Eindelijk, na een paar maanden, blij om je oom weer een keer gezien te hebben.
Wij wonen geen onoverbrugbare afstanden van elkaar, maar het komt er gewoon niet van. Ik ben blij dat je oom het initiatief heeft genomen om mijn kant op te komen.
Vroeger zagen wij elkaar vaker, onze moeder leefde toen nog en combineerden we regelmatig de bezoekjes.
Het ontroerd me toch telkens weer als ik mijn broer zie, op die momenten neem ik mij steeds voor om elkaar frequenter te bezoeken, maar van mijn kant komt het er telkens niet van.
Één oorzaak is dat ik gewoon géén tijd vrij maak voor mezelf, ik vind dat ik altijd klaar moet staan voor anderen.
Samen met je oom en je zus een wandeling gemaakt door een klein stukje bos en daarna bijgepraat bij je zus thuis.
En ja Diaantje, ik heb er weer een paar gefotografeerd, eikeltjes. Weet je nog dat wij het zo bijzonder vonden dat je eind juni, begin juli al piepkleine eikeltjes aan de bomen zag groeien ?
Voor het eerst, zonder jou, heb ik er weer aandacht aan geschonken. Ik herinnerde mij jouw enthousiasme, je verbazing, je plezier dat er een klein beetje herfst aan het groeien was…..
Welnee, nog lang geen herfst in zicht, zei je oom toen ik hem wees op de eikeltjes. Maar voor jou en mij was dat een teken dat het tóch weer herfst zou worden, jouw en mijn favoriete seizoen ……🌰🍄🍁🍂🕸🐞
My Life 