Time..

Juni 2007

Er komt niet zoveel uit je handen, en ook niet uit je hoofd, hoor ik mijn dochter zeggen. ‘ Doe je een weekendje staren ?’ vraagt ze. Ja dus, ik doe een weekendje staren. Soms heb je dat, en ik heb het nu. Mijn bed onopgemaakt……de stofzuiger die niet van zijn plaats is geweest, een luttel afwasje…….ik heb alleen maar zitten staren ja. Zelf noem ik dat denken. Overwegen. Opdrogen. Filosofisch bezig zijn. Opdrogen omdat ik tijdens een weekendje staren ook nauwelijks praat, en dat lijkt me een verademing voor diegenen die normaal altijd naar mij luisteren. Naar mijn gerebbel dus hè, niet luisteren in een andere betekenis van het woord. Vrijdag avond is het staren begonnen, en het houdt nu nog steeds aan. Zelfs tijdens het spannende voetbaltoernooi waar bij mijn kleinzoon vanmiddag het middelpunt was heb ik nauwelijks een woord gesproken. Het voelt alsof ik mezelf niet ben, naast mezelf loop…..en mezelf als het ware mee moet sleuren. Vreemd, luisteren naar de radio en toch niks horen, eten en toch niks proeven, naar een voetballende kleinzoon kijken en toch niks zien. Armen zo zwaar als lood. Benen die gespalkt lijken te zijn, ik beweeg me voort als een pop aan een touwtje. Zelfs mijn tranen blijven zitten waar ze zitten, als bevroren druppels achter mijn ogen, wachtend tot ik weer ontdooi. Ik heb dit wel vaker, kan er ook redelijk goed mee omgaan. Dan zijn gebeurtenissen nét te ingrijpend geweest, herinneringen nét iets te tastbaar, een woord nét teveel gesproken, een bericht op het nieuws nét iets te emotioneel. Dan verander ik in stilte. Een zwijgend mens die even geen adem meer kan halen, geen voet meer kan verzetten, geen lach meer te voorschijn kan toveren. Een schip zonder kompas. Dan kan ik alleen maar wachten, wachten tot het tij weer keert en de vloed mij meeneemt , de wind mij weer in de goede richting blaast, de zon mijn tranen ontdooit, en een kind weer een lach op mijn gezicht tovert. Tot het zover is staar ik in het niets, is er enkel leegte, eenzaamheid……en het tikken van de klok………

Vragen over afmaken gezonde testapen – Hart van Nederland

Vragen over afmaken gezonde testapen – Hart van Nederland.

Soms.

Maart 2007

Soms moet je opnieuw beginnen. Dat kan met iets kleins zijn, maar in veel gevallen ook met iets groots. Ik heb mij nogal eens vergist de afgelopen maanden. Voornamelijk in mensen. Vrienden kan ik beter zeggen. Blijken het achteraf toch geen echte vrienden te zijn. Je geeft ze al je vertrouwen en dat misbruiken ze. Dat merk je niet meteen, daarvoor ben je veel te goed van vertrouwen. Het zijn vaak kleine dingen, een opmerking, een reactie, en je merkt wel iets maar wil het toch niet tot je laten doordringen.

Je geeft ze één vinger, en voor je het weet is je hele hand weg. Daar sta je dan, gehandicapt en wel. Jaloezie is één van de oorzaken van een breuk tussen ‘ vrienden.’ Vooral tussen vrouwen gaat vriendschap nogal eens verloren door jaloezie. Dat is heel jammer, vooral als je van elkaar weet dat er eigenlijk helemaal geen reden is tot jaloersheid. We sjouwen ieder onze rugzak met lief en leed dagelijks mee. De een kan nog rennen met zijn tas op de rug, terwijl de ander letterlijk en figuurlijk gebukt gaat onder het gewicht van zijn tas. Maar dat wordt niet gezien, alleen de buitenkant van de tas wordt beoordeeld. Heb je meer ‘ talenten ‘ op welk gebied dan ook, dan steekt afgunst de kop op en krijg je langs onsympathieke weg deze kennisgeving gepresenteert.

Ik heb daarom besloten een ‘ vriendenstop ‘ in te lassen. Ik ga een poosje alleen verder, zonder vrienden want ik heb genoeg aan mijn eigen vracht. Voorlopig !

Maandag.

September 2007

Toen ik vanmorgen mijn ogen opensloeg was mijn eerste gedachte ‘ getver….maandag !! Als ik ergens vreselijk van baal is het wel van de maandag. Als kind had ik al een hekel aan deze dag. Op zondagavond werd de wasketel al op het gaspitje in de bijkeuken gezet en langzaam maar zeker vulde het hele huis zich met een geur die ik nóg kan ruiken als ik daar moeite voor doe. Maar ik wil die moeite niet doen, ik kijk wel uit. Druk in de weer met soda, houten lepels van groot formaat, haar eeuwige gebloemde schortje voor haar buik was maandag wasdag bij mijn opoe. Er viel niks buiten te spelen als het mooi weer was, want dan moest de was op de bleek. Zoiets vreemds, ons hele grasveldje lag vol met uitgespreide was….de zon erop zei mijn opoe, dat is goed voor de was, wordt ie zo mooi helder van . In de wintermaanden werd de was gedroogd op een houten rekje wat rondom de kolenkachel werd geplaatst. Wat had ik het vaak koud omdat die rotwas de warmte tegenhield. Misschien haat ik daarom wel de maandag. Het zou goed kunnen. Ook de woensdag was niet favoriet bij mij in mijn jeugd. Dat is later wel veranderd, maar ik heb er toch ook weer iets aan overgehouden. Mijn antipathie tegen gehaktballen. Alleen het woord al. Woensdag gehaktdag. Ik maak ze nooit, ik eet ze nooit, en met tegenzin maak ik ze weleens voor de kleinzoons die het een traktatie vinden. Maar die tegenzin is wel vermengd met liefde, een snufje Hollandse traditie, de geur van vroeger, en de herinnering aan mijn opoe. Maar eigenlijk wilde ik het hier allemaal niet over hebben. Ik weet niet hoe dit nu op papier komt. Ik wilde namelijk iets heel anders mededelen, namelijk dat ik val in type 4. Deze maandag heb ik namelijk gebruikt om eens wat leesvoer door te nemen zodat het zaterdag met het oud papier mee kan. De stapel werd te groot om te laten liggen tot de donkere dagen. Type 4. De individualist. Tja…. Je bent gevoelig, emotioneel en creatief, je hebt gevoel voor schoonheid en kunst en bent op zoek naar het ongewone en het afwijkende. Helemaal raak. Een waarheid als een koe. Dan volgt er nog wat, maar dat herhaal ik niet, maar het klopt wel. Dan mijn valkuil : je voelt je onvervuld en ontevreden en vindt het moeilijk genoegen te nemen met de realiteit. Het lijkt wel of je altijd verlangt naar iets of iemand die er niet is . ( Ik ben perplex, óók heel erg waar , en ik denk dat diegene ook nooit meer komt…) Wat je niet ziet, is dat je je eigen valkuil creëert: door te verlangen naar het onbereikbare, blijf je je onvervuld voelen . ( hoe is het mogelijk….) Mijn uitdaging: met beide benen op de grond gaan en blijven staan. Probeer te leven in het ‘ nu ‘. Kun je met je volle aandacht zijn bij wat je nú voelt en wat er nú om je heen gebeurt dan verdiept dat de ervaring van gewone dagelijkse bezigheden en zul je een stuk innerlijke vervulling vinden. Tot zover. Ik krijg nog een tip voor een bepaald boek, maar dat leg ik even naast me neer. Er ligt hier nog genoeg te lezen. Ik weet zeker dat er mensen zijn die weten uit welk blad ik deze test heb gehaald. Mensen die het hierboven geschrevene ook al mondeling aan mij hebben overgebracht. Maar soms is het toch anders om het te lezen. Realistischer. Treffender. Dringerder. Tja….. Tot dusver vond ik het vandaag een redelijk aangename maandag. Hopelijk jullie ook.

Boos.

Zaterdag 28 april 2007

Heel jammer, maar ik doe het niet, mijn muziek zachter zetten. Een geïrriteerde benedenbuurman druipt af. Meestal groet hij nog…nu niet. Met een knal gooi ik de deur dicht. Weet je hoe laat het is…..net tien uur geweest in de ochtend.’ Het dreunt zo aan mijn hoofd, ik kan er soms niet tegen’ …….nou jammer dan , ik draai muziek en ben niet van plan die zacht te zetten. Zo hard kan mijn muziek ook niet eens, als je weet hoeveel watt mijn boxjes zijn dan lig je dubbel. Het is weer zo’n rotsmoesje om aan mijn deur te komen zeuren. Klaag ik ook, als ik hem ’s morgens om acht uur al zwaar beneveld in de lift tegenkom ……klaag ik ook elke keer als hij die smerige BBQ van hem weer eens aansteekt recht onder mijn balkon, waardoor ik alle ramen en deuren kan gaan sluiten……..klaag ik als hij op de vreemdste momenten komt vragen of hij even mijn fiets mag lenen en ik dan helemaal naar beneden moet, zijn naar drank stinkende adem op kan snuiven omdat hij blijkbaar denkt dat ik doof ben, en daardoor zo ongeveer met zijn gezicht in mijn oor praat ?? Sommige mensen kunnen je hele dag bederven alleen maar door hun hun gezicht te laten zien. Mijn moeder…….ook net de deur uit. Ik ben geïrriteert, want ik zie haar al minimaal twee keer op een dag, plus de nodige telefoontjes die ze met me pleegt, over zaken die ook nergens op slaan. Ach, het is een mens van bijna tachtig. ( 84  in 2012 ) Gedoog het maar, want misschien is ze er niet lang meer…..zeggen mensen die zelf geen moeder hebben die twee keer per dag bij je naar binnen loopt, en minimaal anderhalf uur per keer aan tafel zwijgend haar senseo drinkt. Verkeerde moment, verkeerde tijd, ik zeg dus dat ik nu koffie zet of niet meer, want ze geeft aan zometeen nog een keer terug te komen. ‘ Nou nou, je hebt praatjes tegenwoordig ,’ is haar reactie op mijn mededeling……….. Ook zo kan je dag beginnen blijkbaar. Mijn dag wel te verstaan. Jammer voor de buurman naar wiens salsa-muziek ik tot drie uur ’s nachts lig te luisteren, wiens stank van de BBQ ik mag opsnuiven tot laat in de avond. Ik weet ineens niet meer zo zeker of ik vorderingen maak……..of ik met sprongen vooruit ga………..of het moet zijn dat dit soort reactie’s ook behoren tot mijn vooruitgang. Daar ga ik maar vanuit……..niemand is immers volmaakt……..ik ook niet !

( Nu ik terug lees schaam ik me dat ik toen zó dacht over mijn moeder,  ik ben wat milder anno 2012, maakt dat het een beetje goed ? ) )

Toeval?

April 2007

Leuk kleurtje……of toch niet zo ? De letters waren eerst rose, maar pastelkleuren passen niet zo goed bij mij. Ik hou van uitersten, zwart…wit…en enkele felle schreeuwerige kleuren daar tussen in. Ik laat dit staan, is niet onaardig. Ergens in deze week kreeg van mijn zoon zo’n doorstuur mailtje, je kent ze wel, als je zoiets niet doorstuurt dan kan het zijn dat je iets overkomt. Dat kan, het hoeft dus niet, maar het kan wel. Ik denk daar zo het mijne van. Er zijn hele leuke bij, ook hele flauwe, maar deze is wel grappig. Doorsturen, ik doe het vaker niet dan wel, en er is me tot nu toe niets ergs overkomen. Wél vrienden kwijtgeraakt, maar ik ben er van overtuigd dat die vrienden toch wel uit mijn leven waren verdwenen vroeg of laat. Het is een Slowaaks gedichtje, wel grappig, niet zo lang, want geduld om zo’n filmpje af te kijken heb ik eigenlijk niet. Ik stuur het door naar ‘ alle gebruikers ‘. Ook dát doe ik normaal gesproken nooit. Ik selecteer altijd, want wat moet bijvoorbeeld Essent of de Stichting Wakker Dier met mijn doorstuurmailtje. Zij zien liever dat ik de rekening betaal, of een donatie schenk.

Nog dezelfde avond krijg ik het gedicht weer terug in mijn mailbox. Mijn broer denkt in ieder geval aan me, en later mijn nichtje ook nog. Verder blijft het rustig, ik ben blijkbaar niet zo geliefd als ik dacht. Ik denk er niet meer aan totdat ik afgelopen donderdag het Slowaaks gedicht weer tegenkom in mijn mailbox. Terug gestuurd door Carin, de vrouw bij wie ik twee jaar op Turkse les heb gezeten. Omdat ik geen adressen had geselecteerd heb ik ook niet stilgestaan bij de mensen die mijn gedicht in hun mailbox zouden vinden.

Ze schrijft me dat ze het zo leuk vindt dat ik aan haar gedacht heb. Ze schrijft ook dat ze de laatste tijd vaak aan mij heeft gedacht, en mij had willen mailen, maar ze was op een of andere manier mijn emailadres kwijtgeraakt. Door omstandigheden van persoonlijke aard ben ik na twee jaar gestopt met mijn lessen. Maar Carin was ik niet vergeten, ik dacht nog zeer regelmatig aan haar.

Ik heb een Turkse schoondochter, zij een Turkse man. ( ik inmiddels ook 😉 ) Ik heb twee kleinzoons, zij twee zoons. Een van haar zoontjes is overleden aan de gevolgen van de ziekte die mijn schoondochter ook heeft. Er was vanaf dag één een klik tussen ons. Zoveel gelijkenis tussen de kinderen, half Nederlands, half Turks. De naam van haar overleden zoontje verschilde één letter met de naam van mijn jongste kleinzoon. Ik keek er wekelijks naar uit, naar de lessen, maar ook naar Carin. Samen hebben we regelmatig nagepraat, tussen twee lessen in, want na mijn groepje kwam al snel het volgende groepje. Maar de tijd was lang genoeg om een band met elkaar te krijgen. We hebben samen gelachen, samen gehuild. Gelachen om de leerlingen , we konden vaak niet naar elkaar kijken want dan viel het op dat we samenspanden. Gehuild om de ziekte die zowel in haar gezin als in het mijne zoveel verdriet bracht.

Ik ben in een jubelstemming. Het voelt goed om Carin weer terug te hebben. Ik heb haar inmiddels gemail, en daar gaan we samen mee door. Het voelt alsof ik weer een stukje aan mijn puzzel heb kunnen leggen. Hoe blij kun je zijn als iemand die even uit het zicht was weer bij je terug is………héél erg blij……..neem dat maar van mij aan !!!!!!

( Geen kleurtjes meer, anno 2012 zijn de kleuren gewoon zwart )

Thérèse……….!!

Niet omdat het toevallig ook nog eens mijn favoriete supermarkt is, maar ik ben dol op Therese.  Therese, de sympatieke, ietwat luidruchtige mevrouw in het zwart-witte colbertje die haar dagelijkse boodschappen doet bij C1000. Ook ik doe mijn dagelijkse boodschappen bij C1000. Enkele jaren heeft mijn buurtje het moeten doen zonder super in buurt, maar vorig jaar was het dan eindelijk zover. Als ik naar mijn super ga is het alsof ik bij familie op bezoek ga. Bekertje koffie erbij, een praatje met mensen, je maakt er vrienden zal ik maar zeggen. En we lachen er heel wat af.  Ja we, Therese en ik.  Ze heet anders maar ik noem haar Therese omdat ze minstens zo luidruchtig is als dé Therese, en geen blad voor de mond neemt.

Ik ken haar al jaren maar we zien elkaar nu regelmatig in de super en dat is dikke pret . Ze verwelkomt me al van verre, vaak hoor ik haar eerder dan dat ik haar zie. Heel de super kan meegenieten van wat er op haar boodschappenlijstje staat en de consumentenbond zou een prima vertegenwoordigster aan haar hebben. Op luidruchtige toon maakt ze de voor en nadelen van de door haar gekochte producten bekend terwijl dat in feite alleen voor mijn oren bestemd is. Ook waar een product goedkoper te krijgen is blaast ze in het rond. Mij ligt dat niet zo. Ik ga niet vier of vijf winkels af voor zeg maar één euro veertig voordeel, Therese wel.

Vanmorgen was ik samen met mijn man weer in de super voor de weekendboodschappen, en waarachtig, Therese was er ook. Ze keek zo eens in mijn karretje en ik dacht ‘ nu komt het, wat zal ze aan of af gaan prijzen en waar kan ik producten goedkoper halen. Maar nee, ze was vandaag druk met zichzelf. Gisteren was ze naar een pretpark bij ons in de buurt geweest en ze had daar zo’n lol gehad en zo moeten lachen dat ze in haar broek geplast had.  ‘ Maar goed dat je dan zo dicht bij huis was, zei ik haar, even snel naar huis want om nou de rest van de dag met een natte broek rond te lopen……’Zijde gij gek, vroeg ze mij, denk jij nou echt dat ik door een natte broek mijn dag laat verpesten? ‘  Nou Therese, jij liever dan ik dacht ik bij mezelf en maakte aanstalten om verder te gaan. Mijn man is niet zo van de lach en de lol, zeker niet in het openbaar, en langs mijn neus weg vroeg ik of zij wist waar ik de ontstopper kon vinden’….dan had ik een reden om door te lopen.

‘ Ontstopper ? herhaalde ze nog eens luidruchtig, wat is dat en waar heb je dat voor nodig, en ze schoot in de lach. Ik vroeg haar op zachte toon of zij nooit last had van een verstopping, en ja hoor, ik had het kunnen weten. Voor haar ontstopping ging ze wel naar een drogist. Als ik alleen met haar geweest was had ik het waarschijnlijk ook in mijn broek gedaan, maar ik hield me in.  Crofty Therese, Crofty voor de afvoer van de wastafel’……. Van Crofty had ze nog nooit gehoord, maar voordat ik kon zeggen ‘oke Therese, ik kom het product wel ergens tegen had ze de bedrijfsleider al bij zijn kladden. ‘Deze mevrouw zoekt ontstopper, zeg eens even waar ze dat kan vinden…..’ de beste man liep met me mee en Therese ook.  Crofty was er niet, wel twee andere evenredige producten, en aangezien ik geen zin heb om van de ene winkel naar de andere te gaan nam ik het vloeibare product.   ‘Wat kost dit nou, vroeg Therese om meteen daarna de prijs om te roepen. Dat hebben ze bij de Action voor bijna de helft’ sprak Therese…….en nu ga ik snel naar de roosjes want anders zijn ze dadelijk weg, geen geld, twee bosje voor maar drie euro “, en weg was ze…..om bij de kassa nog eens naar me te roepen dat het écht géén geld is, twee bossen rozen voor maar drie euro….

Het is een schat van een mens, Therese, ik ga haar ongetwijfeld weer ontmoeten komende week. Ik kijk er naar uit.  Écht waar !!!

Mongooltje.

Zondag 20 mei 2007

Arthur Miller schrijft in een van zijn toneelstukken; ‘ Ik droomde dat mijn leven een kind van me was. Maar het was een mongooltje en ik liep weg. Maar het kroop steeds weer op mijn schoot. Het greep naar mijn kleren. Tot ik dacht ” Als ik het kan kussen , kan ik misschien slapen.” En ik boog mijn hoofd over zijn verwrongen gezicht en het was afschuwelijk……maar ik kuste het.” Het leven komt zoals het is, en je moet je ermee verzoenen, hoe hard en hoe zwaar het ook is. Als je het eenmaal gekust hebt, wordt het anders, draaglijker”. En dat bedacht ik mij vanmorgen ook. Een reactie op mijn weblog zette mij aan het denken, dat ik wel veel liet zien van mezelf. Nou gelukkig dan maar dat ik geen bn-er ben, dan wordt je uitgekleed tot op je hemd, soms nog wel bloter en sta je totaal naakt tegenover wildvreemden. Ik leef, maak dingen mee, leuke maar ook minder leuke. En ook heel verdrietige.
Twee dames, zussen, beiden in de tachtig, maar dat geef je ze absoluut niet. Altijd mooi gekleed, een schitterend ingerichte flat waar geen stofje dwarrelt, een mooie auto die nauwelijks de garage uitkomt want de dames zijn sportief en wandelen liever. Okè, niks mis mee, iedereen leeft zijn leven zoals dat komt. Maar deze dames zijn nog nooit in hun leven een ‘ mongooltje’ tegen gekomen. Een gezinsleven hebben zij nooit gehad, geen man, geen kinderen, geen dieren, angstvallig zijn ze dat uit de weg gegaan. Als je met ze in gesprek raakt dan gaat het nergens over, want ze weten niet wat leven is. Praten over anderen, hebben commentaar op anderen, oordelen en veroordelen. Daaruit bestaat hun leven. Wat jammer dat zij nooit een mongooltje in de armen hebben kunnen sluiten denk ik dan. Dat lijkt mij een groot gemis, zolang een leven geleefd te hebben zonder inhoud, niets was het vermelden waard, totaal niets, of het moet zijn dat je een leven kunt vullen met oppervlakkigheden. Je huis, je baan, je spulletjes, je uiterlijk…………. Laat mij dan maar wel wat te vertellen hebben, open zijn………wat ik niet echt kwijt wil vertel ik ook niet. Hoe ik hier nu bij kom…bij dit log………..nou gewoon, omdat ik de dames vanmorgen tegen het mooie lijf liep………en toen bedacht ik mij ineens hoe gelukkig ik ben…… je leven aanvaarden…..door het in je armen te sluiten en te omhelzen.

( Een van de dames is bijna twee jaar terug overleden, haar zus is opgenomen in een verpleegtehuis )

Ingreep.

April 2007

 

Prachtig……mijn cadeautje. Zag het na een erg korte nacht vanmorgen weer naast mijn bed staan en ik dacht jaaaaaa, als ik het nu niet doe dan doe ik het nooit meer. Raam opengezet en al mijn negatieve gevoelens en gedachten het raam uitgedonderd. In de spiegel gekeken en ja, herstel is nog mogelijk. Het kost niet zoveel om die lach weer in de oude staat terug te brengen. Ook de tinteling in mijn ogen geef ik een kans om weer present te zijn. Héél belangrijk, mijn humor. Als die aanwezig is volgt de rest vanzelf. Waarom een duur consult en een nóg duurdere ingreep als ik het ook allemaal zelf kan? Ik laat ‘m binnen, de zon. In mijn hart en in mijn huis. Geniet van de warmte die hij geeft, al denk ik dat de zon een zij is……alleen een vrouw geeft je zoveel warmte om je in te koesteren.

Kom jij vaker met je eieren na Pasen?

April 2007

Spreekwoorden en gezegde’s………mijn pc loopt er van over. Elk spreekwoord dat ik nog niet ken en wat het bewaren waard is bewaar ik en sla ik op. Het is grappig om te ervaren dat lang niet iedereen bekend is met spreekwoorden en uitdrukkingen. Zelf gebruik ik ze regelmatig, niet met voorbedachte rade, maar wat in je zit dat zit er gewoon in, ook bij mij.

Toen hier onlangs een vriend op bezoek was en deze iets zei of deed wat niet bij het moment paste vroeg ik hem dan ook ‘ kom jij altijd met je eieren na pasen ?’ Stilte, en een blik van ‘ waar heb jij het over………..’

Toen ik de uitdrukking vertaalde zei hij nog nooit van de uitdrukking gehoord te hebben.

Mijn dochter kwam begin deze week ook met eieren na pasen, maar dan letterlijk. Nou bederft chocola niet zo snel, het slaat soms eerst nog wit uit, maar zelfs dan smaakt het nog hoor, niks mis mee. Rond de paasdagen waren we samen ook weer eens in mijn favoriete warenhuis, en daar kijk ik mijn ogen uit naar al die mooie vormen en figuren, paashazen, chocolade eieren met bloemen….allemaal prachtig. Maar ik koop ze niet, een haas ja, voor de kleinzoons, maar echt geen spectaculair exemplaar, want voor ze hem goed en wel in hun handen hebben is de haas al een kopje kleiner. Gisteren kwam mijn dochter een zak kattebakkorrels boven brengen, dat lukt mij nu even niet omdat ik al jaren een hernia heb die soms hevig de kop opsteekt, en mij dan belet ook maar iets te doen. Kleinzoon is er ook bij en geeft mij een tasje. ‘ Voor jou babaanne, want dat vind jij mooi en lekker.’ In het tasje zitten twee paaseieren, geen spectaculaire exemplaren zoals ik die altijd bewonder in mijn warenhuis, maar toch twee leuke en lekkere eieren, gevuld met bonbons. ‘ Kon het niet laten zegt mijn dochter, ze waren nu bijna voor niks en ik vond het zo sneu dat je erbij was toen je die mooie exemplaren stond te bewonderen in de stad.’ Dat ik toen niet de kans kreeg zo’n mooi exemplaar voor je te kopen.’ Dat weet ik, ik ken mijn dochter, en zo gaat het niet alleen met paaseieren. Ze kwam dus letterlijk en figuurlijk met de eieren ná pasen, en ik vind het lief van haar, heel lief. Omdat het vaak de kleine dingen zijn die je dag een gouden randje geven. Want nog iets, ‘ wie blij is met kleine dingen zal nooit de behoefte ontwikkelen om het grote te begeren,’ en zo is het !!!

De rekening.

Maart 2007

Soms weet ik ineens hoe ik mijn dag moet beginnen. Ik weet het eigenlijk elke dag wel, maar doen hé, dat is weer iets anders. Na een toch wel rottige avond, weer een nieuwe dag. Ik kreeg een mail van een lieve vriendin met een stukje uit haar leven. Een kort stukje, maar zó ingrijpend, zó emotioneel dat ik na het lezen daarvan niet meer vooruit of achteruit kon. Ik bleef haar mail maar lezen en lezen, en nóg een keer lezen. Normaal zit ik niet om woorden verlegen, maar na het lezen van haar mail wel. Sprakeloos was ik, dat een mens in zo’n korte periode zoveel mee kan maken.

Ik besef dus weer eens dat ik het nog niet zo rottig heb getroffen, het kan blijkbaar altijd erger, anders, nóg ingrijpender. Al is het door het lezen van haar mail nou ook weer niet zo dat mijn ervaringen hierbij in het niet vallen. Het was zwaar om te dragen mijn last, maar blijkbaar was en ben ik sterk genoeg om die last ook te dragen. Je wordt nooit boven je krachten beproeft staat er in de bijbel, en dat is waar. Misschien heb ik door het dragen van mijn last de hernia overgehouden, want niets komt van niets. Kijk maar naar mensen om je heen, ik kom maar zelden iemand tegen zonder bagage in zijn rugzak, iedereen heeft wel wat te dragen, of dat nou zwaar is of minder zwaar, je raakt gewend aan je eigen last. Het dragen wordt ondanks het gewicht steeds draaglijker.

Wat ik wel moet leren is mijn rugzak zo nu en dan even af te doen, neerzetten en denken ‘ bekijk jij nu maar even, ik heb vandaag genoeg met je rongelopen.’ Accepteren wat je krijgt, blij zijn met wat je hebt. Het is niet zo moeilijk maar het vraagt wel enige oefening en doorzettingsvermogen. Je moet de kunstenaar in jezelf ontdekken om straks toch een goed werk achter te kunnen laten. Want niemand van ons wordt jonger, de tijd gaat verder, en elke verloren dag is er één te veel. Dankbaar zijn voor al het mooie wat wij vaak niet zien, niet willen zien.

Want eens wordt ons de rekening aangeboden, voor de zonneschijn en het ruisen der bladeren, al de zachte lelietjes van dalen en de donkere zilversparren, voor de lucht die wij ingeademd hebben, en de blik op de sterren en voor alle dagen, de avonden en de nachten.

Eens wordt het tijd dat wij vertrekken en betalen. ” De rekening, alstublieft,” doch wij hebben buiten de waard gerekend: ” Ik heb jullie uitgenodigd” zegt Hij en lacht.’ Zover de aarde reikt, het was mij een genoegen!”

Deze kaart met tekst van Lothar Zenetti had ik gisteren op tafel gelegd, klaar om te versturen. En ik weet het, dankbaar zijn, want we krijgen het allemaal gratis. Ik moet er vaker bij stil staan………dagelijks !

Desiderata.

Augustus 2007

Wees kalm te midden van het lawaai, en de haast, bedenk welk een vrede er in stilte kan heersen. Sta op goede voet met alle mensen zonder jezelf geweld aan te doen. Zeg je waarheid rustig en duidelijk; luister naar anderen; ook zij vertellen hun verhaal. Mijd luidruchtige en agressieve mensen, zij belasten de geest. Wanneer je jezelf met anderen vergelijkt zou je ijdel en verbitterd kunnen worden, Want er zullen altijd grotere en kleinere mensen zijn dan jezelf. Geniet zowel van wat je hebt bereikt als van je plannen. Blijft belangstelling houden voor je eigen werk hoe nederig dat ook moge zijn.Het is een werkelijk bezit in het veranderlijke fortuin van de tijd. Betracht voorzichtigheid bij het zaken doen want de wereld is vol bedrog, Maar laat dit je niet verblinden voor de bestaande deugd. Vele mensen streven hoge idealen na en overal is het leven vol heldendom. Wees jezelf. Veins vooral geen genegenheid, maar wees evenmin cynisch over de liefde, Want bij alle dorheid en ontevredenheid is zij eeuwig als het gras. Volg de loop der jaren met gratie, verlang niet naar een tijd die achter je ligt. Kweek geestkracht aan om bij onverwachte tegenslag beschermd te zijn. Maar verdriet jezelf niet met spookbeeld, vele angsten worden uit vermoeidheid en eenzaamheid geboren. Leg jezelf een gezonde discipline op, maar wees daarbij lief voor jezelf. Je bent een kind van het heelal, niet minder dan de bomen en de sterren.Je hebt het recht om hier te zijn en ook al is het wel of niet duidelijkToch ontvouwt het heelal zich zoals het zich ontvouwt en zo is het goed. Heb daarom vrede met God, hoe je ook denkt dat hij moge zijn en wat je werk en aspiraties ook moge zijn, houd vrede met jezelf in de lawaaierige verwarring van het leven. Met al zijn klatergoud, somberheid en vervlogen dromen is dit toch nog Steeds een prachtige wereld. Wees voorzichtig. Streef naar geluk.

 Max Ehrmann

The Orgasmic Diet

 5 oktober 2007

Lekker liggen lezen vanmiddag, en aardig door mijn stapel leesvoer heen geworsteld. Genoten zelfs van de lectuur. Grazia. Een vrij nieuw blad, mijn dochter dacht dat ik het wel zou willen lezen. Gelezen en genoten. Ik val dan ook maar meteen met de deur in huis. Het seksdieet…………menu erotica, blz 84. Weinig tot geen zin : de klacht is niet uniek, de oplossing wel. Ik citeer een gedeelte uit het artikel. In 1998 werd Viagra gelanceerd: dat kleine blauwe pilletje zorgde ervoor dat ‘ falende ‘ mannen weer controle kregen over hun piemel. Het werd een geweldig succes en is inmiddels zo gewoon dat geen huisarts z’n wenkbrauwen nog optrekt als je erom vraagt. Nu zijn vrouwen aan de beurt om hun seksleven een boost te geven: sinds kort is er Intrinsa op de markt, een pleister die ervoor zorgt dat je veel en vaak zin hebt om te vrijen. Het wordt nu al de Vrouwen-Viagra genoemd. Tja…..het lijkt erop dat het ‘nu niet , ik heb hoofdpijn ‘ tijdperk zijn beste tijd gehad heeft. Een heerlijk vooruitzicht voor de echte liefhebbers, maar ren nu niet meteen enthousiast naar de huisarts, of naar je computer om op internet naar Intrinsa te zoeken, de pleister heeft namelijk ook onaangename bijwerkingen zoals haaruitval, een bromstem of baardgroei. Willen we dat? Is dat sexy….een baard of een bromstem ? Dat ik met een bromstem Jaap roep dat ik er klaar voor ben ? Hij draait wellicht meteen om of draait door. Gelukkig zijn er makkelijker manieren om je seksleven op te krikken. Marrena Lindberg verdiepte zich in lustopwekkende voedingsmiddelen en schreef er het boek The Orgasmic Diet over. Deze mevrouw beweert dat je door een paar simpele aanpassingen in je voedingspatroon weer zoveel zin in seks krijgt dat het lijkt alsof je je partner pas vier weken geleden ontmoet hebt. Twee weken dieten moet genoeg zijn om je libido naar ongekende hoogten te doen schieten. Niks geen dure parfums, bossen bloemen of sensuele massages die je moeten verleiden tot een vrijpartij, enkel een paar simpele aanpassingen van je eetgewoontes toepassen. Uitgangspunt is de inname van een hoge dosis visolie, deze olie zorgt ervoor dat je lichaam meer dopamine aanmaakt. Dopamine is een stofje in de hersenen dat een grote rol speelt bij gevoelens als blijdschap, genot en seksuele opwinding. Wel innemen in een grote hoeveelheid, met gewoon twee capsules per dag kom je er niet. In visolie zit de werkzame stof EPA waarvan je dagelijks 1700mg moet binnen krijgen. Van de andere werkzame stof, DHA, heb je iedere dag 1300mg nodig. Marrena Lindberg beveelt de produkten Minami aan die je via internet kunt bestellen. Naast die capsules beveelt Lindberg je aan om elke dag een paar stukjes pure chocola te eten. Daardoor komt er endorfine in je lichaam vrij, een neurotransmitter die je een blij en gelukkig gevoel geeft en een soort roeseffect heeft. Verliefde mensen maken veel endorfine aan, en daarom past chocolade prima in Lindbergs seksdieet. Affijn, drie capsules visolie per dag, chocolade, en ook nog naar de boekhandel om het boek The Orgasmic Diet door Marrena Lindberg, uitgeverij Crown Publishers a 23,95 euro te kopen, het is wel zaak dat je het advies van Mevrouw Lindberg opvolgt en serieus neemt. Grazia heeft de proef op de som genomen en een proefkonijn aan de visolie gezet. O ja, koffie is onder andere verboden,roken liefst ook, maar van andere lekkernijen mag je weer volop genieten, zoals kip, broccoli, en salades. Doet me aan een ander dieet denken , waar ik ook niet aan begin omdat ik toch steeds weer in mijn oude gewoontes verval, en er niemand in de slaapkamer ligt te wachten op mijn vieze geboer, want dat is een minpuntje volgens het proefkonijn. Er worden zeven dagen kort beschreven door het proefkonijn, en echt waar, al voor het ontbijt schieten haar hormonen naar ongekende hoogtes. Rustig ergens op visite gaan is er ook niet meer bij. Het konijn zat na een half uur al te popelen om naar huis te kunnen . Wat kan lezen heerlijk zijn, ik heb gelachen , genoten en mij afgevraagd………..Wat ik mij heb afgevraagd vertel ik lekker niet, maar ook zonder visolie kom ik een heel eind, chocolade is genoeg voor mij. Lekker lezen……Grazia……deze week voor maar weer 1 euro !!!!

Reclame.

Zaterdag 28 april 2007

Waar heb je het over met je dochter. Als je elkaar zo vaak ziet en spreekt als wij dan komt er een moment dat je even geen gespreksstof hebt. Over het weer zijn we nu ook wel uitgepraat, veel te warm, al veel te lang droog, en het is ook niet lekker meer. Is het één of twee dagen prachtig weer met uitzonderlijke temperaturen, want dat is het voor april, echt te warm, dan roept iedereen nog ‘ lekker hé, dat mag zo nog wel een poosje duren’, maar na twee weken neemt het drastisch af. Waar gaan de gesprekken dan over. Nou, mijn dochter en ik hadden het vanmiddag zo eens over reclame. Best wel een leuk onderwerp, we zijn er beiden heel gevoelig voor. Niet voor het voordeel waarvoor reclame bedoeld is, maar over de uitvoerders van de reclame’s. Toch knap als je goed bent in het bedenken van reclame, verzin het maar eens, telkens weer. En dan de typetjes die er voor uitgekozen worden. Alsof ze er voor gemaakt zijn, om zo voor joker te staan, want dat is soms echt zo. Neem die reclame van enige tijd terug, de Campina reclame. ‘ Nee géén bommetje ‘, weet je nog. Echt, ik kon die vent op een gegeven moment niet meer zien, de koe bleef leuk, maar die kerel ! En wat te denken van Jaap en Freek-Willem, die twee van de Gamma. Dat vond ik nou werkelijk topreclame.

Die saaie drol van een Freek-Willem, en die doe het zelvert….Jaap. Kon ik keer op keer met plezier naar kijken. Stond ik in de keuken en was daar opeens de Gamma reclame. Als een speer naar binnen, zo leuk vond ik dat. En die teksten op het shirt van Jaap…….. Nu heb ik weer andere favorieten . Ik leg alles weg als ik de reclame van Albert Heijn op de tv zie. Ja, ik kom ook wel bij Albert Heijn, niet dagelijks, maar toch regelmatig. En ik zou hem zo graag eens een keertje willen aantreffen. Die bedrijfsleider met die lieve blik…..die daar zo vreselijk onhandig staat te zijn…..en waarop ik opslag verliefd ben geworden. Ik vertel het mijn dochter en die schiet onbedaarlijk in de lach. ‘ Meen je dat nou, is dat jou type ? ‘ en ik zeg haar onomwonden ‘ ja, dat is nou je moeders type man.’ We schateren het uit samen. Wie weet wat die man voor de kost doet, zegt mijn dochter, want bedrijfsleider bij Albert Heijn zal hij wel niet zijn. Misschien is hij wel een softy met zeven kinderen. Of misschien wel een homo, of een gigolo, wie zal het zeggen. Het kan mij niet schelen. Ik vind het leuke reclame, én een leuke man. Smaken verschillen vertel ik mijn dochter, en haar antwoord, ‘ ja gelukkig maar’ verbaast mij niets. Gek dat we helemaal niet praten over reclame die door vrouwen wordt gedaan……er schiet mij zelfs geen leuke reclame gedaan door een vrouw te binnen. ( !!! ??) Vreemd, of toch niet zo vreemd ? Nee, niet zo vreemd, want er schiet mij ineens een reclame te binnen die zó man onvriendelijk is……..het nieuwe telefoonnummer……die kerel die daar bij een pompstation staat en omringd wordt door blote benen, strakke kontjes, en over zijn motorkap heen buigende borsten. Heb je ‘m ? Het nummer schiet mij even niet te binnen ( had ik vast wel geweten als de reclame gedaan was door mannen ) en dan komt vrouwlief ineens in beeld. Haar blik maakt dat ik spontaan te doen krijg met alle zachtaardige mannen van Nederland. Ik maak me kwaad als ik er aan denk dat mijn bedrijfsleider dit misschien ook overkomt in zijn ‘ echte ‘ leven. Ik grinnik……en mijn dochter lacht nog steeds oorverdovend. Dan de reclame van Mc Donals ineens op de radio. We kijken elkaar aan. ‘ Nee he, roept dochterlief…..en ik zeg ja he………..wat een sexy stem……die daar hamburgers aanprijst voor maar één euro per stuk !!! Had ‘m thuis al verschillende keren gehoord……..bedenkend wat voor soort man dáár nou weer bij hoort…… Een softy……..een gigolo……een opa met vier kleinkinderen ? Het maakt mij niks uit……..reclame is gewoon leuk……..

Mischa.

1 juni 2007

Twaalf jaar is zij geworden gisteren, mijn hond. Een trage tante, niet meer vooruit te branden, maar nog o zo tevreden. Slapen en kwispelen, een beetje rondsnuffelen en heel veel verdragen van de kleinzoons, ze is dol op ze. Meer zit er niet meer in. En dat hoeft ook niet. Toen ik haar vijf jaar geleden in huis nam had ze een saai leven gehad. Een goed leven, maar erg saai. Ze was wat je noemt een modelhond. Haar baasjes bezaten een luxe ingerichte flat, bijna wit tapijt op de grond, lichte meubels, een huis zoals je alleen maar in showrooms ziet. Keurig aangelijnd, om haar nek een zwarte band met glimmende stenen, liep ze drie keer per dag haar rondje. Ik zag haar regelmatig, ze woonde met haar baasjes in dezelfde flat als mijn moeder. We stonden ook regelmatig samen in de lift. Ik haalde haar nooit aan omdat ik wist dat haar bazinnetje daar niet van gediend was. Ik gaf haar nooit een hondenkoekje, dat zou ze niet aannemen ook, dat was haar geleerd. Eénendertig mei 2002. Ze werd zeven die dag, mijn hond. Al wist ik toen nog niet dat zij drie maanden later ook echt mijn hond zou zijn. Mijn hele leven had ik al huisdieren opgevangen en mijn eigen hond was kort daarvoor op veertienjarige leeftijd overleden. Ik wist zeker dat ik nooit geen dieren meer in huis zou nemen, ook omdat ik inmiddels oma was geworden, en mijn Turkse schoondochter niet gecharmeerd was van honden. Eénendertig mei 2002. Ik was de dag ervoor door mijn moeder gebeld die mij vertelde dat er bij haar voor de deur een jonge vrouw naar beneden was gesprongen. Mijn moeder woont negen hoog. Ze kon het niet bevatten, mijn moeder. En het was en bleef het gesprek van de dag. Eénendertig mei, mijn moeder kon de slaap niet vatten, ze hoorde steeds geluid op de gallerij, de deur die open en dicht ging, geluid van metaal……….ze heeft nog naar buiten gekeken maar zag niets verdachts. Ze is weer gaan slapen, en toen ze de volgende morgen naar de stortkoker liep zag ze beneden volop politie , de brandweer, ze heeft nog even staan kijken , en dacht bij zichzelf ‘ zo, die zijn er ook snel bij met een reconstructie ‘. Ze belde mij op en vertelde dat de politie beneden bezig was met de reconstructie van de zelfmoord van de dag daarvoor. ‘ Ja, zei ze, ze hadden zelfs een lijk meegenomen …………! Ze zou even naar mij toe komen, zoals ze elke dag doet, en weer ging het gesprek over de daad van de vierendertigjarige vrouw die vlak voor mijn moeder’s deur naar beneden was gesprongen. Toen ze later naar huis ging en ze mij wéér opbelde keek ik daar niet van op. Ook dat is mijn moeder. Maar nu was ze danig uit het veld geslagen. Ze hing een onsamenhangend verhaal op en ik besloot maar even naar haar toe te gaan. Bij mijn moeder aangekomen kreeg ik te horen dat het géén reconstructie was wat ze die morgen had gezien. Er was wéér iemand voor haar deur omlaag gesprongen, nu wist ze dat ze het toch goed gehoord had die nacht. De bazin van mijn hond was midden in de nacht naar de berging gegaan, had de keukentrap weer mee naar boven genomen, het geluid van metaal wat mijn moeder hoorde, en is ook gesprongen………… De volgende morgen hebben ze haar gevonden, ‘ de reconstructie ‘ die mijn moeder had gezien. Ze heeft er traumatische gevolgen aan overgehouden, mijn hond. Het geluid van een ziekenauto kon ze niet aanhoren. Ze schrok werkelijk overal van, een auto die te dicht langs haar reed, geluiden die ze niet kende, ze leek bij lange na niet op een normale hond, terwijl ze toch een goed leven had geleefd . Voor zover wij dat konden beoordelen dan, want de bazin was ook een vrij zwijgzame vrouw, meer dan hallo en dag zat er niet aan. Ze is veranderd, mijn hond. Ze is tevreden, vreet me de oren van het hoofd, schooit, luistert niet, doet haar eigen zin en is stapel op de kleinzoons. Haar baas kon haar niet houden, hij had zijn werk …….er moest een oplossing komen voor zijn hond. De oplossing was ik. Een hond met zo’n achtergrond kan je niet zomaar ergens plaatsen. Samen met mijn dochter heb ik er veel werk aan gehad. Het was alsof we een puppy aan het opvoeden waren, alles was nieuw, zelfs van een grassprietje dat bewoog kon ze in paniek raken. Gisteren is ze twaalf geworden. Erg oud zal ze niet worden. Maar zolang ze nog blij is, kwispelt, slaapt en eet……… gunnen wij haar dat hondenleven………..

Donderdag 14 juni 2007

Ze dringen een beetje achter mijn ogen. Ze willen eruit maar ik laat ze niet gaan, mijn tranen. Deze keer niet, en ik moet er heel wat voor doen om ze niet de vrije loop te laten. Uit de brievenbus heb ik de post en een berg reclame mee naar boven genomen. Ik probeer te lezen, dus zitten blijven daar achter mijn ogen. Blauw blauw, de nieuwsbrief van de politie . Interessant. Al vaker in de brievenbus gekregen, maar nooit de behoefte gehad om het nieuws ook te lezen. Zag het als een waarschuwingsbrief voor nonchalante vakantiegangers. Dit keer lees ik de brief dus wel. Al is het alleen maar om mijn tranen geen toestemming te geven om naar buiten te komen. Folders met aandacht voor vaderdag………..ik heb geen vader dus dat leg ik ook terzijde. Verder de gewoonlijke reclame van de plaatselijke supermarkts. Ook dat kan bij het oud papier. Bedenk me ineens ook dat de benaming oud papier ook nergens op slaat. Want ik heb geen oud papier, wat hier in dozen staat om a.s zaterdag meegenomen te worden is hooguit vier weken oud. Eens in de maand wordt het opgehaald. Telkens voor een andere vereniging die wel wat geld kan gebruiken . De tranen blijven dringen. Het resultaat van een paar emotionele dagen . Mensen ontmoet. Leuke dingen gedaan, minder leuke dingen gedaan. Beslissingen moeten nemen en besluiten moeten accepteren. Nu sta ik even stil op de ladder. Weer beseffend dat er altijd onverwachte en onvoorziene omstandigheden kunnen voorvallen in je leven waar je geen rekening mee hebt gehouden. Ik keer niet om, ga niet terug naar beneden. Ik sta liever even stil op de ladder dan dat ik terug naar benden ga. Een mailtje in mijn box. Van iemand die veel van mij houdt en die zich zorgen maakt omdat het niet de bedoeling was mij weer verdriet te doen . Ik hou ook van de mailer. Maar het is nu eenmaal zo dat er omstandigheden kunnen zijn waardoor je niet aan verwachtingen kunt voldoen. Omstandigheden waardoor je een besluit moet nemen. Ik begrijp dat. Mail dan ook terug dat er geen reden is voor een schuldgevoel, ook al is er even verdriet. Ik hou van mensen die oprecht zijn in hun gevoelens. Mensen die eerlijk zijn tegenover zichzelf, maar ook tegenover mij. Respect heb ik daar voor. Een tweede mailtje. Kort maar oprecht, en uit het hart. Ik laat ze los, mijn tranen…… Raap de stapel folders bijeen en maak er een mooi stapeltje van . Met betraande ogen kijk ik nog snel even in de folder van Blokker. Een steekwagen voor 14,95 euro. Da’s nog niet zo gek. Want er moet hier maandelijks toch een stevig aantal kilo’s aan oud papier naar beneden gesjouwd worden. En het is ook altijd handig om de zak met kattebakvulling naar boven te karren, wat ik anders met mijn rug moet doen .Zo kan ik nog wel het een en ander opsommen. Op naar de Blokker dus. Zonnebril op en wegwezen. Mijn gedachten blijven nog even hangen bij het begin van deze week. Goede tijden slechte tijden. Ik klim wel weer omhoog , alleen vandaag niet meer.

Leopold Katerberg.

19 september 2007

Een hele aardige mail in mijn postbox. Van Leopold. Leopold schildert en doet dat op zeer unieke wijze. Ik maakte kennis met zijn werk via Cootjes Space, een Amsterdamse kunstenares en bevriend met Leopold, en ik mag haar mijn space vriendin noemen. Een eer, evenals de alleraardigste mail die ik kreeg van Leopold. Kunst begint bij kijken zijn woorden die in de mail staan. Inderdaad, hij heeft gelijk. Verstand van kunst heb ik absoluut niet, maar het kijken naar kunst is iets wat ik zeker de laatste jaren regelmatig doe. Kom ik nog even terug op het verstand van kunst hebben. Wanneer heb je verstand van kunst. Ik heb er op een andere site al eens eerder iets over gezegd en dat kwam recht uit mijn hart. Dat was toen ik een tentoonstelling had bezocht waarbij ik blijkbaar totaal uit de toon viel. Kunst hoort schijnbaar nog steeds bij een bepaalde groep mensen, mannen met een flodder corduroy broek aan en een sjaaltje om de hals geknoopt. Dames a la Liesbeth List, een veel te grote bril op hun neus en waggelend op naaldhakken óf het andere uiterste, schoenen met enorme plateau zolen. Doet er niet toe, ik heb me vermaakt en daar gaat het om. Ik zag er ook zeker niet uit als een kunstkenner, en die indruk heb ik ook niet willen maken. Ik kwam binnen en kon er niet omheen, een levensgroot doek met de beeltenis van Marilyn Monroe. De schilder, Jörg Düring. Geweldig mooi. De hoek omlopend nóg een schilderij van zijn hand. Ik heb er weken over gepraat, zo onder de indruk was ik. En dat ben ik nu weer. Leopold Katerberg airbrushpainting.  Dat was het waarom ik zijn werk wilde zien. En wat deze man kan is bijzonder. Kunst en emotie. Kunst is emotie. Voor mij dan, want Leopold zegt in zijn mail dat hij niet schildert met het doel om een kijker in een bepaalde stemming te brengen. Toch heeft juist dat mij geraakt. Zijn site is om te beginnen al heel speciaal, je komt direct in een stemming van ‘he, lekker even kijken en genieten van wat hier allemaal te zien is ‘. En ik heb genoten, mooie en bijzondere kunstwerken. Maar waarom kom ik nu terecht bij Leopold.. Ik citeer een paar regels uit zijn email ‘ Leuk om te lezen dat u juist die ene expo, met al die religieuze beelden, zo apart vond. Ikzelf vond dat de meest aparte expositie die we gedaan hebben, kwam vooral door die mooie beelden. De beelden horen bij die expo-ruimte, was dus niet ons idee….maar het geheel gaf af en toe zo’n geweldig contrast zonder dat er iets vloekte. Die expo daar gaf alle doeken zo een andere “look “…..en dat vond ik toen zo geweldig. Ik vond dat die doeken zo mooi hingen daar, in die religieuze sfeer….dat had iets. ” En dat was de reden waarom ik zo’n leuke reactie terug kreeg van Leopold, want dat was mijn bericht in zijn gastenboek. dat juist die tentoonstelling ook ik zo heel bijzonder vond door de beelden. Het geheel, zo bijzonder, niet gepland maar zo goed en perfect op elkaar afgestemd. ‘Nu, drieeneenhalf jaar later, ….is er iemand die heel goed gekeken heeft op de web-site, en die de expo in ‘ De Oude Veiling ” te Aalsmeer goed bekeken heeft en misschien wel hetzelfde ” ziet “. Het doet me goed als iemand de tijd neemt om te ‘ kijken ‘ en te observeren. Complimenten aan uw adres…..kijken is kunst !!!! Dank je wel Leopold voor je hartelijke mail en je welgemeende woorden . Wat ik zag was en is heel bijzonder. Ik kijk nog heel regelmatig, soms alleen maar naar juist die ene bijzonder expo, omdat het iets met me doet. Je schildert niet bewust om mensen in een bepaalde emotionele sfeer te brengen….maar je kunt het wel. Het is je ook gelukt, bij mij. Ik heb hier space vrienden die ik wil wijzen op jou bijzondere werk, medespacers met gevoel voor kunst, religie én emotie……IK DEEL !!!!

http://planetleopold.nl ( foto geplaatst met toestemming van Leopold Katerberg )

En tóch werd ik de bruid…

Een blogje uit de tijd dat ik nog zeer regelmatig schreef…..uit 2007.  Ik heb ze bewaard, de blogjes, ergens op een ( hoop ik ) anonieme site, want ik bewaar werkelijk alles. Toch lijkt het me beter die site te sluiten, ik doe er niks meer mee en als ik nu regelmatig hier een blogje overzet, kan ik de site gaan deleten en zijn mijn blogjes toch bewaard. ( Ik heb ‘m gevonden, de ware, zie mijn vorige blog,  mijn kat is er inmiddels niet meer…. )

In tegenstelling tot gisteren en nog wat dagen langer geleden mag ik vandaag niet zeuren over mijn humeur. Dat ga ik dan ook niet doen . De gebruikelijke dingen heb ik wel gewoon gedaan, zoals mijn kat zeer ernstig toegesproken, de buren gek gemaakt met Barry White, de telefoon niet opgenomen toen ik een nummer zag staan van iemand waarmee ik zeker tot kerstmis niet wil praten……ik heb de persoon maar direct geblokkeerd, da’s net zo handig. De dochters hebben vakantie en met de oudste ben ik even de beest gaan uithangen. Ik onderneem zowiezo met mijn oudste veel meer omdat die de ‘I am in love ‘ tijd al ver voorbij is. De jongste heeft geen tijd voor me, die is ‘ in love, en niet zo’n beetje ook. Laat gaan laat gaan, niets mooier dan de liefde. Gierend van het lachen zijn we in de auto gestapt richting tuincentrum, jawel, vakantie is geen vakantie voor mijn dochter als er geen bezoek aan het tuincentrum aan vastzit, en ik heb zoiets van , ‘ dan maar meteen, hebben we dat vast gehad, want ik heb niks met al dat groen en de vraag of het winterhard of zomerzacht is. Dat lachen duurde zeker een kilometer of vijftien, want zover is het rijden naar het tuincentrum. Daar scheiden onze wegen voor enige tijd, want ik vermaak me met andere dingen dan mijn dochter. Ik hield de slappe lach, en zij blijkbaar ook, want mijn mobieltje ging af en ik hoorde alleen maar gelach. Zij ook trouwens. Haal me maar op als je klaar bent bij de Koi’s zeg ik haar. Daarna heerlijk samen op het tuinterras iets gedronken en gesproken over de liefde. Maar vooral ook weer gelachen. Ze zet haar tas op schoot en haalt Linda eruit. Nu we het toch steeds over de liefde hebben , zegt ze, sla eens open op bladzijde 69. Toeval bestaat niet zei ik eerder ook al en ik denk direct aan standje 69 , vertel dat aan mijn dochter en het gieren is weer niet van de lucht. Ik zie in grote witte letters staan ‘ en Eva verslikte zich in haar appel ‘. Ik verslik me ook , in mijn drankje. Daar staan ze dan, Martijn, Jasper, Coen, Ernst, Bas , Brandon , Guy en Pal. In hun mooie blote lijf, gespierd, knap, nou ja, voor de jongere dames zal het wel iets wezen, maar ik val meer op types a la Marlon Brandon maar die is er ook al niet meer en ik besef dan ook dat mij ook geen eeuwigheid meer rest. Ondertussen praat en lach en lees ik, en zie daar de uitspraak van Pal staan. ‘ Ik zie vaak mooie vrouwen, de vraag is of ik er ook iets mee doe ‘. ( wat een verbeelding denk ik zo bij mezelf, alsof vrouwen niet zelf bepalen of je iets met ze mag doen ) Maar zegt hij verder, ik ga ook in op de avances van oudere dames, want het is toch grappig wanneer een oma je probeert te verleiden met haar ogen”. Ja Pal, soms doen oma’s dat, en dat is ook best wel grappig, ook voor deze oma, en dat kan ik weten. Maar in het tuincentrum ontmoet je niet snel knappe, gespierde, van de olie glimmende jongemannen die het wel leuk vinden om met een oma te flirten. En zeker niet met een oma die bij zichzelf dacht, ach, naar het tuincentrum, laat ik mijn elastische kous dan maar aanhouden, dat scheelt na het lopen stukken met de pijn in mijn rechterbeen , en die vlek op mijn t-shirt, ach, wie let daar op. Geen oogschaduw, want die drupt er onder dat tuincentrumdak toch zo weer af. En wat te denken van de tranen van het lachen ?? Dochter kijkt me aan, zullen we ? Onderweg naar huis zijn we een beetje tot rust gekomen, maar ik kan het niet laten om toch nog even naar de adonissen te kijken . Dochter wil nog snel even naar The Readshop, daar ja, waar ik ook zo graag kom, want het maandblad voor haar man moet nog worden opgehaald. Blijf jij even zitten vraagt ze mij, want jij wil zo vast niet mee naar de winkel. Alsof ik nog nooit geen pijn in mijn been heb gehad zwier ik uit de auto. ‘ Nee, ik ga even mee, ik heb nog een bon die op moet voor het jaar om is’. Inmiddels ben ik weer op mijn eigen stekkie. Met een boek ja, getiteld ‘ voor de bruid’. Een cadeauboek voor de bruid maar ik geef het cadeau aan mezelf. Net zo mooi en net zo zacht als het rode boek, een zeker zo mooie omslag en prachtig geillustreerd. Het is lang geleden dat ik ook de bruid was, en het zal ook wel nooit meer voorkomen . Maar het romantische zit er toch nog altijd in, evenals de hoop, de verwachting, de dromen, wit satijn en rode rozen ……

Zomaar een paar regetjes uit dat mooie boekje als afsluiting, IK ZOU GRAAG AAN JOUW ZIJ DOOR HET LEVEN WILLEN GAAN. JE STEEDS MEER VERTELLEND TOTDAT WE SAMEN ÉÉN ZIJN GEWORDEN TOTDAT HET UUR VOOR ONS AANBREEKT OM TE STERVEN ( James Joyce 1882 – 1941 )

Wie ben ik ?

Waar je mee omgaat besmet je, maar hoe zit het met andere dingen, de hobby’s die je hebt, de tv programma’s die je bekijkt of de boeken die je leest. Ik heb mezelf eens onder de loep genomen en waarachtig, ik zit heel vreemd in elkaar. Eén van de dingen die favoriet zijn bij mij is het bekijken van documentaires en reportage’s die gaan over moordzaken. Liefst zo luguber mogelijk. Daarnaast bekijk ik graag programma’s op National Geographic Channel of Discovery Channel die gaan over tragische ongelukken, drugskoeriers die in de val lopen, en personen die hun leven slijten in de baarbaarste gevangenissen.  Een andere liefhebberij is het verzamelen van overlijdens berichten.

Wat staat er zoal in mijn boekenkast……ik noem een paar titels, maar kijk er niet vreemd van op.  ‘Leven en sterven, van James Rachels.  ‘ Langzaam neem ik afscheid, van Barbara Peabody.  ‘ Tot het bittere einde, van Deric Longden.  O ja, er staan zeker ook andere titels tussen plus een hele reeks biografieën over bekende mensen, maar het leed en het lijden overheerst. Wat zegt dat over mij? Hoe goed ken ik mijzelf? Wie ben ik ?

Hoe ouder je wordt, hoe beter je jezelf leert kennen. De laatste jaren, en dan heb ik het over een jaar of acht, negen, ben ik gaan beseffen dat ik meer dan de helft van mijn leven niet heb geleefd. Een voorbeeld; mijn moeder was vreselijk bang van water, het resultaat is dat ik nooit heb leren zwemmen. Als jong meisje van achttien heb ik een ervaring gehad waardoor ik nooit ver uit de buurt van een dokter of ziekenhuis wilde zijn. Deed ik toch een poging dan liep dat uit in een drama. Dat wilde ik nooit meer meemaken en anderen niet aandoen, dus mijn wereldje bleef heel klein. Ja ik heb hulp gezocht en ook gekregen van mensen met heel veel geduld en ervaring. Medicijnen slik ik nog steeds en ik raak in paniek als ik merk dat het doosje opraakt.

Ik heb mijn kinderen wat aangedaan toen ik drie jaar geleden zonder hun medeweten een ticket boekte naar het buitenland. Ik, die nog nooit zonder begeleiding verder van huis geweest was dan hooguit vijftig kilometer. Van elke route wist ik de doktersposten en ziekenhuizen. Mijn kinderen hebben mij heel erg kwalijk genomen dat ik zonder uitleg én overleg ineens de benen nam. Zelfs nu ik dit schrijf voel ik weer de angst die zij toen gehad moeten hebben, plus mijn eigen angst want die was onvoorstelbaar groot.

Na jaren alleen te zijn geweest kwam de liefde op mijn pad. In allerlei bochten heb ik me gedraaid om er niet aan toe te geven. Leugentjes, uitvluchten, je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb ze gebruikt. Het werd nu of nooit…en het werd nu.  Misselijk van angst en met de ergste scenario’s in mijn hoofd ben ik op het vliegtuig gestapt.  Een vlucht van dik drie uur, gevolgd door nog een binnenlandse vlucht van anderhalf uur. Twee keer opstijgen, twee keer landen plus de paniek tijdens de tussen landing, hoe heb ik het volbracht. Inmiddels ben ik een ervaren reizigster geworden. Het was een hele klus om mijn echtgenoot te laten overkomen naar Nederland. Nu zijn we sinds een jaar samen in Nederland en het afgelopen jaar heb ik niet gereisd, ook niet binnen Nederland. Ik voel me weer schuldig, nu tegenover mijn man want hij heeft nog maar weinig gezien van dit mooie landje.  Ik ga het goedmaken, want ik weet van mezelf dat ik veranderd ben, dat ik dingen durf en kan ondernemen. Heel veel spijt heb ik van de jaren dat ik niet geleefd heb. Maar het is nooit te laat……dat heb ik bewezen., en dit ben ik !

Kinderarbeid.

Hutje in de duinen.

Kinderarbeid in de duinen. Een hut bouwen. Ik zag meer ‘ gebouwen ‘ gemaakt door kinderen, de wind had ermee gespeeld. In de winter zijn de duinen een kale trieste vlakte.

Kale vlakte

Lijk….?

Tijdens mijn dagelijkse wandeling door het bos met de honden kwam ik gisteren iets vreemds tegen, er lag ook een werkhandschoen naast. Ik heb geen idee wat dit is. Wordt er iets of iemand vermist ?

Leven en Dood.

Als kind had ik er al iets mee. Het leven en de dood waren voor mij twee raadsels en dat zijn ze grotendeels nog steeds. Ik zat in de eerste klas van de basisschool toen een jongetje uit mijn klas overleed. Dat maakte zo’n enorme indruk op mij. De juf die vertelde dat Jaap naar de hemel zou gaan, het lied dat we instudeerde en door ons kinderen, op de begraafplaats werd gezongen. Ik herinner me de huilende mensen, in zwarte kleding liepen ze achter een bruin kistje aan en ook wij stonden er omheen, om te zingen. Jaap zou over enkele minuten naar de hemel gaan, maar eerst moest hij een kuil in waarna zijn ziel naar de hemel zou vliegen.
Dat was mijn eerste confrontatie met de dood. Nachtenlang heb ik er niet van kunnen slapen. Ik was vreselijk bang en door niemand werd er over de dood van Jaap meer gesproken. Niet door de juf, en ook niet door mijn grootouders en mijn moeder. Onbegrijpelijk vond ik de gedachte dat Jaap onder de grond gestopt was en toch op een of andere onverklaarbare wijze naar de hemel was gevlogen. Daar waren meer engeltjes, dat had de juf nog gezegd en daarmee was de kous af.
Enige tijd later overleed mijn opa. Familie, buren het was een komen en gaan van mensen. Er was een en al geheimzinnigheid, en ik mocht vooral de voorkamer niet in. Opa kwam niet meer boven slapen, opoe wel. Woordelijk kan ik mij niet alles meer herinneren, maar opa was dood en daarom mocht ik niet in de voorkamer komen. Toen ik toch stiekem de deur opende en door een kier naar binnen keek zag ik een levensgrote houten kist die de halve voorkamer besloeg. Ik weet  nog dat ik schrok van mijn eigen gegil, totaal overstuur was, en dat er met geen woord meer is gesproken over het doodgaan van opa.
Opa is begraven zonder dat ik daarbij was, waarschijnlijk ben ik ergens ‘gestald’ tijdens zijn begrafenis.  Op al mijn vragen kreeg ik geen antwoord.

Nog enkele jaren heb ik bij mijn opoe in huis gewoond. Regelmatig reed door de kleine smalle straat een zwarte koets met op de bok een stuurs voor zich uitkijkende man. Van andere kinderen had ik gehoord dat die koets rijke mensen ophaalde die dood gegaan waren. Ik had er een enorm ontzag voor. Als de koets in aantocht was holde ik naar boven om mijn zwarte zondagse lakschoentjes aan te trekken en daarna plechtig langs de kant van de weg ging staan tot de koets uit het zicht was.  Opa is niet per koets begraven hoorde ik jaren later. Mannen in zwarte jassen hebben hem op een rijdende tafel naar zijn laatste rustplaats gebracht. Dat is mijn herinnering aan mijn opa’s dood.

Al jaren verzamel ik rouwadvertenties. Lees ik in de krant als eerste de overlijdensberichten. Een doos met vele knipsels is verloren gegaan, maar ik schrijf ze tegenwoordig in een boek. Sinds deze week deel ik mijn verzameling op mijn tweede wordpress site. Ik heb nog altijd iets met de dood, ik vind het wonderlijk en ontroerend hoe de overleden persoon herdacht wordt met een gedicht of woorden speciaal voor hem of voor haar. Het raakt me telkens diep. Ik sta niet altijd achter de teksten, ik geloof niet dat er leven is na de dood, en ik geloof ook niet dat God tot zich neemt. Hoe en wat ik geloof is persoonlijk, en dat respecteer ik van iedereen.

Het leven is een

pauze tussen geboren

worden en doodgaan.

Vul die korte pauze zelf in.