Vanmiddag met mijn Spaanse katertje naar de dierenarts geweest. Dit, omdat ik over enkele dingen zo mijn vraagtekens had. Over zijn groei resultaten onder andere. Maar ook over de dansjes die hij regelmatig maakt, zijn niet zelfstandig eten en drinken.
Dus Fernandes in de reiskoffer en mee naar Kaatsheuvel. Terwijl hij thuis zijn stem continu laat horen, was hij tijdens het ritje muisstil, ook bleef hij zitten zoals ik hem in de koffer gezet had.
Eenmaal in de behandelkamer begon ik mijn verhaal.
Ik heb Fernandes sinds 30 oktober vorig jaar. Chez Nany was met vakantie in Spanje en haar oog was gevallen op een klein zwart katertje dat daar ronddoolde. Wie Nany kent weet ook dat zij altijd voor dieren in nood in de weer is, dus op een gegeven moment komt haar verzoek bij mij of ik het katje zou willen opvangen als het haar zou lukken om het mee naar Nederland te krijgen. Nu had ik kort daarvoor mijn kater Chico, die ik ook nog maar kort in huis had, moeten laten in slapen. Thuis had ik Musti nog die samen met Chico in mei bij mij in huis gekomen was .
Ik vond het eigenlijk wel mooi zo en hoopte dat het Nany zou lukken een ander adres voor het zwervertje te vinden.
Natuurlijk had ik ook direct nee tegen Nany kunnen zeggen, maar ik dacht ook aan Musti die ik nog thuis had. Chico en Musti zijn zo lang samen geweest dat ik het ook wel fijn zou vinden als Musti weer een maatje zou hebben op zijn oude dag. Toen niet wetende dat ik ook van Musti heel snel afscheid zou moeten nemen.
Fernandes kwam, en het leek warempel of Musti weer terug ging naar zijn jonge dagen. Geen mens zo blij als ik. …..
Terug naar de behandelkamer van de dierenarts. De dokter vond al direct dat Fernandes erg naar kater stonk. Ze bekeek hem aandachtig, keek van Fernandes naar het Spaanse dierenpaspoort en weer terug. Ze bekeek zijn gebit. Ze bekeek ook de stevige beet die Fernandes afgelopen week in mijn arm had gezet. Ik vertelde over het dansje dat hij dagelijks opvoert, over zijn kilometers lange ronde die hij maakt rondom zijn bakje met eten maar waaruit hij nog nooit zelfstandig was gaan eten……
Ze keek weer in het paspoort en vroeg toen aan mij ‘ hoe oud is hij nu ?’ Ik dacht nog, dat staat daar toch, maar ze was me voor en antwoorde, ‘Fernandes is minstens een jaar oud , en hij moet met haast worden gecastreerd.
Vandaar de plasjes naast de bak, vandaar de stevige beten in mijn arm, vandaar zijn vechtpartijen met Gijs, het asielkatertje dat wij speciaal voor hem uit een asiel gehaald hebben. Zes weken na de komt van Fernandes overleed Musti en dagelijks zocht hij naar Musti. Luid mauwend liep hij door het huis, dus toen ik over Gijs vernam, een asielkatertje van dezelfde leeftijd 🙂 en ook onlangs gecastreerd, hakte ik de knoop door.
Zo zelfstandig als Gijs is zal Fernandes nooit worden. Het ‘ dansje ‘ dat hij een paar keer per dag opvoert hoort bij het trauma dat hij als zwervertje heeft opgelopen, evenals het niet eten uit een bakje. Als kitten moest hij zien te overleven van wat hij vond op straat. Het zou nog voor een groot deel goed kunnen komen als hij van Gijsje de juiste dingen overneemt. Maar de dokter klonk daarover niet erg hoopvol.
Volgende week zal Fernandes worden gecastreerd. Het zal hem in ieder geval rustiger maken, en het zal ook vast en zeker beter boteren tussen hem en Gijs. Een kater van formaat, zoals Chico en Musti dat waren, zal Fernandes niet worden. Maar dat geeft allemaal niets. Ik hoop dat mijn twee zwarte rakkers uitgroeien tot gelukkige katten die samen nog veel lol in hun leven mogen beleven.
My Life 