Vakantie…

Eindelijk, na zeven weken vakantie komt mijn kleinzoon morgen weer thuis. Om direct daarna weer te vertrekken naar zijn stage adres in het mooie Valkenburg aan de Geul.

Tijdens zijn lange afwezigheid is hij twintig jaar geworden. Ook dat nog ja, alles gaat gewoon door ook al is hij niet hier. En als je gewend bent dat kleinzoon ieder weekend komt slapen, is dat toch wel even wennen. Maar goed, zo gaat het in het leven, en hij is verliefd óók nog. Ook dat is leuk om mee te mogen maken.

Toch blijf je als oma zeer betrokken bij je kleinkinderen, dat hoor ik van veel oma’s. Het is dus niet raar dat ik dadelijk de Schiphol app weer installeer zodat ik hem van minuut tot minuut kan volgen tot zijn aankomst op Schiphol morgenavond.

Ik ken Valkenburg aan de Geul, het is er heel erg mooi, maar of kleinzoon er net zo van gaat genieten als zijn oma is nog maar zeer de vraag. Net als zijn moeder houdt hij van de drukte van een grote stad, zijn stage duurt maar vijf maanden en wie weet gaat hij de rust en het prachtige glooiende landschap toch waarderen. Zijn kamer hier is in orde en hij weet dat hij altijd welkom is, wanneer en hoe laat het ook is. Lieve kleinzoon, slaap vannacht nog lekker in je moeders thuisland, en voor morgen wens ik je een goede en behouden reis toe.

 

Verzamelen…

Vraag aan een willekeurig persoon wat hij verzamelt, en je weet het antwoord,’ geld. Acht van de tien keer hoor ik deze reactie. Ik begon al vroeg met verzamelen, plaatjes en foto’s uit tijdschriften. Geld voor een écht plakboek was er niet, dus werd het plakken in een soort telefoonboek wat mijn moeder voor mij meebracht van haar werk. Ik spaarde alles van ons koningshuis en van andere koningshuizen voor zover dat mogelijk was. Favoriet was in die tijd Farah Diba. Het sprookje van de sjah en Soraya was voorbij en toen verscheen zij, Farah Diba.

Erg veel te verzamelen was er niet in die tijd, maar dat heb ik ingehaald toen ik ietsje ouder werd. Al zeg ik het zelf, ik had een leuke verzameling.

Helaas, toen mijn moeder ging scheiden is door mijn surrogaat vader álles van mij door hem weggegooid. Werkelijk alles, van foto’s tot en met schoolrapporten, van kleding tot en met poëzie boekjes. Met niks werden mijn moeder, broer en ik midden in de nacht op straat gezet.

Later, toen ik trouwde, kinderen kreeg ben ik weer met mate dingen gaan verzamelen die ik leuk vond. Ik begon weer in de tijd dat lady Diana met Charles trouwde, en tot ver na haar overlijden bleef ik verzamelen. Kort na Diana’s dood ben ik met mijn dochter naar Londen geweest om souvenirs over de prinses te kopen.

Ook een bijzondere foto heb ik van Farah Diba toegestuurd gekregen, zij heeft de foto voor mij gesigneerd. Die foto is voor mij toch een goede herinnering.

Vandaag de dag verzamel ik pennen met reclameteksten. Zoveel als mijn buurman er heeft ga ik niet verzamelen. Buurman liet mij vandaag een groot deel van zijn pennen verzameling zien…..ik sloeg stijl achterover….méér dan 40.000 pennen, een kamer helemaal propvol. Om ook zo te gaan verzamelen heb ik geen plek, en ook geen tijd, ik spaar in veel kleinere mate. Van deze buurman kreeg ik vanmiddag een doos aparte pennen waar ik heel verguld mee ben.

Misschien hebt u nog reclame pennen ergens in een vergeten laatje liggen, denkt u dan aan mij….ik zal daar zéér blij mee zijn. Binnenland, buitenland, alle pennen maken mij blij.

De verzendkosten vergoed ik natuurlijk. Misschien…komt u nog ergens wat pennen tegen, je weet het soms niet. Bij deze…..héél graag.

Bijwerken…

Dat is schrikken, zie ik dat mijn site niet meer up to date is. Het was mij nog niet eerder opgevallen dat sommige fotos niet meer zichtbaar zijn. Werk aan de winkel dus, want het moet wel blijven kloppen allemaal. Proberen tijd te maken tussen al mijn andere bezigheden, ik ben nog steeds een bezige bij. Ja, ik ben nog steeds pyppy oppas van Guusje, de hond van mijn dochter, maar het gaat allemaal de goede kant op. Meer vrije tijd komt in zicht in dit geval. Bezoekjes aan moeder, die het ook nodig heeft. Afgelopen week is haar rechteroog gelaserd en dat deed dit keer behoorlijk pijn. Dan heb ik zo met haar te doen. In de wachtruimte wordt haar oog gedruppeld. Waarvoor is dat, vraagt moeder, wat doen we hier. Ik leg weer uit dat we bij de oogarts zijn, en dat de oogarts d.m.v een leserbehandeling de druk achter haar oog wil verhelpen. Moeder ziet met haar rechteroog nog nauwelijk iets. Maar voordat de oogarts moeder aan haar staar kan gaan behandelen moest eerst de druk weggenomen worden achter haar ogen. Ik heb echt met haar te doen,en voel me soms schuldig dat ik ingestemd heb met deze behandeling. Moeder vond het erg irritant dat ze niet goed meer kon zien, en omdat ze dat meerdere keren bleef zeggen heb ik in overleg een afspraak bij de oogarts gemaakt. Na deze twee behandelingen kan de staar bij moeder verholpen worden waarna ze weer goed zien kan. Ook wil ik een afspraak maken voor een gehoorapparaat. Moeder kan nog heel weinig horen, en kan geen gesprek meer volgen. Ik wil dat moeder haar tijd in het verzorgingshuis prettig moet kunnen doorbrengen, ik wil dat zij kan meepraten met ons, maar ook met de mensen in haar woongroep. Ik ga daar dus ook snel werk van maken. Ik wil dat moeder mee kan praten, weer goed kan zien, ook al zegt moeder dat het op haar leeftijd niet meer zo nodig hoeft. Ik ken mijn moeder, het gedokter is nu vervelend voor haar, maar als het achter de rug is zal moeder het allemaal als veel prettiger ervaren. Daarnaast heb ik mijn dagelijkse rit naar mijn zwerfkatten, die ook willen eten en de klok van binnen voelen. Ze staan te wachten als het tijd is en rennen naar mij toe als ze mij horen aankomen. Een van de drie is er niet elke dag, maar als ze er is, en ik zie haar in goede conditie, dan is mijn dag ook weer goed. En zo heeft iedereen zijn / haar bezigheden. Ik ga tussendoor ook nog graag naar tweedehands winkeltjes om mijn boeken verzameling uit te breiden. En dan hoop dat ik komende winter tijd kan vinden om eens een boek te lezen. Maar voor die tijd wil ik ook nog mijn huis onderhanden nemen, ook dat is er de afgelopen maanden flink bij in geschoten. Het gaat trouwens heel goed met de zwerfkat die ik in maart gered heb van de dood. Hij zal blijvend bij stichting Zwerfkat in Tilburg blijven omdat hij door zijn ongeluk niet meer terug kan naar de plaats waar hij met de anderen leefde. Maar daar ben ik alleen maar blij mee, alle zwerfkatten zouden niet op straat moeten leven. Maar zolang mensen hun verantwoordelijkheid niet nemen voor hun dieren zal dit trieste probleem blijven voortduren. Maar ik ga beginnen het vervelende horen en zien probleem van mijn moeder snel te verhelpen. Zodat haar verblijf in het verzorgingshuis een stuk aangenamer voor haar zal worden.