Dank…

Lieve vriend, ja jij, met deze foto wil ik je uit de grond van mijn hart bedanken voor het maken van dit prachtige hart.
Twee jaar terug maakte jij dit hart voor mijn dochter Diana, bloemen in dezelfde kleurencombinatie, haar lievelingsbloemen én haar lievelingskleuren……
Toen stond dit hart naast haar baar, nu hangt dit zelfde hart bij mij aan de muur naast haar foto……
Het is mijn wens dat dit hart mij de rust geeft die ik maar niet kan vinden, ik mis mijn kind elke seconde van de dag…mijn leven is gebroken, en niets zal ooit nog hetzelfde zijn…….
Bedankt lieve vriend……bedankt…🙏🏼💞

Empty house……

Of ik al gesetteld ben….of ik al goede aard heb”…… Ja, wat kan ik zeggen Diaantje, ik woon er net pas twee weken. Voor mijn gevoel lijkt het ook langer, maar het is toch echt pas twee weken. Té lang zijn wij bezig geweest met het leegruimen van het oude huis. Ik ben er ook nog drie weken gebleven terwijl alleen mijn bed er nog maar stond, inwendig weigerde ik te gaan verhuizen…….

Gisteren zijn je zus en ik bij Gé geweest. Gé is meesterbinder /bloem kunstenaar en hij gaat van het hart wat bij jouw afscheid naast je stond, en wat Gé ook voor ons gemaakt heeft, een herinnering maken voor aan de wand, naast je foto. 
Dat wilde ik al toen ik nog op het oude adres woonde, maar met de verhuizing in zicht zag ik daar steeds vanaf. Maar nu gaat het goed komen Diaantje. Ik wil je aanwezigheid voelen én zien, want zonder jou zal het hier nóóit mijn thuis worden………

Zinloos…

Lief Diaantje, dit is weer zo’n dag dat ik alles tegen de muur zou willen gooien. Het is dat je neef bij mij in huis is, anders zou het hier wel eens flink kunnen knallen. 
Ik krijg het huis maar niet ingericht zoals ik het wil. En dat werkt averechts op mijn toch al wisselend humeur. Ik mis nog zoveel dingen die ik van ellende maar met dozen tegelijk naar de berging gebracht heb, het bleef hier allemaal maar staan, ik verzette de boel van links naar rechts maar een plekje ergens kregen de spullen niet, doodgewoon omdat er geen plek voor is.
Ik zoek me suf naar een mooie vaas voor op tafel, een vaas met zijden bloemen en wat lichtjes erin……het hart met bloemen voor aan de muur moet er ook nog komen, dat is voor mij héél belangrijk, ik hoop dat je zus binnenkort tijd kan maken om mee naar Gé te gaan…….
Je merkt het wel Diaantje, het is niet snel goed voor je moeder, ik beken je eerlijk dat ik ook helemaal niet goed in mijn vel zit, en het huis, ja ik ben er blij mee, maar de echte blijheid zal pas komen als het naar mijn tevredenheid is ingericht. 
Jij had er wat van gemaakt, je zus en ik zeggen het bijna dagelijks tegen elkaar , ” ons Diaantje had wel geweten hoe ze hier een thuis van had moeten maken ‘……
Je zus en ik zijn ook niet meer dezelfde mensen gebleven na jouw overlijden, dat is niet uit te leggen aan mensen, daar doen wij dus ook geen moeite meer voor.

Als ik niet de hoop zou hebben
je eens hier op aarde weer terug te zien…..
dan zou het leven zinloos zijn voor mij lieve Diaantje……

(  Johannes 5 : 28, 29  )

Gevoel…

De meeste dozen zijn de woonkamer uit. Nog één kamer te gaan, mijn slaapkamer.
Het is anders, het voelt ook anders. Waar ik in mijn ” oude ” huis overal mijn frutsels kon uitstallen, moet ik nu de meeste frutsels in de kasten opbergen. Het gaat zeker wennen worden, dat kan ik je garanderen Diaantje.
Wellicht gaat het ooit nog eens als ” thuis ” voelen, de tijd zal het leren.
Tijd om op mijn gat te gaan zitten zit er even niet in, en dat is misschien ook maar goed voor mij.
Je oudste neef houdt mij een poosje gezelschap, je zus komt vaak, en ook je broer zie ik vaker, mét zijn hond en dat is stofzuigen, dat vertel ik je. Een echte haarbal.
Maar het begin is er Diaantje, nu moet ik gaan proberen hier een thuis van te maken, maar geef mij wat tijd. Dat ik de dingen nu moet doen zonder jou speelt zeker ook een hele grote rol, het verlies van jou zal de rest van mijn leven een grote rol blijven spelen.
Ik mis je, overal, elke minuut……ik kan en wil het niet accepteren……

” Thuis……

Tussen de rommel en de dozen in mijn nieuwe huis kan ik de rust niet vinden. Ik heb het gevoel dat ik moet overgeven, en dat mijn tranen geen uitweg naar buiten weten te vinden. 
Ik prijs mijzelf gelukkig dat mijn oudste kleinzoon bij mij logeert, ik denk dat ik anders behoorlijk uit mijn dak gegaan zou zijn elke dag dat ik niet verder kom met de dingen een plaatsje te geven in mijn nieuwe huis. Het wil gewoon niet lukken Diaantje. 
Ik vind het knap dat er mensen zijn die het kunnen, doorgaan na het verlies van een dierbare. Ik kan het niet, jou verliezen is het ergste wat mij in mijn leven kon overkomen. 
Als je zelf ervoor kiest om te gaan verhuizen, onder “gewone omstandigheden ” dan kan dat een leuke verandering zijn, maar voor mij voelt het niet zo. 
Jij was in deze situaties mijn steun en toeverlaat. Naar de huisarts, ziekenhuis, het maakte niet uit wat of waar naar toe, alles deden wij samen. Ook verhuizen zouden wij samen doen…….
Het voelt of alles hier in dit huis jou mist. 
Ik weet bijna zeker dat dat ook zo is, samen met jou had alles allang een mooi plekje gehad, nu bega ik én de ene miskoop na de andere, en blijven dozen dicht. Ook lukt het niet om een grote foto van jou aan de wand te krijgen. ” Nee mevrouw,  foto’s die niet met een gewone camera gemaakt zijn zijn niet geschikt voor een vergroting zoals u die wenst
En ja, degene die dat bestand wél heeft, geeft geen reactie op mijn verzoek…..en wellicht is het feit dat ik jou niet het middelpunt van mijn huis kan maken de reden dat het allemaal niet wil lukken om van dit huis mijn ” thuis ” te maken……..

Lieve lieve Diaantje, het leven is zo héél anders zonder jou……….