Samen wonen……

Of toch maar niet…… Terwijl ik dit schrijf moet ik lachen. Ik zal vertellen waarom. Zoals mijn lezers weten woont mijn dochter al vijf jaar alleen, manlief vertrok vijf jaar geleden, hij kon het ergens anders beter treffen, dacht hij. In het begin vond dochterlief het maar niks, dat alleen zijn, maar gelukkig was er haar trouwe viervoeter die haar door de eenzaamste periode heen hielp. Natuurlijk was ik ook veel bij haar want in zo’n periode wil je steeds maar praten over wat zo’n vent toch bezielt. Ik was er zo vaak dat mijn dochter zei dat wij net zo goed samen konden gaan wonen. En nu ik daaraan terug denk moet ik lachen.

Sinds enkele weken is Guusje in haar leven. Een jong meisjes puppy die er kwam nadat in januari haar allerliefste hond Williams overleed. Beiden zijn wij niet van ” doe de pup maar in de bench als je naar je werk gaat, dat moet ze maar leren’. Dus bood ik aan om de pup mee op te voeden. Dat wil dus zeggen dat ik elke dag wel een paar uur bij mijn dochter in huis vertoef. Zindelijk maken, voeren, en als ik er dan toch ben kan ik ook net zo goed voor het eten zorgen, niet dan?  Bijna een dagtaak kun je dit gerust noemen, bij mijzelf thuis staan veel dingen op de wachtlijst. Toch begint het opvoeden zijn vruchten af te werpen, Guusje leert snel.

In de afgelopen jaren heeft mijn dochter vaak gezegd, goh ma, waarom kom je niet bij mij in huis wonen…..en daar moet ik nu om lachen. We zijn heel close samen, maar samenwonen, nee dochterlief,  daar begin ik niet aan. Ook mijn dochter zou dat niet echt willen, maar het bewijst wel hoe goed we elkaar verdragen. Vandaag was zo’n dag dat we ieder blij waren met onze eigen woonplek. Vijf weken ben ik nu elke dag puppy oppas, maar vandaag had ik even een dip. Misschien kwam het door de warmte van de afgelopen dagen, of door het werk dat thuis toch blijft liggen. Of kwam het door het bezoek aan mijn moeder, ik vond het vandaag extra emotioneel om moeder zo alleen te zien. Ze was niet op haar eigen afdeling maar moeder zat heel ergens anders alleen op een bankje.

Een eigen huis, een plek onder de zon……eigen haard is goud waard, en zo weet ik er nog wel een paar. Lekker thuis op mijn eigen plekje op de bank.  Oost west, thuis best. Met volwassen kinderen wil je niet meer onder een dak wonen, zeker niet als daar geen noodzaak voor is…….

Dochterlief,  tot morgen, dan kom ik weer op Guusje passen……..

Genoeg gepleased……

​

…..Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Dat was het, laat ik het zo zeggen. Jarenlang heb ik mijzelf van de beste, maar niet juiste kant laten zien. Slikken en pikken. Tot dat ik letterlijk stijf stond van het anders zijn. De lichamelijke klachten begonnen zich op te stapelen. Ik wist dat ik moest veranderen, omdat ik anders weleens snel het loodje kon leggen.

Het begon jaren geleden, ik was een jonge moeder van drie kleine kinderen. Dat was in de tijd dat vrouwen niet behoorden te werken als je kinderen kreeg. De man zorgde voor het inkomen, de vrouw voor het huishouden en de kinderen. Zo werd je ook opgevoed, althans, ik. Mijn broer kreeg net iets meer kansen dan ik, want meisjes, ach, die trouwden en kregen kinderen en daarmee was de kous af.  Al vroeg nam ik dat mijn moeder kwalijk. Mijn broer mocht achter de meisjes aan, mocht in het weekend uitgaan en haalde zijn rijbewijs. Ik herinner mij nog goed dat hij op een dag met een nieuwe auto thuis kwam. Een eend, je kent ze wel, zo’n wiebelding op wielen. Ok, het was geen ferrari, maar toch.

In die tijd ontstond de wrijving met mijn moeder. Een vader was er niet, ik denk er vaak aan dat het met een vader in het gezin toch wel anders gegaan was. Mijn moeder moest werken om in ons onderhoud te voorzien, en ik hielp haar daarbij door na schooltijd bij een gezin voor de kinderen te zorgen. De vader in dat gezin was gymleraar, de moeder had geen baan maar ging bijna dagelijks met vriendinnen tennissen. Als mevrouw daarvan terug kwam waren de kinderen gewassen, hadden ze gegeten en waren bedklaar. Als ik tussen die bedrijven door nog tijd over had waren er altijd nog wel klusjes te doen, zilverpoetsen bijvoorbeeld. Elke dag dat ik daar geweest was kwam ik met een hele rijksdaalder thuis die ik aan moeder gaf.

Toen ik weer later, dank zij moeder, een échte baan kreeg in een schoenenzaak, verder leren zat er voor mij toch niet in, begon ik in opstand te komen. Ik trouwde jong om maar uit huis te zijn en op mijn vierentwintigste was ik moeder van drie kinderen. Ik heb gelukkige jaren gekend, ik was er altijd voor de kinderen en stak al mijn tijd in de opvoeding van het drietal. Toch liep ook mijn huwelijk op de klippen. Ik kreeg vreselijke angst en paniekaanvallen en voelde mij nergens veilig. Ik kwam in opstand tegen alles en iedereen. Het gevolg van alles was dat ik zes weken op een afdeling voor mensen met een psychische storing terecht kwam en aan de medicijnen moest. Het bracht geen verbetering waardoor ik nog jarenlang patiënt bleef en nog steeds ben. Alleen met dit verschil dat vijftien jaar geleden de arts waar ik elk half jaar op controle kwam, mij plotseling afschreef. Ze zou contact opnemen met mijn huisarts die mij de medicijnen die ik gebruikte  in de toekomst maar moest blijven voorschrijven, want zo zei ze, mijn klachten waren van dien aard dat ik niet verder zou kunnen zonder de voorgeschreven medicatie.

Na lange tijd alleen geweest te zijn, mijn kinderen waren inmiddels alledrie het huis uit, begon ik er weer bovenop te komen, het ging goed met de medicatie. Ik stond weer open voor een nieuwe start en die kwam er ook, het was alleen weer van korte duur. Weer liep ik in de val van list en bedrog. Na dat avontuur van twee jaar kon ik letterlijk en figuurlijk niet meer. Mijn vertrouwen was weg, ik geloofde in niets en niemand meer . Ik ging mijzelf verwaarlozen, ik werd hard en opstandig tegen iedereen die te dicht bij mij kwam. Nog steeds houd ik afstand van mensen, ik groet ze, maak soms een praatje, maar daarbij blijft het. Ik heb geen vrienden en vriendinnen en die wil ik ook niet. Het is goed zoals het nu is. Ik wil mezelf zijn, geen puppet on a string van iemand meer zijn.  Geen ja knikker en pleaser meer zijn, die tijd is voorgoed voorbij. Ik ben wie ik ben, en leef zoals ik leven wil……….

Time fly…

Je hebt nog een heel leven voor je. Dat was lang geleden ook zo. Ik herinner mij bijvoorbeeld nog goed dat ik zat te kijken met mijn gezin naar de inhuldiging van Beatrix. Mijn kinderen waren tieners die tijd, en ik had inderdaad nog een leven voor mij. Geen minuut stond ik stil bij de tijd, die naarmate ik ouder werd, ook voort raasde. Het zou nog jaren duren voordat ik getuige zou mogen zijn van de inhuldiging van Alexander. Mijn kinderen vlogen uit, ik kreeg kleinkinderen, maar voor mijn gevoel had ik nog zeeën van tijd. Ondertussen is ook Alexander alweer vier jaar koning. De tijd heeft niet stilgestaan, en dat ervaar ik nu dagelijks.

Als ik naar muziek luister van jaren geleden, toen ik nog een heel leven voor mij had, kan ik mij ineens heel neerslachtig voelen.” Voulez vous……van Abba, ik herinner mij dat ik op zolder op het ritme van deze song met een springtouw in de weer was. Elke dag tien minuten springen, zo bleef je jong. Dave Berry, this strange effect, dat bleef ik draaien op mijn casettebandje toen ik afgedankt werd door mijn allereerste vriendje. Ik zat in de trein naar huis toen ik dit liedje naast mij hoorde, en dat is lange tijd blijven hangen. Hij mocht niet langer met mij omgaan van zijn moeder omdat ik niet katholiek was. Ik geloof niet dat ik hem dat ooit vergeven heb.

Veel dingen in mijn leven zijn anders gegaan dan ik gepland en gehoopt had. Daar moet ik mee leven zolang mij de tijd nog rest. Ik koester de herinneringen, de mooie en de minder mooie, ze horen nu eenmaal in mijn leven thuis. Ook de verdrietige dingen kunnen opgeroepen worden door een foto, een lied, een gedicht. Ergens verstopt in een boek bewaar ik een dierbaar gedicht, dat gedicht kan zowel boosheid, verdrietige als gelukkige momenten oproepen. Geschreven door iemand die mij op een schandalige manier heeft behandeld. Ik worstel nog steeds met mijn gevoelens over deze periode….

Leef, want morgen is geen zekerheid, zingt Andre Hazes jr, en dat is ook zo. Ik wil nog graag meemaken dat mijn kleinzoons een eigen gezin zullen hebben, ik wil nog graag meemaken dat mijn dochter een nieuwe levenspartner vindt, zodat zij niet alleen in het leven staat als ik er niet meer ben. Ja, ik wil nog zoveel, maar het leven is kort, een waar gezegde dat je pas beseft als je over de helft bent. Ik heb mijn moeder nog, ik heb mijn broer nog, en érgens heb ik nog een halfbroer en een halfzus, twee kinderen uit het tweede huwelijk van mijn vader, die ik overigens ook nooit in mijn leven heb mogen meemaken. Hij nam de benen toen ik amper twee jaar oud was en heeft nooit meer iets van zich laten horen. Wat je niet hebt mis je ook niet, hoor ik vaak. In het geval van een vader gaat in mijn geval die vlieger niet op. De nieuwsgierigheid blijft, hou oud je ook bent.  Je bent niet kompleet als je niet weet wie je vader is. ….

Mother, how are you today…

 

Here is a note from your daughter. With me is everything ok……

Nee moeder, dat is niet helemaal waar. Het is niet zo ok als het lijkt. Toen ik je deze week bezocht overviel mij een gevoel van melancholie  toen ik je daar zo broos en breekbaar zag zitten. Een gevoel van schuld ook. Dat ik niet altijd de dochter geweest ben zoals jij gewenst had. Ik voel mij ook schuldig dat ik je te vaak alleen heb gelaten de laatste jaren. Ik had je vaker moeten bezoeken, zeker de laatste twee jaren. Toen ik besloten had dat jij niet langer alleen in je flat kon blijven wonen voelde dat als een opluchting, er zou voor je gezorgd gaan worden, ik hoopte dat je nooit meer zou vragen om een spuitje om je leven te beëindigen, maar dat viel allemaal heel erg tegen in de eerste weken. Jij was altijd die actieve moeder, oma, jij zorgde voor alles en iedereen, en zolang je dat doen kon was er geen vuiltje aan de lucht en maakte ik mij ook geen zorgen om je. Je fietste overal nog naar toe en redde het goed alleen.

De verandering kwam onverwacht, en snel. Ik begreep dat zolang je goed uit de voeten kon je zelfstandig wilde blijven wonen. Je werd boos op mij als ik het onderwerp bejaardenhuis ter sprake bracht, daarvan kon geen sprake zijn, ook niet toen je een val met je fiets maakte en daardoor twee maanden naar een zorgkamer doorverwezen werd. Maar toen je nóg vergeetachtiger werd en je nóg slechter voor jezelf ging zorgen was dat de druppel. Je stuurde de thuishulp regelmatig weg, of liet ze gewoon aan de deur staan. De doucheruimte zag je nog maar zelden aan de binnenkant, allemaal van die dingen die ik hoorde van de thuiszorg. Niks tegen mijn dochter zeggen……maar dat moest er toch een keer van komen.

Langer kon ik je hulpeloosheid niet aanzien, en gelukkig werd er snel aktie ondernomen door de huisarts. Bijna vier maanden ben je nu in je nieuwe thuis. Ik bezoek je zo vaak als ik kan, het is fijn om je blijde gezicht te zien bij binnenkomst. Je herkent me nog en hopelijk blijft dat zo. Gesprekken hebben wij allang niet meer, je kijkt me aan als ik tegen je praat, maar je begrijpt niks van al wat ik zeg. De verzorgsters kijken goed naar je, je eet beter, je vindt het gezelliger met z’n allen aan tafel. Je sluit je aan bij groepjes, of je daar nu bijhoort of niet en dat doet mij goed. Samen zittend in jullie stoelen reis je met medebewoonster Mary het hele land door, na iedere tien minuten roept Mary, kom op chauffeur, naar de volgende halte…….”

Ik bezoek je wat minder nu ik er tijdelijk een taak bij heb, maar voor jouw gevoel kom ik elke dag, en dat laat ik maar zo. Je bent blij met elk bezoek, zwaait mij en de kleindochters steevast elk bezoek uitbundig uit, tot we uit het zicht zijn. Soms komt een verzorgster je weghalen bij het raam, dan zie jij door je slechter wordende ogen niet dat wij allang de hoek om zijn. De tijd die ik nog met je heb mag wat mij betreft nog lang duren, over drie maanden word je negenentachtig. We hebben nog wat tijd samen door te brengen…..in te halen. Ik wil nog vaak tegen je zeggen dat ik dankbaar ben dat je mijn moeder bent, dat ik van je hou, hoe het in het verleden soms ook gegaan is………

Tot zondag, dan kom ik weer naar je toe……

Mary…en moeder.

​

Gezusterlijk zaten moeder en Mary naast elkaar aan tafel toen wij vanmiddag de gezamenlijke woonkamer binnen liepen, mijn dochter en ik.  Het was rustig op de afdeling, alleen mevrouw S kreeg later ook nog bezoek van een van haar dochters met haar partner. Zoals ik al eerder schreef schiet een bezoek aan moeder er de laatste drie weken een beetje bij in. Ik help mijn dochter met het opvoeden van haar pup, en daar gaat meer tijd inzitten dan wij beiden voorzien hadden. Moeder hoor ik niet klagen, voor haar gevoel ziet ze ons iedere dag.

Van Thea, een van de verzorgsters op moeders afdeling, hoorden wij dat moeder en Mary het wel stellen samen. Samen praten ze veel over vroeger, en dat gaat niet zoals wij praten over vroeger, maar in hun eigen belevingswereld. Het geeft helemaal niks dat beiden elkaar ook niet niet meer begrijpen. Moeder en Mary hebben beiden nog wel momenten van helderheid, die momenten duren maar heel kort maar zijn zo geweldig om mee te mogen maken. Toen de dochter van mevrouw S met haar vriendin binnenkwam zag ik de ogen van Mary direct die richting op gaan.

Mijn dochter liep de keuken in om de verzorgsters een handje te helpen met koffie en thee te zetten voor de patiënten en hun bezoek. Ook de schoondochter van mevrouw S kwam een handje helpen. Nu is de schoondochter van mevrouw S zeker geen vrouw die nauwelijks opvalt, dat had Mary ook dit keer weer in de gaten. Mary stoot mijn moeder aan en wijst naar de vrouw in de keuken. Zie jij dat….vraagt Mary aan mijn moeder. Moeder kijkt ook richting keuken en zegt tegen Mary, ja Mary, dat is mijn kleindochter, ze zet koffie en thee voor ons……Nee zegt Mary, en ze buigt zich naar mijn moeders oor. Die kont, zegt ze tegen mijn moeder, kijk eens naar die kont…..daar wil toch geen man tegenaan liggen……

En, ging Mary verder, die heeft een driepersoonsbed nodig want de voorkant is al net zo dik……….mijn moeder en Mary zijn beiden slechthorend dus mijn moeder verstaat Mary slecht en andersom, Mary heeft ook haar gehoorapparaat niet in vandaag. Omdat beide dames luid spraken vonden wij het toch wel genant worden en leidden de dames af van het onderwerp. Samen met de verzorgster die vandaag afscheid nam, en die ook maar moeilijk haar lach kon bedwingen, stelde mijn dochter voor een herinneringsfoto te maken voor beide dames op hun kamers.  Daarvoor waren ze direct te porren. Dochter gaat de foto’s laten afdrukken en inlijsten, zodat ze altijd weer terug kunnen kijken naar de verzorgster waar ze beiden zo dol op waren.

Toen mijn dochter en ik kort daarna afscheid wilden nemen was daar weer de Mary zoals wij haar kennen.  ” Gaan jullie weer, vroeg Mary, ok, ik pas wel op Joke ( dat is mijn moeder ) en weet je dat mijn moeder vandaag overleden is….ik mis haar. Maar ik kan niet naar haar toe, niemand wil mij geld voor de trein lenen…… De oude Mary zoals wij haar kennen. Mary is tweeennegentig, haar moeder leeft al jaren niet meer.  Maar binnenkort gaat ze samen met Joke haar moeder opzoeken………ik krijg tranen in mijn ogen. Dag moeder, tot gauw weer, en pas je een beetje op Mary…………

Moederdag…

Ze schiet er een beetje bij in de laatste twee weken, mijn moeder. Soms kan dat niet anders, maar ze wordt niet vergeten. Drie maal per week lopen we bij haar binnen, dus zo erg is het nu ook weer niet. Moeder heeft geen weet van dag of uur, als een dag wordt overgeslagen weet moeder dat niet.

Het was en is nog steeds druk met Guusje, opvoeden is een zware taak. Daarom tijdelijk wat minder tijd voor moeder. Moeders geheugen laat het steeds meer afweten. Wat ze bv om zes uur heeft gegeten weet ze om vijf over zes al niet meer. Op de afdeling van moeder komt Annie elke dag haar man bezoeken. Haar man zit in zijn stoel stilletjes naar buiten te kijken en praat nog maar weinig. Annie ontfermt zich regelmatig over moeder, ze kleuren samen, zingen samen of leggen een puzzeltje. Dat waardeer ik heel erg, want ik heb die gave niet. Annie heeft voor de zes bewoners van moeders afdeling altijd een hartelijk woord. Dat moet je maar kunnen want de meesten reageren amper.

Zondag is het moederdag, maar het zal moeder wel ontgaan. Dat geeft niet, die dag wordt gezellig gemaakt voor de bewoners en de familie door het verzorgingshuis. Daar zal moeder fijn van genieten want de gezelligheid weet ze goed op te zoeken en er aan mee te doen. Omdat moeder vooral in het verleden leeft ga ik een foto van mijn broer en mij inlijsten en op moeders kamer een leuk plekje geven. Voor moederdag, al ontgaat haar het hele moederdag gedoe.

Nog één week samen met mijn dochter Guusje opvoeden, daarna is haar vakantie voorbij en is dochter toe aan wéér vakantie, want geloof mij, je hebt er een dagtaak aan. Vakantie is om tot rust te komen van een jaar hard werken. Voorlopig blijf ik ook na dochters vakantie nog bijspringen, dat doe je gewoon voor je kind. Ik hoop dat de werkgever van mijn dochter in het najaar nog wat vakantiedagen wil inplannen, zodat ze toch nog op een relaxte manier van wat extra échte vakantie kan genieten…….je mag hierop reageren hoor werkgever. Want het is toch zo dat dochterlief ook áltijd voor jullie klaarstaat…….niet dan ?

Guusje….

​. Toen Williams afgelopen januari overleed viel mijn dochter in een diep gat. Vier jaar en 17 dagen heeft ze lief en leed met hem gedeeld, hij was haar alles. Hij kwam via via in haar leven als vijfjarige rottweiler reu. Toen Williams in haar leven kwam was kort daarvoor Karzan overleden, ook een rottweiler, die door het dementeren van zijn baas in het asiel terecht gekomen was. Grote honden zijn favoriet bij mijn kinderen, kleinere honden zijn ook leuk, maar die zijn meer voor oudere mensen……. 😉   Na het overlijden van Williams waren de raadgevingen niet van de lucht. ” Neem toch een pup, daar heb je veel langer plezier van, en die kun je helemaal naar jouw hand zetten “.  Ondanks dat mijn dochters voorkeur uitging naar weer een hond die ergens afwachtend op een thuis zat te wachten, het liefst wel een rottweiler, is het dit keer toch een pup geworden. Dank zij Rottweiler fokster Peggy Martens van Rottweiler kennel van Brixenburg in Heijningen. Van deze fokster kwam ook haar dierbare hond Williams.

Inmiddels is het jonge ding twee weken kind in huis. Vervroegd vakantie opgenomen, want je kiest niet voor een pup om haar bij thuiskomst meteen in een bench te zetten en zelf gewoon aan het werk te gaan. Zo’n pup moet wennen aan haar nieuwe baasje en aan haar nieuwe thuis. Dat lukt heel goed, al zeg ik het zelf. Nog een week te gaan voordat dochter weer aan het werk moet. Maar vakantie kan ik deze weken niet noemen, het is eerder hard werken. Zindelijk maken is een dagtaak, en daarnaast ook het opvoeden want een pup moet alles nog leren, en afleren. En ik mag aan dit alles deelnemen, mazzelaar die ik ben. Alleen ben ik een iets andere opvoeder dan dochterlief.  De afgelopen twee weken zijn er elke dag nog mensen ” op kraamvisite ” geweest, iets wat ik liever nu nog niet had gezien. Omdat je met zindelijk maken en opvoeden je handen al volgenoeg hebt. Ik had liever gezien dat mensen enkele weken later gekomen waren. Ik zal de laatste week extra op letten omdat ik niet wil dat mijn dochter er aan het einde van de dag totaal afgebrand bijzit zoals nu elke dag het geval was. Dat wil ik niet .

Komende week geen kraamvisite,  wie wil komen moet dat maar doen als mijn dochter eraan toe is, en dan nog niet in de avonduren voorlopig. Mijn dochter werkt, en de avonden zijn voor haar en Guusje.  Wat mij betreft wordt Guusje ook geen allemans vriend, wij willen dat het een goed opgevoede beschermhond wordt voor thuis, voor Lique . Guusje zal, net als haar van Brixenburg neef Williams, er op de eerste plaats voor Lique zijn. Als moeder zal ik Lique helpen met de opvoeding van Guusje, want wij beiden willen dat Guusje een heel goed en lang leven gaat krijgen.

Driebanden…..of toch vier……

• Ooit, in een heel ver verleden was hij wereldkampioen driebanden. Tegenwoordig is de overbuurman van mijn dochter kampioen vierbanden. Niet meer van het biljarten, maar van het autootje wisselen. Met zijn overjarige jeep doet hij niets anders dan stuivertje wisselen met de buren. Meneer de overjarige biljartbal heeft een jeep die hij liefs 24/7 pal voor zijn raam geparkeerd ziet. En weet je wat nou het mooie van alles is, meneer heeft een eigen parkeerplaats pal naast zijn deur, net als de andere bewoners aan zijn kant van de straat. Maar om de ” asociale kant” van de straat geen parkeerplaats te gunnen houden de tweekappers ook de parkeerplaatsen op de straat in gebruik.   Hoe zielig kun je zijn vraag ik mij af. Mijn dochter maakt zich hierover regelmatig kwaad, en zij niet alleen. Ook de ” asociale ” kant van de straat kan zijn bloed wel drinken als ik zo eens een praatje met ze maak. Er worden onderling grappen gemaakt over zijn gezichtsvermogen. Deze vergeten wereldkampioen heeft lang geleden een ongeluk gehad waaraan meneer aan één oog nog maar 10 % zicht overhield. Zegt een buurman tegen mij, juist omdat hij maar met één oog ziet, wil hij zijn auto niet uit zijn zicht verliezen…..een ander zegt dat hij met één oog niet kan achteruit kan inparkeren in zijn eigen garage…….
•                          Tja, zulke grappen kun je verwachten als je je gedraagt als de kampioen van lang geleden.  Toen mijn dochter vanavond gebeld werd voor een calamiteit, iets van misschien een twintig minuten, was haar parkeerplek bij haar terugkeer ingenomen door de verzuurde oudkampioen. Om deze plaats te kunnen innemen moest de auto, sorry, jeep, een meter worden verplaatst. Ook als meneer en mevrouw op vakantie gaan huren ze iemand die tijdens hun vakantie hun parkeerplaats wil bezetten.  Toen wij, met de buurvrouw van twee deuren verder, onlangs zijn gestuntel van achter onze gordijnen weer eens mochten aanzien, zei de buurvrouw, ik en mijn man zien dat dit al járen zo gaat, we lachen er tegenwoordig maar om, en ontlopen hem en haar zo veel mogelijk. Een goede raad, die ik ook vaak aan mijn dochter geef. Deze vergeten kampioen en zijn vrouw hebben niet eens in de gaten dat ze bij de ” asociale kant ” aardig over de tong gaan, en lachend van achter de gordijnen worden  gadegeslaan.