Kinderlosloopgebied ?

Wat een ongelooflijke klootzakken lopen er rond op deze aardbol. Eén of andere zieke geest heeft bedacht om overal verspreid in Waalwijk en omgeving vergif neer te strooien. Een hondenhater, iemand die een gloeiende hekel heeft aan honden in ieder geval, want het gif ligt door Waalwijk en omstreken. Naar mijn idee niet iemand die zich ergert aan de hondenpoep voor zijn/haar deur, want dan zou die persoon het wel bij zijn/haar omgeving houden. Het is overduidelijk dat geweld tegen dieren met de dag toe neemt. Ik noem vergiftigen ook geweld tegen dieren, het zal je hond maar zijn die het treft. Je zou zo iemand die dat neerlegt toch ook willen neerleggen, ik in elk geval wel. Ik heb geen hond, maar mijn twee dochters wel, en ik ben best bezorgd. Beide honden zijn echte snuffelkonten, eerst goed ruiken voor ze hun achterpoten krom buigen. Overdag heb je zicht op waar je hond gaat snuffelen maar ’s avonds is dat een ander verhaal. Zaklantarens mee en heel goed opletten dus.

Een paar keer per week laat ik met een van de dochters de honden uit en dan kies ik toch echt voor de duinen. Niks geen rondje rond de blok, dat is alleen voor noodgevallen. Maar ook in de duinen kom je mensen tegen die vinden dat je daar helemaal niks te maken hebt. Zo zijn hier tal van plaatsen aangeduid waar je met je hond vrij mag lopen. Er staan duidelijke bordjes bij ‘ hondenlosloopgebied’. Honden mogen daar dan ook los lopen, maar ook in de duinen kom je mensen tegen die vinden dat je met hond aangelijnd door het ‘hondenlosloopgebied‘ moet wandelen omdat zij daar met kinderen ook recht hebben om te lopen. En spelende kinderen moet je dan niet bij je houden, maar je hond !! Nou dan heb je aan mij een kwaaie, en zeker als je vanaf een afstand al gaat roepen naar mij dat mijn hond aan de lijn moet. Daar staan ze dan, de uitdagende vaders met hun grote mond, en vlak de moeders niet uit.
Ik ben ineens Oostindisch doof. Wij houden onze honden onder controle maar doen ze niet aan de lijn. In het voorbij lopen, ohh je moet die arrogante koppen zien, zeg ik dat waar zij lopen een ‘hondenlosloopgebied‘ is en geen kinderlosloopgebied. Zeg ik dat ik met mijn honden ook niet naar de speeltuin kom om mijn honden uit te laten waaien……. ” Als die honden in de buurt van mijn kinderen komen trap ik ze weg ‘……
Dat doe je maar een keer is dan mijn antwoord en loop door.

Als ik op Facebook zie en lees hoe wreed en walgelijk mensen tegenwoordig met dieren omgaan, als ik lees en zie hoe de Chinezen omgaan met dieren dan gaan mijn haren recht overeind staan en zou ik willen dat ik bij machte was daar iets aan te doen. En het is niet alleen China, Korea, Vietnam, Japan en meer van dat soort tweederangs landen, het geweld tegen dieren is wereldwijd, ook in Nederland. Er moet een nieuwe Pistolen Paultje opstaan, maar tot op heden zijn er geen Paultjes die zich vrijwillig melden.

Onuitstaanbaar…….

Al eens eerder heb ik er over geschreven…totale afwezigheid. Je nergens op kunnen concentreren. Jezelf nog lammer voelen dan een tak. Huilen om niks, boos worden om alles. Het leven niet begrijpen. Mensenlief wat is dat vermoeiend. Onredelijk zijn tegen je kinderen. Dat besef je achteraf maar op het moment van boosheid gooi je alles eruit. Gelukkig heb ik een verstandige zoon die zijn moeder laat uitrazen om erger te voorkomen. Want ik geef het direct toe, soms ben ik een onuitstaanbaar mens. Onredelijk ook. De laatste maanden is het zelfs meer dan soms dat ik onuitstaanbaar ben. Het zou mij heel erg opluchten als ik hier en nu alles wat me dwars zit op papier kon gooien, niet voorzichtig zijn in mijn woordkeuze maar gewoon mijn gal spuien en de bom laten ontploffen. Twintig jaar terug deed ik dat, nu vind ik dat dat niet meer kan. Je laat je niet meer gaan op mijn leeftijd, kom op zeg, inmiddels heb ik twee kleinzoons die  vaker op internet te vinden dan ik. Stel dat ze daar lezen wat hun oma allemaal dwars zit, daar wil ik niet aan denken.

Mijn schrijfsels van toen, ik heb ze niet allemaal meer, maar die ik nog heb lees ik weleens terug als het gat waarin ik zit te diep is.  De jaren dat wij als gezin naast ‘ de Muppets ‘ woonden bijvoorbeeld.( Natuurlijk niet hun echte naam, die naam hadden wij ze gegeven)  Aan de ene kant een ouder echtpaar, aan de andere kant de familie Muppet. Onze kinderen waren van dezelfde leeftijd maar lagen elkaar niet echt. Moeder Muppet kon goed overweg met naald en draad ( vond ze zelf ) en pa was van het type Barney Rebel, je weet wel, van de Flintstones. De Muppets leefden voornamelijk buiten. Als het een beetje goed weer was kon je meegenieten van hun avonturen. Hadden ze in de gaten dat jij ook buiten was, dan moest je óf jezelf heel stil houden, óf mee doen aan de conversatie. En dat laatste was vaak het geval omdat onze kinderen ook niet in stilte leefden.

De familie Muppet woonde eerder in de straat dan wij. Er stond geen schutting tussen onze tuinen toen wij er kwamen wonen, want dat hadden ze met de vorige buren ook nooit gehad. Gezelligheid kent geen tijd was hun motto. Maar ik kon er niet aan wennen. Ik voelde mij vreselijk bekeken en totaal niet vrij in mijn doen en laten. Maar alle bezwaren wuifden ze weg, gezellig toch dat de kinderen zich in twee huizen thuis voelden. En koffie zet je toch niet alleen voor jezelf ? En oh ja, voor alle maatwerk en reparaties aan kleding kon ik altijd terecht, geen enkel probleem. Alles bij elkaar heeft dit zo’n maand of drie geduurd, toen barstte de bom aan mijn kant. Ik had er genoeg van om elke keer moeder Muppet half ontkleed met een centimeter om haar nek en een speldenkussen bij de hand rokend in mijn achtertuin te zien staan of zitten. Pa Muppet in zijn onafscheidelijke korte broek, in zijn rechterhand een fles bier, in zijn linker ook die eeuwige stinkstok……….twee strontvervelende kinderen die eeuwig aandacht vroegen, ik ging door het lint. Ik heb de tafel opgepakt, naar hun helft van de tuin geslingerd en heb lopen schreeuwen dat er een schutting moest komen en wel snel.

Het was alsof de bliksem had ingeslagen. Iedereen rende naar binnen en ineens was het stil. De schutting kwam er. Er werd ons meegedeeld welke steensoort en hoe hoog de schutting mocht worden, maar daar is het allemaal niet meer van gekomen.  De volgende dag stond de schutting, niet van steen maar hij stond er. Twee weken bleef het rustig aan de andere kant van de schutting. We zijn nog een aantal jaren buren gebleven, ieder aan onze eigen kant van de schutting met zo nu en dan uurtje bij elkaar op de koffie. De bliksem is nadien niet meer ingeslagen, we verdroegen elkaar en accepteerden dat er twee verschillende gezinnen naast elkaar woonden met ieder hun eigen manier van leven.  Maar ik besef dat ik nog niet veel veranderd ben. Terug lezend herken ik nog zoveel dingen waarin ik niets veranderd ben. Alleen schrijf ik het niet meer woord voor woord op……….

Hoezo eigenwijs ?

Mijn gedachten stonden de afgelopen week op afwezig. Wat tegen mij gezegd werd was ik na twee minuten weer vergeten. Ergens wel begrijpelijk al zeg ik het zelf, omdat ik steeds het plotseling overlijden van Bianca in mijn hoofd had. Maar de wereld draait toch weer door, ook voor mij. Ik voelde mij de afgelopen week zo’n beetje hetzelfde als mijn bejaarde moeder. Als ik haar ’s zondags bezoek, en het maakt niet uit of ik nu twee of vijf uur bij haar ben, ze praat geen woord. Het lijkt alsof alles langs haar heengaat. Voor een gedeelte zal dat ook wel zo zijn want haar gehoor is aan een kant heel slecht. Ze wil niet aan een gehoor apparaat, maar ze wil ook niks missen van wat er gezegd wordt.  En probeer het maar eens, een middag op luide toon tegen iemand praten die niks terug zegt.

Mijn man zegt steeds, ” je moet geduld hebben met oude mensen ‘………maar dat heb ik niet. Ik moet mijzelf al zo inhouden overal en tegen iedereen want ik ben een licht ontvlambaar persoon.  Dat is iets van de laatste jaren. Bijvoorbeeld, als mijn moeder na een half uur nog niks heeft gesproken ben ik in staat om op te staan en te gaan. Nee, ik zou geen goede zijn voor de thuiszorg. Gewoon omdat ik geen geduld heb met oude mensen en trouwens ook niet met jonge kinderen. Dat gejengel en dat gedrein wat die apen ten toon spreiden . Kinderen worden tegenwoordig niet meer opgevoed door hun ouders. s ‘Morgens worden ze naar de peuterspeelzaal gebracht waar ze tegen de avond weer worden opgehaald.  Eten, in bad en slapen, en de volgende dag idem dito. Is dat opvoeden?

Mijn moeder, zesentachtig jaar, zeer vergeetachtig, slecht horend maar o zo verdomd eigenwijs. ‘ Moeder, zou het niet veel beter én gezelliger voor je zijn om  naar een bejaardenhuis te verhuizen, je eigen kamer, je eigen spulletjes, als je wilt kun er ook eten en gezellig een praatje maken met medebewoners……………

Nee, wat denk ik wel, dat ze een oud wijf is? Denk ik dat zij op haar leeftijd al tussen al die oude mensen gaat zitten?  Dat ze niet voor zichzelf kan zorgen ? En nee, ze hoeft geen gezelschap, ik zit hier goed op mijn flatje negen hoog. Jullie komen toch op zondag, en als ik iets nodig heb bel ik jullie wel. Jullie zijn ik en mijn twee dochters. Mijn dochters zijn twee hardwerkende vrouwen die best dingen voor oma willen doen, maar niet vierentwintig uur paraat kunnen staan. En ik kan en wil het niet. Ik ben eens in een supermarkt aangesproken door een hele goede kennis, die zei dat ik mij schamen moest. ‘  Je moeder heeft ook zoveel voor jou gedaan, ze heeft je grootgebracht, voor je gezorgd toen je kind was ‘.

Zoals de moeders van nu willen dat zij de vrijheid moeten kunnen hebben om te werken en hun kinderen naar een opvang te brengen, wil ik de vrijheid hebben om niet voor mijn moeder te zorgen. Ik zie het al voor me….’ doe jij dit even, doe jij dat even, nee….dat moet zo niet, dat moet je zo doen’.  Ik heb een moeder die mij nog steeds ziet als een kind en alles beter weet.  Ik vind het heel erg jammer dat ze zo eigenwijs is en mijn daardoor toch met een probleem opzadelt.

Mijn hele leven ben ik betuttelt door mijn moeder en daar heb ik helemaal geen zin meer in.  Vind mij hard, harteloos en weet ik meer wat nog allemaal, maar ik blijf bij mijn standpunt.  Vanmorgen zat ik te wachten op een gesprek met een arts, en naast mij zat een bejaarde dame met een mobiele telefoon in haar handen een taxi te bestellen. Toestel met grote knoppen, simpel, maar ze deed het toch maar. Onafhankelijk zijn, iemand kunnen bellen als het nodig is maar nee……..niet mijn moeder. Ook een apparaat waarmee je iemand kunt oproepen, bijvoorbeeld als je gevallen bent wil ze niet.

Vooralsnog leg ik mij neer bij haar gesputter, maar ik kan niet beloven dat dat zo blijven kan ……….

 

Vaarwel…

Wat kan ik nu nog zeggen……ik heb even geen woorden.  Afscheid van je genomen, sprakeloos naar je gekeken, stille hoop dat jij het niet zou zijn, tegen beter weten in. Maar één blik en de harde werkelijkheid moest ik onder ogen zien. Zo herkenbaar, je vingertjes, breekbaarder dan porselein. Je gezicht, bijna doorschijnend……

Een leven, veel te kort geleefd. Eenzaamheid een leven lang. Dieren waren je vrienden, bij hen kon je jezelf zijn, met hen deelde je vreugde en verdriet. Het waren je maatjes , letterlijk tot in de dood.

Vanmiddag heb ik je echte vrienden gezien. Echte vrienden die diep bedroefd hun laatste groet aan jou kwamen brengen. Vrienden die net als ik geen woorden vinden konden en sprakeloos staarden naar je eenvoudige kist. Op je kist rose roosjes, neergelegd door je nichtjes en neefjes.  Brandende kaarsjes naast een Boeddha beeldje dat zo verbonden was met jou.

Nu ben je verlost van de eenzaamheid die je een leven lang met je meedroeg. Hoe zwaar dat was weet jij alleen en enkele van je goede vrienden. Jouw echte vrienden hebben de woorden die jij met hen deelde opgesloten in hun hart en de sleutel in je kist gelegd……….

Als jij morgen voorgoed deze wereld verlaat zal ik in gedachten bij je zijn………..

Dag bijzonder mens, zolang ik leef houd jij een plekje in mijn hart…

Herinneringen …….

Het zal november…december 2002 geweest zijn dat ik je voor het eerst ontmoette. Sinds enkele maanden had ik een hond die ik in huis had genomen nadat haar bazinnetje was overleden. Het was een cique hond, welopgevoed maar helemaal niks gewend. Samen met haar bazinnetje liep ze elke dag haar rondje rond de gracht, soms ietsje verder. Als het iets verder was dan een rondje gracht kon je er donder op zeggen dat het bazinnetje een nieuwe outfit droeg. Dan wilde zij gezien worden met haar perfecte hond, en toegegeven, beiden zagen er altijd perfect uit.

Een paar maanden heb ik het volgehouden ….. hond aangelijnd aan haar schitterende halsband en ik in mijn honden uitlaat kloffie. Ik ben niet van de houte couture, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Maar wat ik wel had in die tijd was mijn 45 km karretje, gekregen van mijn dochter en daar was ik dolgelukkig mee. Van de ene op de andere minuut kreeg ik het idee om mijn mooie hond eens mee te nemen naar een veld waar zij niet aangelijnd hoefde te lopen. En op die ochtend ergens in november….december, het had gevroren, tufte ik met hond naar het Lido.

En daar ontmoette ik jou, daar stond je heel alleen en je probeerde een shaggie te draaien met je koude handen. Ik vroeg mij af wat je daar stond te doen, want behalve jij was er geen hond te bekennen. Of toch wel ? Ik deed de achterklep open en liet met kloppend hart mijn hond eruit. Zou ze de benen nemen, zou ze wel terug komen als ik haar riep, of zou ik haar nooit meer terug zien als ze de bossen in zou rennen.

Jij keek naar mij en ik naar jou, je zag mijn twijffels. Gewoon doen , zei je toen, die loopt niet weg’. Ga jij er achteraan dan, vroeg ik je, en je lachte. Dat kan ik niet zei je, ik sta hier te wachten totdat mijn eigen honden zichzelf hebben uitgelaten, en die komen ook altijd weer terug, ook al duurt het soms wat langer. Gewoon rustig blijven zei je tegen mij……

Ik nam de gok en inderdaad, mijn hond bleef dicht bij me in de buurt. Niet aangelijnd, vrij, snuffelen en ontdekken dat de wereld uit meer bestond dan een rondje gracht. Tot ik geblaf hoorde in de verte. Ik wilde Mischa ( mijn hond ) aanlijnen maar jij zei, ‘ niet nodig, dat is Jacky die zich meld. Ik zag nog steeds niks, totdat ik enige minuten later een kwispelende staart de bosjes uit zag komen. Vlak daarachter kwam een zwart gevaarte aan, ik dacht dat ik een grote hond had, maar daar verscheen Macho , een flink uit de kluiten gewassen Rottweiler. Ik stond te bibberen op mijn benen toen die beer mijn richting op kwam lopen. Ik keek naar jou, een klein tenger vrouwtje dat stond te wachten op een beer van een hond. Ik dacht ‘ hoe hou jij in hemelsnaam die hond bij me vandaan als hij me begint op te eten ‘. De ergste dingen gingen door mijn hoofd. Dat mijn hond of ik verscheurd zouden achter blijven op dat grote bevroren veld.

Geen seconde stond ik erbij stil dat Macho’s eerste interesse zou uitgaan naar mijn knappe Mischa, maar toch was dat het geval. Ze draaiden wat om elkaar heen en ik voelde mij rustiger worden. Je haalde wat brokjes uit je jaszak, zei ‘ zitten allebei ‘ , en waarempel ze gingen zitten, ook die van mij. Ik herinner mij dat we  nog een voorzichtig rondje over het veld gelopen hebben samen, ik wist toen niet dat jij hartpatient was, jij wilde kijken waar Jacky uithing. Zo is onze vriendschap ontstaan. We spraken regelmatig af bij het Lido, en soms ging het zo goed met je dat we een stukje de bossen in konden lopen.

Later, toen ik bij je thuis kwam in je kleine maar gezellige huisje, leerde ik je beter kennen. Ik leerde Bianca kennen, haar ups en downs. Je deelde lief en leed met me, en ik met jou. Weet je nog dat we kennis maakte met radio wimpie ? Aan die tijd denk ik vaak terug, je maakte zo’n opgewekte indruk in die tijd. Ik herinner mij dat wimpie altijd moest lachen als jij zei dat je vroeg naar bed moest. Daar begreep hij niks van en jij liet het zo in het begin. Hij draaide muziek tot middernacht als ik mij goed herinner, en jij piepte er tussen uit rond tien uur. Nou wim, het was weer gezellig, maar ik ga nu slapen ‘ . Tot morgen. Gouden uren waren dat.

Later leerde je mijn dochter Lique kennen en zij nam het stokje van mij over wat honden uitlaten betreft. Ik trouwde en ons contact werd minder. Onze honden overleden en een tijd was er weinig contact, geen wandelingen meer met de honden, maar ik zag je nog regelmatig bij Lique thuis. In die tijd kreeg jij Saigon, en Lique had een hond uit het asiel gehaald, Karzan. De hond van Lique overleed op tweede kerstdag 2012 aan kanker, en jouw hond Saigon was toen ook al niet piep meer.

Toen Saigon overleed was je ontroostbaar. Hij was je maatje, je alles, zonder hem was jij niet de Bianca die wij kenden.

Begin niet nog een keer aan een hond zeiden velen tegen je, maar je wilde niet luisteren. Waarom zou je ook, het was tenslotte jouw leven en jouw keuze dat je niet alleen wilde blijven .

Er kwam een nieuw maatje in je leven Saran, een Labrador mix, in wie alleen jij een halve Rottweiler zag. Tegen iedereen vertelde je vol trots dat Saran zeker iets van een Rottweiler in zich had. Niemand sprak je tegen, ook buurman Martijn niet die ongeveer zo’n zelfde hond bezit, en die we zo dankbaar zijn dat hij je huis binnen ging toen je even onzichtbaar bleef .

Hij heeft jou en Saran gevonden op het balkon, waar je de dag daarvoor nog wat vitamientjes wilde opdoen zoals je schreef in je allerlaatste bericht op FB. Saran zat naast je en heeft niet geweten waarom jullie de nacht op het balkon hebben doorgebracht, waarom er geen eten kwam en waarom hij niet werd uitgelaten. Dank je wel buurman Martijn voor je oplettendheid.

Lieve Bianca, zonder in verdere details te treden weet iedereen die jou kent dat je levenspad niet over rozen gegaan is. Zoals ik al zei, veel ups maar ook veel downs. Je was een bijzonder mens en iedereen zal zich jou zo blijven herinneren. Bij velen zul je een onuitwisbaar plekje in hun harten blijven houden, en nog iets wil ik eraan toevoegen, je was de goedheid zelf, voor iedereen.

Maak je vooral geen zorgen om Saran, hij heeft zijn gouden mandje gevonden bij een hele lieve familie, waar hij ’s avonds heerlijk voor de houtkachel gaat liggen als hij moegespeeld is met Tara, het bejaarde hondje van de familie.

Rust zacht …….in vrede lieve Bianca, je hebt het verdiend .

Rust in vrede…….

  Het overkomt altijd anderen, denk je. En dan geheel onverwacht overkomt het jou, meer mijn dochter in dit geval. Mijn dochter belt mij zelden vanuit haar werk,  dat het dit keer belangrijk was hoorde ik direct aan haar stem.  ” Ma, ma, ik moet je wat vertellen, Bianca is dood ‘.  Ik dacht niet direct aan de Bianca die ik ook goed ken, maar dacht dat een collega op het werk overleden was. “Bianca zei ze weer, je weet toch wel wie Bianca is ?  Ja, natuurlijk weet ik wie Bianca is, maar dat is een jonge vrouw van midden veertig waarmee mijn dochter regelmatig contact heeft. Ze bezoeken elkaar zo nu en dan, wandelen vaak samen met de honden, en voor zover ik weet is er dan ook nog telefonisch contact.  Ik ging er niet direct vanuit dat ze deze Bianca bedoelde. ” Ja ik bedoel Bianca die hier vlak bij me woont. Toen was het duidelijk voor mij. Nadat ik mijn dochter een beetje gekalmeerd had vroeg ik verder. Wat is er gebeurd, en hoe weet jij dat nu op je werk.  Ze vertelde verder, ze had net haar berichten nagekeken en daar zat ook een bericht bij van Marianne. Marianne heeft ook contact met Bianca en had het vreselijke bericht gedeeld met Lique.  Dat Lique in shock was begreep ik meteen.

Het was zaterdagmiddag dat Bianca besloot op haar balkonnetje nog wat zonnestraaltjes mee te pikken, lekker weggedoken in haar winterjas was ze wat gaan liggen, de hond naast haar, en omdat ze ook nog een paar selfies had verstuurd via haar FB pagina was duidelijk dat er toen niets aan de hand was. Toch is Bianca kort na het versturen van haar allerlaatste berichten en foto’s overleden. Het trieste is dat niemand haar heeft zien zitten op haar balkon, de hond heeft ook niet geblaft. Van de buurman hoorden wij dat hij het wel vreemd vond dat hij Bianca al anderhalve dag niet gezien had. De buurman had een sleutel van haar huis en besloot poolshoogte te gaan nemen. Er werd niet open gedaan en de buurman ging met kloppend hart naar binnen. Hij vond Bianca en Saran op het balkon. Hij heeft de politie gebeld en toen die kwamen heeft hij zo snel mogelijk het huis verlaten, wat ik mij goed voorstellen kan als je zo’n ontdekking doet. Ik neem niemand iets kwalijk maar vind het toch vreemd dat niemand iets is opgevallen. Bianca woonde op de eerste verdieping, buren rondom haar, mensen die tegenover haar woonden. niemand had iets opgemerkt. Dit alles is zeer zeer triest. Volgens de dokter is Bianca een natuurlijke dood gestorven, ze heeft zeer waarschijnlijk nergens wat van gemerkt en is in de dood weggegleden.

Onze zorg was toen Saran. Bianca was zolang wij haar kende dol op honden en na het overlijden van haar hond Saigon zag je een andere Bianca. Zij kon niet zonder hond dus kwam Saran in haar leven. Ze was heel blij met haar hondje, ze was er zo trots op, maar zoals ik Bianca kende was ze nog lang niet over de dood van Saigon heen. Mijn dochter en ik hebben ons over het zeven maanden oude hondje ontfermd die door de buurman was meegenomen naar zijn huis. Een oproep gedaan op FB voor een nieuw liefdevol en warm thuis dat door meer dan 1600 mensen gedeeld is.  De volgende dag was er al een nieuw thuis voor Saran waar zij direct mocht komen. Met mijn dochter samen hebben wij Saran naar zijn nieuwe thuis gebracht waar hij met veel enthousiasme werd ontvangen. Een beter thuis, zo vol liefde had hij niet kunnen krijgen. Dit had Bianca gewild voor haar Saran, en wij weten zeker dat ze heel tevreden vanaf haar wolkje naar beneden kan kijken en haar rust kan vinden.

Maandag nemen wij afscheid van Bianca, een bijzonder mens die veel te jong door de dood is meegenomen. Rust zacht Bianca, je leven was vaak moeilijk maar je sloeg je er goed doorheen met de hulp van je vrienden. Rust in vrede, je hebt je rust verdient, er is niets meer waarover jij je nu nog zorgen hoeft te maken . Vaarwel lieve Bianca.