Je kunt de pot op…

En ineens was mijn bericht weg. Zelf iets fout gedaan. Poging twee….

Dinsdag j.l werd ik gebeld door de DML arts die mij twee weken geleden van mijn darmpoliep heeft verlost. Hij zei dat hij gehoord had dat ik nogal ontevreden was geweest over de behandeling. Ik vertelde dat dat nog zacht uitgedrukt was, dus vertelde ik nogmaals hoe en waardoor ik de behandeling als spartaans ervaren had. Er viel een korte stilte waarna de arts verder ging.

“Ik heb bij u een poliep van vier centimeter verwijderd, en deze was goedaardig….. Ik blij, en hij blij, voor mij. Ik kan mij zo voorstellen dat je als arts niet iedere patiënt voor de geest kunt halen, zeker niet als die patiënten in hun blote kont aan je voorgesteld worden. Het is best genant ja om zo binnengereden te worden. Dus ik begrijp dat hij niet meer wist dat ik het was die tijdens het onderzoek tegen het plafond aan was gevlogen. 

Maar goed, ik was allang blij dat ik overal vanaf was, en dat de poliep goedaardig was. ” Normaal zou een controle over vijf jaar kunnen volstaan, ging de arts verder, maar omdat uw poliep vrij groot was stel ik een controleonderzoek over een jaar voor ‘……..

Ik voelde mijzelf wit wegtrekken. ” Nee, niet nog een keer zo’n marteling’.  “We doen dan een z.g sigmoidescopie, ging de dokter verder, dan gaat de scoop tot ongeveer vijftig centimeter uw darm in. U hoeft daarvoor niet de laxeer procedure te volgen, maar u krijgt dan vlak voor het onderzoek een klisma……..

Ik weet het zo net nog niet, ik ga er eens een jaartje over nadenken. Misschien zeg ik wel tegen het onderzoek……..​je kunt de pot op…..

Oeps…

​

Even voor half zes belde de dokter met de uitslag van de coloscopie. Het was even schrikken, niet om de uitslag, maar omdat het zo’n verschrikkelijk lief mens was die dokter. Een grote, maar goedaardige poliep weggehaald. Ik blij, en zij blij, voor mij.

Ook informeerde de dokter nog hoe het onderzoek mij was bevallen……

Ik vertelde haar hoe het mij vergaan was vorige week. Dat mijn infuus verkeerd geprikt was en ik daardoor tijdens het gehele onderzoek van vijftig minuten tegen het plafond aan heb gevlogen. Het was werkelijk een ervaring om nooit meer te vergeten. 

 ‘ Oh, zei de dokter, ik hoorde van de arts die u heeft behandeld dat u zo diep onder narcose was dat hij u een ontwaak middel heeft moeten toedienen….’

Ja, sprak de lieve dokter verder, soms geven deze middelen een kortdurend geheugenverlies, zodat mensen zich niet goed meer herinneren wat er wel en niet gebeurd is tijdens de behandeling. 

‘Maar uw verhaal is anders dan de woorden die de behandelend arts hier heeft geschreven. ‘ Dokter, ik heb het hele onderzoek als een marteling ervaren, zei ik tegen haar.

Ik herinner mij ook dat de dokter tegen mij zei dat ik stil moest blijven liggen, omdat hij anders het onderzoek moest stoppen…..

De dokter zou het nog eens bespreken met de arts, want nee, zo als ik het vertel mag een onderzoek niet verlopen.

 Ze belt mij volgende week terug met meer informatie, en dan bespreekt ze tevens met mij wanneer een herhalingsonderzoek gewenst is…..

Maar aan mijn lijf geen polonaise meer, óf onder algehele narcose, of helemaal niet meer. 

Wordt vervolgd.

Miskleun…

​Afgelopen donderdag onderzoek gehad ivm bevolkingsonderzoek darmkanker. 

Op de afdeling aangekomen welkom geheten door een bejaarde verpleegkundige. 

Zij moest ook het infuus aanbrengen voor het roesje, maar na drie keer mis prikken belde ze een andere verpleegkundige. Ook deze was toe aan haar aow. 

Na ook door haar een paar keer mis geprikt te zijn zag ik bij haar volgende poging een druppel bloed over mijn hand rollen. 

” Zo, die zit, riep de dame triomfantelijk. 

Nee niet dus, ze bleek zomaar ergens geprikt te hebben waardoor de vloeistof voor het roesje niet in mijn ader terecht kwam

 Ik ben tegen het plafond gevlogen van de pijn. Zegt de arts ook nog tegen mij ,” mevrouw, als u niet stilligt moet ik het onderzoek stoppen ‘. 

Nou ja zeg. Mag ik verwachten van een verpleegkundige dat ze kan prikken, ook al zijn mijn aders moeilijk te vinden. 

Voor mijn diabetes word ik ook elke drie maanden geprikt, maar daar prikken ze niet zomaar ergens in je huid. Zij zijn kundig, en dat kan ik zeker niet zeggen van de twee oudere dames op de afdeling coloscopie in Amphia ziekenhuis in Breda.

Diervriendelijk…

​Waarom een zwerfkatje uit Turkije….hier in Nederland kun je er ook genoeg gelukkig maken….

Sterker nog, het worden twee Turkse zwerfkatjes die mee naar Nederland komen. 

Ik ben het eens met deze opmerking, maar mijn zoon heeft deze keuze gemaakt en ook daar sta ik achter. 

Hier in Nederland doen velen hun best om straat katten of gedumpte katten te redden van de straat en een nieuwe kans te geven. Denk bv maar aan stichting Zwerfkat Regio Tilburg die er de handen aan vol heeft, en zo zijn er velen meer in ons land die zich inzetten voor zwerfkatten. Dank daarvoor uit de grond van mijn hart.

Denk je dat mensen in Turkije zich druk maken om zwerfdieren, een uitzondering daargelaten. Vergeet het maar. Mijn zoon gaat al jaren met vakantie naar Turkije, ( mijn schoondochter is Turkse ) en ik sta er echt van te kijken dat hij niet eerder met zwerfkatten is teruggekomen. 

In Turkije heeft een straatkat geen toekomst. Worden ze ziek, dan worden ze ziek. Wordt een zwervend dier aangereden dan mag je van geluk spreken als iemand zich om het dier bekommert. Euthanasie is helemaal uit den boze. Je zal als zwerfdier maar verlamd raken…….

Bij het hotel waar mijn zoon jaarlijks verblijft huisde tot voor kort een bejaarde kat. Toen mijn zoon twee weken geleden arriveerde was de kat ook weer daar, ze was in een jaar tijd bijna onherkenbaar geworden. Zó mager en eten kon ze nog nauwelijks. 

De dag na zijn aankomst heeft hij de kat mee naar de dierenarts genomen waar ze direct injecties kreeg tegen de forse ontsteking in haar bekje. Dat heeft mijn zoon drie keer moeten herhalen, waarna de dierenarts het bekje zou reinigen en ontdoen van tandsteen. 

Mijn zoon vertelde dit tegen de vrouw die hem vorig jaar beloofd had voor de kat te zorgen. Een jaar lang heeft ze niet of nauwelijks naar de kat omgekeken ( het is trouwens een poes ) maar toen de dag van behandeling in zicht kwam was het beestje nergens meer te bekennen, en dat terwijl het diertje dag in dag uit bij het hotel rond scharrelde. 

Mevrouw heeft de poes verstopt omdat ze pertinent niet wilde dat de poes onder narcose zou worden gebracht….ze kon daardoor overlijden……

Dagelijks kijken mijn zoon en schoondochter of de poes ergens buiten loopt, maar helaas, de diervriendelijke dame zal de poes wel verstoppen tot dat mijn zoon weer naar Nederland is vertrokken. 

Ik begrijp mijn zoon dat hij twee zwervertjes een tweede kans biedt……van mij zal hij geen commentaar hoeven te verwachten. Ik kan alleen maar zeggen dat ik trots ben op mijn zoon en schoondochter.