Vakantie…?

                                         

Zo ervaar ik het niet…..vakantie. Het is zwaar werk als je een pup van zeven weken in huis krijgt. Zeker als je er alleen voorstaat zoals mijn dochter. Natuurlijk is dat haar eigen keuze, weken heeft ze naar deze tijd uitgekeken, maar een puppy is geen ding dat je in huis plaats en zichzelf wel zindelijk maakt. Mijn dochter hoor ik ook niet klagen, maar ik vind het wel jammer om haar zo moe te zien. Dag vakantie waar ze zo hard aan toe was. Als je kiest voor een puppy dan kun je niet zeggen” op 14 augustus wil ik een puppy want dan heb ik vakantie “, zo werkt het naar mijn idee niet. Mijn dochter heeft haar vakantie nu gepland voor haar puppy, maar vakantie kan ik het zeker niet noemen. 

Veel mensen die een pup aanschaffen doen dat vaak samen met hun partner zodat ze de opvoeding samen kunnen delen. Maar als je partner de benen neemt sta je er mooi alleen voor. Zeker als je ook moet werken voor de kost, je huishouden moet doen, en je collega’s niet echt flexibel zijn. Ieder voor zich en God voor ons allen. Gelukkig ben ik er ook nog om mijn dochter zoveel mogelijk te helpen. In januari j.l overleed haar dierbare hond, hij was nog maar acht jaar oud. Zoveel verdriet, geen zin om naar huis te gaan waar ze niet meer met een natte snuit en een zwaaiende staart begroet werd. 

Collega’s wisten mijn dochter al snel over te halen om zo nu en dan eens voor hun te werken, feestjes, opa ziek, kind ziek, ik heb geen oppas voor mijn kind, mijn vrouw moet onverwacht overwerken en ga zo maar door, mijn dochter komt wel, ook al weet ze dat er misbruik van haar gemaakt wordt. Jij hebt geen kinderen, geen hond, jij hoeft voor niemand thuis te blijven…….  Jullie gaan aardig op jullie neus kijken waarde collega’s, de zo gewenste puppy gaat op de eerste plaats komen en dat zal zo blijven. De eerste week zit er bijna op, nog twee weken te gaan waarin zij haar puppy zoveel mogelijk wil leren en laten wennen aan haar nieuwe omgeving. Dat gaat goedkomen, want dochterlief weet dat ze op mij kan rekenen, in elke situatie, en altijd! 

Lijkwade…

​

Soms doe je nieuwe ideeën op. Een doek in plaats van een kist. Om in begraven te worden bedoel ik dan.  De Dela kroniek lag gisteren in de brievenbus en eerlijk is eerlijk, ik ben een trouwe lezer. Verhalen over leven en dood zijn favoriet bij mij.  Ik vind het inderdaad geen prettig idee dat ik na mijn heengaan in een simpele, doodgewone (……) kist wordt opgeborgen. Dat was de mededeling onder een foto, wie een kist een naar idee vindt om in begraven te worden, kan ook kiezen voor een lijkwade, of een mand. Je vraagt je misschien af wie daar nu wakker van ligt, nou ik. Oke, ik krijg er niets van mee, maar toch. Ik hou er niet van om opgesloten te worden, dat is mijn hele leven al zo geweest. Toen mijn moeder hertrouwde met een kerel die drie etters van kinderen meebracht is deze fobie ontstaan. Normaal gesproken slaap je dan op een kamer met je nieuwe zussen, maar bij ons werkte dat zo niet. De drie nieuwe etters, twee meiden en een jongen, eisten hun eigen kamer op, en ik werd gedwongen samen met mijn broer een kamer ( lees bed ) te delen. 

Het was een huwelijk dat gelukkig niet jarenlang geduurd heeft, de nachtelijke ruzies hielden me ook nog eens vijf van de zeven nachten uit de slaap, terwijl mijn broer zich van deze jaren nauwelijks nog iets herinnert. Op zondag was er steevast de wekelijkse wandeling waaraan ik na twee keer weigerde mee te doen. Aan de kant van moeder mijn broer en ik, aan de kant van ‘ pa ‘ zijn drie ettertjes. Mijn broer hield het al snel voor gezien, en bracht de zondagmiddagen door bij een vriendje. Ik wilde ook niet meer meedoen aan die optocht, maar ik mocht onder geen beding naar een vriendinnetje. Ik mocht kiezen, of meegaan, of opgesloten worden op de slaapkamer tot de familie weer thuis kwam. Ik koos voor het opgesloten worden. ‘Pa’ draaide met veel poeha de deur in het slot, waarna hij door het zijraam triomfantelijk de sleutel toonde en in zijn broekzak stopte. 

Door het grote slaapkamerraam zag ik de stoet vertrekken. Zodra de stoet de hoek om was gooide ik het raam open om de frisse lucht in te ademen, en me toch een beetje vrij te voelen. Soms stond mijn vriendinnetje onder het raam om wat te kletsen en mijn opsluiting wat te veraangenamen. Naar beneden springen was geen optie, we woonden twee hoog, en aan de regenpijp terug de kamer weer in heb ik niet kunnen oefenen. Zodra de luidruchtige familie weer in aantocht was nam mijn vriendinnetje de kuierlatten, want ook het raam open was niet toegestaan, laat staan een praatje maken. 

Maar om op de lijkwade terug te komen, toch eens snel informeren of deze ook via mijn Dela verzekering verkrijgbaar is……want opgesloten in een kist, daar wil ik absoluut niet aan denken. 

Moeders tasje…

​

Annie, hou jij me tassie effe vast…..want die gozer wil met me dansen……..

Moeder danst allang niet meer, ik vraag mij af of ze dat ooit gedaan heeft. Maar haar tasje geeft moeder niet uit handen, haar tasje gaat zelfs mee naar de wc. Een paar weken geleden is uit moeders tasje een klein geldbedrag weggehaald. Sindsdien is moeder nog aletter op haar tasje. Moeder maakt het naar omstandigheden goed in haar nieuwe thuis. Daar ben ik blij mee, want in het begin zag het daar niet naar uit. Er wordt goed op moeder gelet en dat scheelt enorm in de zorgen die ik om haar had.

Afgelopen week was het moeders beurt om mee te mogen fietsen. Samen met een aantal vrijwilligers mogen de ouderen gaan fietsen of wandelen. Het leek erop dat moeder er veel zin in had, maar dat bleek achteraf verkeerd gedacht door mij. Toen ik diezelfde avond moeder bezocht kreeg ik te horen dat moeder er niets aan gevonden had. De manier waarop moeder het aan mij meedeelde maakte mij aan het lachen, ze was zo verbouwereerd dat ik bleef lachen om haar fietsavontuur. Ik kon mij er geen voorstelling van maken totdat ik enkele foto’s toegestuurd kreeg. Moeder in de duo fiets met in haar hand haar onafscheidelijke tasje, ik heb er erg om moeten lachen, maar moeder niet. Ze maakt liever uitstapjes naar andere afdelingen, schuift aan daar waar het gezellig is en laat zich het gebak wat eigenlijk niet voor moeder is gereserveerd goed smaken. Ook tijdens de maaltijden schuift moeder regelmatig aan bij een van de andere groepen omdat ze haar eigen groep maar saai vindt. Die mensen praten niet, zegt moeder, die liggen de hele dag maar te slapen……

Een beetje gelijk heeft moeder wel. De oudjes dommelen vaak weg, hangend in hun stoel, voor de tv of tijdens een bezoekje……” kijk , en moeder stoot mij aan…….daar gaat er weer eentje. Ik moet lachen maar laat het niet merken. Ik slaap nooit overdag, zegt moeder, dat heb ik nooit gekund. Tot dochter en ik twee dagen geleden nog onverwacht bij moeder langs gingen op een avond. Ze was weer niet op haar eigen afdeling. Een verzorgster wenkte ons met een vinger tegen haar lippen…..sssttttt……en wees naar de afdeling naast die van moeder. Daar lag moeder in een stoel te slapen. Het was geen diepe slaap, want toen ze ons hoorde lachen zei ze direct  ‘ nee ik sliep niet hoor…..ik slaap nooit in een stoel. Nee moeder, je krijgt in alles gelijk van ons, je slaapt nooit overdag, en al helmaal niet in een stoel. Wij zijn blij dat je zo goed op je plaats bent daar.

Χάος….

​

http://www.franklinterhorst.nl/inhoud.html

Ja, ik geloof in de bijbel, ik geloof in het woord van God. Dus geloof ik ook in het einde der tijden. Al zoekende kwam ik bovenstaande link tegen.  Ik dring niemand op de link aan te klikken en zich met mij te verbazen…..maar vijf voor twaalf is het allang niet meer.

Afscheid…

 

 

Nog een kleine twintig minuten, dan landt hij weer op Nederlandse bodem, mijn kleinzoon. Gelukkig voor mij, voor hem minder leuk want zijn hart blijft in Turkije, het land waar zijn moeders wortels liggen. Het liefst zou hij in Turkije blijven, en over niet al te lange tijd gaat hij daar ook studeren en wonen. Het laatste schooljaar nog hier afmaken en dan voor onbepaalde tijd naar het land van zijn dromen. Misschien wel voor altijd,  want hij is Turks in hart en nieren.

Kleinzoon is inmiddels veilig geland.( 18:30 ) Het valt nog niet mee om wat je mee wil delen ongestoord te kunnen typen met twee appende dochters. Appen is makkelijk en soms ook handig, maar ik ben niet van de generatie die bij alles wat ik doe de mobiel bij de hand moet hebben.

Maar daar had ik het niet over, ik had het over mijn oudste kleinzoon die nog twintig minuten moest vliegen toen dochterlief begon te appen. Morgen begint kleinzoon aan twee keer vijf maanden stage, vijf maanden in Nederland, en waarschijnlijk daarna vijf maanden in Spanje. Ik hou mijn hart vast, niet omdat kleinzoon niet zelfstandig genoeg is, het zal hem zeker gaan lukken, maar ik had hem graag in mijn buurt willen houden. Ik heb ook mijn kinderen graag in mijn buurt, en ja, misschien lijkt dat egoïstisch.

Geef ze de ruimte om hun vleugels uit te slaan. Maar makkelijk is dat niet, zeker niet in de tijd waarin wij nu leven. In mijn jeugd zag je vooral leuke dingen op de televisie, nu gaat er geen dag voorbij zonder moord en doodslag, de vreselijke hongersnood in het andere deel van de wereld. Het bloed en de ellende spatten van de beeldbuis af. En dan zijn er veel mensen die tegen je zeggen, maak je niet druk, alles komt goed…..

Geloof je het zelf nog?  Nou ik niet. Hoe ik de toekomst zie, en hoe ik daarover denk ga ik niet delen want om mijn visie wordt niet gevraagd. Zalig zijn zij die bij de dag kunnen leven, maar mij lukt dat niet……..

Uren van spanning zitten er weer op…….kleinzoon is veilig geland, en daar dank ik God voor. Ik hoop en bid dat er bij ieder afscheid, van wie dan ook, er weer een gelukkig weerzien mag zijn, waar dat afscheid en het weerzien dan ook zijn mag……