand tussen de liftdeur zodat deze weer opnieuw open gaat. 
” Hoe gaat het “?  ” Nou, prima hoor, zeg ik, en ik geef een hengst op de knop van de tussendeur.
” Ja, het leven gaat verder hoor, en als je alleen bent moet je er toch wat van maken “.
Dat alleen zijn slaat op haarzelf , en inmiddels ken ik deze begin zinnen. 
Ik loop door, je zus staat te wachten, ze gaat met mij mee naar de zwerfkatten, die wachten op hun ontbijt. Ook wil ik nog bloemen kopen voor naast jouw foto. 
Ik wil nog, ik moet nog, maar er komt weer niks van.
Ik ken je zus, zeggen dat ik rustig aan kan doen, maar ondertussen. 
Mijn autootje staat inmiddels bijna drie weken bij de garage, er kwam steeds wat tussen en toen de monteur het probleem had gevonden ging hij net met vakantie. 
Vanmiddag kan ik ‘m ophalen. 
Kan ik zelf weer elke morgen naar de zwerfkatten, want dat heeft al die tijd je zus gedaan, vóór ze naar haar werk ging.

Ik heb het jou beloofd, wat er ook zou gebeuren,  ik moest voor de zwerfkatten blijven zorgen. Wat nou de reden is geweest waarom ik jou dit moest beloven weet ik even niet meer, maar beloofd is beloofd, mijn beloften aan jou zal ik altijd blijven nakomen. 

De rozen naast jouw foto hangen er triest bij. Dat moeten nieuwe worden vanmiddag.
                                     

Nou Diaantje, ik kom net binnen met verse roosjes. Ik heb het moeten doen met Appie Heijn roosjes want zoals gezegd, bijna drie weken geen autootje. 
Op de valreep nog een leuke ontmoeting gehad met een jonge vrouw die jij en Lique kennen van wandelen met de honden. Dat spontane doet mij goed, en dat ik ook nog aan het woord kom in plaats van een gesprek vol goede ( goedbedoelde) adviezen aanhoren.
Mijn autootje doet het weer Diaantje,  dus morgen kan ik zelf weer naar de zwerfkatten. 

En ik blijf het tegen je zeggen, dat ik je heel erg mis mijn meisje

• 

Lichtje…..

• 

Ik heb er iedere avond moeite mee om het theelichtje bij jouw foto uit te blazen. Vaak wacht ik tot het theelichtje opgebrand is, pas daarna ga ik mijn bed opzoeken. Jouw foto moet verlicht zijn, als ik mijn hoofd naar links draai wil ik je lach kunnen zien. 
Dadelijk in mijn nieuwe huis krijgen jouw foto’s een speciaal plekje. Ook ga ik een collage maken van veel van jouw foto’s. 
Nu zitten al je foto’s nog in een speciale doos, ik heb nog steeds niet de moed om jouw foto’s  te sorteren, ik kan het gewoon nog niet. Al een paar keer eraan begonnen, maar steeds gaan de foto’s terug in de doos, té emotioneel. 

De bouw van de eerste drie flats vordert snel. Maar van het gespeculeer door verschillende bewoners krijg ik ook de kriebels. De één zegt dit, de ander dat. Natuurlijk zal het in etappes gaan, zesendertig bewoners kunnen niet allemaal tegelijk gebruik maken van de lift en het trappenhuis. 
Ik wacht het maar af. Er zijn bewoners bij die het huurcontract al getekend hebben i v m  
de tegemoetkoming van de verhuiskosten. 
Ik doe dat nog niet Diaantje, want als ik nu al het huurcontract teken zit ik eraan vast. Ik teken het huurcontracten als de overdracht zover is.

Je weet niet wat mij nog aangeboden wordt, ik zou, als mij die kans nog vóór het tekenen van het huurcontract geboden wordt op een huis met drie slaapkamers die kans overwegen.
Maar mijn zoon en dochter zien hun moeder liever op loopafstand, dicht bij hun….ook belangrijk. 
Maar zeker is dat het ons huis gaat worden Diaantje. 
Wat wij samen in gedachten hadden gaat het worden, en niks anders Diaantje. 
Ik zie op nu al regelmatig leuke tweedehands kastjes, boeken kastjes die ik graag zou willen aanschaffen,  maar waar sla ik het op.

Ik ga me met je zus oriënteren, maar de indeling doe ik echt zelf, want de belangrijkste plek in mijn nieuwe huis wordt voor jou ……….. 

Mama ❤❤