Moeder…..

Inmiddels zijn we vier maanden verder. Ze is weer bijna de oude. Ik heb het over mijn vierentachtig jarige moeder. 2 Augustus viel ze met haar fiets tegen de grond. Zo op het eerste gezicht leek er weinig aan de hand, op blauwe plekken en afgeschaafde ellebogen en knieën na. Ze sliep slecht die nacht en kreeg steeds meer pijn. Toch maar naar de huisarts de volgende dag die haar na keek en pijnstillers voorschreef. Het leek allemaal mee te vallen en de pijn zou nog wel eens een week of zes kunnen aanhouden. Vier dagen later maar weer de huisarts gebeld omdat mijn moeder niet meer normaal kon lopen. Ze werd doorverwezen naar het ziekenhuis waar een foto gemaakt werd van haar rug en heup. Er werd niets bijzonders geconstateerd, men zag enkel een klein scheurtje in haar bekken, maar dat zou net zo goed een oud letsel kunnen zijn. Vooral in beweging blijven was het doktersadvies, want rust roest.
Er werd een rollator aangeschaft want lopen ging zelfstandig niet meer. Mijn moeder woont alleen en is aangewezen op de hulp van mij en mijn dochters. Na een maand was mijn moeder nog geen stap verder en ik besloot weer met de huisarts te praten. Thuiszorg werd ingeschakeld, maar mijn moeder kwam nog amper haar bed uit. Niet bewegen, niet eten en veel te weinig drinken. Naar het toilet kon ze niet alleen dus het was een dagtaak om haar te verzorgen. Via de huisarts werd moeder naar een zorgkamer verplaats die gelukkig beschikbaar was recht tegenover haar eigen woning. Zes weken zou ze daar verzorgd kunnen worden en dat was voor ons een opluchting, ze kon gebruik maken van 24/7 zorg per week. Indien nodig kon mijn moeder haar verblijf met nog zes weken verlengen. Wat later ook nodig bleek te zijn.
Moeder bleef echter gewicht verliezen, ze at en dronk nauwelijks. De zorginstelling nam contact op met de huisarts die de volgende dag langs zou komen. Er kwam een vervanger omdat de huisarts van mijn moeder op cursus was. Hij bekeek en betaste mijn moeder en verdween na het voorschrijven van weer andere pijnstillers. De volgende dag had mijn moeder een afspraak in het ziekenhuis waar ze per ambulance naar toe gebracht werd. Ze is er direct opgenomen met ernstige uitdrogings verschijnselen en een ernstige maaginfectie door het teveel slikken van medicijnen die ze dagelijks toegediend kreeg en maar een keer per week had mogen slikken. Ook in het ziekenhuis ging ze niet vooruit, en wij zagen het somber in, moeder verloor haar levenslust en het hoefde voor haar allemaal niet meer.
Ze kreeg pijn in haar been en kon daardoor niet goed slapen. Er werd een ct scan gepland om alles uit te sluiten. Inmiddels lag ze al bijna twee weken in het ziekenhuis. Het was vrijdag en moeder zou ’s avonds terug mogen naar de zorgkamer. Dan zou ze de uitslag van de ct scan wel horen via haar huisarts. Mijn broer en ik hadden die dag om drie uur een afspraak met de internist omdat moeder’s geheugen haar danig in de steek liet en zij ons niet kon vertellen wat er allemaal rondom haar afspeelde. Eindelijk, om zes uur verscheen de internist, moeders geduld was inmiddels ver te zoeken want ze wilde met ons mee naar huis ( zorgkamer ) Ja, ze mocht mee naar huis, maar men had die morgen op de ct scan een tumor waargenomen van ongeveer 7 cm……..en nu wilden de artsen nog een onderzoek doen, wat voor tumor, waar die precies zit, hoe die tumor te behandelen, dus het zou heel fijn zijn als mijn moeder op zondag weer in haar ziekenhuis bed zou liggen.
Het klinkt misschien heel arrogant of liefdeloos, maar ik heb absoluut geen schrik of paniek gevoeld bij de woorden van de internist. Op dat moment zei mijn gevoel dat het allemaal goed zou komen en dat kwam het ook.
Er werd nog een onderzoek gedaan en de tumor bleek goedaardig. De pijn in haar been werd mogelijk veroorzaakt door een zenuw die tegen de tumor aandrukt en de internist gaf mijn moeder de keuze er aan geopereerd te worden of niet, met de uitleg dat het niet zeker zou zijn dat de pijn daarna weg zou blijven.
Ik heb de beslissing genomen voor mijn moeder om ( nog ) niet voor een operatie te kiezen.
Mijn moeder verblijft nog steeds in de zorgkamer en het gaat goed met haar. Met de juiste medicijnen en zonder pijn is haar levenslust weer terug en maakt ze korte uitstapjes met haar rollator. Deze week is ze naar haar woning gewandeld, ze eet en drinkt en is weer enkele kilo’s aangekomen. Toen ik vanmiddag naar haar toe ging stond ze klaar om op bezoek te gaan bij haar buurvrouw, ik ben een stukje met haar meegelopen en omgedraaid toen ik zag dat ze een praatje maakte met een bewoner van haar flat. Ik zag weer de moeder die ze was vóór 2 augustus……..