Hoge pieken, diepe dalen. Ik lees veel over rouw en rouwverwerking. Je zoekt troost, je zoekt herkenning, je zoekt verhalen van lotgenoten.
Twee weken kan ik maar niet uit het dal komen, de veroorzaker is de heftige griep die mij thuis houdt.
Als je ziek bent beleef je alles heftiger. Je voelt je labiel en je bent veel emotioneler. Tranen….. tranen….
Als ik naar je foto’s kijk zijn mijn tranen niet terug te dringen, als ik de kaarten en briefjes terug zie en lees die jij mij stuurde, en de kleine notities die je opplakte om mij te herinneren aan dingen die ik niet moest vergeten.
” Ma-tje, ik moet een uur langer werken, vergeet je niet om even bij mijn Ottemie ( Diana’s poes ) te gaan kijken? Ottemie had ook epilepsie, dus ik liep regelmatig bij je binnen.
Ik maakte je eten zover klaar dat nog alleen het gas eronder aangestoken moest worden. Vaak deed ik dat voor je, dan kon je direct eten als je thuiskwam. Dan dronken we daarna samen lekker koffie en was het gezellig.
Jij woonde in Larixflat 1,en ik in Larixflat 2, alleen even oversteken. Jij alleen, ik alleen……bijna buren.
Ik herinner mij de avonden waarbij we ons heel erg vermaakt hebben met het internet. We gedroegen ons als baldadige pupers en hebben veel gelachen, ondanks dat wij beiden in die tijd in een hele verdrietige situatie zaten, we hielden elkaar op de been.
Weet je Diaantje, zodra ik weer naar buiten durf, ja, ik ben voorzichtig omdat ik ook de jongste niet meer ben, ga ik weer op boeken jacht.
Ik haal kracht uit gedichten en ervaringen van lotgenoten.
Ik voel dat het zwaarder wordt om met jouw heengaan om te gaan.
Ik ben veel emotioneler, slaap nóg slechter, ik heb ook moeite met de halsstarrigheid van je man…..
Ik denk dat hij jouw niet goed genoeg heeft gekend, want een verwijdering op deze manier, had jij nooit geaccepteerd.
Rouwen is verdriet delen, de geliefde die in ons bestaan verweven is van haar geboorte tot haar dood verdient liefde, respect, geen verdeeldheid
De dag komt dat wij elkaar weer terug zien lief kind.
God komt Zijn beloften altijd na.
Ik hou van je,
Mama
Maandelijks archief: april 2021
Kleur bekennen.
Einde is geen einde
Het einde van
jouw leven
is nog niet het einde
van mijn relatie met jou
het einde van
jou kunnen aanraken
betekent nog niet
dat jij me niet meer raakt
het einde van het leven
is nog niet het einde
van het geleefde
en het geleden verleden
ik ga wel verder
maar ik ga niet door
zonder jou
je blijft
in mijn geheugen
in mijn verhalen
ik ben mezelf niet
ondenkbaar zonder jou
ik spreek nog met je
en je antwoord me nog
Zo innig met elkaar verbonden
in mijn hoofd, hart en gedachten
blijf ik in contact met jou
samen sterk in het geloof
dat we snel weer samen zijn
( mvdb)
2020 26 – 11 – 2020
2020……
” Ha woeffie……zijn naam wist ze niet meer, evenmin als die van ons. Samen bezochten jij en ik met regelmaat je oma. Tika was er altijd bij, want zonder Tika was er ook geen Diana.
Ze wist het niet meer. Ze wist heel veel niet meer……
De laatste keer dat wij samen je oma bezochten was een week voor jouw overlijden. Kort daarvoor waren wij ook nog bij het laatste sinterklaas feest geweest wat het verzorgingshuis begin december had georganiseerd.
Het treft me pijnlijk, ik bekijk foto’s……
Het raakt me, het lijkt alsof dit allemaal gisteren was……
Ik heb dagen dat alles zwart is, dat de donkere wolk boven mijn hoofd niet weg wil drijven. Soms helpt lezen, soms helpt foto’s bekijken, meestal helpt schrijven, maar ook dat lukt niet echt vandaag.
Veel foto’s van jullie samen heb ik niet, jij was meestal degene die de foto’s maakte. “ Nee, ik wil niet op de foto, ik zie er niet uit, ik heb een pukkel, ik heb een koortslip, ik heb’………… je wist altijd wel een excuus te verzinnen.
De foto’s die ik heb van jou en je oma koester ik, foto’s van jullie samen bedoel ik, want dat zijn er maar weinig.
De foto waarop wij beiden op de achtergrond zitten bij je oma’s laatste feest in het Koetshuis ben ik kwijt, misschien per ongeluk gewist, verplaatst, ik weet het echt niet, hopelijk heeft je zus de foto nog ergens opgeslagen……..
Verhuisdoos.
Het is geen ramp hoor Diana, ik koop wel vaker iets dat het achteraf net niet is. Laat ik het anders zeggen. Een boek, wéér een ja. Troostboek, woorden van kracht, moed, en inspiratie.
Oh ja, het is zeker een mooi boekje, ik kan er zeker troost in vinden, maar net als ik geloofde jij ook niet dat na je dood je ziel naar de hemel gaat.
De meeste gedichten gaan over de overgang naar een nieuw leven, samen zijn met de mensen die jou en anderen al voorgingen naar het hemelse leven……. …..samen met je oma aan de koffie daarboven….
Ik respecteer het geloof van iedereen, maar laat mij ook in mijn waarde.
Zeker, het zijn mooie gedichten, maar gedichten waar wij niet achterstaan plaats ik ook niet.
Vanmorgen nog twee mooie boekjes gekregen van je zus, en zo heb ik even genoeg voorraad in de kast om mezelf te troosten.
Het zijn moeilijke dagen zonder contactmogelijkheden in de corona crisis. Troost zoeken in een boek is dan ook een fijne hulp.
Ik begin nu ook te wennen aan het vooruitzicht om te gaan verhuizen.
Telkens als ik langs de Albert Heijn rijd zie ik weer een stuk verrijzen van de flat waar ik kom te wonen. Samen met jou ga ik mijn huis inrichten, het zal eruit gaan zien zoals jij dat in je gedachten had. Met het behang tegen de muur dat jij als cadeau voor mij gekocht hebt, en de gordijnen waar wij samen naar gekeken hebben toen je nog bij ons was.
Een speciaal plekje in mijn nieuwe huis alleen voor jou mijn lieve dochter…..een knuffel plek voor jou en mij samen.
Je zus komt mij heel vaak bezoeken, daar ben ik blij mee, zo steunen wij elkaar in ons verdriet om jou.
§
Vlam
Altijd maar weer
vlam jij op in mij
Jij raakt niet los van mij
iets anders wil ik ook niet
dan jouw liefde
in mij bewaren
jij bent de pijn
die zeurt
zo uniek mooi
die mij streelt
jij gaat niet over
jij verlicht de duisternis
zo hard gevallen
over mijn leven.
Tears….
Ik ben van slag Diaantje. Nou komt dat steeds vaker voor, ik huil vaker, ben vaker boos en geïrriteerd. Dat schijnt normaal te zijn, maar ik wil dat het liefst verbergen.
Dat je zonder je beschaamd te voelen zo hard kan huilen als je wil kan je helpen, laat de tranen maar gaan, ik weet dat ik dan straks ook beter slaap.
Ik zag vanavond op de televisie een aflevering over de kinderen van Ruinerwold. Het was de bedoeling dat ik verder zou lezen in mijn boek, maar ik werd getroffen door het verhaal van de vier kinderen. Jij hebt het drama van deze kinderen niet meegekregen. Aangrijpend……
Ik kijk niet meer zo vaak televisie, ik probeer mijn gedachten te verzetten door te lezen, of door te luisteren naar Andy Williams.
Doordat ik bij toeval in het verhaal van de Ruinerwold kinderen binnen viel kwamen de tranen naar buiten.
“ Tranen zijn geen zwakte, integendeel. Het getuigt van kracht, oprechtheid en authenticiteit als je je kwetsbaar kunt opstellen, als je je gevoelens kunt en wilt uiten.
Uiteraard vraagt dat ook een veiligheid : op het geschikte moment, op een geschikte plaats en liefst bij een geschikte persoon, ( maar voor mij liefs zonder geschikt persoon) ….
Tranen voorkomen dat je ogen uit- drogen; zo blijf je helder zien.
Er zijn bevrijdende en opluchtende tranen die pijn en verdriet laten stromen, en er zijn ook verkrampte tranen van onmacht en radeloosheid in de eindeloze en uitzichtloze strijd tegen pijn en verdriet.
Laat de tranen wat ze zijn. Zonder tranen wordt de negatieve energie droog opgeslokt.
Die komt er dan altijd wel ergens anders weer uit, op een manier die anderen en jezelf ongelukkig maakt.
Het heeft zo moeten zijn denk ik dan maar. Het verhaal van de kinderen van Ruinerwold heeft mij voor vanavond verlost van het vuur achter mijn ogen……. ……..
Lief Diaantje, samen zijn wij één in mijn gedachten en in mijn hart ♥
Mijn kind, mijn meisje, mijn alles….
6 April 2021.
Winterse buien Diana, bij elke bui dacht ik aan jou, wat vonden wij én de honden het geweldig om in de sneeuw te wandelen. Sneeuw in april, bijzonder. Toen ik vanmiddag thuis kwam lag de hagel tegen de voordeur.
Dat zijn toch elke keer weer dingen die mij verdrietig stemmen, dingen die jij moet missen, je zou er zo van genoten hebben. En zo is dat met heel veel dingen, alleen komen ze nu harder binnen.
Ik las er zojuist een kort stukje over in het Rouw Dagboek. Ik ga het hier opschrijven, ook al storen sommige mensen zich aan herhalingen.
Maar dit is mijn blog voor jou, wie hier niet wil lezen is daar vrij in.
“ Iemand die sterft, is definitief vertrokken, en toch is hij / zij niet helemaal afwezig. Je kunt je dierbare gestorvene aanwezig voelen in je gedachten en herinneringen.
Je kunt in jezelf of hardop met diegene praten.
Bij bepaalde tekens, geluiden, geuren kom je vanzelf bij je geliefde terecht.
Een lied of een tekst, een gebouw of een landschap, een kledingstuk of een ander voorwerp en de gestorvene komt tevoorschijn in jezelf.
Koester deze momenten, hoe pijnlijk ook. Na verloop van tijd is dat, voor de rest van je leven, de enige manier om contact te houden “.
Lieve dochter, lieve pretletter, wij houden contact, zo lang als ik leef houden wij contact ♥️♥️
Luisteren…
Dat ik verslaafd ben aan lezen, dat wist jij Diana. Plagend zei je vaak tegen mij “ kom, we lopen even naar de Read Shop, ik wil even wat roddels kopen en dan gaan we voor jou even naar de sentimentele kant“.
En dan lachte je en zei “ ga jij maar vast naar jouw afdeling, ik kom er zo aan “.
Naast m’n bed ligt een stapeltje boeken over het leven en de dood.
Online gekocht, ik noem ze mijn troostboeken. Mijn laatste aanwinst is het Rouw Dagboek van Patrik Somers. Het boek beschrijft stukken over hoe om te gaan met mensen die rouwen.
: Omgaan met rouwenden is luisteren, luisteren en nog eens luisteren.
Tot drie keer toe luisteren : luisteren naar het verhaal van de ander, luisteren naar de gevoelens die erachter zitten en die niet altijd uitdrukkelijk worden genoemd, en luisteren naar de behoeften die achter de woorden klinken.
In onvoorwaardelijke liefdevolle aandacht bij iemand zijn betekent : er zijn vanuit je hart, met respect en erkenning voor het gevoel van de ander, niet be – of – veroordelen, zonder adviezen.
Probeer maar eens hoe lang jij kunt luisteren naar iets waar je het niet mee eens bent, zonder ertussen te komen……..
Een klein stukje uit het Rouw Dagboek. Een dagboek vol wijsheid voor nabestaanden , voor mij o a, voor mijn kinderen. Je komt tot het besef dat je nergens van moet opkijken.
“ En, toch nog leuk de paasdagen door kunnen brengen?
…… Mens, laat me met rust, je weet niet hoe ik mij voel, of ik verdriet heb, wat ik afhuil in de beslotenheid van mijn huiskamer…..
Steeds vaker denk ik, “ het zou goed zijn als de medemens zich eens wat vaker zou verdiepen in het gevoels leven van de rouwenden, zodat er niet van die ondoordachte vragen gesteld zouden worden………..
Rouw dagboek.
Gisteren lag het in de brievenbus. Rouw dagboek,’ het dagboek dat je helpt bij je rouwproces’.
Ik ben inmiddels in het bezit van een paar fijne hulpboeken, en het lezen ervan geeft mij troost en hulp.
Niet alleen bemoedigende woorden staan erin, ook raad hoe om te gaan met mijn verdriet, hoe om te gaan met mensen, want die heb je ook in vele soorten en maten, gedichten en ervaringen, en ruimte om aantekeningen te maken.
Ja lieve Diaantje, zeker in deze coronatijd ben ik aangewezen op mij zelf, anderhalve meter afstand van elkaar houden, niet op visite met meer dan één persoon, niet meer dan één persoon in je huis ontvangen.
Mondkapjes dragen in winkels…….
Je zus en je broer met zijn gezin zijn er altijd voor mij en daar ben ik ze dankbaar voor, maar zij hebben ook met de maatregelen te maken.
Ik lees een stukje voor uit het Rouw dagboek, en dat zal ik vaker doen, delen en schrijven heeft mij altijd geholpen…….
“ De aard van het verlies bepaalt mee hoe intens je rouwt. In het leven zijn vele verliezen mogelijk, maar in de top drie van zwaarste verliezen staat al jaren op nummer één : het verlies van je kind, gevolgd door verlies van partner op de tweede plaats en het verlies van ouders op de derde plaats……..
Als slapen niet lukt, dan weet ik dat mijn hulpmiddelen in het kastje naast mijn bed liggen, mijn boeken…..mijn troost boeken
December 2019.
Wat had ik graag de tijd stil kunnen zetten op 21 december 2019.
Ieder jaar op 31 december kwam er een nieuwe jaarkalender op de deur van de wc te hangen. Ik ben de laatste jaren nogal vergeetachtig, en omdat ik diverse keren per dag dat kamertje bezoek vond ik het een goed idee om daar kleine kattebelletjes te noteren.
Nu plak ik overal briefjes op de deuren, maak ik meldingen op mijn mobiel, vraag ik je zus om mij aan afspraken te herinneren…
Ja, lach daar maar om, je zus is nóg vergeetachtiger dan ik.
De kalender van 2019 heb ik niet meer verwisseld, ik sta in mijn hoofd stil bij 21 december dat jaar. Samen hadden wij gewinkeld, gezellig samen met je echtgenoot op een terrasje gezeten, op de valreep samen nog snel even naar de Hunkemuller terwijl je echtgenoot op onze aankopen paste…….
In de nacht van 22 op 23 december stortte mijn wereld in. In de ochtend rond half tien werd ik gebeld door je echtgenoot…. je was in het ziekenhuis opgenomen met een hersenbloeding. Toen ik je echtgenoot vroeg waarom ik niet direct gewaarschuwd ben zei hij dat niet nodig gevonden te hebben, ik kon tenslotte toch niets doen………
Ik had in ieder geval bij je kunnen zijn, je was en bent mijn kind, en ik weet dat je mij heel graag naast je had gehad. Je echtgenoot wist dat ook, geen moeder en dochter zo close als wij……..
Tot mijn verhuizing blijft de kalender hangen, als laatste zal ik de kalender van de deur afhalen, oprollen, en meenemen naar mijn nieuwe huis. Niet om weer op te hangen, maar om terug te kunnen kijken op alle gebeurtenissen van het jaar dat voor ons zo mooi begon, maar zo dramatisch eindigde……..
My Life 