Levenskunst

Augustus 2007

Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wat is er met jou aan de hand……….spiegelbeeld vertel eens even………en zo weet ik nog wel wat zinnen uit liedjes en sprookjes te bedenken . Dingen doen uit gewoonte, zonder erbij na te denken . Nou is dat niet alleen hier zo, ik weet dat velen de dagelijkse dingen doen zonder daar bij na te denken . Maar er is iets gaande . Een verandering in het mijn zijn. Een verandering innerlijk , maar óók uiterlijk. De vouwen blijven langer aanwezig na het opstaan, de koffie maakt me niet aktiever, ook niet na twee, soms drie kopjes. Het bed opmaken gaat moeizamer, waarom zou ik het opmaken, ik duik er zo vanavond wel weer in, niemand die zich er aan stoort. Een algehele malaise heeft bezit van mij genomen. Nee, niet voor het eerst, dat klopt, maar wel weer in een mate waarvan ik denk ‘ nee hé…..niet wéér . Ik weet ook niet goed meer hoe ik moet lachen, want mijn lachspieren zijn verkrampt. Gelukkig is er ook niet veel te lachen , hoef ik ook niet krampachtig een lach te maken , wat heel vermoeiend is momenteel. Het kwam al eerder voor…veel eerder. Goedgemutst op weg bijvoorbeeld, gezellig ergens heen en onderweg breekt ineens de paniek uit, omdraaien, direct, het liefst op de snelweg maar dat mag niet, dat gaat ook niet. Dan maar stoppen langs de kant en even tot bedaren komen. Om daarna toch om te draaien en huiswaarts te gaan. Mijn dochter kent het, en ik hoef mij niet te schamen, niet mijn tranen te verbergen, ze zegt op zo’n moment dat ik de liefste moeder van de wereld ben, met alle gevolgen van dien . De wereld draait door. Ik ook. Het gaat mij te snel, er gebeurt te veel. Kan mij niet aanpassen aan het tempo waarin geweld bezit van de wereld neemt. Gebrek aan liefde en medemenselijkheid. Kleine dingen kunnen mij lam slaan. Gebeurtenissen binnen mijn familie die voor mij onbegrijpelijk zijn, waar ik niks mee kan, waarover praten niet mogelijk is. Het put mij uit, het ‘ moeder Theresa zijn ‘, maar toch doe ik het, omdat het nodig is en ik wél hou van mijn medemens, mijn dierbaren in het bijzonder. En dat laat de spiegel mij zien, dat laat mijn lichaam mij voelen. Natuurlijk, ik weet dat ik ook aan mezelf moet denken, maar dat zit niet in mij, dat kan ik niet, hoe ik daar ook mijn best voor doe. Het alleen zijn doet mij ook geen goed. Samen . Altijd samen, dat zeiden we tegen elkaar. Nooit meer alleen. Ik voel mij triest, erg eenzaam, want samen met jou zou het leven net dat beetje meer kleur hebben. Je bent niet vervangbaar, door geen enkel ander mens, door geen enkele andere vriendschap. Ik weet dat je aan mij denkt, ik weet alleen niet wát je denkt, wat er door jou heengaat. Misschien haat je mij wel, want dat is ook een manier van aan mij denken. Morgen kan ik weer even vanuit mijn hart en mijn gevoel lachen, want dan haal ik  mijn kleinzoons en mijn zoon van Schiphol. Na vier weken kan ik ze weer tegen me aandrukken, mijn liefde geven, van ze genieten. Zijn ze twee weken bijna voor mij alleen. Moeder blijft nog twee weken in haar vaderland, en mijn zoon moet weer aan het werk. Kan ik twee weken lang genieten van heel veel liefde, want dat geven deze kleine mannen mij……..onvoorwaardelijk !

April 2012.

Kijk nu eens, vijf jaar later.  Dit blog schreef ik in 2007 op mijn Space.  Toen dacht ik dat het leven niets meer in petto had voor mij.  Het jaar waarin mijn schoondochter alweer getroffen werd, dit keer door een aneurisma. Een bijzonder iemand verdween uit mijn leven, de wereld stond weer even stil. Dieper kon de afgrond niet zijn. 2012 inmiddels en kijk nu eens. Het gaat goed met mijn schoondochter, het gaat goed met mij.  Niets maar dan ook helemaal niets is voorspelbaar in dit leven. Ik tel mijn zegeningen !