Zij kwam de winkel uit, ik ging de winkel in. ” He hallo, hoe gaat het, ik zie je af en toe weer bij je dochter, gaat het weer met je “?
Ik condoleerde haar met het verlies van haar man. Ja, zei ze, dat is alweer vier weken vandaag, maar dank je.
Ja weet je, ik leefde al zeven jaar alleen, en je weet dat er geen verbetering meer komt.
Je legt je erbij neer, dat weet je bij deze ziekte.
Opgewekt praatte ze verder, zwaaide naar een bekende en groette een vrouw die de winkel inging……
Zo werkt het niet bij mij, mijn opgewektheid komt in de meeste gevallen niet recht uit mijn hart. Van binnen denk ik vaak, mens, ik hoop dat je mij niet ziet, dan hoef ik jou ook niet te zien. Inmiddels ben ik ervaren in het ontlopen van mensen. Soms voel ik mij schuldig, maar meestal niet.
” Alweer vier weken, zij ze, alsof het een eeuwigheid geleden is. Ik mis jou wat langer lieve Diaantje, en bij mij voelt het nog steeds als de dag van gisteren.
Op het terrasje plannen maken voor de twee weken vakantie die je voor de boeg had, je verheugde je daar heel erg op……
Vanaf toen is de tijd voor mij stil blijven staan……😢💔
My Life 