Oost west….

……thuis best, en dat is helemaal waar. Na zeven dagen in een ziekenhuisbed te hebben gelegen ben ik heel blij vanavond weer in mijn eigen bed te kunnen slapen. Er is goed voor mij gezorgd, en ik ben er ook niet voor niets geweest, maar eenmaal weer thuis waardeer je toch wat gezondheid is. Ja de griep, dat dacht ik. Ga toch maar even naar de dokter…..de kinderen bleven aanhouden. Vooruit, om jullie gerust te stellen zal ik gaan, maar niet van harte. Een uur later lag ik in het ziekenhuis met een zware longontsteking. Toen ik daar éénmaal lag gaf ik toe aan het ziek zijn, dáár kon ik ziek zijn, thuis niet, dat had ik mezelf nóóit toegestaan. Thuis was ik doorgegaan met alle gevolgen van dien.

Gisteren werd ik bezocht door mijn bonusdochter. Eerder al stuurde zij mij het mooiste boeket bloemen dat ik in mijn leven gekregen heb……

Je moet het met eigen ogen gezien hebben, zó mooi. Breed lachend kwam ze mijn kamer binnen en het was behalve heel gezellig ook leerzaam in die zin dat mijn bonusdochter een bijzondere kijk heeft op dingen. Een vooruitziende kijk mag je het noemen. Één klein voorbeeldje. Toen ze hoorde dat ik in het ziekenhuis was opgenomen had ze een sprongetje in de lucht gemaakt, en Boven bedankt dat ik nu, al was het maar voor even, geen kant op zou kunnen. Het was nodig dat ik even pas op de plaats moest maken voor mijn eigen gezondheid én gemoedsrust. Later dacht ik over haar woorden na, ze legde uit waarom en waarvoor dingen gebeuren zoals ze gebeuren, en ja, ik geloofde haar toen ze zei dat dat mijn liggen in het ziekenhuis een bedoeling had. Ik ben er nog niet, volgens de longarts ben ik er tot april nog wel zoet mee, maar ik heb in deze zeven dagen wel geleerd dat ik ook op mezelf moet letten. Dat is mij door dit ziek zijn wel duidelijk geworden. Nu nog gaan toepassen en volhouden….

Bonusdochter Fiona

(wordt vervolgd )

In het begin…

….aten ze nog niet uit bakjes, kwamen ze niet in mijn buurt…..het eten wilden ze uit het wild, uit de lucht….

Ze waren met z’n vijven toen ik ze voor het eerst ontmoette. Men vertelde mij dat dit aantal katten eerst bestond uit het dubbele, een stuk of tien tot twaalf zwerfkatten die als kittens daar gedumpt waren. Wat ik weet heb ik alleen van horen zeggen. Door mensen die begaan waren met dit nest, zijn de dieren geneutraliseerd en weer op dezelfde plaats terug geplaatst. Ik heb het verhaal voor waar aangenomen, een betere versie heb ik nadien niet gehoord.

Geen idee meer waarom ik juist tóen persé bij de jumbo wezen moest, ik ben geen fan van de jumbo en ik woon ook niet in Kaatsheuvel. Fiona zal zeggen dat het zo geweest moet zijn, alles heeft een reden en een bedoeling, volgens deze lieve vriendin van mijn dochter. Het was ergens eind 2014 dat ik met een oude dame aan de praat raakte over de katten. Van een afstandje bekeek ik het schouwspel van de dame en de katten, en ik besloot even te gaan kijken, een praatje te maken. De oude dame vertelde mij dat ze af en toe de katten ging voeren, soms deden andere mensen dat ook, zei ze. Soms…..want het waren zwerfkatten en die moeten als het goed is in hun eigen onderhoud kunnen voorzien. Bovendien waren de omwonenden op zijn zachts gezegd helemaal niet blij met de gelegenheids voerders. Daarom ging de dame soms, en als anderen nou óók soms zouden voeren, dan kregen de diertjes tóch te eten. Soms veranderde vanaf dat gesprek in iedere dag. Boze woorden en ruzies ten spijt hebben de katten vanaf die dag elke dag hun eten en drinken gehad.

Misschien was ik op dat moment toch op de verkeerde tijd én plaats Fiona, want we zijn nu een paar jaartjes verder en ik begeef mij nog iedere dag naar Kaatsheuvel om daar de katten te voeren. Denk jij nog steeds dat het zo heeft moeten zijn Fiona ? Inmiddels zijn twee van de vijf katten overleden. Lapje en Siep.

….lapje…..

Suus leeft ook nog hoorde ik zojuist, maar die is overgelopen naar meneer Mol, die elke dag tegen de avond nog een lekker hapje gaat brengen. De stoutert. Snoet verblijft sinds een jaar bij stichting zwerfkat in Tilburg nadat hij zijn kop zo ongeveer verbrijzeld had door onder een motorkap te gaan zitten

….dit is Snoet, thuis bij zwerfkat Tilburg…..

Blijft over van de vijf Snuit, die nog elke dag trouw op zijn hapje komt aangerend. Toch zal het stil worden binnenkort op dat plekje in Kaatsheuvel, want Snuit mag zijn oude dag óók gaan slijten bij zwerfkat Tilburg. Ik hoop dat het mij gaat lukken om Snuit nog vóór carnaval te vangen,want carnaval in Kaatsheuvel wil je niet meer mee maken als alleenstaande kater.

Wish me luck…..

Siep….

Sinds mijn thuiskomst vanmiddag vertonen mijn twee huiskatten bijzonder gedrag. Gijs, die toch echt geen kroelkat is, is niet bij me weg te slaan. En Milly, mijn klein Turks slopertje is ook de hele avond al onwijs rustig. Normaal maakt mevrouwtje binnen no time een bende van de hele kamer, maar nu heb ik haar nog niet één keer tot de orde hoeven roepen.

Ze voelden dat er iets met mij aan de hand was, en dat klopt. Mijn gevoel over de plotselinge dood van Siep zit heel hoog, er klopt iets niet.Op de foto van 22 Januari, hierboven, gaat het naar omstandigheden nog goed met Siep. Maar de afgelopen week zag ik hem veranderen, ook bij Snuit zag ik verandering, niet in zijn eetgedrag, dat bleef goed, maar ook Snuit zag ik dunner worden. De eerste paar dagen at Siep weinig maar dat kan een keer gebeuren. Een haarbal die dwarszit, een koudje van het natte koude buitenleven van de laatste weken……..

Het bleef slecht gaan met Siep, twee dagen at hij zeg maar niets, daarna een dag snuffelen aan het eten, en de dag erna zag ik Siep niet meer. Het voelde voor mij niet goed, maar omdat Suus in het begin ook weleens een dagje wegbleef dacht ik, geen paniek, morgen is hij er wel weer. Maar ook de volgende dag geen Siep. Ik polste meneer Mol, die tegen de avond altijd nog even naar de katten gaat, en ook hij had Siep al even niet gezien.

Vanmiddag werd ik zó onrustig dat ik besloot mijn dochter Diana te vragen om toch maar over het hek te klimmen en te kijken of Siep in één van de schuilhokjes zou kunnen liggen. Rondom het terrein had ik al een paar maal gelopen, maar dan zie je niets onder de struiken. Dus dochter over het hek en daar vond zij Siep….overleden. Omdat Siep alle jaren dat ik de katten voerde de mooiste, gezondste en sterkste van de katten was vond ik het toch vreemd dat Siep ineens dun werd en kort daarna is overleden.

Omdat ook Snuit dunner wordt heb ik toch een héél naar gevoel hierbij. Zonder er met elkaar erover te hebben gesproken denken wij beiden, dochter en ik, dat de katten misschien vergiftigd zijn. Er gebeurden vreemde dingen op het terrein de laatste weken. Er werden plastic boxen met inhoud neergezet en weer verzet, later die week was de boel vernield, er stond een plastic zak met rotzooi, allemaal heel vreemd.

Maar de verlossing voor Snuit is nabij. Hij mag de rest van zijn leven slijten bij stichting Zwerfkat in Tilburg. Daar verblijft ook zijn broer Snoet die bijna een jaar geleden daar ook onderdak gekregen heeft na een ernstig ongeluk onder een motorkap.

Vanmiddag heb ik Snuit in de mand gehad, maar hij wist te ontsnappen. Nu hoop ik dat Snuit toch weer naar mij toe durft te komen, zodat hij na zoveel jaren als zwerfkat te hebben geleefd, herenigd kan worden met zijn broer.

Ik hoop dat het mij morgen al gaat lukken, zo niet dan rust ik niet voor ik hem in de mand heb zitten. Om zijn broer vorig jaar in de mand te krijgen ben ik tien dagen in de weer geweest. Hij was zwaargewond dus ik begreep zijn angst…..maar het is gelukt en bij zwerfkat Tilburg is hij opgeknapt en hij heeft het daar prima naar zijn zin.

Duimen…..doen jullie dat voor Snuit ?

( wordt vervolgd )

Opgeknapte Snoet bij stichting Zwerfkat Tilburg.