Doorgaan met ademen……

Waarom ik nou zo’n hekel heb aan deze dagen…..ik had liever de boeken willen lezen die ik bij de kringloopwinkel gekocht heb….de stapel opgespaarde tijdschriften en kranten willen lezen…..en niet voor de zoveelste keer mijn katten angstig en bang door het huis  zien rennen waardoor ik meer in de donkere doucheruimte verblijf dan met mijn kont op de bank zit. Gisterenavond nog zitten kijken naar het programma over de powermamas in Zuid Afrika, waar in men vraagt om een donatie van vijf euro om een kind van voedsel te voorzien. Is het niet te erg voor woorden dat men moet vragen om geld voor voedsel terwijl overal ter wereld miljarden de lucht in worden geschoten…..

Zuip en vreetfestijnen zijn het voor velen, ik geneerde mij vandaag nog in de rij naar de kassa. Mens mens, of het niet op kan. Ik heb eens stiekem gegluurd in de karretjes volgeladen met alles wat een lichaam niet noodzakelijk nodig heeft. Laten we nog eens lekker brassen deze dagen, volgende week gaan we weer afvallen…sporten….of een gastric bypass aanvragen, want die krijg je tegenwoordig ook bij een volle spaarkaart lijkt het wel. En de premies voor de zorgkosten doen we gewoon weer een paar euro’s omhoog om al die magen weer te kunnen verkleinen. Ik doe hier al jaren niet meer aan mee, nooit gedaan ook als ik eerlijk ben. Evenmin als aan het ” de beste wensen gedoe, van mij geen kerstkaart of nieuwjaarswens, ik ga mijzelf niet voor joker zetten om al direct op 1 januari tot de conclusie te komen dat er geen vrede komt,  oorlogen gewoon doorgaan, kinderen sterven van de honger….en ziekte en dood iedere keer weer toeslaan. Weet je, ik wil het beste voor iedereen, voor mens en dier, maar ik heb niks met deze dagen. Ik denk aan mijn zwerfkatten, die niet weten waar ze het zoeken moeten, aan de mensen die mij dierbaar zijn. Aan mijn negenentachtig jarige demente moeder die elke dag verder achteruit gaat……

Niemand kan voorzien wat het komende jaar weer brengen zal…….maar dat het een beter jaar gaat worden kunnen wij echt allemaal op onze buik schrijven. Begin het nieuwe jaar niet met beste wensen, maar met het beste doen voor anderen, mensen en dieren…….dan maak je een klein beetje een betere wereld…..

voor iedereen……

Afscheid…

​
Begrijpen doe ik het steeds vaker niet…..waarom veel dingen het leven zo moeilijk maken. De dingen des levens, geboorte, dood en alles daartussen. Hoe ouder je wordt, hoe sneller de jaren voorbij gaan. Afgelopen week overleed mijn ex man, de vader van mijn kinderen. Nog maar kort geleden kwam er een telefoontje bij mijn zoon binnen waarin meegedeeld werd dat het slecht ging met zijn vader. Je verstijfd op zo’n moment, je voelt het bloed uit je lichaam wegtrekken. Na onze scheiding heb ik de kinderen vrij gelaten in hun beslissing hoe verder te gaan met hun vader. Er was geen sprake van een vechtscheiding, we bleven bevriend en samen met onze oudste dochter was ik aanwezig op zijn huwelijk met Maria. 

Jaren zijn voorbij gegaan terwijl we elkaar uit het oog verloren. In het begin werden nog bezoekjes over en weer afgelegd, maar naarmate de kinderen ouder werden kwam ook daar de klad in. Had het anders gekund…….ja dat had zeker anders gekund, maar het is anders gelopen. Snel na het bewuste telfoontje  volgde een bezoek aan vader door de oudste twee kinderen, jongste dochter was niet echt te porren voor een hernieuwde kennismaking, voor haar hoefde het niet meer. Vader was bijna onherkenbaar, hij zat buiten op een krukje een sigaret te roken. Toen wij voor zijn neus stonden herkende hij ons niet. Het was heel triest hem zo aan te treffen. Ik treed niet in details, dat is te pijnlijk. Er zijn herinneringen opgehaald, en vader toonde zijn blijdschap over de hernieuwde kennismaking. 

Dat dit een van de laatste ontmoetingen zou zijn werd ons pijnlijk snel duidelijk. Ik liet het niet merken, maar ik voelde mij behalve verdrietig ook schuldig. Waarom had ik het contact laten verwateren, waarom heb ik de kinderen niet aangespoord het contact met hun vader te onderhouden. Het antwoord is eenvoudig, de kinderen gingen hun eigen weg en ja, het contact was er nog wel maar bloedde langzaam dood. In hun ogen was vader in gebreke gebleven vader te zijn zoals het hoort en daarin liet ik ze hun eigen keuze. Vader werkte en had daarnaast een nieuw gezin met nog jonge kinderen. Het leven ging verder, bij ons, en ook bij vader. 

 Een week na onze hernieuwde ontmoeting belde Maria dat vader in het ziekenhuis was opgenomen. We besloten de dag daarop naar het ziekenhuis te gaan, en tot mijn grote vreugde besloot ook jongste dochter dit keer mee te gaan. Ik kan niet uitleggen wat er door mij heenging toen vader en dochter elkaar na jaren weer zagen. Laat ik zeggen dat het een moeizame ontmoeting was die ondanks dat, vader en mij toch goed gedaan heeft. En door iedereen is er toch nog gelachen, maar ook gehuild, want vader daar zo te zien liggen komt wel even binnen. Maar vader wilde met ons mee naar beneden om met ons daar wat te drinken. In mijn ogen had vader een opleving door dat hij zijn kinderen om zich heen had alledrie. Toen we later die avond huiswaarts gingen hadden wij niet gedacht dat wij er de dag erna weer terug zouden zijn. 

Ik kon die avond niet in slaap komen, maar blijkbaar ben ik toch ingedommeld, want om kwart voor drie werd ik wakker van het doordringende geluid van de telefoon. Ik kreeg een huilende Maria aan de lijn die met horten en stoten tegen mij vertelde dat het niet goed ging met Pierre, ze wilde zo graag dat we weer zouden komen, kom morgen, zei ze, kom asjeblieft morgen…..

Samen met de twee oudste kinderen kinderen vrijdagmiddag weer naar het ziekenhuis waar vader naar mijn idee kalm in zijn bed lag. Zijn ademhaling ging moeilijk omdat zijn pacemaker stopgezet was. Vader was blij dat de kinderen er waren en vertelde nogmaals hoe fijn hij het vond ook de jongste dochter nog gezien te hebben. Die avond nog is vader overgebracht naar een hospice, hij was zo blij daar te zijn, daar zou hij nog wat kunnen genieten, van zijn sigaretje en een biertje. Het heeft helaas niet zo mogen zijn, in de vroege morgen van negen december was zijn stijd gestreden. Maria zei dat hij de rust om te sterven vond toen ook de jongste dochter aan zijn ziekbed was verschenen. Toen we zaterdagochtend arriveerden lag vader in zijn kamertje in het hospice. Een trieste aanblik, een herinnering die voor altijd op mijn netvlies zal staan.

Vandaag was het definitieve afscheid. Zijn vrouw en kinderen hadden gezorgd voor een waardig afscheid. Vader lag mooi opgebaard, omringd door bloemen en mensen die van hem houden. Ik was erg onder de indruk toen ik bij binnenkomst in de aula aan de wand de foto zag van de jonge Pierre waarop ik jarengeleden verliefd geworden was. Ik kon er mijn ogen niet vanaf houden, en zoete herinneringen van mooie en gelukkige dagen wisselden elkaar af. Wij waren gelukkig geweest samen……en het deed wat met mij toen ik hem daar zo stil zag liggen. Op een bepaalde manier verdwijnt de liefde nooit voor de man waarmee je samen kinderen hebt. Het is oprecht jammer dat er bij velen ook in de laatste levensdagen geen contact meer mogelijk is omdat een scheiding een breuk voor altijd heeft veroorzaakt. Doe elkaar dat niet aan, ik heb bijna vijfentwintig jaar met deze man lief, maar zeker ook leed gedeeld, maar geloof mij dat ik blij ben om hem in zijn laatste dagen nog meegemaakt te mogen hebben, ook voor onze kinderen. Dat meem je mee in je hart…..tot de dood.

Amen.

Bonken en toeteren…

De meeste lezers van mijn blogs weten dat ik al enkele jaren voor zwerfkatten zorg. Toen ik daarmee begon waren het vijf zwerfkatten, inmiddels zijn het er nog drie als de rood-witte poes ook komt eten, ze laat het regelmatig afweten. Tja bonken en toeteren, waarom die titel. Afgelopen februari dit jaar werd ik vroeg is de avond gebeld door de moeder van een van de bewoners in de straat waar ik dagelijks voor de katten zorg. Of ik direct wilde komen want een van mijn zwerfkatten was zwaar gewond geraakt door onder een motorkap van een auto te gaan zitten. Omdat mijn zwerfkatten nergens geen onderdak hebben zoeken zij de warmte van een warme auto op. Ik doe al drie jaar mijn best om een slaap /schuilhok te mogen plaatsen maar ik krijg geen toestemming, en ook de overburen werken eerder tegen dan mee.

Toen ik aankwam op de plek waar het gebeurd was stonden twee mensen mij op te wachten. Tja, de kat was in paniek weg gerend en was nergens meer te zien. Ze toonden mij de auto en het plasje bloed wat vlakbij de auto lag. Het was die avond erg koud en de buren wilden weer snel naar binnen, ze konden verder toch niets voor mij doen….zeiden ze. Met mijn dochter, die met mij naar de onheilsplek gekomen was hebben we gezocht in hoeken en gaten, in bosjes en struiken, maar een kat in nood maakt rare sprongen. Het ongeval gebeurde 21 februari en het heeft tot 4 maart geduurd dat ik de kat eindelijk kon vangen.

Elke dag stond ik uren met mijn zoon of dochter bij de plek waar ik dagelijks de katten voer. Ook in de avonden gingen wij posten. De eerste dagen zagen we hem niet, de andere twee kwamen wel eten. Als hij maar niet ergens dood lag te gaan…..het was zenuwslopend. Na enkele dagen dachten wij hem in de verte te zien, en normaal gesproken zou hij met de andere twee naar ons toe moeten komen zoals hij iedere dag deed. Na een paar dagen liet hij zich zien, zij het van grote afstand. Maar ik pakte de hoop en de moed weer op en bleef vaker komen dan normaal. Om een lang verhaal iets korter te maken……het was op zaterdag 2 maart dat ik wist dat dit niet langer zo kon duren. Ze kwam al een dag of wat heel dicht in mijn buurt en nu móest het gebeuren, de kat zou het anders niet overleven.

De avond daarvoor had ik een mand gekocht met deksel en ik had al een heel plan in mijn hoofd…..maar of dat ook ging lukken. De dierenambulance stond er ook, die was gebeld maar daar wilde ik absoluut niet mee samenwerken. Van mij mochten zij vertrekken. Als ik de kat éénmaal in mijn mand zou hebben ging hij mee met Marije van Zwerfkat Tilburg, zij had mij als enige al die tijd gesteund. Terwijl de andere twee katten zaten te eten kwam ook de zwaargewonde kat dichterbij. Mijn hart klopte in mijn keel, ik móest hem nu pakken. Omdat de katten mij kennen vroeg ik om een beetje ruimte in de hoop dat de kat door de spijlen van het terrein naar het voer zou komen, mijn dochter zat klaar met de rieten mand. Voorzichtig zette hij één pootje door het hek, daarna heel aarzelend pootje nummer twee, en dat was mijn moment. In één greep pakte ik hem vast en zette hem in de mand. Mijn dochter bleef op de mand zitten tot dat Marije gearriveerd was. Ik belde haar en ze was meteen in haar auto gesprongen.

Eindelijk op weg naar de dierenarts. Hij heeft heel erg afgezien, gebroken kaak, onder en boven,bijna alle tanden eruit, neus en stukjes huid verbrand, maar de dierenarts van dierenkliniek Den Herd in Tilburg heeft Snoet, zo was hij inmiddels gedoopt, er helemaal bovenop gekregen, samen met Marije en Lisette van Zwerfkat Tilburg. Snoet verblijft nu voorgoed bij Zwerfkat, hij kan zonder tanden geen prooien meer vangen en is dus de rest van zijn leven in de kost bij Zwerkat Tilburg, waar hij nu samen met lotgenoten in de buitenren verblijft. Er staat een paar blogs terug mijn eerste verhaal over Snoet, toen wist ik nog niet hoe alles af zou gaan lopen. De titel van dat blog is Rust, voor wie het eens lezen wil.

Bonken en toeteren…..doe dat met je auto als het koud is, gevroren heeft, of heeft gesneewd…..zeg het ook tegen anderen, je redt hiet katten levens mee……BONK en TOETER……..doen!!