Breekbaar…

​

Vanmiddag zat ik tegenover moeder aan een tafeltje bij de Hema. Het uitgestelde uitstapje naar de bank moest er toch een keer van komen. Moeder keek naar buiten, zag de zon en trok direct haar jas aan. Net als drie weken geleden was het weer een hele klus om moeder in de auto te krijgen. Dochter en ik besloten ter plekke dat dit de laatste keer zou zijn dat moeder al deze moeite moest doen om waar en waarvoor dan ook, in eigen persoon te moeten verschijnen.

Na het bezoek aan de bank wilde moeder wel even de benen strekken, en gelukkig was de Hema dicht genoeg bij en was die afstand precies lang genoeg om haar benen te strekken. Koffie met appeltaart en slagroom. Gezellig een halfuurtje gezeten, moeder zat op haar gemak, maar herkende niks van haar omgeving. Tot ze plotseling achter ons de echtgenote van een medebewoner herkende. Omdat wij net wilden vertrekken stapte moeder op de vrouw af en begroette haar hartelijk. Ik zie je vanavond weer Joke, zei de vrouw, want dan kom ik nog even mijn man bezoeken……fijn, zei moeder, tot later dan.

Terwijl we terug sukkelden naar de auto zei moeder ineens tegen mij, ” wie was dat nou, die vrouw die zojuist tegen mij sprak?….. en ik vertelde haar wie de vrouw was die moeder zo hartelijk had begroet. Daar kan ik mij niks van herinneren, ging moeder verder, ik heb haar nog niet eerder gezien…..            Ik liet het verder rusten en hielp moeder met veel moeite weer in de auto. Thuis aangekomen, moeder was blij er weer te zijn, herkende ze Mary, een medebewoonster van moeders afdeling waarmee ze het goed vinden kan.

Terwijl ik moeder uit haar jas hielp begon ze te praten over Mary. Ze zou haar dadelijk even gaan opzoeken, zei moeder. Mary kon verhalen vertellen waar moeder geen touw aan kon vastknopen, maar Mary en zij waren graag in elkaars gezelschap. Plots hield moeder mij staande, keek mij aan en vroeg ‘ praat ik ook weleens over dingen die nergens op slaan, ik hoop het niet, zei moeder, want dan moet je het mij wel zeggen hoor “.

Nog geen twee minuten later wist moeder niet meer dat ze met ons naar de bank was geweest, wist moeder niet meer dat we even gezellig koffie gedronken hadden bij de Hema. Ook toen ik vroeg of ik haar gezellig even naast Mary zou willen zetten zei moeder, ” Mary.?…ik ken geen Mary…..        De tranen sprongen in mijn ogen, ik had zo verschrikkelijk met moeder te doen, zoals ze daar stond, klein en o zo breekbaar en toch zo blij met deze uurtjes met ons.  Telkens bij het afscheid wil moeder mee de lift in, ons uitlaten…..maar ze moet op haar afdeling blijven. Ik wijs naar links naar het raam en zeg haar dat ze ons daar kan uitzwaaien. Na de zoenen op haar wangen loopt moeder naar het raam, en zwaait met twee armen tot wij niet meer te zien zijn………dag moeder, tot morgen, dan kom ik weer…..

Testament…

Laat ik nu altijd gedacht hebben dat als je geen dik saldo op je spaarrekening hebt staan, je ook geen testament achter hoeft te laten. Ik heb geen vette spaarrekening, ook geen eigen huis, dus geld en goederen heb ik niet te vergeven. Wat ik achterlaat is een huis vol geheimen, verstopt op plekjes die alleen ik weet. Als ik geen testament achterlaat zullen mijn geheimen geheimen blijven en waarschijnlijk in de kringloopwinkel terecht komen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn. 

Gisteren was ik weer even in een kringloopwinkel.  Zo eens in de maand wil ik daar even kijken. Dan ga ik op zoek naar schatten die mensen naar de kringloop gebracht hebben. Verborgen in boeken, verstopt achter fotolijstjes….maar ook boeken zonder verborgen schatten neem ik vaak mee naar huis. Bijzondere boeken wel te verstaan. Ik ben geen mens voor doktersromannetjes en flutverhalen. Ik was in de kringloopwinkel met mijn dochter en zij kent mijn voorliefde voor  boeken, glas en kaarsen. Wij keken elkaar regelmatig aan, een blik van verstandhouding. Ze glimlacht als er weer een schat in mijn mandje verdwijnt. 

Wat ik thuis aan schatten verzameld heb weten mijn kinderen nou net nog niet. Dat zijn mijn geheimen, en van sommigen zullen ze nog raar opkijken. Een boek, gekregen van iemand die ik nog altijd een heel warm hart toedraag, daarin een aan mij opgedragen gedicht dat mij nog steeds ontroerd. Maar zij zullen het moeten zoeken……ik hoop dat ze mijn hele verzameling geheimen zullen vinden voordat ze naar de kringloopwinkel gebracht worden…….

​

Zin of onzin…

​​

Wat is de zin van bloggen. Voor mij is dat mijn hart luchten. Heel lang deelde ik alles alleen met mijzelf, in een schrift of iets dergelijks. In die tijd was ik nog goudeerlijk, dat is sinds ik tablet-blog niet meer zo. Wel geprobeerd hoor, maar ik bleef deleten. Omdat ik mijn blogs online zette ja. Dat had ik niet hoeven doen nee.

Toen ik lang geleden dagelijks in de knoop lag met mijzelf, begon ik op advies van mijn toenmalige psychologe alles van mij af te schrijven. Er zat mij veel dwars in die tijd dus er was genoeg te schrijven. Bij ieder bezoek aan de psychologe had ik het genoegen mijn eigen ellende te mogen voorlezen. 

Wat ben ik vaak geschrokken van mijn schrijfsels, ik schaamde mij om mijn eigen ellende te mogen voorlezen. Dat het zo met mij gesteld was had ik niet gedacht, ik vond dat ik wel heel openhartig was. Er was maar een persoon met wie ik mijn ellende deelde, maar toch.

Ik ben blijven schrijven, ook toen bezoeken aan de psychologe niet meer nodig waren. De schrijfsels liggen goed verstopt ergens in huis. Ik ben eraan gehecht, het is een stukje van mijn leven. In de tijd dat ik naar de psychologe ging had ik nog geen pc, ik wilde ook helemaal geen pc, ook al vond de psychologe zo’n ding een verrijking voor mijn eenzaamheid. Ik kon de hele wereld ontdekken en binnenhalen…..

Dank zij mijn broer kwam de pc er. De verrijking en de ontdekkingen ook. Maar er zijn ook dagen bij dat ik de pc het raam uit zou willen gooien. De wereld binnen handbereik komt mij bij lange na niet altijd gelegen. Ik mis vaak de eenzaamheid waar ik toen zoveel moeite mee had. Ik mis de kracht van mijn pen waarmee ik de waarheid beschreef en daarna de opluchting voelde…….maar het meest mis ik de eerlijkheid van mijzelf….

Words…

De sleutel is ingeleverd, een hoofdstuk is afgesloten. Moeder maakt het goed in haar nieuwe thuis. We hébben wat opgeruimd uit moeders huis, maar de klus is geklaard. Moeder en ik hebben nooit een moeder / dochter relatie gehad waar de vonken vanaf spatten. Mijn moeder was geen knuffel, spelletjes, voorlees en doe moeder. Ze was ook niet makkelijk blij te maken. Gaf je haar met moederdag of wanneer dan ook een cadeautje, dan kon je er donder op zeggen dat je het vroeger of later weer terug kreeg.

Er is een periode geweest waarin ik absoluut niet door één deur kon met mijn moeder. Ze bemoeide zich echt overal mee, wist alles beter en ze gaf mij het gevoel dat ik niets goed deed. Er is toen een staakt het vuren tussen ons geweest van zes weken. Die herinnering kwam weer naar boven tijdens het opruimen van moeders huis. Tussen de oorlogsromans en waargebeurde verhalen stonden de boekjes die ik lang geleden aan moeder had gegeven.

Het ontroerde mij de boekjes te zien staan, ze waren mij al die jaren niet opgevallen tussen haar boekenverzameling. Niemand heeft geweten van onze wapenstilstand. En er nu weer over praten met moeder heeft geen enkele zin. Ik kan haar niet meer vragen hoe zij die tijd heeft ervaren want moeders geheugen is ver op sloffen.

Ik geloof dat moeder het waardeert dat ik haar vaker bezoek dan voorheen. Ze herkent mij nog en toont haar blijdschap als ik binnen kom. Als ik haar zeg dat ze opgewekter en vrolijker is de laatste weken kijkt ze mij aan en zegt ‘ oh, vind jij dat, en vertelt ze dat ze toch wel blij is dat ze verhuisd is. Goed om te horen. Als ik weer huiswaarts ga loopt ze mee tot de lift, maar verder mee mag ze niet. Moeder moet op haar afdeling blijven. Waar kan ik zwaaien, vraagt moeder bij ieder afscheid, en ik dirigeer haar richting het raam. Maar ze gaat niet voordat ze haar drie zoenen gehad heeft, en bij het uitzwaaien gebruikt moeder beide armen.

Het betekent veel voor mij dat ik nu nog een goede tijd kan hebben met moeder. Het betekent ook veel voor mij dat moeder de boekjes altijd heeft bewaard en ik ze nu als een dierbare herinnering weer in mijn bezit heb.

Money ….

Gisteren was het er weer niet van gekomen om bij moeder langs te gaan. De tweede keer in drie weken dat een bezoekje er niet van is gekomen. Nou ja, moeder valt er niet over, ze weet veel niet meer te herinneren. Bij mijn binnenkomst zat moeder gezellig tussen haar medebewoners televisie te kijken en ik voelde mij eigenlijk een beetje schuldig dat ik haar kwam storen om het zo maar te noemen. Ik denk dat af en toe een dagje overslaan geen slecht idee is nu ik zie dat moeder in haar element is.

Om een uur of wat kwam de leidinggevende binnen en zij wilde mij toch even spreken. Dan denk je toch direct dat er iets is, maar ik had niks gemerkt aan moeder, dus zo heel erg kon het niet zijn. Ze vertelde in mijn moeders bijzijn dat moeder afgelopen nacht en ochtend erg onrustig en verdrietig geweest was, want moeder was die avond naar bed gegaan maar had gemerkt dat er iemand in haar kamer geweest was. En uit moeders portemonnee was geld verdwenen. Mijn moeder vraagt tijdens mijn bezoek vaak zes keer welke dag het is. Ze kan zich niet herinneren of ik gisteren wel of niet op bezoek geweest ben. Ze herinnert zich niet wat ze een half uur tevoren heeft gegeten.

Maar dat er geld uit haar portemonnee verdwenen was wist moeder precies. Ik was verbaasd, want moeders woorden waren waar. Ik wist wat er in moeders portemonnee gezeten had en dat geld was verdwenen. Terwijl de leidinggevende het voorval vertelde kwam de herinnering weer naar boven bij moeder, ineens wist ze het weer, er was iemand in haar kamer geweest en haar geld was weg. Ze begon bij die herinnering weer onrustig te worden. Het was geen groot bedrag, moeder had het geld al sinds haar opname in haar tas die ze ook altijd aan haar rollator had hangen. Vrij snel zijn we, mijn dochter was er ook bij, met moeder op een ander opderwerp overgestapt waarna moeder er niet meer aan dacht.

De verzorgsters van mijn moeder hebben haar heel goed opgevangen, echt een compliment waard. Ook deze dames waren erg geschrokken want dit hadden zij ook nog niet eerder meegemaakt. Maar zo zie je maar weer wat mensen elkaar aan kunnen doen. Het is zeer zeker niet door een medebewoner/ster weggenomen, dat is onmogelijk. Maar door wie dan wel, ook al zou moeder het gezien kunnen hebben, ze kan het zich niet herinneren. Ze herinnert ook geen gezichten van onbekenden.  Ik hoop dat deze ervaring geen nare gevolgen heeft voor moeder, maar ik weet zeker dat er prima verzorgsters daar zijn die moeder dag en nacht in de gaten zullen houden.

Turks duveltje…

 

Iedereen weet dat ik gekker ben op dieren, dan op mensen. Dat hoort niet zo te zijn, maar het is wel zo. Natuurlijk zijn er ook mensen waar ik dol op ben, maar je begrijpt vast wat ik bedoel. Zo heb ik sinds een maand of zeven een zwerfkatje in huis, door mijn zoon meegebracht uit Turkije.  Ik was al eigenaar van Gijs, een Hollandse kater uit een Hollands asiel. Mijn zoon gaat al jaren tijdens de vakanties naar Turkije, zijn vrouw is daar geboren, maar nog niet eerder was hij teruggekomen met een zwerfdier. Als hij in Turkije is voert en verzorgt hij wel alles wat op zijn pad komt, maar nog niet eerder kwam hij met een zwervertje terug. Afgelopen jaar dus wel, met twee zwervertjes nog wel. Een voor mij en een waar hij zelf voor wilde zorgen.

Ik had de jongedame nog geen dag in huis en ik wist al hoe laat het was. Niks bescheiden en blij dat ze van de straat af was. Zo klein als ze was dirigeerde ze alles en iedereen. Omdat mijn zoon dacht dat de kleine prinses haar maatje wel zou missen, kwam zoonlief na twee dagen met zijn zwervertje op visite….maar groot was zijn verbazing toen mijn Milly zijn zwervertje totaal negeerde. Je had het gezicht van mijn schoondochter moeten zien, ook zij had niet verbaasder kunnen kijken. Inmiddels passen wij ons helemaal aan aan Milly, er is geen andere keuze. Ze is Gijs de baas, ze is een soort Hans Klok in het verdwijnen, en als wij de balkondeur open zetten moet je dubbele salto’s maken om haar voor een sprong van zes hoog naar beneden te behoeden.

Er is een duidelijk verschil tussen een Hollandse en een Turkse kat, neem dat maar echt van mij aan. Overal klimt ze op, hangt ze aan, opent kastjes en laatjes, controleert of het behang nog goed vast zit, zwiept van gordijn naar gordijn….en dit is nog maar een kleine greep van haar vele talenten. Omdat ik de afgelopen drie weken erg druk was met veel dingen, ga ik soms vroeg naar bed, beetje tv kijken, boek lezen, gewoon even tijd voor mezelf, maar ook daar komt weinig van terecht. Ze weet ook dan mijn humeur danig te beïnvloeden door aan de stekkers te knabbelen, op mijn tablet te gaan zitten, te rommelen in mijn bakje met chips……of op de kattenbak te gaan zitten terwijl mijn ogen niet meer open willen blijven van de slaap…..

Inmiddels is de jonge dame moe geworden van zichzelf, en heeft Gijs zich op het zeteltje naast mijn bed geplant. De rust is voor even weder gekeerd……laten we samen even genieten van dit moment, zonder Turks duveltje.

​

Rust….

Moeder stelt het wel in het verzorgingshuis, de eerste week ging erg moeizaam, maar nu heeft ze haar draai wel gevonden. Vandaag bezocht ik haar weer en ik hoorde positieve berichten. Er woont daar ook een eenennegentig jarige vrouw waarmee moeder het goed vinden kan. Samen keuvelen ze over alles wat ze zich na twee minuten niet meer kunnen herinneren.

Dat moeder goed op haar plek is geeft een beetje rust. Een beetje ja, want ik heb ook grote zorgen om één van mijn zwerfkatten. Vorige week dinsdag is hij gewond geraakt toen hij onder een motorkap is gaan zitten waarna de auto werd gestart. Ik werd direct gebeld, maar de kat was gevlucht. De eerste dagen liet de kat zich niet zien. Toen ik hem na twee dagen van een afstand zag schrok ik me wezenloos, hij zag er vreselijk uit, alsof zijn neus en bekje eraf geslagen waren. Ik had niet verwacht dat de kat vandaag de dag nog in leven zou zijn.

Een week lang heb ik geprobeerd de kat te vangen, samen met mijn zoon. Maar de kat kwam niet in mijn buurt…..tot vanmorgen. Vóór dat dit ongeluk gebeurde was ik zover dat twee van de vier katten zich door mij lieten aaien, deze kat was er één van. Na het ongeluk kwamen de andere katten wel eten, maar zodra ik in hun buurt kwam waren ze foetsie. Tot vanmorgen. Geen mens zo blij maar ook aangeslagen bij het close-up zien van de gewonde kat. Blij dat hij weer naar mij toe kwam, aangeslagen door de aanblik van zijn verwondingen. 

Er is hoop nu de kat weer naar mij toe komt, ik was de hoop aan het verliezen na deze afschuwelijke week. Drie maal daags ging ik kijken…..maar de kat liet zich nauwelijks zien. Vanmorgen kwam de kat voor het eerst na zijn ongeluk weer naar mij toe. Ik hoop dat ik hem spoedig vangen kan en mee kan nemen naar de dierenarts. Een vangkooi, die er ook even heeft gestaan, haalde niks uit. De enige manier is dat de kat zo dicht bij mij komt dat ik hem met één beweging pakken kan. Het móet lukken, dit diertje móet geholpen worden. Duimen mensen…..duimen alsjeblieft…..