Ouders die hun kind verliezen, verliezen daarmee hun toekomst. Het heeft ook iets tegennatuurlijks: normaal gesproken zijn het de kinderen die hun ouders begraven en niet omgekeerd.
Bij het verlies van een kind, mijn kind, vader was eerder al overleden, is er een vaak vergeten groep van rouwenden. Als een volwassene sterft, gaat alle aandacht naar de partner en kinderen, maar wie heeft er aandacht voor de bejaarde ouder die een volwassen kind moet afgeven “?
Zomaar een stukje uit het Rouw – dagboek geschreven door Patrik Somers.
Een boek is mijn beste gezelschap als het weer even niet gaat. Ik heb ‘m naast mij neergezet, de boekendoos.
Regelmatig wissel ik van inhoud, maar Patrik Somers is een blijvertje.
Voor mij het beste troostboek. Is er niemand om even tegenaan te janken, dan is daar altijd Patrik weer.
Ik merk dat ik anders omga met mijn woorden, zuiniger maar ook veel minder spraakzaam. De meeste gesprekjes voer ik met mijn kat Gijs. Hij begrijpt mij, ook als ik niet tegen hem praat……..
Over zeventien dagen zou je Sara gaan zien….. als ik aan je denk kan ik mij daar helemaal niks bij voorstellen, je was in mijn ogen nog altijd dat kleine meisje, de jongste van mijn drie kinderen. De lolligste van de drie, waarbij ik de andere twee niets tekort wil doen. Maar jij was en bleef anders, niet dat serieuze zoals je broer en zus…….anders, met geen woorden aan mensen uit te leggen…….
Troostdoos…
