Ogen…

Vandaag vond ik een moeilijke dag lieve Diana. Weer een poging gedaan om je foto’s te sorteren, dat is gedeeltelijk gelukt, dwz ik heb precies één foto in een lijstje geplaatst. Ook lag er weer een mapje foto’s in de brievenbus. Ik bestel jouw foto’s bij Albelli, ik ben tevreden over de service die zij geven, en ze zijn snel en niet duur.

Graag wil ik een vergroting laten maken bij een foto winkel, ik merk dat de foto die ik nu vergroot ingelijst heb staan en hangen, mij steeds confronteert met het uitdelen van je herinnerings prentje na jouw afscheid.
Ik wil deze foto van jou vervangen door een foto waarop je breed lacht, een foto die spontaan gemaakt is, waar je op staat zoals je echt was. Die schaterlach, je spontaniteit moet erook op te zien zijn. Je ogen die konden spreken, ik wist wat je bedoelde door je manier van kijken. Wij samen konden praten via onze ogen. Dit wil ik zien in één foto, en die foto’s heb ik gelukkig.

Morgen wil ik ook Ria bellen voor een afspraak, de laatste keer dat ik onze kapster bezocht was de dag voor jouw afscheid. Ik weet hoe belangrijk het voor jou was om op tijd naar de kapper te gaan, je haren moesten goed zitten. Je moest elke ochtend al vroeg op, maar je stond exta vroeg op om ook je haren in model te brengen.
Vaak gingen wij samen tegelijk naar Ria, en als we dan beiden klaar waren moest je direct daarna naar huis om het model aan jouw wensen aan te passen, zelfs om eerst snel even een half brood te gaan halen bij de bakker was not done… 
‘ Nee ma, zo ga ik niet de straat op, geen denken aan’.
Pas als je een paar plukjes rechtop of juist plat gestreken had was je er klaar voor, Ria wist dat, ze kende je….
Jij zou mij allang eerder mee naar Ria hebben genomen, vijf weken was de limiet voor jou. 
Ik ga Ria morgen bellen, misschien heb ik het bezoek aan haar ook wel op de lange baan geschoven omdat ik nóóit zonder jou naar de kapper ging….
Naar de fotograaf, en een afspraak maken met Ria, wish me luck Diana…. 

Excuse me…

Laat ik zeggen dat het een beetje mis ging met mij. Er kwamen gisteren weer onverwacht twee foto’s van Diana via de herinneringen van facebook binnen, ik wist niet of ik blij, verdrietig, of boos moest zijn. Een mengeling van alledrie. Bovendien lag ik in de klinch met Vodafone, en ja, ga dan maar even aan de kant. Toen ik uit mijn karretje stapte om naar de Vodafone winkel te lopen ging ook nog mijn telefoon…
Een lief mens die ik al jaren ken, nodigde mij uit om een bezoekje aan haar en haar man te komen brengen. Omdat het toch goed voor mij is om de draad weer een beetje op te pakken… 
Bijna iedereen heeft wel moeilijke en verdrietige periode’s meegemaakt in het leven, zo sprak het lieve mens, en dat is zeker waar, maar ik kan niet zoveel met het verdriet van anderen als ik er zelf nog midden in zit.
Hoe dichter ik de Vodafone winkel naderde hoe pinniger ik werd. Het was oprecht gemeend, het gesprek met dat lieve mens, maar inmiddels stond ik boos en huilend voor de Vodafone winkel. In tegenstelling tot gisteren, toen stond ik vijfenveertig minuten in de rij buiten te wachten, was ik nu snel aan de beurt. Ik maakte het telefoongesprek af en begon direct uit te pakken tegen de medewerker.
Ik ratelde mijn verhaal af met horten en stoten en wellicht hebben mijn tranen ervoor gezorgd dat ik na amper tien minuten weer buiten stond. Probleem opgelost, met duizend excuses en sterkte van de medewerker. 
Excuus geaccepteerd, het woord sterkte wil ik al enige tijd niet meer horen, maar ik heb zo’n idee dat dit woord mij nog lang toegewenst zal blijven….

Sahs… Down under..

Je zus herinnert me elke zondag aan de tv serie SAhS, maar vandaag zal ze het vergeten zijn. Ik dacht er deze keer zelf aan, maar toen was het programma al begonnen. Vier uur de belevenissen meekijken van een dierenkliniek in down under. Hoewel jij idolaat was van programma’s over dieren, was wakker blijven tot half twaalf toch net iets te laat geworden voor jou. Om kwart over vijf ging je wekker af van maandag tot en met vrijdag. Was het programma op vrijdag of zaterdagavond uitgezonden dan had je zeker gekeken.
Jij wilde geen dieren programma’s zien waarbij veel bloed te zien is, en in deze serie zie je dieren die behandeld worden in de kliniek en waarbij  geen abnormale bloedige taferelen te zien zijn. 
Ik heb het al eerder geschreven hier, als het om dieren ging was niets jou vreemd, je trapte als het zo uitkwam midden op de snelweg op de rem, je gevaren licht aan om een hond van de snelweg halen bv, je had maling aan iedereen die de middelvinger tegen je opstak, of naar zijn voorhoofd wees. 
Ook ik heb de capriolen die je uithaalde regelmatig meegemaakt. Als wij naar het tuincentrum in Woudrichem reden bv, zat ik vaak met m’n hart in m’n keel. 
Ook op andere wegen waar links en recht schapen in de weilanden liepen moest ik van jou kijken of er soms een schaap op z’n rug lag, want dan stopte je en sprong je over het prikkeldraad of over een slootje om het dier weer op vier poten te zetten. 
Dieren betekenden alles voor jou. 
Eén keer liepen wij samen met onze honden door het bos, toen er vlak achter ons een klein wit – bruin opdook. Zal wel bij iemand horen, zei ik tegen jou, maar het hondje bleef maar met ons meelopen. We liepen een eindje terug om te kijken of iemand zijn hondje uit het oog was verloren, maar we zagen niemand. 
Weer terug onze richting, en het hondje liep weer met ons mee. 
‘ Uhh, het is goed met jou, kleine rakker, ik laat je hier niet rondlopen’ en het hondje werd aan je hondenriem geklikt.
‘  ik bel thuis wel het dierenasiel, ze zullen ‘m wel zoekgeraakt zijn hier in het bos’…. 
Toen we bijna de lange laan uitgelopen waren hoorden we fluiten, en roepen. 
‘  Diana, wacht eens even, ik hoor fluiten en roepen’, maar je liep gewoon door met het hondje naast je. 
‘ Laten ze het hondje maar op gaan halen in het asiel, dan letten ze voortaan wel beter op’……. 
Met veel overredingskracht heb ik je mee terug kunnen nemen naar de fluitende en roepende mevrouw. 
‘  Is dit uw hondje, begon je direct, het is dat ik stopte voor mijn moeder, maar anders had u hem in het dierenasiel kunnen gaan ophalen’…… 
De mevrouw verontschuldigde zich voor haar ondeugende viervoeter. Mevrouw was met man en hond op visite op de enige boerderij die wij eerder voorbijgelopen waren. Hij kon volgens mevrouw niet van het terrein af want het was een afgesloten terrein. Dat was ook zo, achter het hek rondom de boerderij liepen twee grote honden die daar idd niet vanaf kunnen. 
Het kleine hondje had echter wel een opening gevonden en was gezellig met ons meegelopen…… 
Dat gezicht van jou, Diana, je had jezelf moeten zien staan, boos en opgelucht tegelijk. 
Je zei tegen de vrouw dat het bos groot genoeg is om in te verdwalen, en dat je door zou lopen als de vrouw beloofde op het hondje te letten, want, zei je nog tegen haar, ‘ niet iedereen is zoals ik’  …….. 
Ik denk hieraan met een glimlach terug lieve Diana, grote lieve dieren vriendin van alle dieren…… 

Respect…

Wat ik net nog schreef aan Elisabeth is zo waar, een woord, een gebaar, een kaartje in de brievenbus kan zoveel betekenen als het een persoon niet goed gaat. Ik praat nu even voor mezelf. Op facebook heb ik twee handjes vol mensen die altijd een reactie geven op mijn geschreven woord over Diana, en dat doet mij echt goed. 

Deze week kreeg ik via Facebook twee foto’s van Diana tussen de dagelijkse herinneringen. Foto’s die ik niet eerder gezien heb, en dan gaat er toch wel wat door mij heen. Waarom houdt iemand foto’s achter terwijl die persoon heel goed weet dat het hier wel om mijn overleden dochter gaat. Ik heb vlak na Diana’s overlijden al gevraagd of er mensen zijn die foto’s van Diana hebben, en zoja, om deze aan mij te schenken. Mijn schoonzoon onderandere, en ex collega’s van Diana. Maar het doet deze figuren schijnbaar goed om dwars te liggen, mij te behandelen alsof ik niet Diana’s moeder ben. Ik ben teleurgesteld in een aantal mensen, in mijn schoonzoon, in zijn dochter, in zijn hele familie, in ex collega Claudia, respect voor Diana’s moeder is bij deze mensen ver te zoeken. 
Ik plaats deze foto’s hier nog niet, het doet me nog te zeer om op zo’n manier te worden geconfronteerd met foto’s van mijn eigen kind…….

Paraplu’s…

Oosterhout

Bij de herinneringen van Facebook zaten gisteren een paar foto’s van de winkelstraat in Oosterhout die jij nog gemaakt hebt. De hele straat was vol gehangen met paraplu’s. We raakten niet uitgekeken, heel bijzonder was dat. De foto’s zijn van 2016, maar in mijn herinnering zijn de foto’s van recentere datum. Wat zijn wij daar vaak geweest op zaterdagmiddag. In Oosterhout was nog een winkel van M & S, daar slaagde jij heel vaak voor leggings, want je was trouw aan bepaalde modellen, en ook de stof moest de juiste zijn. Menig zaterdagmiddag hebben wij daar doorgebracht. Ik ben er niet meer geweest sinds jij er niet meer bent, net zomin als in de Helfheuvel passage in Den Bosch. 
Mijn leven is heel anders zonder jou, ik zie overal tegenop, ik verstop mij het liefst in huis, en ga vroeg naar bed om tv te kijken, of te lezen, of om aan jou te denken…..
‘ Dat moet je nou juist niet doen, is één van de adviezen die ik nog regelmatig krijg toegestopt, maar je kent mij, wat ik beter niet kan doen, dat doe ik juist wel! Zo was jij ook, je liet je door niemand iets aanpraten. Wat jij niet wilde deed je ook absoluut niet. 

Tussen deze regel en de vorige zit een ruimte van een paar uur, ineens gaat het niet meer en kan ik door mijn tranen heen geen letter meer typen. Ik moet van mezelf doorgaan met schrijven, ook al geeft wat ik schrijf mij verdriet, ik lees alles vanaf het begin steeds ook weer terug, dan zie ik dat ik regelmatig ook in herhaling val, maar het geeft mij het gevoel dat ik elke dag toch samen ben met jou lieve Diaantje. Wie had kunnen voorspellen dat maandag 23 december zo dramatisch zou eindigen, wij samen met je man op het terrasje, je zei nog tegen hem ‘ blijf jij nog even hier wachten op ons, wij zijn zo terug, even naar Hunkemuller…’
Wat wij daar samen gekocht hebben is nog niet uit het vloeipapier geweest. Het lijkt alsof het ligt te wachten op jouw thuiskomst. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om het te dragen, het zal nooit versleten raken, net zo min als de jurk die wij samen gekocht hebben voor het etentje wat niet meer is doorgegaan…. 
Ik mis je zo Diana… 

Klaas Vaak…

Vanmiddag een gesprek gehad met de arts, en verzorgende Tamara, over je oma. Daar zat ik dan alleen, zonder jou. Altijd kon ik op jouw steun rekenen als er iets belangrijks te bespreken viel, of als ik in de put zat. Jouw mening was meestal doorslaggevend voor mij. Jij was geen twijfelaar zoals je zus.
Met jou naast mij voelde ik mij altijd zekerder, jij wist ook precies wanneer je het woord van mij over moest nemen.
Vanmiddag heb ik alleen beslissingen moeten nemen. Ik heb dat gedaan met hulp van Tamara, een van de liefste verzorgsters van je oma. Ze gaf mij aanwijzingen, oa over het stadium waarin je oma nu is qua dementie. De dingen niet mooier voordoen dan ze zijn, het precieze stadium kon Tamara mij ook niet zeggen, maar feit is dat je oma in haar eigen wereldje leeft, bijna de hele dag slaapt, weinig eetlust meer heeft….. 
Ik denk dat ik de juiste beslissingen heb genomen voor de tijd die je oma nog heeft, ze zou zelf niet anders hebben beslist,en daar zou jij precies hetzelfde over gedacht hebben….. 

Thuiskomen…

2015 xxx

Thuiskomen is het moeilijkste, je foto’s, ik begroet je maar je bent er niet…… 
Je woonde al jarenlang niet meer thuis, maar het heeft zo wel altijd gevoeld voor mij. Dat kwam door het goede contact wat er altijd is geweest tussen ons. Hetzelfde heb ik met je broer en zus, misschien komt het ook doordat wij met z’n drietjes zo dicht bij elkaar woonden alle jaren, op loopafstand, om naar jou te gaan pakte ik even de fiets. Nog geen vijf minuten en ik was bij je. 
Dat is ook de reden dat ik niet reageer op aangeboden woningen die voor mij best aantrekkelijk zijn. Ik wacht tot mijn toekomstige appartement gereed is, dan blijf ik toch dicht bij je broer en zus wonen. Het plein over en ik ben er. 
Je foto’s staan overal in de kamer, maar als ik daar zit voelt het zo stil, zo groot en eenzaam en koud. 
Nu verkast ik ’s avonds naar mijn slaapkamer, je foto hangt naast de televisie, en een foto van jou op het nachtkastje. Wat ik van jou dicht bij mij wil hebben ligt in en op het nachtkastje. Ook de poezen erbij, dit voelt beter, warmer ook, maar jij zou mij voor gek verklaard hebben als ik je vertel dat ik elke avond de elektrische deken aan heb staan. Ik heb het ijskoud Diana, vooral mijn voeten en benen. 
‘ Ma, gaat het wel goed met jou, zou jij mij gevraagd hebben, want jij was al warm genoeg van de opvliegers die je regelmatig had ‘ terwijl ik met bevroren voeten met een elektrische deken nog niet warm wordt…… 
Thuiskomen…..bij het zien van jouw foto’s krijg ik het te kwaad, is het gemis zo ontzettend voelbaar, komen toch de tranen weer, en de boosheid…… 
Waarom…. Waarom jij, ik zal er nooit een antwoord op krijgen…. 

Brabants Dagblad..

Twee vrije dagen doorgebracht met je zus. Wonder boven wonder, het komt zelden voor dat je zus niet werkt in het weekend, het is of de zaterdag, of de zondag, maar twee dagen aan elkaar vrij is een unicum. Ja, ik heb het gemeld bij het Brabants Dagblad….. 
Veel gepraat over jou, over de voorbije maanden, over de mensen om ons heen, of juist niet, en nog veel meer. Je zus heeft altijd gedacht dat jij en ik een andere band met elkaar hadden dan zij in gedachten had. Ook je broer had diezelfde gedachten. Tijd om te praten is zo belangrijk, je kunt dingen niet in een paar losse momenten delen met elkaar. Tijd met en voor elkaar! 
Jij en ik hebben veel gepraat samen, we hadden tijd daarvoor tijdens onze wandelingen met de honden, maar ook op ons zaterdag middag uitje, samen met een latte macchiato op een terrasje. Vaak gingen wij naar de Helftheuvel in den Bosch, of naar Dongen, Arendshof, mensen kijken was favoriet bij ons. Als we eenmaal zaten kwamen de onderwerpen vanzelf. Er zijn gesprekken tussen ons geweest die niet voor derden bestemd waren, via whatsapp onderandere. Wie staat er bij stil dat het leven in enkele seconden op z’n kop kan staan en je dingen niet meer ongedaan kan maken. Daar hoort geen misbruik van gemaakt te worden, maar jammer genoeg is dit wel gebeurd. Ik vind dat van geen respect getuigen voor jou. Dat was onderandere één van de onderwerpen die je zus en ik besproken hebben, en ook hebben wij foto’s van jou gedeeld, omdat ook een telefoon niet te vertrouwen is. Ik vertelde aan je zus van die keer dat wij samen in de spreekkamer zaten bij dokter Andries,  ( het was toen nog heel gewoon dat de dokter zat te roken in de spreekkamer ) de dokter stak een gebroken sigaret aan, wij wezen hem daarop, maar hij rookte gewoon door met die gebroken sigaret. Even later viel de onderste helft van de sigaret eraf, en de dokter zei ‘ ohh, da was zeker en vast geen juiste sigaret ‘…… 
Wij lagen krom van het lachen, maar uiteindelijk kon ook de dokter erom lachen….. 
Herinneringen zijn goed om te delen, ik ben nog niet in de stemming om dit elke dag te doen, maar deze twee dagen hebben ook je zus en mij nog dichter bij elkaar gebracht, en met jou. 
Lieve vrolijke, hartelijke en zorgzame dochter, ik mis je zo verschrikkelijk veel……….

Blij kind..

Blij kind…

Dat was je gewoon, een blij kind. Behalve de tekening die je voor je oma gemaakt heb, zag ik in het zwart witte boekje ook een foto van een blij kind, thuis in Dordrecht. Volgens mij heb ik die foto van jou toen gemaakt, maar heel zeker ben ik er niet van. 
Er zijn foto’s van jou die ik met niemand deel, maar deze deel ik, een blij kind, zo wil ik je blijven herinneren. Die lach, je haar altijd in model, altijd een tasje bij je…….netjes gekleed. 
Huilbuien overvallen mij vaker en vaker, ik weet geen raad met mezelf, ik snoep mijn verdriet weg, wat ik dan ’s nachts weer moet bezuren door pijnlijke benen, opvliegers, nachtelijk zweten. Tv aan, tv uit, licht aan, licht uit, radio aan, radio uit, deur open, deur dicht, echt Diana, ik weet mij heel vaak geen raad door jouw gemis, waarom……? 
‘ Waarom wij niet,’ stoere woorden van mensen die terminaal zijn, ook zij willen graag gezond zijn en in leven blijven, ook zij willen geen afscheid nemen van hun dierbaren, met deze woorden willen zij het leed voor hun dierbaren aanvaardbaar maken. Ik vind deze woorden, uitgesproken door jonge mensen, hartverscheurend. 
Waarom wij wel? Naar mijn idee hebben wij in ons leven meer dan genoeg op ons bord gekwakt gekregen….en dan ook nog jou moeten verliezen, hier kom ik nooit meer overheen, dit is zo wreed, zo’n klap.
Vanmorgen werd het weer tegen mij gezegd ‘ ge moet door vrouwke, ge het geen andere keus’.
Die keus heb ik wel, maar ik heb nog kinderen en kleinkinderen, een lieve schoondochter, en katten waar ik alleen voor moet zorgen. 
Ik dank mijn kinderen dat ze er altijd zijn voor mij, ik dank de mensen die mij steunen op deze site en op facebook, ik waardeer dit enorm. 
Maar ik moet nog even verder zonder jou lief, blij kind…. 
Ik mis je, elke minuut van de dag en de nacht…… 
Mama…xxxxxxxxxx

Feliway…

Jij noemde haar heel vaak Millien, dat vond je leuker klinken dan Milly. Er horen twee puntjes op de e, maar goed, ik ben niet zo handig in die dingen. Gijs vond je ook schattig, maar Milly was de favoriet van de twee. Gisteren en ook vandaag heeft Milly aardig de beest uitgehangen. Gijs moest voor een behandeling onder narcose naar de dierenarts, en dat heb ik geweten. 
Milly vond het wel vreemd dat ik Gijs in de poezen bench stopte en meenam, en toen ik een uurtje later thuis kwam zonder Gijs was Milly toch wel onrustig. Maar dat veranderde snel toen ik rond vijf uur met een slome Gijs het huis weer binnen kwam. Ik wist niet wat er gebeurde, het geluid wat er uit dat kleine bekkie kwam…. dat bekkie zover open dat er een hele kip naar binnen had gekund, ik schrok me te pletter. Geen oog dichtgedaan de eerste nacht, en afgelopen nacht was al niet veel beter. 
Ik vroeg tips op facebook, en de beste tip leek mij de feliway verdamper. Op naar het animal center waar ik ook kon kiezen voor een spray. Je kent me toch Diana, als ik ergens voor ga doe ik dat ook meteen goed. Thuisgekomen de verstuiver in het stopcontact, en rijkelijk met de spray door het hele huis. Vanmiddag kwam je zus op de thee. Na een poosje vroeg je zus of ik mij ook zo duf voelde, maar nee, ik had nergens last van. ‘ Je moet nog wat harder werken ‘ zei ik tegen je zus, je bent moe. ‘ Nee, echt niet, zei ze, ik voel me een beetje… high….’ 
Toen wist ik het, de spray! Ik vond het al zo wonderlijk dat ook Milly was gestopt met blazen, ze had een plekje hogerop gezocht, en zat een beetje duf te kijken hoe Gijs zat te drinken……
Jij zou dit alles geweldig gevonden hebben, jij was ook zeker met mij mee naar de dierenarts gegaan, en ook voor de nacontrole had ik op je kunnen rekenen. Wij deden zo goed als alles samen, daar maakte jij gewoon tijd voor, zoals je ook altijd deed voor Tika en Guusje, dieren eerst, daarna de rest.
Diaantje, ik blijf het de rest van mijn leven zeggen, maar vooral voelen…. Ik mis je zo verschrikkelijk veel…… 

Gijs…

Jantje huilt, Jantje lacht. Dit Jantje, je moeder. Nu ik tv op mijn slaapkamer heb vlucht ik steeds vaker die richting op en ondertussen wordt het op mijn slaapkamer ook steeds voller. De stapel boeken wordt ook daar steeds groter. Ik maak er een zooitje van. Jij had daar zeker wat van gezegd, en ook wat aan gedaan, jou kennende. Ik hoor het je zeggen ‘ ma toch, dit kan niet he…’ ik denk dat ik weer moet komen ‘. 
Maar Diana, ik heb geen aard meer hier sinds ik weet dat ik hier weg moet. Ik ben heel erg onrustig, kan niet wachten tot het om zes uur weer donker is. Ook ben ik het zat om niet naar buiten te kunnen kijken. Ja, als ik voor het raam ga staan kan ik in de verte kijken, maar om echt deel te nemen aan wat er buiten gebeurt moet ik op mijn balkon gaan zitten. Sinds jij er niet meer bent voel ik mij gevangen, opgesloten als een vogel in een kooi.
Huilen bij je foto’s, maar ze blijven staan en hangen, ik wil je zien, dicht bij mij hebben, hoe dan ook.
Ik deel sinds gisteren mijn bed met Gijs. Samen kijken we tv, kletsen wat, ik verzorg Gijs nadat er gisteren twaalf tanden en kiezen bij hem verwijderd zijn. Pure pech, zei de dierenarts, de ene kat heeft die pech, de andere niet. Net zoals de ene mens ( jij) elke drie maanden naar de mondhygiëniste moest, en de andere mens gewoon twee maal per jaar op controle naar de tandarts kan gaan. Jouw geboortedag heeft er dus een herinnering bij, en wat voor één. De hele dag waren je broer en ik met Gijs bezig, maar mijn gedachten aan jou waren niet minder aanwezig…..

07 – 07 – 1971 ♥️🙏💔💕

Voor mij blijf je altijd mijn kleine meisje, in leeftijd, in gedrag, eigenlijk in alles. Je was een lolbroek, recht door zee….je kon met jou alle kanten op, de goede maar ook de verkeerde, maar dat lag dan aan degene die de goede kant niet koos. 
Voor mij blijf je altijd zoals je was op 22 december, mooi, lief, lachend, zorgzaam, je zei heel vaak ‘ alles komt goed lief moederke van me’….
Morgen is het je geboortedag, wat had ik deze dag graag meegemaakt, ook de volgende, en alle daarop volgende, maar je blijft voor altijd dat lieve, jonge meisje zoals ik je zag, zoals je was en bleef… blijft… 
Ik mis je zo vreselijk, elke dag lijkt moeilijker te dragen zonder jou. 
Ik draag je in mijn hart dag en nacht met mij mee….dat zal ik blijven doen tot ik ook mijn ogen sluit…… 
Mijn liefde voor jou, mijn jongste kind zit versleutelt in mijn hart ♥ 

In liefde

https://maggy2011.wordpress.com/author/zijalleeniszij/page/6/

Tragisch…

Meestal lees ik een boek in één adem uit, maar dit keer niet. Beginnen, stoppen, weer beginnen, weer stoppen. Vandaag heb ik het boek uitgelezen. Steeds weer opnieuw beginnen schiet niet echt op, ja, een boekenlegger ertussen en doorlezen, maar als je elke keer weer opnieuw moet beginnen omdat je hoofd niets vasthoudt , dan werkt dat niet. 
Een aangrijpend boek over de laatste maanden van het leven van Marc de Hond. Hij begint het boek op 31 juli 2018, de dag waarop zijn zoontje geboren wordt, en de laatste bladzijde laat hij citeren op 1 juni 2020, twee dagen voor zijn overlijden. 
Het moet verschrikkelijk zijn te leven met het vooruitzicht dat je tijd hier op aarde nog maar iets van maanden is. 
Hoop is hopeloos als je lot bezegeld is. Zinnen uit boeken die ik probeer te lezen, boeken over leven en sterven. Over hoop en wanhoop.
Ook ik had hoop, hoop dat jij er toch nog goed uit zou komen. Je sprak tegen mij, aaide over mijn bol, zwaaide bij het afscheid nemen….. 
Het grootste deel van mijn dagen breng ik door in bed, lezend, tv – kijkend, maar als ik in de late uren eindelijk in slaap val, weet ik de volgende ochtend niet meer waar ik naar gekeken heb, of wat ik gelezen heb. Wat heb ik buiten de deur te zoeken in deze corona tijd, niets toch. Doorlezen zei ik dus vandaag tegen mezelf, en dat is me gelukt. 

Of ik morgen nog weet wat ik gelezen heb…..? 

Jos Brink ( 1942 – 2007)

Één bladzijde uit het boek ‘ Rouw op je dak’ van Jos Brink. Het lukt me bijna om zonder in het boek te kijken enkele passages te herhalen. Afgelopen nacht heb ik het boekje bijna opgevreten, een boekje, nog net geen honderd bladzijden, maar zo boordevol troost en herkenning. Als je het leest is het alsof Jos naast je zit, je hand vasthoudt, en tegen je praat…….
Wat is er van me over…. Dat vraag je je af, omdat je geestelijk gehalveerd bent. Voor wie of wat moet je door? Het leven lijkt geen zin meer te hebben, je kunt je geen veranderende toekomst voorstellen. Zeker wanneer de dood zich totaal onverwacht melde, komt de angst en ontreddering in volle hevigheid op je af……
Rouw, het verscheurde verdriet, die diepe onzegbare smart, is inderdaad inherent aan liefde. Als iemand overleden is die je nauwelijks hebt gekend, sta je daar misschien even bij stil. Maar wat als je liefste dood is. Dan sta je pas echt stil. Je kunt gewoon niet verder, verlamd als je bent door verbijstering, pijn en schrik. Je kunt en je wilt, letterlijk, niet meer voor of achteruit. De dood, de eindigheid, is onherroepelijk…….
De steun van familie en vrienden valt weg op het moment dat ze de deur, vaak opgelucht, achter zich dichttrekken……… 
Houd je vast aan wat je dierbaar was en is. Zelfs al zou je van de ene dag op de andere een nieuw bestaan willen beginnen, je kunt niet zonder het oude vertrouwde zijn plaats te laten behouden. Als je jezelf ontkent, ontken je de ander. Dan is iemand echt dood. ( sorry Jos, dat gaat niet op voor deze moeder)…… 
Ik gaf het al eerder aan : blijf je liefste om je heen voelen. Praat samen, het is heus geen monoloog. Praat, thuis, bij het weggaan en weer binnenkomen. Praat, in de woonkamer en in de slaapkamer……
Er komt een dag dat je die weer als dag ziet. Er komt ook een dag dat je de gordijnen weer openschuift en het blijkt weer nacht te zijn, zelfs de maan schijnt dan niet…… Maar ‘ the show must go on ‘ te allen tijde? 
Kom op, zeg! Je mag jezelf zijn. Je mag proberen in je eigen tempo jezelf te worden en dat doe je voor jezelf. En ook, je weet hoe ik dat bedoel, voor jouw lief, die niet anders dan evenwicht en weer een beetje geluk voor jou zou willen….. ‘

Rouw op mijn dak.

Verslaafd aan boeken, zeg maar gerust ja. Mijn bedoeling is dat er straks in mijn nieuwe huis een hele wand bedekt zal worden met boeken. Nu staan ze nog verspreid over de woonkamer en de logeerkamer , maar ik heb de boeken graag in het zicht staan. Ik vind het prettig om ernaar te kunnen kijken, om ze vast te houden en nóg eens te herlezen. Dat doe ik niet bij alle boeken, maar er zijn boeken bij die mij troost geven als ze alleen maar in het zicht staan, of op het tafeltje vóór mij liggen. De meeste boeken zijn geschenken van jou, van je broer en je zus, en samen hebben jij en ik veel boeken op de kop getikt op boekenmarkten en in tweedehands boekwinkels. 
Mijn laatste aanwinst is het boek ‘ Rouw op je dak ‘ geschreven door Jos Brink. Bij gebrek aan familie en vrienden vind ik troost in het geschreven woord. Je broer en zus zijn er altijd voor mij, zij hebben hun werk en hun baan, maar moeten ook  hun eigen leven leiden. 
Boeken hebben mij heel vaak in moeilijke tijden getroost, ik denk er vaak aan wat er met mijn schatten zal gebeuren als ik er niet meer zal zijn. 
‘ Ma, asjeblieft, niet zo denken ‘, jij zei dat regelmatig, en je zus zegt het nu ook vaak, maar het is wel de realiteit. Omdat ik niet wil dat mijn schatten op de oud papier berg belanden heb ik her en der in boeken briefjes verstopt, ook euro briefjes ja. Als de verhuizing zover is, dan pak ik zelf mijn papieren schatten in en krijgen ze een plek in ‘ het zicht ‘…….ze zijn mijn troost in donkere dagen, en dat zal ik nodig hebben, Jos Brink schrijft in eerlijke en duidelijke taal waar je doorheen gaat na het overlijden van een dierbare, in mijn geval mijn innig geliefd jongste kind…… 

Datums..

• Nee, ik zei het al eerder, ik ben niet van datums onthouden, maar Facebook is dat soms, helaas wel.
• Vandaag zou je zes jaar getrouwd geweest zijn, bedankt Facebook dat je mij hieraan herinnert. Op mijn kalender staan géén verjaardagen, géén huwelijksjubilea of wat voor feestelijkheden dan ook. Op mijn kalender staan enkel afspraken. 
• Ik herinner mij de tijd na het onverwachte aanzoek, je had er lang op moeten wachten, zo lang dat je interesse steeds minder werd. ‘Graag of niet “, was je reactie als ik weer eens vroeg hoe de zaken ervoor stonden. Want ik wist dat jij geen voorstandster was van ongetrouwd samenwonen, maar om te trouwen moet je wel met z’n tweeën zijn. 
• Maar toen het onverwachte aanzoek er kwam werd het een haastklus. Ineens ging alles in sneltreinvaart, zo snel dat het gezin van je broer niet bij de huwelijksvoltrekking aanwezig kon zijn, zij verbleven die tijd in Turkije. 
• Jij wilde een echte bruidsjurk, je man wilde een speciale datum. Ook dat nog, een speciale datum. Het werd 02-07-2014, vandaag zes jaar geleden. Herinneringen maken mij verdrietig, zeker nu. Ik herinner mij hoe je straalde die dag, ik herinner mij hoe mooi je eruitzag die dag, ik herinner mij hoe wij samen in de weer geweest zijn om voor jou de perfecte jurk met bijbehorende accessoires naar jouw wens te creëren…… 
• Mijn hart breekt, herinneringen zijn als zweepslagen. Dat is één van de redenen dat ik mijn kalender alleen maar gebruik voor afspraken……..